Music Relationships

Είχα γράψει παλιότερα για μια μπάντα που η μουσική τους ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με μια κοπελιά από το παρελθόν μου.

Μιλάμε για τους Ghost Brigade. Δεν ήταν πως αυτού του είδους μουσική αντικατόπτριζε απόλυτα την κοπέλα, ούτε ότι ήταν το αγαπημένο της συγκρότημα. Καλά-καλά δεν άκουγε τέτοια μουσική. Παρόλα αυτά, επειδή εκείνο το διάστημα τους άκουγα ανελλιπώς και χωρίς παύσεις, τα δυο αυτά πράγματα έγιναν σχεδόν ένα στο τοσοδούλικο μυαλό μου. 

Όταν τελείωσε αυτή η "σχέση" λοιπόν, σταμάτησα αυτόματα να τους ακούω,για ευνόητους λόγους. (εάν δεν καταλαβαίνεις τους λόγους φίλε αναγνώστη, σου προτείνω να ανοίξεις την τηλεόρασή σου να ξεστραβωθείς.). Περιστασιακά έχει συμβεί να μπει κατά λάθος κάποιο τραγούδι τους σε playlist, με πρώτη και ενστικτώδη αντίδρασή μου να είναι το skip για το επόμενο. Όχι επειδή η μουσική τους δεν μου άρεσε πλέον. Αλλά όπως έχω τονίσει παλιότερα, οτιδήποτε θυμίζει κατάσταση από το παρελθόν, καλό είναι να το αποφεύγεις για την υγεία του εγκεφάλου σου.

Είχα συμβιβαστεί με την απόφασή μου να μην ξανά ακούσω Ghost Brigade. (όπως παρεμπιπτόντως έχω κάνει ακριβώς και με το "Back to You" του Brett Anderson, το οποίο έχω να ακούσω κοντά 2 χρόνια). Το 2014 η μπάντα έβγαλε καινούργιο δίσκο με τίτλο "IV - One with the Storm". Δίσκο τον οποίο δοκίμασα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές παίζει στα ηχεία μου. Η μουσική τους, γνώριμη όπως τότε. Οι κιθάρες, τα τύμπανα, η φωνή και οι στίχοι τους ίδια, αλλά με μια ισχνή πινελιά διαφορετικότητας. 

Έγινε λοιπόν άρση του εμπάργκο στους Ghost Brigade, αν και η επιστροφή στα παλιά τους δισκάκια δεν γίνεται τόσο ευχάριστα όσο γινόταν στο παρελθόν. 

Πριν λίγες ημέρες οι Ghost Brigade ανακοίνωσαν την διάλυσή τους. 

"Rebirth through failure

Just like so many times before"

-Lcfr.

Where is Isabella? mhh?

Σε συνέχεια του χθεσινού άρθρου μου, σήμερα μου ήρθε ένα βίντεο που αντικατοπτρίζει ακριβώς τα σχόλια που έκανα για την πορεία του βιβλίου μου. Και να πεις ότι είναι άσχετο βίντεο? 

Where is Isabella? mhh?

Είναι 3 σκηνές μαζεμένες σε ένα βίντεο 2,5 λεπτών, από την σειρά Family Guy. Όπου ο Stewie, (το μωρό με το φουσκωμένο κεφάλι) ειρωνεύεται τον Brian (ο σκύλος) για την εξέλιξη του βιβλίου που γράφει, εδώ και 3 ολόκληρα χρόνια. Νομίζω τα κοινά σημεία με την δική μου περίπτωση είναι εμφανέστατα. Και παρακαλώ, δεν θέλω περαιτέρω σχόλια.

Η τελευταία σκηνή, όσες φορές και να το δω, με κάνει και γελάω σαν βλαμμένος. 

Καλή εβδομάδα.
Non Serviam

-Lcfr.

Sunday Music Post

Κλείνει σιγά-σιγά και αυτό το έτος. 

Ανασκόπηση του 2015 δεν νομίζω να κάνω φέτος. Ίσως να περιοριστώ στο μουσικό top 10 που κάνω κάθε χρονιά, αλλά πέρα από αυτό δεν. 

Αν και υπήρξαν αρκετά γεγονότα που έγιναν το 2015, στο οικογενειακό και προσωπικό μου περιβάλλον. Μην είστε αγενείς. Είπαμε αυτά τα κρατάω για εμένα μιας και τα περισσότερα ήταν θετικά και ευχάριστα. 

Έχω καιρό να γράψω ένα κανονικό άρθρο. Και νομίζω πως το 2015 πρέπει να έγραψα το λιγότερο που έχω γράψει ποτέ από τότε που ξεκίνησα τον ιστότοπο αυτό. Μάλλον μεγάλωσα για να γράφω κατεβατά με τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου. Ίσως πάλι να μην είχα τον χρόνο να το κάνω, ή ίσως να επέλεξα τα μην μοιράζομαι αόριστα ότι υπάρχει στο κεφάλι μου. 

Αν και εξακολουθώ να πιστεύω πως τα "blog" σαν είδος μονόπλευρης επικοινωνίας δεν έχουν πεθάνει. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Βέβαια μην θεωρείτε την άποψή μου σωστή, μιας και πρέπει να είμαι από τους πολύ λίγους ανθρώπους που ακόμα χρησιμοποιώ το email σαν βασικό εργαλείο επικοινωνίας. What do i know? 

Πριν κάποιες ημέρες είχα μια συζήτηση με ένα προσφιλές μου πρόσωπο το οποίο με ειρωνεύτηκε, με καλό ύφος (φαντάζομαι), για την εξέλιξη του βιβλίου που γράφω τα τελευταία, χμ 3 χρόνια? Για να πω την αλήθεια η Isabella έχει μπει εδώ και αρκετό καιρό στον πάγο. Δεν έχω κάτσει να γράψω εδώ και αρκετό καιρό. Πείτε το έλλειψη έμπνευσης. Εγώ έτσι το λέω και είμαι ήσυχος με την συνείδησή μου. :P Φαντάζομαι πως στο εγγύς μέλλον θα επιστρέψω. 

