Bachelor Party

Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές Τετάρτη πρωί και το βράδυ έχω να πάω σε ένα Bachelor Party. Ίσως είναι η πρώτη φορά που θα πάω σε ένα "τέτοιου είδους" party, μιας και θα έχει όλα τα στοιχεία που μπορούν να το χαρακτηρίσουν.
(τα οποία και θα προσπαθήσω να τα απαριθμήσω)

• Κακόφημο και σκοτεινό μπαρ με περίεργους και λιγάκι τρομακτικούς θαμώνες.
• Γυμνόστηθες κοπέλες, να σου ψιθυρίζουν στο αυτί και να σου κάνουν στο σώμα ότι ποθεί η ψυχούλα σου, για μερικά μόλις ευρώ.
• Ποτά άγνωστης προέλευσης και ποιότητας. (κατά πάσα πιθανότητα, τα ποτά θα είναι κοντινά ξαδέρφια του πετρελαίου θέρμανσης)
• Έναν γαμπρό που θα τα δώσει όλα, στο όνομα της τελευταίας του ημέρας σαν εργένης. (άσχετα εάν ο γάμος είναι το Σάββατο)
• Ίσως στο βάθος, να είναι ένας μαυροφορεμένος δαίμονας που θα παρακολουθεί τα δρώμενα και θα τα κρίνει με τον γλαφυρό/περιπαικτικό του ύφος. (ίσως και να κρατάει κρυφά σημειώσεις σαν άλλος κατάσκοπος)
  

Ξέρω πολύ καλά, πως υπό άλλες συνθήκες δεν θα πήγαινα σε αυτό το party, βρίσκοντας μια ξεκαρδιστική δικαιολογία. Βλέπετε, δεν είμαι φίλος αυτού του είδους της διασκέδασης. Αλλά ο γαμπρός του Σαββάτου, είναι ένας καλός και παλιός μου φίλος και δεν θα ήθελα να λείπω από αυτό.

Το κακό είναι ότι έχει πάρει το αυτί μου, πως κάτι οργανώνουν για εμένα και αυτό είναι που με ανησυχεί λιγάκι. Οι περισσότεροι από τους καλεσμένους, ξέρουν πως στους χορούς και στα prive "κλοτσάω" σαν το κακοταϊσμένο παλιάλογο, άρα πρέπει να περιμένω τα χειρότερα.
Θα δείξει...

Εάν δείτε και δεν γράψω ούτε μια λέξη για 2-3 ημέρες, να ξέρετε πως θα με έχουν καταστρέψει οι κρεπάλες που με περιμένουν.
Εάν δείτε και γράψω, αλλά δεν αναφέρω ΤΙΠΟΤΑ για την βραδιά του Bachelor... Τότε αφήστε την φαντασία σας να οργιάσει.

Heh.

Παρόλα αυτά, παρακαλώ εσείς να πάτε νωρίς για ύπνο και δεν θέλω ανωμαλίες.
Αφήστε τις για εμένα.

Άντε για να μην βάλω τις φωνές.
Είναι και μεσοβδόμαδα...

-Lcfr.

Dream My Dream

Έχει περάσει καιρός από το τελευταίο όνειρο που με κάνει να γράψω για αυτό.
(μεταξύ μας και για να πω όλη την αλήθεια μου, είχα περάσει μια αρκετά μεγάλη περίοδος που δεν μου έβγαινε να γράψω και δεν το πίεσα. ΑΛΛΑ πλέον γράφω και είμαι καλά με αυτό)

Προχθές Κυριακή λοιπόν, είδα ένα όνειρο που μόνο όνειρο δεν το λες. Ούτε ΚΑΝ εφιάλτη. Ήταν ταινία τρόμου σε ένα μόνιμο repeat, με ένα σατανικό γέλιο στο background, να σε σατιρίζει και να απολαμβάνει το βασανιστήριό σου.

