Alice And The Rabbit

Αρκετές φορές, μέσα στα χρόνια της ζωής μου, έχω νιώσει πως είμαι πρωταγωνιστής σε παραμύθι.

Όχι όμως σε οποιοδήποτε παραμύθι. Αλλά στο «Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων».

Πόσο GAY είναι, το ότι πολλές φορές νιώθω σαν την Αλίκη, που κυνηγάει τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ λευκό λαγό, σε μια ιστορία που παίζει και ξαναπαίζει ατελείωτα, χωρίς κάποιο εμφανές τέλος στον ορίζοντα. Καλό ή κακό τέλος, δεν έχει καμία απολύτως σημασία.

Και όλο και τρέχω ξοπίσω του...
Και όλο αυτός ξεγλιστρά από τα χέρια μου όχι επειδή δεν ξέρω τον τρόπο να τον πιάσω, αλλά γιατί δεν ξέρω τι θα τον κάνω εάν τα καταφέρω και τον έχω στα χέρια μου.

Σαμποτάρω τον εαυτό μου?
Ίσως.

Και όλο και τρέχω ξοπίσω του.
Μέχρι να γυρίσει και να με κοιτάξει.
Μέχρι να γυρίσει και να μου ψιθυρίζει στο αυτί, πως τελειώνει το ρημάδι το παραμύθι...

-Lcfr.
ΥΓ. Καλό Σαββατοκύριακο.
ΥΓ2. Κλασσικά θα υπάξει καμιά φωτογραφία και λίγο μουσική την Κυριακή.

Isabella

Σήμερα το πρόγραμμα δεν είχε απόσπασμα από την Isabella, αλλά επειδή μια ψυχή εκεί έξω μου το ζήτησε, είπα να κάνω.

Enjoy.

...fade in...

...και στο τέλος γράφει:

"Πότε θα σταματήσει η καρδιά μου να μου θυμίζει με κάθε της χτύπο πως σου ανήκει?
Σε ρωτάω πότε?!?
...μην απαντήσεις. Την ξέρω ήδη την απάντηση.
Σε ευχαριστώ πάντως. Με πονάει διαρκώς, αλλά την νιώθω μελωδική στο στήθος μου."

....fade out...

Αυτό για σήμερα.
Καλή Πέμπτη.

-Lcfr.

House Pet

Ακολουθεί η άχρηστη πληροφορία της Τετάρτης για όλους εσάς. Είστε έτοιμοι;
Όλη μου την ζωή είχα κατοικίδια.

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που (ακόμα) είναι εκνευριστικά φιλόζωη. Φυσιολογικά λοιπόν το βλαστάρι της βγήκε και αυτό ιδιαίτερα φιλόζωο. (επαναλαμβάνω σε εκνευριστικό βαθμό).

Η ζωή μου μετράει:
4 σκυλιά, ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ (κυριολεκτικά) γάτες, 3 ιγκουάνα και 2 χελώνες (και εάν θυμάμαι καλά, μερικά ψάρια σε ενυδρείο)

Όταν έκανα το βήμα και έφυγα από το πατρικό, πολλές φορές ερχόμουν αντιμέτωπος με την ερώτηση: "πότε θα πάρεις το πρώτο σου κατοικίδιο?"
H απάντηση?

ΠΟΤΕ!

Περίεργο ε?
Δεν λέω, το κατοικίδιο σε χαλαρώνει, σου προσφέρει συντροφιά αλλά είναι μια τεράστια ευθύνη. Ιδιαίτερα δύσκολη ευθύνη, την στιγμή που δεν μπορείς να φροντίσεις με επιτυχία τον ίδιο σου τον εαυτό.

Ο βασικός λόγος που δεν παίρνω μια γάτα (μιας και είμαι της γάτας περισσότερο) είναι οι τρίχες. Επιτέλους ζω σε ένα σπίτι που δεν είναι εγκλωβισμένο από εκατομμύρια τρίχες ζώων. Και επιτέλους φοράω τα μαύρα μου και είναι ΟΝΤΩΣ μαύρα και όχι μαύρα με άτακτες πινελιές από άσπρες τρίχες πάνω τους.

Κατοικίδιο λοιπόν γιοκ!
Θα αρκεστώ στην αράχνη που έχει πάρει διακριτικά μια μικρή γωνία στην κουζίνα μου. Δεν την ενοχλώ και δεν με ενοχλεί.

Θα ήθελα βέβαια όταν πηγαίνω για ύπνο να μου απαντούσε στο "καληνύχτα" που επιμένω να της λέω κάθε βράδυ.

-Lcfr.