Μουσική. Αρκετή μουσική το διάστημα αυτό, ίσως περισσότερη από κάθε άλλη περίοδο του 2015. Έχουν βγει δισκάκια που τα περίμενα καιρό και μουσικά είμαι γεμάτος. Ειδικά ένα συγκεκριμένο δισκάκι που έχει βγει εδώ και έναν μήνα και το πήρα χαμπάρι μόλις εχθές. Μιλάω για τους Hanging Garden από την Φιλανδία και τον καινούργιο δίσκο με τίτλο Blackout Whiteout. Μέχρι στιγμής ο δίσκος κυμαίνεται στα ίδια μοτίβα με τους προηγούμενος, ίσως να έχει πάρει μια πιο ατμοσφαιρική τροχιά, κάτι που κατά την άποψή μου το απογειώνει. Μέχρι στιγμής τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως θετικά. 

Σήμερα λοιπόν το κυριακάτικο τραγούδι, μας έρχεται από τον εν λόγω δίσκο και έχει το όνομα "Embers". Ξέρω πως δεν είναι μουσική που αρέσει στις μάζες και ξέρω πως αρκετοί από εσάς δεν θα μπείτε καν στην διαδικασία να πατήσετε το Play.

Παρόλα αυτά σας προκαλώ. 

Αυτά λοιπόν τα λίγα.

-Lcfr.

Psychology

Το τελευταίο διάστημα διαβάζω αρκετά ψυχολογία. 

Ναι καλά διαβάσατε. Χωνέψτε το.

Η ψυχολογία λοιπόν λέει πως την μεγαλύτερη αξία στο φαγητό μας, την έχει η τελευταία μπουκιά. Αυτή καθορίζει εάν αυτό που καταναλώσαμε, θα το ξανά επιλέξουμε και γενικά η τελευταία μπουκιά μας αφήνει ή όχι το αίσθημα την ικανοποίησης.

Σκεφτείτε αυτήν την θεωρεία λίγο και αμέσως μετά εφαρμόστε την στην καθημερινή σας ζωή. Σε αυτά που κάνετε καθημερινά και στην αλληλεπίδρασή σας με τους ανθρώπους. 

Με εντυπωσιάζει ειλικρινά πόσο on-point εφαρμογή έχει στις προσωπικές μου εμπειρίες και αποδεικνύει (τελικά) περίτρανα, το πόσο σημαντικές είναι οι τελευταίες στιγμές που ζεις με έναν άνθρωπο.

-Lcfr.

ZAP!

Πριν λίγες ημέρες διάβασα μια ιστορία στην οποία ο κεντρικός ήρωας, ήθελε να διαγράψει κάποια άσχημα γεγονότα που του είχαν συμβεί, από το μυαλό του. Η μέθοδος που βρήκε από έναν τρελό επιστήμονα απλή γρήγορη και 100% αποτελεσματική. Ηλεκτρομαγνητικές θεραπείες τριών ημερών, μια ενδοφλέβια ένεση, 4 ημέρες αντιβίωση και ZAP! οι κακές αναμνήσεις ανήκουν στο παρελθόν και δεν θα είχε την παραμικρή ανάμνηση των.

Ξέρω πως έτσι όπως σας μεταφέρω την ιστορία αυτή, φαντάζει αντίγραφο του Eternal Sunshine of a Spotless Mind, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Απλά επιλέγω να επικεντρωθώ σε αυτόν τον τομέα σήμερα και να αναφερθώ σε αυτόν.

Φανταστείτε πόσο θα βελτίωνε μια τέτοια τεχνολογία το σήμερα, που η απομόνωση, η αποξένωση, ο προβληματισμός και τα αδιέξοδα δείχνουν την κυριαρχία τους καθημερινά.

• Απέτυχες επαγγελματικά και έχεις πέσει στην κατάθλιψη ανεργίας? ZAP! Καινούργια αρχή. 
• Είσαι σφόδρα ερωτευμένος με μια κοπέλα, η οποία αδιαφορεί πλήρως για εσένα? ZAP! Την ξέχασες και πας για άλλα, απεγκλωβισμένος συναισθηματικά μια και καλή.
• Έπιασες την γυναίκα σου καβάλα με 2 φίλους σου? ZAP! Για ποια γυναίκα μιλάμε είπαμε?
• Η δουλειά σου είναι ένας αιώνιος Γολγοθάς που δεν βγάζει πουθενά? ZAP! και αμέσως μετά μπορείς να πάρεις το αμάξι και να ταξιδέψεις την Ευρώπη με μια τσάντα πράγματα.

Έχω γράψει στο παρελθόν, (όταν ήμουν πιο ενεργός με τα γραπτά μου) πως οι άσχημες καταστάσεις που ζεις καθημερινά είναι αυτές που σε "χτίζουν" σαν άνθρωπο. Και πως αυτό που είσαι σήμερα, είναι αποτέλεσμα των γεγονότων, καλών και κακών του εχθές. Συνάμα όμως πιστεύω πως κάποια γεγονότα δεν σε βελτιώνουν απαραίτητα προς το καλό όταν τα βιώνεις από πρώτο χέρι. Αντιθέτως μάλιστα, θα μπορούσε να σε ξεμπλοκάρει μια μαγική διαγραφή των, για μια καλύτερη συνέχεια. 

Κρίμα όμως που αυτή η τεχνολογία δεν είναι διαθέσιμη ακόμα και οι μόνοι τρόποι να "ξεχάσεις" είναι παράνομοι και οι περισσότεροι από αυτούς είναι κακοί για την υγεία σου. 

Τώρα, μην μου πει κανένας σας πως δεν έχει μπλοκάρει κάποια στιγμή στην ζωή του, από σκηνικά που έχει ζήσει στο παρελθόν και αδυνατεί να τα ξεπεράσει, γιατί δεν θα τον πιστέψω. 

Και παρακαλώ όποιος το πει να αποχωρήσει από την αίθουσα γιατί εδώ λέμε αλήθειες.

ZAP!

-Lcfr. 

Lazy Sunday

Η Κυριακή είναι μέρα ξεκούραση λένε. Εμένα η Κυριακή είναι μέρα τεμπελιάς. 

Συνήθως τις Κυριακές τους καλοκαιρινούς μήνες πηγαίνω για μπάνιο. Τώρα όμως με τον καιρό να μου λέει "fuck you", η Κυριακή είναι συνήθως γεμάτη από μουσική, μάζεμα το σπίτι και από το απόγευμα και μετά, σειρές. 