Ήμουν, λέει, θεατής μιας ζωντανής ερωτικής σκηνής. Πρώτο τραπέζι πίστα (που λένε) μπροστά σε ένα επιβλητικό κρεβάτι, με ένα ζευγάρι να του δίνει και να καταλαβαίνει χωρίς να το απασχολεί ιδιαίτερα ότι υπήρχε ένας θεατής.

Ήμουν τόσο κοντά στο ζευγάρι, που άκουγα τις ανάσες και τις "πρόστυχες" προτάσεις που έδιναν και έπαιρναν. Τόσο κοντά που ένιωθα. άβολα να το πω; Παράξενα να το πω; Όπως και να το πω ήταν κάτι που ήθελα να τελειώσει. Εάν γινόταν άμεσα.

Αλλά έλα που δεν τελείωνε...

Δεν μπορούσα να προσδιορίσω πρόσωπα, μιας και ήταν αρκετά σκοτεινά, ούτε να ξεχωρίσω τις φωνές. Σιγά-σιγά όμως τα φώτα έκαναν την εμφάνισή τους. Φυσικό επακόλουθο ήταν το μάτι μου να πάει στη ξανθιά γυναίκα που εάν κρίνω από τις φωνές της, το απολάμβανε στον υπερθετικό βαθμό.

Και μα την πουτάνα την τύχη μου, ποια ήταν;

Τι; Μην μου πείτε πως δεν καταλάβατε ότι ήταν η γυναίκα που εάν ήταν διαθέσιμη (a.k.a. όχι αρραβωνιασμένη/παντρεμένη) λογικά θα την έκανα «κυρία Lcfr»;
Δεν καταλάβατε ότι το μυαλό μου, μου προσέφερε απλόχερα μια ερωτική σκηνή της γυναίκας (που για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν αιτία να ξυπνάω της ημέρες μου) με τον πολυαγαπημένο της αρραβωνιαστικό?

Και όχι μόνο αυτό.
Οοοοοχι.
Άκουγα και με λεπτομερείς τι ήθελε (αυτή) να της κάνει (αυτός) χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι (εγώ)
(μεταξύ μας, ο τυπάκος ήταν χάλια αν και αυτό δεν με τιμά ιδιαίτερα)

Λένε πως τα όνειρα μπορεί να φαντάζουν πως διαρκούν ώρες, αλλά στη πραγματικότητα δεν κρατάνε τίποτα περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα.

Αδέρφια μου, προχθές το βράδυ έζησα τα χειρότερα δευτερόλεπτα της ζωής μου.
Κι ας κοιμόμουν.

-Lcfr.
ΥΓ. Τα ξαναλέμε αύριο. Είπαμε, ξεκίνησα και ξαναγράφω.
ΥΓ2. Εάν τα πράγματα πάνε καλά, αυτήν την εβδομάδα θα υπάρξει και Isabella.

Starting with a M...

"Όλα ξεκίνησαν από την μουσική...
...και όλα τελείωσαν με την μουσική..."

Εδώ και αρκετούς μήνες, έχω βγάλει από τα καθημερινά μου ακούσματα, ένα συγκρότημα που το έχω συνδυάσει με κάποιες καταστάσεις που είχαν κυριεύσει το 2011. Το έκανα αυτό, για να μου λείψουν τα τραγούδια και όταν θα νιώσω έτοιμος και τα ξανά ακούσω, να το κάνω με περισσότερη λαχτάρα και πάθος.

Εχθές, αποφάσισα να τα περάσω στο iPhone αλλά και να μην πέσω με τα μούτρα πάνω τους. Έτσι τα άφησα στην θεά τύχη και εάν τα επιλέξει το τηλεφώνο στην "τυχαία αναπαραγωγή" να δω τι αντιδράσεις θα έχω.

Η τύχη μου φυσικά είναι γνωστή.

Δεύτερο τραγούδι την αμέσως επόμενη ημέρα ήταν από το συγκεκριμένο συγκρότημα...
...και αυτό με χάλασε. Μου έφερε στο μυαλό, όχι τα καλά, αλλά τα κακά που έζησα πέρυσι και δεν σας κρύβω πως όταν τελείωσε το τραγούδι, ήλπιζα το επόμενο να αργήσει να έρθει.