Dream my Dream

Τελικά οι καλοκαιρινές διακοπές έκαναν καλό ΜΟΝΟ στον ξύπνιο μου, γιατί στον ύπνο μου.

Εχθές λοιπόν το βράδυ, είδα ίσως το πιο εντυπωσιακό και ενοχλητικά ρεαλιστικό όνειρο της ζωής μου.
Enjoy.

Ήμουν κάπου στην Ασία (??) προφανώς σε διακοπές. Είχα πάει σε έναν ξακουστό της περιοχής μοναχό, ο οποίος πέρα από τις συμβουλές και τις τελετές, έκανε και κάτι περίεργα τατουάζ. Πήγα λοιπόν και ζήτησα να μου κάνει ένα στην πλάτη. Είχα ένα συγκεκριμένο σχέδιο στο μυαλό, αλλά μου απάντησε πως το σχέδιο σε επιλέγει και όχι εσύ αυτό. Ο μεταφραστής μου είπε επίσης πως κατά την διάρκεια της διαδικασίας, θα ζήσω μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Η οποία μόλις ολοκληρωθεί, θα νιώσω απελευθερωμένος.

Έτσι ξάπλωσα μπρούμυτα και άφησα τον μοναχό να χτυπήσει το σχέδιο που με επέλεξε, στην πλάτη.

Δεν σας κρύβω πως την στιγμή που έβλεπα στο όνειρό μου την διαδικασία του χτυπήματος του τατουάζ ένιωθα πραγματική γαλήνη. Ξέρω πως είναι δύσκολο να το πιστέψετε, μιας και είναι περίεργο να θυμάσαι πως νιώθεις κατά την διάρκεια του ονείρου, αλλά ήταν συγκλονιστικό συναίσθημα.

Όση ώρα λοιπόν ο μοναχός έκανε την δουλεία του πάνω μου, έβλεπα τον εαυτό μου να κάνω έρωτα με μια ξανθιά (πάλι) κοπέλα και κατά την διάρκεια της πράξης τσακωνόμασταν. Σαν να χωρίζαμε, και να ήταν η τελευταία μας φορά. Την στιγμή της ολοκλήρωσης, τέλειωσε και το τατουάζ. Επιστρέφοντας στην πραγματικότητα, ρώτησα τι χρωστάω και ο μεταφραστής μου είπε πως ο μοναχός είναι ιδιαίτερα χαρούμενος που είμαι πλέον "ελεύθερος" και πως δεν θα με χρεώσει τίποτα.

Εκεί ακριβώς ξύπνησα.
Το κακό είναι πως δεν είδα ποτέ τι σχέδιο τελικά με είχε επιλέξει.
Το καλό είναι πως πλέον είμαι σίγουρος, πως στην ζωή μου, θα καταλήξω με κάποια ξανθιά.

Τόσες ξανθιές κοπελίτσες έχω δει στα όνειρά μου... κάτι πρέπει να σημαίνει.
Σωστά?

-Lcfr.

Lie?

Μετά από την πρωινή φωτογραφία, θα συνεχίσω με μια μικρή ιστορία. Την οποία θα την πω όπως την ξέρω εγώ, σαν τρίτος. Μπορεί να απέχει πολύ ή λίγο από την πραγματικότητα, για αυτό διατηρώ κάθε επιφύλαξη.

Έχει όμως ενδιαφέρον.

Ο αδερφός μου πριν αρκετά χρόνια, είχε μια σχέση για με μια ξανθιά κοπελίτσα. Συμπαθητική ήταν θυμάμαι, αλλά όχι του γούστου μου. Έφτασε λοιπόν η στιγμή να πάει στρατό. (ο αδερφός μου, όχι η κοπελίτσα εξυπνάκια!). Συμφώνησαν λοιπόν να μην το "διαλύσουν" και να κάνουν ότι μπορούν για να κρατήσουν ζωντανή την σχέση τους, εξ' αποστάσεως.