Αυτήν την Κυριακή όμως η τεμπελιά μου έχει χτυπήσει κόκκινο. Ακόμα και αυτές τις γραμμές που διαβάζετε τώρα, δεν μπορείτε να φανταστείτε με τι κόπο και προσωπική πίεση τις γράφω. Δεν έχω όρεξη για τίποτα, πέρα από μουσική. Μάλλον γερνάω επικίνδυνα και δεν το έχω πάρει χαμπάρι.

Όμως κόντρα στα πλάνα μου, σήμερα έχω πολλές μικροδουλειές. Η σημαντικότερη, να συνεχίσω να ψάχνω σπίτι. Τι διάολο, θα βρω. Που θα μου πάει. 

Ο θλιβερός χειμώνας που τραγουδάνε οι Daylight Misery, πλέον είναι στην πόρτα μας, και τα σχέδιά μας, περιορίζονται. Παράπονο όμως κανένα. Καλή μουσική να έχεις και είσαι κομπλέ.

Καλή μουσική, λίγο καλομαγειρεμένο ρύζι και την γάτα στα πόδια σου. 

Casting Lazy Shadows, από τους (διαλυμένους πλέον) Puressence.

Αυτιά για σήμερα. Καλή εβδομάδα αδέρφια.

Non Serviam

-Lcfr.

Dirty, Dirty Magic

Το τελευταίο διάστημα, έχω αναπτύξει έναν ιδιαίτερο σεβασμό απέναντι στους The Offspring. Ίσως επειδή η Alternative σκηνή του ροκ πλέον λιγοψυχά, ίσως γιατί εξακολουθούν και υπάρχουν σαν μπάντα μετά από τόσα χρόνια και ίσως γιατί σύντομα βγάζουν καινούργιο δίσκο.

Δεν λέω, έχουν βγάλει και χαζοχαρούμενα τραγούδια (βλ. Pretty Fly (For a White Guy)) και ίσως το μουσικό στερέωμα να ήταν καλύτερο εάν δεν τα είχαν βγάλει ποτέ. Όμως η πολυετής τους μουσική σταδιοδρομία δικαιολογεί κατά κάποιον τρόπο τέτοιου είδους ατασθαλίες, που μεταξύ μας δεν είναι δα και πολλές. Έστω στον βωμό του εμπορίου και της ανάγκης επιβίωσης της μπάντας, να τους το συγχωρήσω ακόμα και εγώ που δεν συγχωρώ τα άντερά μου.  

Σήμερα λοιπόν με έχει πιάσει και ακούω από το πρωί διάφορους δίσκους τους. Θεώρησα απολύτως λογικό να ανεβάσω ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ, το οποίο δυστυχώς πέρασε κυριολεκτικά απαρατήρητο από την μάζα του κοινού τους τότε. 

Με θυμάμαι πιτσιρικά να ακούω το συγκεκριμένο τραγούδι φανατικά στο Diskman μου, όταν έπαιρνα το λεωφορείο της γραμμής για το κέντρο της Αθήνας. Βλέπετε κάθε 2η Παρασκευή έπρεπε να πάω να αγοράσω τα καινούργια αμερικάνικα comics μου από την πλατεία Κάνιγγος και συχνά οι Offspring μου έκαναν παρέα.

Μετά από μια 20ετία, ο πιτσιρικάς που τους άκουγε τότε στο λεωφορείο, εξακολουθεί και τους αγαπά ακόμα.

The Offspring λοιπόν, με το εκπληκτικών διαστάσεων τραγούδι τους "Dirty Magic".
(Η λίγο πιο φρέσκια εκτέλεση που ακολουθεί είναι του 2012. Το αυθεντικό τραγούδι κυκλοφόρησε το 1993, στον δίσκο Ignition)

Non Serviam

-Lcfr.

Summer End?

Η απουσία μου το τελευταίο διάστημα είναι δικαιολογημένη και ίσως αναγκαία.
Δεν θέλω ου. 

Πολλά έχουν γίνει, άλλα τόσα θα γίνουν στο άμεσο μέλλον και οι αλλαγές έρχονται η μία μετά την άλλη, λες και περίμεναν να τελειώσει το καλοκαίρι για να κάνουν την εμφάνισή τους. 

Εγώ ωσάν άλλη Κάλι, προσπαθώ να τα κοντρολάρω ένα-ένα. Προφανώς ένα από τα τέσσερα χέρια μου (βλέπε φωτογραφία) δεν κατάφερε να κάτσει να γράψει μερικές κουβέντες εδώ, οπότε χάθηκε λίγο η μπάλα και μπήκαν πολλές απουσίες. 

Παρόλα αυτά, χρόνο έχω για να πηγαίνω για μπάνιο, που ενάντια στον καιρό, εξακολουθεί να είναι μια εξαιρετική ασχολία που σκέφτομαι σοβαρά να την μετατρέψω και σε χειμερινή. (δεν βάζω το χέρι μου στην φωτιά, λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα)

Ανάμεσα λοιπόν σε παράξενες και ύποπτες συναντήσεις, σε τελείες που εξακολουθούν να μην λένε να μπουν, σε τρίχες της γάτας μου που κυριολεκτικά είναι παντού, προσπαθώ να πω ένα αντίο στο καλοκαίρι και στον ήλιο που με έκαψε 3 ολάκερες φορές, σαν να ήμουν τηγανιτή πατάτα των Mcdonalds. 

Και σε εκείνον τον καριόλη τον αχινό, που όσα δικαιολογημένα συγγνώμη και εάν οφείλω να του πω που τον πάτησα δύο (!!) φορές, θα κάνω την ανατροπή και θα του πω ένα μεγαλόπρεπο ΦΑΚ ΓΙΟΥ, μιας τα 17-18 αγκάθια που έβαλε στα πόδια μου, δεν με έκαναν να το βάλω κάτω. 

Δεν γίνεται να μην σας αφήσω με λίγη μουσικούλα βεβαίως-βεβαίως. 

Η μπάντα που σήμερα έκανε την επιστροφή της με καινούργιο τραγούδι μετά από και εγώ δεν ξέρω πόσο, οι Swallow The Sun, μας έχουν χαρίσει αμέτρητα διαμάντια στο παρελθόν. Ένα από τα πιο απαλά τους (που αρμόζει βεβαίως στο ύφος του συγκεκριμένου blog) είναι το "New Moon". Αν και μοιράζεται τον τίτλο του με μια από τις πλέον σιχαμερές ταινίες που έχει βγάλει ο αμερικάνικος κινηματογράφος, (μιλάω για το Twilight, για όσους τυχερούς δεν κατάλαβαν) το τραγούδι έχει ένα ιδιαίτερο συναίσθημα που καταφέρνει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια να μαγνητίσει τον ακροατή. 