Η τύχη μου όμως και πάλι είναι γνωστή. Μόλις τέσσερα τραγούδια μετά, πάλι τα ίδια...

Τελικά, δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό να συνδυάζεις τραγούδια, δίσκους ή συγκροτήματα με προσωπικά βιώματα.
Για κάποιον όμως που από το πρωί μέχρι το βράδυ, είναι βουτηγμένος στην μουσική, είναι λίγο δύσκολο να αποφύγει κάτι τέτοιο.

Πάντως τα τραγούδια, ακόμα, δεν τα έχω σβήσει.
Είμαι σίγουρος όμως πως θα το κάνω. Και θα το κάνω σύντομα.

Αν και δεν θέλω.

"Όλα ξεκίνησαν από την μουσική...
...και όλα τελείωσαν με την μουσική..."

-Lcfr.
ΥΓ. Καλό Σαββατοκύριακο...

Thick Skin

Είναι τελικά, εντυπωσιακό τι μπορεί ο άνθρωπος να αντέξει.
Τι αντοχές έχει ενσωματωμένες μέσα του, να υπομένει καθημερινές ψυχολογικές φθορές και όμως, να μαζεύει τα κομμάτια του και να ξημερώνει ακόμα μια ημέρα.

Ακολουθούν μερικά παραδείγματα:

• Χάνεις την δουλειά σου κι ας ήσουν άριστος και τυπικός σε αυτήν / Σηκώνεσαι την επόμενη ημέρα και αγοράζεις εφημερίδα για να βρεις κάτι καινούργιο και ίσως καλύτερο.
• Χάνεις τον καλύτερο σου φίλο για μια παρεξήγηση ελάχιστης σημασίας / Επενδύεις σε κάποιον άλλο, μιας και αποφασίζεις πως εάν αυτός ο λόγος ήταν αρκετός για να τον χάσεις, θα πει πως κάτι άλλο έτρεχε.
• Ανακαλύπτεις πως ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου, ζει μια διπλή ζωή με κάποιον άλλο / Εύχεσαι "καλή ζωή" και μαζεύεις τα κουβαδάκια σου, για άλλη παραλία.
• Γυρίζεις σπίτι σου και το βρίσκεις παραβιασμένο / Αλλάζεις σπίτι και ξεκινάς από το μηδέν.

Όλα αυτά, συμβαίνουν καθημερινά στους ανθρώπους γύρω μας, με την μικρή διάφορα ότι οι αντιδράσεις δεν γίνονται σύντομα. Ανάλογα με το σκαρί σου, αντιδράς στον χρόνο που μπορείς. Άλλοι μπορούν σύντομα, άλλοι μετά από καιρό. Άλλοι αντιδρούν επιτυχώς με την πρώτη, άλλοι όχι.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αντιδρούν όλοι. Και όταν αντιδράσεις θα το κανείς για τους λόγους της ανασυγκρότησης και της ανασύνταξης που έχουμε μέσα μας όλοι.
ΜΑ ΟΛΟΙ!

Εάν δυσκολεύεται κάποιος να βρει αυτά τα στοιχεία μέσα του, πρέπει ή να δώσει λίγο ακόμα χρόνο στον εαυτό του, ή να ψάξει λίγο πιο βαθειά.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Όταν έχεις χαθεί στο μέσα σου ψάχνοντας κάτι συγκεκριμένο, μπορεί να βρεις άλλα ξεχασμένα πράγματα που τα είχες θάψει ακούσια ή ηθελημένα.

Προσοχή και υπομονή αδέρφια.
Προσοχή και υπομονή.

-Lcfr.

Dead Weight

Όπως όλοι μας, κάποια στιγμή και εγώ, έχω κρατήσει ανθρώπους στην ζωή μου, χωρίς λόγο. Χωρίς ουσία και κάποιον απώτερο σκοπό. Εν γνώση μου, είχα αυτό το βαρίδι στην πλάτη, το οποίο για χ-ψ λόγους το κουβαλούσα χωρίς διάθεση να το αποβάλλω.