Έτσι και έγινε.
(θυμίζω πως τότε η θητεία στον στρατό ήταν κοντά στα δύο χρόνια)

Η θητεία του λοιπόν ξεκίνησε και όποτε είχε άδεια την περνούσε μαζί της. (προφανώς βγάζοντας τα ματιά τους, «ανανεώνοντας» έτσι την σχέση).
Την τελευταία εβδομάδα πριν απολυθεί, μιλούσαν στο τηλέφωνο και πάνω στην κουβέντα η κοπελίτσα τον ειρηνεύτηκε για κάποιο (άγνωστο σε εμένα) θέμα. Δεν χρειάστηκε κάτι άλλο από αυτό ο αδερφός μου και τα διέλυσε όλα!
Από εκείνη την ειρωνεία και έτσι απλά, πετάχτηκαν στα σκουπίδια, 5 ολόκληρα χρόνια σχέσης.
(μπορεί μερικοί από εσάς να νομίζετε πως ο αδερφός μου έψαχνε δικαιολογία για να χωρίσει, αλλά είμαι σίγουρος πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, μιας και ήταν στο full για την κοπελίτσα)

Ο ένας αδερφός λοιπόν δεν ανέχεται την ειρωνεία και είναι προετοιμασμένος για τα χειρότερα εάν εμφανιστεί μπροστά του. Ο άλλος αδερφός, δεν ανέχεται με τίποτα το ψέμα.
Στο ψέμα είμαι γαϊδούρι σκέτο. Μπορεί να τρελαίνομαι για εσένα, να κόβω τις φλέβες μου και να σε σκέφτομαι διαρκώς, αλλά την στιγμή που μάθω πως μου έχεις πει ψέματα, έχεις μεταφερθεί ΑΜΕΣΩΣ στα άτομα μικρής σημασίας και δεν θα ξανά ασχοληθώ μαζί σου ΠΟΤΕ.

Προφανώς δεν έχω την όρεξη να μπω καν στην διαδικασία να το συγχωρέσω.
Το έχω καταπιεί στο παρελθόν. Αλλά πλέον, στην ηλικία που έχω φτάσει, ξέρω να ξεχωρίζω που αξίζει να ασχοληθείς και που είναι τραγικά μάταιο μιας και θα ξαναγίνει ξανά και ξανά και ξανά.

Άπαξ ψέυτης, πάντα ψεύτης.

-Lcfr.

Picture

Καλή εβδομάδα,

Η σημερινή φωτογραφία σήμερα έχει μια πιο artistic διάθεση.


Enjoy,

-L.

Sunday Instagram

Άλλη μια Κυριακή έφτασε.

Ωραίο τα Σαββατόβραδο και οι διάφορες καταστάσεις που ζεις, αλλά τίποτα σαν το Κυριακάτικο χαλάρωμα.

Επειδή σε λιγάκι θα πάω στην παραλία για μπανάκι, είπα να ανεβάσω αυτές εδώ τις λέξεις για να σας ευχαριστήσω.
Βλέπετε, εδώ και κάποιες ημέρες έχουμε ξεπεράσει τις 100.000 επισκέψεις. Ένα νούμερο που για να πω την αλήθεια μου, δεν το είχα φανταστεί ποτέ.

Επίσης, από σήμερα, ξεκινάω μια νέα ενότητα που θα περιέχει φωτογραφίες που θα βγάζω από το κινητό. (έχει πέσει στα χέρια μου η εφαρμογή Instagram, που την βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και το παίζω επαγγελματίας φωτογράφος).

Ορίστε μερικές από αυτές: (click στα παρακάτω links)

Clicky Pic1
Clicky Pic2
Clicky Pic3
Clicky Pic4

Λογικά θα ανεβάζω μια φωτογραφία την ημέρα, εκτός και εάν ανεβάζω περισσότερες, σε άσχετες στιγμές.
Ποιος μπορεί να προβλέψει κάτι τέτοιο? :P

Λοιπόν, αυτά για σήμερα...

...τι νομίζετε πως θα σας αφήσω έτσι χωρίς μουσικούλα?
Τς τς τς πόσο λίγο με ξέρετε...

Δεν θα πρωτοτυπήσω γιατί θα πάω ξανά στο "Back to You" από τον Brett Anderson με συμπληρωματικά φωνητικά από την κυρία Emmanuelle.
Αποτέλεσμα? Ανατριχιαστικό.
Όσες φορές και να το ακούσεις.


Καλή Κυριακή...

-Lcfr.

Warning Labels

Βρήκα τελικά την λύση στα προβλήματά μας.
 
Brace yourselves, I'm gonna do science.
(και στο τέλος θα με θαυμάσετε σαν άλλο Θεό)
 
Warning Labels.
Αυτό ακριβώς.
Προειδοποιητικές πινακίδες κύριοι. Τόσο απλό.

Τι ακριβώς εννοώ; Keep reading.

Πολύ απλά οι άνθρωποι που συναναστρεφόμαστε, να έχουν μια προειδοποιητική πινακίδα πάνω από το κεφάλι τους που θα τους ακολουθεί μονίμως και θα προσδιορίζει το ποιον τους. Κάτι σαν τα σήματα στους δρόμους. Μόνο που αυτές οι πινακίδες θα ενημερώνουν για το τι έρχεται "πακέτο" με αυτόν που την φοράει.