Αφήστε με τώρα να πάω να ψάξω τις αγγελίες να βρω σπίτι, μιας και με διώχνουν από αυτό που μένω τώρα και έχω τρεχάματα.


Non Serviam!

-Lcfr.

Snuff

Επειδή έτυχε πριν λίγο να ακούσω ένα blast from the mothafucking past, είπα να κλέψω λίγο από τον χρόνο σας και να πειράξω τα αφτιά σας με τον ήχο του.

Το αριστούργημα "Snuff" από τους Slipknot. 

Enjoy. 

1

- What am I gonna do with you?
- EVERYTHING!

-Lcfr.

Girls Want To Have Fun

H Cyndi Lauper το 1983, είχε τραγουδήσει το πολύ εύστοχο τραγούδι με τίτλο "Girls Want To Have Fun". 

Αν και σηκώνει μεγάλη κουβέντα αυτό το "fun" που αναφέρει η καλλιτέχνιδα, πριν 2 βράδια ανακάλυψα πως το τραγουδιστής των Jimmy Eat World Jim Adkins, κυκλοφόρησε το πρώτο προσωπικό του EP. Το δισκάκι είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, αλλά σήμερα θα επικεντρωθώ στο τελευταίο του τραγούδι. 

Καλά το μαντέψατε. Αν και δεν είμαι φίλος των διασκευών γενικότερα, ο Adkins προσπάθησε και εκτέλεσε το "Girls Want To Have Fun" δίνοντας την δική του μουσική πινελιά που, αντικειμενικά το κάνει ευκολόπεπτο και καλόηχο. (σε σχέση με την διαπεραστική τσιρίδα και την πηχτή εϊτίλα που ζέχνει το πρωτότυπο, και δεν συμπάθησα ποτέ)

Για ακούστε. 

-Lcfr.

People = Shit

Εδώ και χρόνια, είμαι της άποψης πως οι άνθρωποι είναι ο καρκίνος του πλανήτη. 

Εντάξει, γεννηθήκαμε. Είμαστε απίστευτα τυχεροί που έκατσαν έτσι τα γεγονότα και ήρθαμε στον κόσμο. Πέρα από αυτό, εάν κάτσουμε και σκεφτούμε πόσο κακό κάνουμε στον πλανήτη καθημερινά, θα βγάλουμε σύντομα το συμπέρασμα πως η επιβίωσή μας και ας μην γελιόμαστε, η "ζαχαρένια" μας, είναι σε βάρος του πλανήτη και των ζώων, που μας φιλοξενούν. Γιατί αγαπημένοι μου υπάρχει μια παρανόηση εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ο πλανήτης δεν ανήκει σε κανέναν. Το θράσος που έχει ο άνθρωπος, (που ανάθεμά με εάν ξέρω που το βρήκε) και θεωρεί τον πλανήτη ιδιοκτησία του, θα το πληρώσει πολύ ακριβά.

Και δεν αναφέρομαι μόνο στην καταστροφή που προκαλούν οι μεγάλοι και τρανοί του τόπου, που ανοίγουν διάπλατα την τρύπα του όζοντος και αφανίζουν καθημερινά πλαγκτόν και άγρια δασική ή μη, φύση με τα εργοστάσια και τα απόβλητά τους. Αναφέρομαι και στον καθημερινό κόσμο. Τον γείτονά σου, την μάνα σου και εν κατακλείδι τον εαυτό σου τον ίδιο.

Δεν θα γίνω γραφικός να προωθήσω καμία καμπάνια ανακύκλωσης ή αναδάσωσης των βουνών μέσα από αυτό το blog. Απλά αυτές οι λίγες λέξεις, προσπαθούν να αφυπνίσουν και ίσως να αλλάξουν την προοπτική μερικών. 

Έστω και για λίγες μοίρες προς την σωστή κατεύθυνση, γιατί τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. Και κάποια στιγμή, 2-3 γενιές μετά, ο άνθρωπος θα έρθει αντιμέτωπος με τεράστια προβλήματα. 

Που σίγουρα δεν θα είναι που θα πάει το Σάββατο το βράδυ, ούτε τι χρώμα θα βάψει τα νύχια. 

-Lcfr.

Monster Problems 7/10

Άργησα αλλά συνεχίζω τα Monster Problems. Βλέπετε έχω αυτήν την κακή συνήθεια να πηγαίνω για μπάνιο αυτό το καλοκαίρι σε κάθε ευκαιρία και ο χρόνος μου είναι ιδιαίτερα περιορισμένος.

Suck it nerds!

Λοιπόν, οι δράκοι και το lore που τους ακολουθεί, ανέκαθεν με ενθουσίαζαν. Τους έβρισκα από πιτσιρικάς μέχρι και τώρα εντυπωσιακούς. Βέβαια, εδώ που τα λέμε, έχουν κάποια θέματα με τα νεύρα τους και διατηρούν μια εμμονή με το να καίνε τα πάντα όταν κάποιος πάει ανάποδα με τα νερά τους.

Ο τίτλος "My lovely red dragon is a pyromaniac" είναι προφανές ότι έφαγε "χ" από την Disney για την επόμενη ταινία της.

Click to enlarge

Κανείς δεν είναι τέλειος αγαπημένε, θλιμμένε μου δράκε. Υπάρχουν και χειρότερα. To να είσαι Παναθηναϊκός, ή να ασχολείσαι με την Show Biz νομίζεις πως είναι καλύτερο? 

-Lcfr.

Ps. Για να δείτε όλα τα Monster posts, clicky εδώ.
Ps. Το απόγευμα προς βραδάκι, έχω σκοπό να κάνω ένα μουσικό ποστ που δεν θα σπάσει το Internet, αλλά σίγουρα θα σπάσει την εικόνα που έχετε για εμένα, σε χιλιάδες μικρά κομμάτια. Stay Tuned. 

September Begun

Επειδή μπήκε ο Σεπτέμβριος πριν λίγες ώρες, και επειδή σίγουρα θα μας ζαλίσουν το κεφάλι οι κλισέ τύποι που θα ανεβάζουν διαρκώς το "Wake me up when September Ends" των Green Day, είπα να σας αλλάξω το τροπάριο και να σας πάω σε κάτι αγαπημένο με βάση τον νέο μήνα. 