Ίσως ήταν η ναρκωτική εξάρτηση (έχω γράψει παλαιότερα για αυτήν) που είχα για τα συγκεκριμένα άτομα. Ίσως ήταν η γλυκιά πίκρα που είχα στο μυαλό μου, όταν τα αποχωριζόμουν μέχρι την επόμενη φορά.
Ίσως να μην είχα την δύναμη να τα αποχωριστώ οριστικά και όσες φορές και να είχα πει την (κενή κατά τα άλλα) λέξη «τέλος», με κάποιον τρόπο έβρισκαν τον δρόμο τους πίσω στην ζωή μου. Για λίγο ακόμα, κάθε φορά.

Λίγο, αλλά ταυτόχρονα πάρα πολύ.

Όποιος και να ήταν ο λόγος, το μόνο σίγουρο ήταν πως το βάρος αυτό, το έχω ζήσει από την καλή και την ανάποδη. Και η ανάποδη είναι η καλύτερη.
Όταν αυτό το βάρος απουσιάζει από τους ώμους, μπορείς και σηκώνεις το ανάστημα σου στο σωστό ύψος. Και εάν το ύψος είναι αρκετό, βλέπεις τα πράγματα από ψηλά. Από εκεί που σου αξίζει. Και όχι από εκεί που σε κατεβάζουν...

Και από εκεί λοιπόν, κρίνεις ανάλογα και ξεσκαρτάρεις.

Εγώ προσωπικά, έχω αφήσει άτομα «βαρίδια» στην ζωή μου, άλλες φορές για έναν χρόνο, άλλες για λίγους μόνο μήνες.

Δεν με τιμά. Το ξέρω.
Πολύ φοβάμαι όμως πως θα το ξανακάνω. Και ξανά και ξανά και ξανά...

Όλο αυτό, παρακαλώ να προστεθεί στο κουτάκι με τα πολλά μειονεκτήματά μου.
Πολλά αλλά αγαπημένα μειονεκτήματα...

-Lcfr.

Monday

Αν και κανονικά δεν είχα προγραμματίσει λέξεις για σήμερα, θα μοιραστώ μαζί σας, το εξής:

Για ακόμα μια φορά, πέφτω στην αρένα ανεύρεσης νέας στέγης, μιας και ο σπιτονοικοκύρης δεν κάνει συμβόλαιο (μου το ανακοίνωσε αφού είχα συμπληρώσει 3 μήνες μέσα στο σπίτι) και δεν κατεβάζει την τιμή του ενοικίου.
Ξέρω-ξέρω.
Το έχω κουράσει με τις αλλαγές των σπιτιών (πάμε για το 4ο μέσα σε έναν και κάτι χρόνο) αλλά τελικά δεν είναι γραφτό μου να κατασταλάξω.
(και δεν θα σας κρύψω ότι βαριέμαι οικτρά, το ψάξιμο, την μετακόμιση και φτου κι από την αρχή την αλλαγή των συνηθειών που είχα μέχρι τώρα).

Τι να κάνουμε όμως...
Από ότι φαίνεται, το ότι δεν είμαι ιδιαίτερος φίλος των αλλαγών, ενοχλεί κάποιον εκεί πάνω και διασκεδάζει με το να μην με αφήνει σε ησυχία.

Παρόλα αυτά, καλή εβδομάδα εύχομαι και ελπίζω να είχατε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο.

-Lcfr.

Sex Hotels

Tις προάλλες, είχα μια κουβέντα με μια κοπέλα η οποία εξελίχθηκε σε αναφορές βγαλμένες από το παρελθόν. Έμαθα λοιπόν ότι έχει πάει αρκετές φορές σε ξενοδοχεία (ο πληθυντικός είναι για να σε τρομοκρατεί σαν την 17Ν) για να "ολοκληρώνει" τις σχέσεις της. Όχι μια και δυο. ΌΟΟΟχι...  Αλλά αρκετές, που όπως καταλαβαίνετε αυτό μεταφράζεται σε: "ξόδευε όλο τον μισθό της σε ημι-διαμονές σε κακόφημα και γλοιώδη δωμάτια".