Μερικά παραδείγματα για να πάρετε μπρος:

• Σε πλησιάζει ένας αγενής άνθρωπος; Η ταμπέλα θα στο μάρτυρα χιλιόμετρα πριν. (και θα πράττεις φυσικά ανάλογα)
• Αναγκάζεσαι να συνεργαστείς με έναν ξερόλα; Είσαι προετοιμασμένος και καταστρώνεις το σχέδιο της διαχείρισής του, πριν ακόμα εκδηλωθεί.
• Ξεκινάς μια σχέση με έναν εκμεταλλευτή; Την σταματάς χωρίς δεύτερη σκέψη μιας και η πινακίδα, κυριολεκτικά σε σώζει.
• Love at first sight, με κάποιον μη διαθέσιμο άνθρωπο; Depon και γρήγορα για ύπνο για να σου περάσει, πριν είναι πολύ αργά.
• Προφανώς τα παραδείγματα μπορούν να συνεχιστούν με ψεύτες, υποκριτές, λωποδύτες και πολλά άλλα.

Το καλό με αυτές τις πινακίδες είναι πως μπορείς να «δεις» από νωρίς και όμορφα χαρακτηριστικά σε κάποιον, που στην αρχή δεν σου έκανε αίσθηση και είχε δεύτερη μοίρα.

Όλα αυτά βέβαια, μπορούν να συμβούν στο ιδανικό σενάριο της φαντασίας μου. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην πραγματικότητα και συνήθως τα πραγματικά στοιχεία των ανθρώπων γύρω μας, εμφανίζουν όταν είναι ήδη πολύ αργά και σου προκαλούν κόντρα συναισθήματα. Απέναντί τους, αλλά και απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό, μιας και δεν μπόρεσες να προβλέψεις μερικά πράγματα. Και τα κόντρα συναισθήματα σου δημιουργούνται μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα σκέψης.

Sad but true, που λένε και οι Metallica αλλά αυτά έχει η ζωή.
Άλλωστε, πλέον συνηθίζω να λέω:

"Να ξεχάσεις αυτό που σε πλήγωσε,
Μην ξεχάσεις αυτό που σε έμαθε..."

-Lcfr.
ΥΓ. Εντάξει, ΘΕΟ δεν με λες μετά από αυτό το άρθρο. Καλά... ίσως και να με λες. Καλό ΣΚ αδέρφια μου.
(μήν κάνετε ότι δεν θα έκανα εγώ. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε)

Last Sunday

Την Κυριακή που μας πέρασε, λίγες ώρες πριν ετοιμαστώ για την πρώτη ημέρα στην δουλεία μετά την άδεια, αποφάσισα να αλλάξω ακόμα και το περιεχόμενο του κινητού μου.

Μετέφερα λοιπόν, ΟΛΕΣ τις παλιές φωτογραφίες που είχα αποθηκευμένες σε έναν καλά κρυμμένο φάκελο στον υπολογιστή μου. Κράτησα μόνο μερικές πρόσφατες που δεν κουβαλούν μπαγκάζια από το παρελθόν. Επίσης τράβηξα ένα delete σε όοοοολα τα τραγούδια που είχα μέχρι τώρα περασμένα και έβαλα καινούργια. Δηλαδή όχι ακριβώς καινούργια. Απλά τραγούδια που ίσως ήταν ξεχασμένα και έχω καιρό να τα ακούσω.

Ήδη από τα πρώτα κι όλας ακούσματα έχω ξεκινήσει να τα "δένω" με καινούργιες (και μόνο όμορφες) αναμνήσεις.

Προφανώς όλα αυτά τα κάνω μέσα στο κλίμα "αλλαγής" που έχω βάλει τον εαυτό μου μετά τις διακοπές.

Και μέχρι τώρα πάει καλά.
Πως κατάλαβα πως πάει καλά;

Χαμογελάω.
Πολύ.

Εσύ?
Τι κάνεις εσύ?

-Lcfr.

Mind Things

Σήμερα το μενού έχει:
Τρεις εξομολογήσεις,
Μια ερώτηση,
Μια πανηγυρική κατάληξη και
Ένα εκπληκτικό φινάλε.
(θέλω να προσθέσω μια πινελιά αυτοκριτικής μετά το χθεσινό άρθρο-κεραυνό).