Από τα συγκροτήματα που υπέρ λατρεύω εδώ και χρόνια, είναι οι Draconian. Αν και τα γυναικεία φωνητικά σε κάτι στιγμές με ενοχλούν ιδιαίτερα, στο τραγούδι September Ashes διάρκειας μόλις ενός λεπτού, ο Anders Jacobsson, απαγγέλλει μόνος του ένα ποιητικών επιπέδων εξάστιχο, που όχι μόνο με ταράζει με την δυναμική των λέξεών του, αλλά με συγκλονίζει και με το πιάνο που τις συνοδεύει. 

Κάθε φορά που το ακούω νιώθω ακριβώς, όπως ένιωσα όταν το άκουσα για πρώτη φορά.  

Και τυχαίνει να το ακούω πρώτη Σεπτεμβρίου, κάθε χρόνο. 

Σειρά σας. 

"September begun with a goodbye to my heart
The pictures you put in my head brought tears behind my icy hands

Come closer; Breathe my name and nothing more
We are mere whisperings of a heartfelt elegy

So when I scream for you, do not answer me
When I beg you to hold me, just walk away.."

Draconian - September Ashes.
Album Turning Season Within

-Lcfr.

Monster Problems 6/10

Μιας και πριν λίγες μέρες ήταν τα γενέθλια του μεγάλου H.P. Lovecraft (20 Αυγούστου, 1890 – 15 Μαρτίου, 1937), σήμερα το Monster Problems, είναι αφιερωμένο σε ένα από τα πιο διάσημα δημιουργήματά του.

O Cthulhu, αντιμετωπίζει και αυτός με την σειρά του, προβλήματα με την προφορά του ονόματός του.

Αδερφέ Cthulhu, όταν ο νεοέλληνας γράφει την λέξη "είναι", ine, τότε μην έχεις πολλές ελπίδες για την σωστή προφορά του ονόματός σου. 

-Lcfr.

Ps. Για να δείτε όλα τα Monster posts, clicky εδώ.

Sunday Music Post

Προλαβαίνω για Sunday Music Post έτσι?

Λοιπόν για σήμερα, σας έχω κάτι φρέσκο, διαφορετικό και αρκετά ποιοτικό.

Οι Rishloo δεν είχαν πέσει καν στο μουσικό μου ραντάρ. Πριν μια εβδομάδα, μου τους πρότεινε μια ψυχή και τους δοκίμασα. Για να πω την αλήθεια μου, δεν περίμενα κάτι τρομερό μιας και τα γούστα μου είναι ιδιαίτερα και εξόχως επιλεκτικά. Όμως, το συγκεκριμένο συγκρότημα επειδή μοιράζεται την ίδια προοπτική στην μουσική με αυτή των Tool το είδα πολύ θετικά. Το αποτέλεσμα είναι ότι με κέρδισε από τα πρώτα κι όλας ακούσματα και επέλεξα ένα από τα τραγούδια που ξεχώρισα για το σημερινό post.

Οι Rishloo λοιπόν προερχόμενοι από το Seattle, με ύφος καθαρά prog rock, τραγουδάνε για εμάς το "El Empe" μέσα από τον δίσκο Eidolon του 2007.

Enjoy. 

Φυσικά, το τραγούδι έχει ένα σημείο που σου σηκώνει την πέτσα όρθια με την δυναμική και τον έντονο στίχο του. Αυτό ξεκινάει στο 2:13 του τραγουδιού και διαβάζει το εξής:

"Fuck you!
Υou fool,
with your hand me down views,
and you valium counterpoint bullshit excuse,
you wouldn't have a word if I hadn't said it first,
so,
cup your little seed,
and beg beggar,
Βeg!"

Καλή εβδομάδα συνάνθρωποι.

-Lcfr. 

Monster Problems 5/10

Ρε τον King Kong. 

Το είχε βάλει στο μάτι το γκομενάκι και δεν έλεγε να το αφήσει ήσυχο. Όσοι έχετε δει την ταινία ξέρετε την κατάληξή της και την μοίρα του Mr. Kong. 

Προβλήματα με τις γυναίκες έχουν ακόμα και οι γιγαντιαίοι πίθηκοι κυρίες και κύριοι. Πόσο μάλλον εμείς οι λίγο πιο μικροί -σε μέγεθος- πίθηκοι.

Click to enlarge

-Lcfr.


Ps. Για να δείτε όλα τα Monster posts, clicky εδώ. 

Monster Problems 4/10

Η Nellie από την Σκοτία, πρωταγωνιστεί στο σημερινό Monsters Problems αφιέρωμα.

Γνωστή και ως το "Τέρας του Λόχ Νές" έχει και αυτή σαν κοπέλα χαμηλή αυτοπεποίθηση και κολλημένο πάνω της ένα θέμα με την φωτογένειά της στις φωτογραφίες. 

Είναι ντροπαλή ρε παιδάκι μου. Δεν γουστάρει φωτογραφίες, είτε είναι selfies είτε όχι. Α, και που είστε, μισεί θανάσιμα τα selfie sticks και όσους έχουν. (καλά αυτό το τελευταίο σχόλιο, ίσως να είναι δική μου προσθήκη)

Πωωωωωωω.... Μην το κάνουμε θέμα πια!

Click to enlarge

Δεν μπα' να έχετε από 3 selfie sticks, να ακούτε Παντελίδη και να γουστάρετε τον Μπογδάνο? Εγώ θα κάτσω να δω τον Τσίπρα στο διάγγελμά του στις 20:00 το βράδυ με ποπ κόρν και μπύρες. Έχω καιρό να δω κωμωδία στην τηλεόραση. 

-Lcfr. 


Ps. Για να δείτε όλα τα Monster posts, clicky εδώ. 

Monster Problems 3/10

Βρισκόμαστε στα μέσα της εβδομάδας πλέον, με την ζέστη να γονατίζει, εμένα την γάτα μου και τον υπολογιστή μου. 

Αν και έχω γράψει το επόμενο άρθρο μου, δεν έχω αποφασίσει ακόμα εάν θα το ανεβάσω. Μέχρι να ξεκαθαρίσω αυτό το πράμα στο μυαλό μου, θα συνεχίσω να ανεβάζω καθημερινά τους φίλους μας τα Monsters with Problems. 