Όπως φαντάζεστε λοιπόν το παρανοϊκό μυαλό μου, άρχισε αμέσως να επεξεργάζεται τις νέες αυτές πληροφορίες και για να πω την αλήθεια, η εικόνα που είχα για την εν λόγω κοπελίτσα, άρχιζε να αλλάζει.

Προς το χειρότερο.

Σιγά-σιγά και όσο κυλούσε η ώρα, μέστωνε μέσα μου αυτή η πληροφορία σαν το καλό το κρασί και με επηρέαζε όλο και πιο αρνητικά.
Σταδιακά και βασανιστικά.

Η άποψή μου λοιπόν για τα ξενοδοχεία ημι-διαμονής, είναι η χειρότερη. Το θεωρώ φτηνό, βρώμικο και τουλάχιστον υποβιβαστικό να πηγαίνεις μια κοπέλα εκεί. Η πράξη του έρωτα ΟΦΕΙΛΕΙ να συνοδεύεται (τουλάχιστον τις περισσότερες φόρες) με ρομαντισμό, εκτίμηση και τρυφερότητα. Όχι χίλιο-χρησιμοποιημένα σεντόνια από διάφορους αναψοκοκκινισμένους ερωτύλους, μικροσκοπικές κρυφές κάμερες πίσω από λερωμένους καθρέφτες, ρεσεψιονίστ με πονηρό βλέμμα όλο νόημα και ΦΥΣΙΚΑ να μην ξεχνάμε το ρολόι να σε κυνηγά σαν serial killer, μιας και περιμένει ο επόμενος πελάτης για να πηδήξει αμέσως μετά από εσένα.

"Καψερέ αναψοκοκκινισμένε επόμενε πελάτη... Να περιμένεις να τελειώσω για να εκτονωθείς..."

Σε καμία περίπτωση δεν θα έβαζα την όποια κοπέλα μου σε αυτήν την διαδικασία, εκτός και εάν την θεωρώ ένα απλό κομμάτι κρέας για να «ξε-φρακάρω» από τα «χοντρά» που λένε και αμέσως μετά να την ξεχάσω.

Προφανώς δεν σκέφτεται πολύς κόσμος έτσι και για αυτό είμαι έξω φρενών. Ίσως να ήρθε η ώρα να το πάρω απόφαση πως είμαι από τους ελάχιστους, μιας και από ότι μαθαίνω, τα γύρω ξενοδοχεία κοντά στην δουλειά μου αλλά και στην Αθήνα, κάνουν χρυσές δουλειές από παράνομα ή νόμιμα ντροπαλά ζευγαράκια, που βγάζουν τα μάτια τους σαν ερεθισμένα ζώα στην ζέστη.

Μου έχει προτείνει κοπέλα να πάω σε ξενοδοχείο? Φυσικά.
Πήγα? Κατηγορηματικά σας απαντώ: ΟΧΙ.

Και δεν έχω σκοπό να πάω ποτέ μιας και βλέπετε, αγαπημένοι μου αναγνώστες, ο έρωτας στο δικό μου το μυαλό, είναι λίγο ποιο ακριβός από τα 30-40? των 2ωρών στα δωμάτια ημι-διαμονής.

-Lcfr.

Things I don't understand (women)

Και επειδή ακριβώς έχει αρχίσει και φθινοπωριάζει και όπου να είναι βγαίνει και η ταινία του Παπακαλιάτη στους κινηματογράφους, είπα να αραδιάσω μια λίστα με τα πράγματα που δεν καταλαβαίνω στις γυναίκες.
(Σημείωση: Εάν μαζέψω αρκετά, θα ακολουθήσει και αντίστοιχη λίστα για τους άνδρες)

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν...