(Βαθειά ανάσα)
Here goes:

Εξομολόγηση #1:
Όταν βγαίνω έξω, θεωρώ τους πάντες γύρω μου, ηλίθιους! (έχει και συνέχεια) Άβουλα και προκατασκευασμένα ρομπότ, που ζουν μια άδεια και ανούσια ζωή ακολουθώντας την μόδα και οτιδήποτε trendy τους λανσάρει το Star Channel. Τους θεωρώ κατώτερούς μου. Νιώθω πως, επειδή σκέφτομαι διαφορετικά από την μάζα, είμαι η εξέλιξη αυτού του είδους. Όπως ο άνθρωπος είναι η εξέλιξη του πίθηκου. (ξέρω πως είναι τραγικό και απαράδεκτα υπεροπτικό αυτό που γράφω, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχω σκοπό να κρυφτώ κι ας στιγματιστώ).

Πιστεύω πως όλοι οι άνδρες γύρω μου, δεν σκέφτονται τίποτα άλλο από τρόπους να πηδήξουν (κάνοντάς τους γραφικούς και συνάμα σιχαμένους) και από την άλλη πως οι γυναίκες έχουν σαν κύριο μέλημα τους, πως θα προκαλέσουν, κουνώντας τον κώλο τους, για να ψαρεύψουν κάποιον αδαή που θα τσιμπήσει, τι έκανε η Μενεγάκη στις διακοπές της και φυσικά τι καινούργια παπούτσια έβγαλε ο τάδε οίκος μόδας.

Εξομολόγηση #2:
Δεν περνάω καλά με τον πολύ κόσμο γύρω μου. Νιώθω άβολα και τα πάω αρκετά άσχημα με καινούργιους ανθρώπους. Άσχετα εάν εξωτερικά μπορεί να φαίνεται πως διασκεδάζω εξωτερικεύοντας το χιούμορ μου.

Εξομολόγηση #3:
Ξέρω πως κάτι περίεργο συμβαίνει στο κεφάλι μου. Καιρό τώρα.

Ερώτηση:
Θέλω να αλλάξω αυτό που δεν πάει καλά?
Εάν το αλλάξω, θα είμαι ο ίδιος Lcfr, που ήμουν πριν? Θα αλλάξω επειδή θέλω ή επειδή ΠΡΕΠΕΙ? (για να γίνω αποδεκτός από την όποια σχέση μου, και φυσικά τον κοινωνικό μου περίγυρο?)

Κατάληξη:
Νομίζω πως απλά θα συνεχίσω να θεωρώ τον εαυτό μου λιγάκι παραπάνω από όλους εκεί έξω, (και ίσως μερικούς από εσάς, άσχετα εάν σας λατρεύω) και θα πω ένα μεγάλο ΦΑΚ ΓΙΟΥ στα ΠΡΕΠΕΙ που έχει φτιάξει ο κόσμος σας. (με το συμπάθιο πάντα)

Φινάλε:
Οι ιδιορρυθμίες του κάθε ένα, θεωρώ, πως τον κάνουν μοναδικό στα μάτια του δίπλα.

Με τις υγείες σας.

-Lcfr.

Beach 2012

Πάνε λοιπόν και οι διακοπέεεες...

Το σημαντικότερο και ποιοτικότερο (τελικά) πράγμα που μπορείς να κανείς όταν σκάει ο τζίτζικας το καλοκαίρι, είναι το μπάνιο στην θάλασσα.
(το λέω αυτό εγώ, που είχα τσακωθεί πολλά χρόνια με την γαλάζια βασίλισσα της γης και απείχα).

Όμως! (έχει γίνει γραφικό αυτό το όμως πια!)

Έχω να σημειώσω μερικά πραγματάκια που με ενοχλούν στην παραλία. Θα το κάνω σήμερα για εσάς, με τον γνωστό γλαφυρό τρόπο μου.
(μέσα από αυτά που θα διαβάσετε, θα καταλάβετε ΠΟΣΟ περίεργος και αλλοπρόσαλλος χαρακτήρας είμαι).
 
-Ρακέτες
Αλήθεια τώρα. Ίσως να είναι το πιο ενοχλητικό πράγμα που μπορεί να σου τύχει. Φαντάσου να είσαι σε μια μικρή και μαζεμένη παραλία, με τον ρομαντικό σου δεσμό αγκαλιά και δύο (ή στην χειρότερη περίπτωση τέσσερις) "επαγγελματίες" ρακετιστές να σε πρήζουν. Εντάξει ρε φιλαράκι μου, αλλά εμένα με ρώτησες εάν μου αρέσει να ακούω αυτό το ενοχλητικό τάκα-τούκα, για 30 σερί λεπτά; Εκτός και εάν είσαι τόσο "και γαμώ" που νομίζεις πως η παραλία είναι γεμάτη κυνηγούς ταλέντων για το τέννις και φαντάζεσαι μια καριέρα, σαν άλλος Rafael Nadal.