Ακολουθεί η Μούμια, που έχει ένα θεματάκι με τις κατάρες και τα μπινελίκια. 

Ελπίζω να σας αρέσει, όπως σας άρεσαν τα προηγούμενα. 

Click to enlarge

Και που είστε? Να έχετε τον νου σας για ninja ποστ αργότερα. (εάν το αποφασίσω that is)

-Lcfr. 

Ps. Για να δείτε όλα τα Monster posts, clicky εδώ. 

Monster Problems 2/10

Σήμερα, είναι η δεύτερη μέρα του "Monster Problems" αφιερώματος και συνεχίζω δυναμικά.

Σειρά έχει η αγαπημένη μέδουσα και τα καλλωπιστικά της προβλήματα:

Click to enlarge

Enjoy.

-Lcfr.

Ps. Για να δείτε όλα τα Monster posts, clicky εδώ. 

Monster Problems 1/10

Οι άνθρωποι έχουν προβλήματα. 

Όλοι οι άνθρωποι. 

Όμως πρέπει να σκεφτούμε πως και τα αγαπημένα μας τέρατα από ταινίες και το γενικότερο pop culture έχουν και αυτά τα προβλήματά τους.

Για αυτό, από σήμερα και για τις επόμενες 10 μέρες, θα ανεβάζω ένα minimal wallpaper με θέμα: 

"Monster Have Problems too."

Σήμερα, η Λερναία Ύδρα.

Enjoy:

Click tο enlarge.

-Lcfr.

Ps. Για να δείτε όλα τα Monster posts, clicky εδώ. 

Home Sweet Home

O Tommy Lee είναι μια αδικημένη φυσιογνωμία.

Ο Ελληνοαμερικάνος μουσικός (γεννημένος στην Αθήνα) με ιδιαίτερα μεγάλο φάσμα ταλέντου, έχει την ατυχία η φήμη του να προέρχεται περισσότερο από τον πολυετή γάμο του με την Pamela Anderson και διάφορα άλλα μοντέλα και πολύ λιγότερο από την μουσική του σταδιοδρομία, ειδικά στους Mötley Crüe σαν Drummer και αργότερα solo. 

Δεν είμαι ιδιαίτερα μεγάλος "φίλος" της μουσικής του ή του ίδιου γενικότερα, αλλά πρέπει να αναγνωρίσω πως όταν θέλει τον κάνει τον μουσικό του κρότο κι ας είναι απαλός.

Δεν μπορώ να θυμηθώ εάν έχω ξανά ανεβάσει παλιότερα το τραγούδι που ακολουθεί, αλλά θυμάμαι πότε το άκουσα για πρώτη φορά. Ήταν στο τέλος ενός επεισοδίου από την σειρά Californication, που ένα πιάνο κλείνει μια ιδιαίτερα φορτισμένη σκηνή.

Και φυσικά ήταν το πιάνο του Tommy Lee, που εκτελούσε το παλιό τραγούδι των Mötley Crüe με τίτλο "Home Sweet Home", με χροιά αργής μπαλάντας. Η αλήθεια είναι πως το τραγούδι που χρονολογείται στο 1985, δεν το ήξερα και όταν άκουσα το αυθεντικό δεν μου άρεσε ιδιαίτερα (full 80s). Η ραχοκοκαλιά όμως που μου έμαθε ο Tommy Lee με την δική του έκδοση, υπήρχε διάχυτη.

Για ακούστε το και εσείς και κρατήστε τις εντυπώσεις. 

I'm on my way,
Just set me free,
Home Sweet Home.

-Lcfr. 

Summer Vacations

Οι λέξεις που ακολουθούν είναι εξαιρετικά αφιερωμένες σε όσους έχουν μείνει στην πρωτεύουσα Αύγουστο μήνα και βράζουν στον ζωμό τους. 

Υπερτιμημένες οι διακοπές αδέρφια μου. 

Ζέστη, ήλιος, ιδρώτας, συνωστισμός στην παραλία από αγάμητους πεινασμένους λουόμενους που νομίζουν ότι θα πιάσουν την καλή πριν την πρώτη βουτιά και φυσικά μην ξεχνάμε τα παιδάκια. Που ακόμα σκάβουν στην άμμο, για άγνωστους μέχρι στιγμή λόγους, κατουράνε ανεξέλεγκτα στα νερά, (που αμέσως μετά θα τα λουστείς) και οι μανάδες από πίσω να ρωτάνε κάθε 1,5 λεπτό εάν είναι καλά. 

Δράμα σας λέω δράμα. Για αυτό, αποδράσεις σε παραλίες που δεν υπάρχει τίποτα από τα προαναφερθέντα και το μυαλό είναι στο ζεν μιας και απουσιάζει και το τιμημένο τάκα-τούκα του τένις που γουστάρει ο Έλληνας να παίζει, λες και θα γίνει Ραφαέλ Ναδάλ από την μια μέρα στην άλλη. 

Αμ το βράδυ? Εάν κανονίσεις να βγεις ετοιμάζεσαι, παρφουρμαρίζεις το κορμί σου, σφίγγοντας φυσικά τα δόντια από τους πόνους που σου προσφέρει το τσιγαρισμένο δέρμα σου και φοράς τα καλά σου. Ας μου επιτρέψουν οι κυρίες της παρέας αλλά μιλάω από την μεριά των ανδρών τώρα, που θα φορέσουμε ένα πουκάμισο και ένα παντελόνι. Γιατί, εάν αδερφέ μου, είσαι από αυτούς που φοράς βερμούδα στο μαγαζί, τότε τι να σου πω. Έχεις πολλά συσσωρευμένα προβλήματα και σε κόβω να ακούς Παντελίδη και να γουστάρεις να βλέπεις τον Μπογδάνο στην τηλεόραση. Ντύνεσαι λοιπόν, είσαι έτοιμος και στα 5 πρώτα λεπτά ιδρώνεις ακατάπαυστα μιας και ο καιρός έξω θυμίζει καζάνι της κόλασης. Τα ρούχα σου γίνονται χάλια από σημάδια του ιδρώτα, η διάθεσή σου πιάνει πάτο και περνάς χάλια όλο το βράδυ. 