• Φρύδια. Για να προσπαθήσω να καταλάβω... βγάζετε τα φρύδια σας... για να τα ζωγραφίσετε; Ποιο το νόημα; Τις περισσότερες φορές, το αποτέλεσμα σας κάνει να μοιάζετε σαν τα πράσινα ανθρωπάκια που κυνηγούσε ο Mulder στο X-Files.
• Ρίζες/μαλλιά. "Ωχ! Βγήκε η ρίζα!" Βάψε, ξανα-βάψε για να κάνουμε τα κομμωτήρια πλούσια. Ρίζα είναι αυτή, θα βγει. Τι το κουράζετε?. (μεταξύ μας, όλες μαυροτσούκαλα είστε, αλλά προσπαθείτε να το παίξετε σκανδιναβές θεές. με όλο τον σεβασμό που σας έχω)
• Γυαλιά ήλιου. The bigger the better? δηλαδή, φυσιολογικού μεγέθους γυαλιά ήλιου δεν υπάρχουν; Πρέπει να κοντράρονται με βιτρίνες μαγαζιού για να είναι οκ? Μα καλά, όλες Victoria Beckham θέλετε να γίνετε?
• Κόκκινα νύχια. Όποίος πει, πως τα κατακόκκινα νύχια στα δάχτυλα είναι sexy, μπερδεύει την λέξη με: "λαϊκή σκυλού της εθνικής οδού". Το λιγότερο. (για να μην αναφερθώ σε εκδιδόμενες γυναίκες στα πεζοδρόμια και φανώ αγενής)
• Βάψιμο στο αμάξι. Διάλογος: "-Μωρό μου, ξέρω ότι βιαζόμαστε, αλλά έχεις βάψει μόνο το ένα σου μάτι σου." "-Δεν πειράζει αγάπη μου, το άλλο θα το βάψω στο αμάξι". Και ρωτάω εγώ τώρα, υπάρχει κάποιο θέμα και σας πιάνει έμπνευση για το βάψιμο την στιγμή που πιάνετε το τιμόνι??
• Όσες διαβάζουν Cosmopolitan. Ποιος κουτός άνθρωπος διαβάζει περιοδικό που ΚΑΘΕ μήνα στο εξώφυλλό του, έχει τίτλους όπως: "Πώς να αποκτήσεις οργασμούς σαν δρομολόγιο τρένου", "Πως να τον κάνεις να σε ευχαριστεί, όλο το βράδυ σαν αιγύπτιος είλωτας του σεξ", "Τι κάνουν και τι δεν κάνουν οι celebrities, όταν κλείνει η πόρτα της κρεβατοκάμαρας", "Πως να αποκτήσεις τα οπίσθια της JLO, τα ματοτσίνορα της Beyonce και τις παρανυχίδες της Katy Perry", "Το λιοντάρι μπορεί να κάνει σεξ μέχρι 15 φορές την ημέρα. Κάνε το αγόρι σου, τον βασιλιά του κρεβατιού", "Τρία μαγικά tips, για καλύτερο στοματικό έρωτα με. τσίχλα στο στόμα". Αν και τώρα που τα συζητάμε και μεταξύ μας, εμείς τα αγοράκια είμαστε το λιγότερο ευγνώμονες για την προσπάθεια του περιοδικού να βελτιώσει την σεξουαλικής μας ζωής, αλλά εάν «δεν το έχεις» κυρία μου, μην το προσπαθείς. Τσάμπα ο κόπος...
• Τα λευκά παντελόνια με το μαύρο εσώρουχα από μέσα. Οκ, μπορεί να θέλεις να προκαλείς με τους εντυπωσιακούς γλουτούς που (νομίζεις πως) έχεις, αλλά το να φορές μαύρο string εσώρουχο και από πάνω λευκό ημιδιαφανές παντελόνι, δεν είναι κομματάκι παράλογο? Η λίγο "πουτανέ" ίσως? Μια απλή ερώτηση κάνω, μην με φάτε.
• Τσάντες. Όσα πράγματα και να έχεις να κουβαλήσεις μαζί σου, εάν η τσάντα που επέλεξες και «πάει» με το ντύσιμό σου είναι μικροσκοπική, θα κάνεις ότι μπορείς για να τα χωρέσεις ΟΛΑ μέσα. Οκ, κοπελιά, γιατί να μην κάνεις την ζωή σου λίγο πιο εύκολη και να πάρεις μια άλλη τσάντα λίγο μεγαλύτερη? Ξανά, λέω εγώ τώρα μια ιδέα...
• After Sex. Μετά το σεξ, γιατί έχετε διάθεση για κουβέντα και διάφορα άλλα πράγματα και όχι το μοναδικό πράγμα που φαντάζει ιδανικό? (αναφέρομαι στον ύπνο)
• Και επιτέλους ας μου εξηγήσει κάποιος: ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΟΤΑΝ ΧΑΣΜΟΥΡΙΟΥΝΤΑΙ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΑΝΟΙΧΤΗ ΤΗΝ ΠΑΛΑΜΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΓΡΟΘΙΑ ΟΠΩΣ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ?