-Μικροσκοπικά μπικίνι
(Μην με παρεξηγείτε. Αναφέρομαι ΚΑΙ στα δύο φύλα.)
Ο νόμος του "λιγότερο ύφασμα, περισσότερο σέξι" ΟΥΤΕ σε αυτήν εδώ την περίπτωση ισχύει.
Αρά:

• Απανταχού κοριτσάκια που αυτό το καλοκαίρι φορέσατε τα Brazilian, (ή όπως διάολο λέγονται) τα string και ότι άλλο μικροσκοπικό βγαίνει σε μαγιό, μην παραξενεύεστε που ο γκόμενος που κάνατε "one night stand" εχθές το βράδυ και είστε τρελά ερωτευμένες μαζί του, σήμερα δεν σας έχει πάρει κανένα τηλέφωνο. Δεν θέλω να ξεχνάτε πως όσο περισσότερο δέρμα δείχνετε, τόσο περισσότερο μυαλό σας λείπει και κάνετε ό,τι μπορείτε για να ισοσκελίσετε την ζυγαριά. Σας καταλαβαίνω και βαθειά μέσα μου σας λυπάμαι λίγο. (τονίζω πως η μάζα των αγοριών εκεί έξω, σας λατρεύουν που ταΐζετε τα λιγούρικα ματάκια τους, αλλά δυστυχώς για εσάς, δεν είμαστε όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Εάν σας αρέσει να σας θαυμάζουν και νιώθετε γεμάτες με αυτό, πετάξτε τα όλα στην φορά. Ποσώς με ενδιαφέρει. Όμως μην τολμήσετε να ξαναπείτε πως τα αγόρια είναι γουρούνια και το μόνο που σκέφτονται είναι τρόπους για να σας πηδήξουν. Εντάξει αγαπημένες μου; :) )

• Απανταχού αγοράκια (δεν θα σας ξεχνούσα σε καμία περίπτωση) που φοράτε τα Speedo μαγιό, με το ελάχιστο δυνατό ύφασμα. Ένα έχω να σας πω. Μπράβο σας!! (το μπράβο αυτό συνοδεύεται με ρυθμικό χειροκρότημα) Με μια σας και μόνο επιλογή, μας αποδεικνύετε πως ζούμε ακόμα στο 1980 και πως νομίζετε πως έχετε κορμί κολυμβητή. Άσχετο βέβαια το γεγονός του ότι το 60% του συγκεκριμένου μαγιό, "κρύβεται" από το μπυροκοίλι που τόσα χρόνια τροφοδοτείτε με κοψίδια. Το θέαμα είναι αποκρουστικό για όλους. Η επιλογή και η χρήση αυτού του μαγιό, πρέπει να θεωρείται τουλάχιστον παράνομη. Ευχαριστώ.

-Οργανωμένες παραλίες
Ρωτάω ο αδαής διάολος.
Από πότε μπορεί ο κάθε ένας, (Δήμαρχος, Νομάρχης, Υπουργός, Πρωθυπουργός) να μοιράζει άδειες, για εκμετάλλευση ΔΗΜΟΣΙΟΥ παραλιακού χώρου σε μαγαζιά, που θα σου πατήσουν τον κάλο απλά για να ξαπλώσεις σε μια ξαπλώστρα; Τονίζω πως σε πολλές παραλίες εκεί έξω, (ειδικά σε νησιά) θεωρούν πρωτάκουστο να σε χρεώσουν για την ξαπλώστρα και την ομπρέλα. Η απόλαυση της παραλίας, της θάλασσας και του ήλιου, είναι αναφαίρετο ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ δικαίωμα όλων. Παρακαλώ να σοβαρευτούμε.

-Άμμος
"Η Άμμος είναι υπερτιμημένη. Δεν είναι τίποτα άλλο, από μικροσκοπικές πέτρες".

-Παιδάκια
Μην παρεξηγήσετε αυτό που γράφω. Αναφέρομαι μόνο στα ΑΓΟΡΑΚΙΑ, που σέρνουν τα κουβαδάκια και τα αμαξάκια τους στην παραλία. (αντικειμενικά τα κοριτσάκια είναι πιο ήσυχα, μιας και σιωπηρά κάνουν σχέδια για την ψυχολογική εξόντωση την ανδρών, μόλις φτάσουν την ηλικία των 17 χρόνων). Τα αγοράκια που λέτε, θα: κάνουν αταξία/φασαρία/επίδειξη βουτιάς/τσακωθούν με άλλα παιδάκια και τελικά ΘΑ ΣΠΑΣΟΥΝ τα νεύρα των γονιών τους (μαζί με εσένα δύστυχε λουόμενε) και θα τους κάνουν να μετανιώσουν που εκείνη τη νύχτα της σύλληψης, δεν χρησιμοποίησαν προφυλακτικό...