Να μην σας θυμίσω την επιστροφή από τις διακοπές. Η κίνηση κάνει την εμφάνισή της, εντελώς τυχαία όταν έχεις κανονίσει να επιστρέψεις στην βάση σου και η ταλαιπωρία που βιώνεις σε κάνει να αναθεματίσεις την ώρα και την στιγμή που βγήκες από το σπίτι σου.

Για αυτό αδέρφια μου. Σας μεταφέρω δυναμικούς χαιρετισμούς. Σε εσάς όλους που αντιστέκεστε στο παραμύθι των διακοπών και γουστάρετε να είστε στην άδεια πόλη. 

(αν και τα capital controls μας το χάλασαν και κράτησαν αρκετό κόσμο ριζωμένο στην Αθήνα)

Αυτά για τώρα. 

-Lcfr. 

Sunday Music Post

Μιας και το προχθεσινό μπάνιο πήγε καλά και δεν με χτύπησε καμία λαχτάρα όπως την προηγούμενη φορά, είπα σήμερα να σπάσω το σερί των χαμένων Κυριακών και να κάνω επαναφέρω το Sunday Music Post, με καλή μουσική για να κλείσει η εβδομάδα. 

Σήμερα όμως δεν έχω έτσι απλά ένα τραγούδι. Έχω ΤΟ τραγούδι που από την στιγμή που πρωτοβγήκε στο κοινό πριν λίγες μέρες, το έχω κυριολεκτικά λιώσει. Εάν είχε φωνή το Youtube, θα μου έλεγε να πάω στα κομμάτια και να κάνω διάφορα πράγματα σεξουαλικού τύπου στον εαυτό μου. 

Ντροπή σου YouTube. Ντροπή. 

Maynard James Keenan. Ο ιθύνων νους των Tool, εδώ και κάποια χρόνια διατηρεί μια μπάντα/Side Project, με όνομα Puscifer (Pussy+Lucifer). Για να πω την αλήθεια μου, όταν άκουσα τον πρώτο δίσκο τους, δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα. Δεν ήταν του γούστου μου σε καμία περίπτωση, μιας και η μπάντα ψάχνει μονοπάτια πολύ μακρινά από αυτά των Tool, που υπέρ λατρεύω και είχα την τιμή να τους δω και ζωντανά πριν κάποια χρόνια. 

Ο Keenan όμως, πέρα από την δουλειά που βάζει στον πολυαναμενόμενο καινούργιο δίσκο των Tool, (που τον περιμένουν πολλά χρόνια τώρα) την προηγούμενη εβδομάδα ανέβασε ένα φρέσκο τραγούδι από τους Puscifer, με τίτλο Grand Canyon, που με αυτό μας ενημερώνει πως η μπάντα βγάζει καινούργιο δίσκο τον Οκτώβριο.

Οι προσδοκίες μου, πατώντας στο τραγούδι ομολογώ πως ήταν πολύ χαμηλές. Όμως, οι καλοσχηματισμένοι μου αισθητήρες, δεν ήταν προετοιμασμένοι για τον οργασμό που θα αντιμετώπιζαν. Τα αυτιά μου με την μουσική και τα μάτια μου με το λιτό μεν, αλλά καταπληκτικό  δε βίντεο. 

Ακούστε για να δείτε από μόνοι σας. (?)

Αν και το τελευταίο διάστημα οι μουσικές μου έχουν στραφεί στο Ιαπωνικό Prog Metal (δεν είσαστε προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο ακόμα, νέοι μου) οι Puscifer με έκαναν να βάλω μια διαφορετική πινελιά στα ακούσματα μου. 

Ευχαριστώ μπαμπά Keenan. Άντε τώρα να δουλέψεις και λίγο στους Tool, ναι?
Άντε να σε δω.

-Lcfr. 

Dream My... wait. What?

Πριν 2 μέρες έγινε ΚΑΙ αυτό. 

Καλύτερος από Μαμαλάκης
σου λέω. 

Την Δευτέρα που μας πέρασε, είχα ρύζι με λεμονάτο μοσχάρι για φαγητό. Το οποίο θα το έτρωγα 2 μέρες. Δευτέρα και Τρίτη μεσημέρι. Έφαγα λοιπόν κανονικά το μεσημέρι της Δευτέρας και φύλαξα την υπόλοιπη μια μερίδα για την επόμενη μέρα. 

Δεν θυμάμαι τι έκανα το ίδιο απόγευμα/βράδυ, άλλα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία στην εξέλιξη της ιστορίας. Το βράδυ έπεσα για ύπνο ιδιαίτερα κουρασμένος και ο ύπνος με πήρε μπαμ-μπαμ. Το επόμενο μεσημέρι που πήγα να ζεστάνω το φαγητό που είχα κρατήσει, είδα πως δεν υπήρχε!! 

Τότε μου ήρθε φλασιά! Είχα σηκωθεί το βράδυ της Δευτέρας, κατά την διάρκεια του ύπνου και το έφαγα!

....

Ειλικρινά, αυτό το πράμα δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς, γιατί πραγματικά δεν θυμάμαι να έκανα κάτι τέτοιο. Δεν έχω ξανά σηκωθεί από το κρεβάτι και να έχω κάτσει να φάω. Πόσο μάλλον ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ!!

Γιατρέ, είμαι καλά?

Ποιοι είναι αυτοί οι κύριοι με τα άσπρα? 

Ποιος τους κάλεσε?

Γιατί με πλησιάζουν? 

Τι κρατάνε εκεί? 

Γιατί αυτό το άσπρο μπλουζάκι που πάνε να μου φορέσουν είναι τόσο στενό? 

Γιατί δένουν τα μανίκια στο πίσω μέρος?

Γιατρέ τι γίνεται? 

-Lcfr. 

Nemo

Την παλεύω δεν την παλεύω, η μουσική είναι για να μείνει. Και οι αναμνήσεις που κουβαλάνε τα τραγούδια, είναι έντονη.

Το συγκεκριμένο τραγούδι, πέραν του ότι μου θυμίζει κάποια συγκεκριμένα άτομα, είναι έντονα συνδεδεμένο με ένα καλοκαίρι που, δεν το άκουσα ούτε μια φορά από τους Nightwish. Το άκουγα ζωντανά, από καλύτερη φωνή από αυτήν της Tarja. 

Αυτά. 

-Lcfr. 