Αυτά.

Enjoy.

-Lcfr.

Strange Self

Το ήξερα, αλλά τελικά επιβεβαιώθηκα τις τελευταίες ημέρες.

Επηρεάζομαι παρά πολύ.
Αφήνω μικρά πράγματα και διαλόγους άνευ σημασίας και ουσίας, να με επηρεάζουν τόσο, που να μην έχω όρεξη να περπατήσω μέχρι το σπίτι μου...

Έπιασα τις προάλλες τον εαυτό μου, να αλλάζει διάθεση ανάλογα την εξέλιξη μιας κουβέντας που είχα μέσα από μηνύματα. Την μια έτσι, την άλλη αλλιώς.
Μια πάνω, μια κάτω.

Και αναρωτιέμαι, ο κατακόκκινος δαίμονας της διπλανής σας πόρτας.

• Έτσι είναι όλοι οι άνθρωποι?
• Έτσι αφήνουν να γαμηθεί η ψυχολογία τους από μερικές έξυπνα τοποθετημένες λέξεις σε ένα κείμενο μια σταλιά?
  
• Έτσι απλά αυτές οι λέξεις σου κάνουν την διάθεση, χαλάκι εισόδου, που μπορεί να το ποδοπατήσει ο οποιοσδήποτε?
• Ή μήπως αγαπημένοι μου αναγνώστες, κάτι κάνω λάθος εγώ?

Για να πω όλη μου την αλήθεια, θεωρώ πως όχι απλά κάνω μεγάλο λάθος, αλλά είμαι ο δήμαρχος των ανθρώπων που δίνουν μεγάλη σημασία σε λόγια και πράξεις τον άλλων.

Θα το αλλάξω ποτέ?
Δύσκολο.
Θέλω να το αλλάξω κάποια στιγμή?
Σαν τρελός που το έσκασε από ιδιωτική ψυχιατρική κλινική.

Ίδωμεν.

-Lcfr.

Racing Heart

Τελικά πόσο εντυπωσιακό όργανο είναι η καρδιά ε?

Μια καρδιά που πάλλετε με εντυπωσιακά γρήγορους ρυθμούς, για διαφορετικούς λόγους.

Μπορεί να τρέχεις σε κάποιον διάδρομο στο γυμναστήριο και να την έχεις φέρει στα όριά της, ή
Μπορεί να κοιτάζεις βαθιά στα μάτια τον άνθρωπο που θέλεις περισσότερο από κάθε τι άλλο σε αυτόν τον κόσμο και να νιώθεις πως αυτό το μεγάλο όργανο μέσα στο στήθος σου θα σκάσει από πάθος και συναίσθημα.

Δύο διαφορετικής φύσης λόγοι, που έχουν το ίδιο αποτέλεσμα:

Μια καρδιά να τρέχει σε ξέφρενους ρυθμούς και εσύ πίσω της λαχανιασμένος να προσπαθείς να την κουμαντάρεις.
(όσο μπορείς)

Τελικά, πόσο εντυπωσιακό και (μεταξύ μας) λίγο αλλοπρόσαλλο όργανο είναι η καρδιά ε?

Καλή εβδομάδα.

-Lcfr.