(και τώρα οι αγαπημένοι μου)
-Πέφτουλες (heh)
Τους ξέρετε σαν "πέφτουλες". Τους ξέρετε σαν "κηφήνες". Στην παραλία, μετατρέπονται σε γυμνοσάλιαγκες και το μόνο που κάνουν είναι να παρατηρούν κοριτσάκια και τα μικροσκοπικά μαγιό που ανέφερα προηγουμένως, με σκοπό να ικανοποιήσουν τους εαυτούς τους το απόγευμα στην τουαλέτα. Μπορείς να τους ξεχωρίσεις από το μικρό πορτοκαλί κουβαδάκι που κουβαλούν μαζί τους, για να μαζεύουν τα σάλια. Βλέπετε, δεν ξέρουν πως θα αντιδράσουν όταν δουν μεγάλο στήθος με μαγιο για πρώτη φορά το 2012. Για ακόμα μια φορά, ο κανονισμός "μην ταΐζεται τους πίθηκους" ισχύει πανηγυρικά.

Μπορεί να υπάρχουν πολλά πράγματα που να με χαλάνε στις παραλίες, αλλά μέχρι να χαλάσει ο καιρός, εγώ θα πηγαίνω.
Άλλωστε έχω βρει δύο-τρεις, που πολλά από τα προαναφερθέντα δεν τα βρίσκεις.

Άλλωστε τα απομονωμένα μου αρέσουν εμένα...
(οποίος κατάλαβε-κατάλαβε :) )
 
-Lcfr.

Change leads to change

Πανάρχαιο ρητό (υπερβολή με ξανθιές κορδέλες) λέει τις παρακάτω λέξεις:

"Η αλλαγή, οδηγεί σε αλλαγή."

Όπως είχα γράψει και στο τελευταίο πριν τις διακοπές μου άρθρο (τι? Νομίζατε πως θα σταματούσα να γράφω και να ζαλίζω τα ματάκια σας?) είχα κάτι εκκρεμότητες που έπρεπε να ξεκαθαρίσω στο μυαλό μου αυτές τις δύο εβδομάδες και να πάρω κάποιες αποφάσεις για την ζωή που μου ξημερώνει από την 20η Αυγούστου.

Επειδή λοιπόν θεωρώ πως όλα αυτά τα έκανα με επιτυχία, έχω να σημειώσω με bold γράμματα τα εξής:

"Η αλλαγή, οδηγεί σε αλλαγή. Και ο άνθρωπος που περιμένετε να διαβάσετε σήμερα, δεν είναι εδώ. Μην περιμένετε... Δεν θα ξαναγυρίσει".

-Lcfr?
ΥΓ. Τις γραμμές αυτές, τις γράφω ξαπλωμένος στην ξαπλώστρα σε κάποια παραλία (που δεν θα σας πω), με τον ήλιο να τσουρουφλίζει το δέρμα μου, τα κινητά μου κλειστά και τις μουσικές να ταξιδεύουν το μυαλό μου ακόμα παραπέρα. Ίσως και στα ξένα.
ΥΓ2. Αύριο σας έχω ένα ΕΠΙΚΟ άρθρο, με τα πράγματα που με ενοχλούν ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ. (ναι, σχολιάζω ΚΑΙ τα μαγιό που φορούν τα κοριτσάκια)

Random Pic

-Lcfr.

Farewell

Ήρθε λοιπόν η Παρασκευή, που την συνοδεύω με το στερνό (οριστικό?) αντίο...
Όπως έχω αναφέρει και τις προηγούμενες ημέρες, σήμερα ξεκινάει η πολυπόθητη άδεια.
(πανηγύρια, σαμπάνιες, κομφετί στον αέρα και άλλα τέτοια εορταστικά)

Φεύγω λοιπόν!
Σας αφήνω!

Κλείνω τηλέφωνα, Internet, E-mails και κατ' επέκταση το μυαλό μου. Βλέπετε, αυτό το καλοκαίρι προσπαθώ να "αδειάσω" από όλα όσα μου έχουν πάει κόντρα το 2011-2012.