Second

Καλημέρα,

Όπως είχα υποσχεθεί την Παρασκευή, σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας, ένα συγκεκριμένο τραγούδι που μου έχει πάρει τα μυαλά και δεν λέει να μου τα δώσει πίσω.

Δευτερόλεπτα.
Seconds. 

Έτσι λέγεται το εκπληκτικό τραγούδι των Katatonia, το οποίο μιλάει για ένα μαγικό δευτερόλεπτο, που έχεις την δυνατότητα να το κάνεις να ζήσει μια ολόκληρη αιωνιότητα. Και δεν σας κρύβω, πως τον τελευταίο χρόνο έχω βιώσει αρκετά τέτοια, που όμως έχουν την κακή μοίρα της εξαφάνισης.
Enjoy:

Εύχομαι να σας αρέσει το τραγούδι και να έχετε μια όμορφη Κυριακή.
Να την ζήσετε όπως ακριβώς θέλετε εσείς και όχι όπως την θέλουν οι άλλοι. Οι υπόλοιποι που δεν μπορούν να το κάνουν αυτό, ας περιμένουν μέχρι αύριο.

-Lcfr.

Limits

Ξέρεις φίλε αναγνώστη, τα όρια του ανθρώπου όσο και να τα γυροφέρνω στο μυαλό μου, δεν μπορώ να τα προσδιορίσω.

Με ιντριγκάρουν, μιας από την μια ξέρεις πως έχεις όρια και όταν νιώθεις πως τα πλησιάζεις επικίνδυνα αντιδράς ανάλογα και από την άλλη, το ότι γνωρίζεις τα όριά σου ξέρεις και πόσο πρέπει να πιέσεις τον εαυτό σου να τα ξεπεράσεις και να εξελιχθείς σαν άνθρωπος κι ας φλερτάρεις με τον κίνδυνο να πληγωθείς, σωματικά και ψυχολογικά.

Στην ζωή μου, έχω φτάσει στα όρια, δυο φορές. Μόνο. Και το θέαμα, σας μιλάω ειλικρινά, ΔΕΝ ήταν ευχάριστο για τους γύρω μου.
(για εμένα δεν ξέρω, μιας και δεν θυμάμαι πολλά)

Εσύ πως συμπεριφέρεσαι όταν πλησιάζεις τα όριά σου;
Ναι, σε εσένα μιλάω. Μην ντρέπεσαι. Σκέψου από μέσα σου την απάντηση. Δεν σε ακούει κανείς.
(εκτός και εάν ήδη ακούς φωνές μέσα στο κεφάλι σου, που τότε έχεις άλλα, μεγαλύτερα προβλήματα από αυτούς τους Παρασκευιάτικους προβληματισμούς τους άτακτου δάιμονα)

Καλό ΠΣΚ αδέρφια μου.
(σας έχω μαγευτικό τραγουδάκι την Κυριακή, που κυριολεκτικά το έχω "λιώσει" το τελευταίο διάστημα.)

Φρόνιμα μέχρι τότε.

-Lcfr.

LOA

Ίσως να είναι από τις πιο μεταβατικές περιόδους της ζωή μου, για αυτό και μπορείτε να με χρεώσετε αρκετές απουσίες.
Θεωρώ πως από Δευτέρα, θα μπουν τα πράγματα σε μια σειρά και όλα θα επιστρέψουν στην φυσιολογική τους κατάσταση.

Για να πω όλη μου την αλήθεια, δεν έχω γράψει κάτι εδώ και καιρό. Σαν να μου λείπει η σπίθα. Νιώθω πως θέλω να γράψω. Αυτό μου αποδεικνύει έμπρακτα πως η λέξεις, δεν είναι απλά ένας τρόπος εξωτερίκευσης σκέψεων, αλλά μόνιμη ανάγκη.

Η ζωή και οι αλλαγές που μου επιφυλάσσει, μου έχουν όμως, στερήσει τον χρόνο.

Επιφυλάσσομαι όμως για περισσότερες λέξεις στο κοντινό και σίγουρα συναρπαστικό μέλλον.

Δαιμονικά δικός σας,

-Lcfr.