Και ας μην κρυβόμαστε.
Εάν πιάσετε και διαβάσετε τα άρθρα που γράφω από τον Οκτώβριο του 2011 μέχρι πρόσφατα, θα καταλάβετε πως η ψυχολογία μου ήταν ένα περίεργο Roller-Coaster σαν αυτά που έχουν στο τσίρκο. Μια στιγμή πάνω, την αμέσως επόμενη κάτω.

Πάντως δεν έχω κανένα παράπονο.
Όλα κι όλα.

Όλα αυτά που έχουν συμβεί, με έχουν κάνει να γράψω πολύ και η Isabella να πηγαίνει ικανοποιητικά καλά.
(το εάν θα ολοκληρωθεί ποτέ, είναι ένα ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικό θέμα)

Διακοπή λοιπόν από όλα!
Βέβαια μια κουβέντα είναι αυτό, γιατί δυστυχώς το μυαλό δεν είναι σαν ένα παντελόνι που, οπότε θες το φοράς και οπότε θες το αφήνεις σπίτι με τα άπλυτα.

Λοιπόν, σας σταυροφιλώ (με λίγο σάλιο) και σας αποχαιρετώ.
Είθε οι δρόμοι μας να ξανά ανταμώσουν κάποια στιγμή και να τα πούμε.

Εάν μέχρι να γυρίσω, έχει καταστραφεί ο κόσμος και τα Zombies κυριαρχούν στην Αθήνα, να ξέρετε θα είμαι ο κύριος με τα μαύρα που θα χαμογελάει ειρωνικά στην γωνία. Βλέπετε θα έχω ανοσία στο δάγκωμά τους και δεν θα φοβάμαι ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα.

Κάποια στιγμή θα πρέπει να εξαργυρώσω την συμφωνία που έχω κάνει τόσα χρόνια με τον διάολα...

Σωστά;
Σωστά!

Αντίο λοιπόν...

-Lcfr.

Yesterday

Η Τετάρτη, συνηθίζει να με κερνάει πίεση, άγχος και ιδιαίτερα αυξημένους ρυθμούς στην δουλειά.

Εχθές, επειδή ήταν πρώτη του μήνα ΚΑΙ Τετάρτη, τα πάντα, ΑΛΛΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ έτρεχαν σε απίστευτα γρήγορους ρυθμούς και εγώ σαν κομπάρσος από πίσω να προσπαθώ να τα μαζεύω. Φυσικά υπάρχει και ο ότι την Παρασκευή ξεκινάει η άδειά μου και έτσι προσπαθώ να κλείσω τις δουλειές και να μην αφήσω εκκρεμότητες.

Εντάξει, δεν ήταν άσχημα.
Εντάξει, τελείωσα αρκετές δουλειές και κατάφερα να κρατήσω λίγο από το μυαλό που μου έχει μείνει.
(θυμίζω το υπόλοιπο μυαλό είναι στη παραλία και τα εξωτικά τοπία που θα αγναντεύω σε λίγες μόνο ημέρες. Και όχι όσο και να με παρακαλάτε, δεν θα σας πω και με ποιον που θα πάω).

Όμως πέρα από αυτά, εκκρεμούν και κάποιες αποφάσεις που πρέπει να πάρω άμεσα και ΠΡΙΝ φύγω για διακοπές. Αποφάσεις που είναι σημαντικές για την ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ζωή που με περιμένει με την επιστροφή μου.
Είναι κομματάκι δύσκολες οι αποφάσεις αυτές, που μου πολεμάνε το μυαλό χωρίς να το αφήνουν να κατασταλάξει κάπου.

Γυρίζοντας το βράδυ σπίτι και από μια αλληλουχία απρόσμενων γεγονότων, μπορώ να πω πως τα πράγματα τα βλέπω πιο ξεκάθαρα.

Ακριβώς.
Τα μεγαλύτερα διλλήματα που κυριεύουν το μυαλό μας, ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ φορές, μπορούν να ξεκαθαρίσουν αλλάζοντας λίγο την προοπτική.

Ήταν μια καλή Τετάρτη.
Καιρός ήταν να έρθει και αυτή.

-Lcfr.
ΥΓ. Αύριο Παρασκευή, σας έχω το αποχαιρετιστήριο άρθρο. Να περιμένετε δάκρυα, μαντήλια να ανεμίζουν με το «αντίο» γραμμένο πάνω τους και... Zombies! :)

Sorry

"Συγγνώμη αγάπη μου...
Θα μου λείψει το χαμόγελο σου...
Όμως το δικό μου χαμόγελο, μου λείπει περισσότερο..."

Έτσι, για να πάμε κόντρα στην Τετάρτη.

-Lcfr.