Dream My Sic Dream

Λοιπόν, επειδή δεν έχω και πολλές αντοχές σήμερα Πέμπτη και οι πληγές από τους αχινούς που πάτησα εχθές στην θάλασσα (15 στο σύνολο) δεν έχουν επουλωθεί, το σημερινό post θα είναι  κομματάκι σύντομο. 

Κλασσικό "Dream my Dream" post ήταν το όνειρο που είδα την προηγούμενη εβδομάδα. Το όνειρο με προβλημάτισε ιδιαίτερα, αλλά δεν το βάζω κάτω. Δεν θα με τρελάνετε εσείς. Εγώ θα σας τρελάνω, ακούτε?!?  

Ήμουν λέει, αιχμάλωτος μιας γριάς. Γριά όπως λέμε έχει κόψει το εισιτήριο για το μεγάλο ταξίδι αλλά δεν ξέρει πότε φεύγει το λεωφορείο. Βέβαια το όνειρο, θα μπορούσε να έχει μια συμπαθητική γιαγιά που να κάθεται σε μια παλιά καρέκλα δίπλα από το τζάκι και να διηγείται ιστορίες από το χωριό. Όοοοοχι όμως αγαπητέ. Μου προσφέρει μια σαπιόγρια, με κακόμορφη μουτσούνα και σιχαμερό γέλιο.

Με είχε δεμένο, λέει, από τον αστράγαλο σε ένα πάσσαλο σε μια παλιά και ετοιμόρροπη έπαυλη, χωρίς νερό και φαγητό. Η γριά είχε μια κακή συνήθεια, να μην ολοκληρώνει τις προτάσεις της και να γελάει σαν τέρας βγαλμένο από βιβλίο του Brian Stoker. Με αυτά και με εκείνα, μου αποκάλυψε σε κάποια στιγμή της αιχμαλωσίας μου, πως δεν ήταν απλά μια γριά με φετίχ στα πανέμορφα τεκνά. (δεν θέλω ου). 

Στην πραγματικότητα ήταν ο διάολας ο ίδιος!! Και αφού μου αποκάλυψε αυτήν την χαριτωμένη κατά τα άλλα λεπτομέρεια, μου πιάνει το κεφάλι, το γυρίζει στο πλάι και φτύνει μέσα στο αυτί μου!!

Ωραία πράγματα ε? Αμέσως μετά από αυτό το γραφικό σκηνικό, φυσικά ξύπνησα, έχοντας μια περίεργη όρεξη για μανιτάρια!

Εάν θέλω να γίνω αντικειμενικός για μια μόνο στιγμή, θα πω πως δεν είναι και το καλύτερο πράγμα να βλέπεις κάτι τέτοιο στον ύπνο σου, έτσι? Και αναρωτιέμαι ο δύστυχος νεανίας. Μήπως, λέω μήπως, το υποσυνείδητο προσπαθεί να μου πει κάτι συγκεκριμένο? 

Ον ε σάιντ νόουτ, θέλω να φωνάξω από τα βάθη των σπλάχνων μου τα εξής: 

• ΘΑΝΑΤΟΣ στους αχινούς, που κρύβονται σαν σπιούνοι στα βράχια! Και επίσης
• ΘΑΝΑΤΟΣ στον ήλιο, που ακόμα και με 50άρι αντηλιακό με έκανε σαν....

Αυτά για τώρα.

Non Serviam. 

-Lcfr.

Coma

White.



-Lcfr. 

Surrender

Surrender yourself to me.

Επειδή οι ημέρες που ζούμε είναι έντονες και κομματάκι πιεσμένες, για σήμερα θα αρκεστώ σε αυτό το τραγουδάκι να ηρεμήσουν τα πνεύματα. (μιας και την Δευτέρα "ανοίγουν" οι τράπεζες -γελάμε-). 

Το σημερινό post μπορείτε να το δείτε κάτι σαν εισαγωγή, στην αυριανή μου επιστροφή με κλασσικό "Dream My Dream" άρθρο. 

Η διαστροφή, τα πικρόχολα σχόλιά και η αγάπη μου για τα σάλια στο μαξιλάρι, επιστρέφουν σε όλο τους το μεγαλείο, μάδα φάκας. 

-Lcfr. 

Weekly Internet Conclusions

Τα 6 συμπεράσματα που έβγαλα από την χρήση του Internet, τούτη την εβδομάδα.

• Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, νιώθουν μεγάλη ανάγκη να δείξουν τι ψηφίζουν. Με κάθε ευκαιρία σε όποια άρθρα έχουν αρκετά σχόλια, άσχετα με το περιεχόμενο τους, τα θεωρούν παιδική τους χαρά και διατυμπανίζουν τα πολιτικά τους πιστεύω. Ούτε ΠΑΣΟΚτζής την δεκαετία του '90 τέτοια πώρωση. (Εχθές διάβασα τέτοιου είδους σχόλια, άκουσον άκουσον, σε άρθρο για μεταγραφή ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ)
• Οι κύριες που βγάζουν τα σωματικά τους "καλούδια" σε δημόσια θέα στο Instagram πήραν 2 μέρες άδεια. Η πρώτη ήταν για την ημέρα του πατέρα πριν μια εβδομάδα και η δεύτερη εχθές όταν ψηφίστηκε η νομιμοποίηση των ομοφυλοφιλικών γάμων. Την πρώτη, μας έδειξαν πόσο αγαπάνε τους υπερήφανους πατεράδες τους και την δεύτερη μας επιβεβαίωσαν στα χρώματα του ουράνιου τόξου ότι η "Αγάπη κερδίζει". Μην ανησυχείτε επέστρεψαν με μεγαλύτερη διάθεση στα sexy selfies, που θυμίζουν αργό και βασανιστικό στριπτίζ.
• Tο Ιnternet δεν μπορεί να συγκρατηθεί και δεν έχει την στοιχειώδη  παιδεία. Γεμίζει αυτόματα spoilers του Game of Thrones και έτσι ξετσίπωτα καταστρέφει την σειρά για εμάς, που δεν έχουμε φτάσει ακόμα στα τελευταία επεισόδια. Α, και που είστε, ο Bruce Willis στην 6η Αίσθηση είναι νεκρός από την αρχή της ταινίας. Για να μάθετε.
• Το Internet, φοβάται τον ίσκιο του, είναι υπερπροστατευτικό και συνάμα καχύποπτο. Ακόμα και ο Αρκάς ανήκει σε πολιτικό στρατόπεδο, είναι βαθιά αντιπολίτευση, κατάσκοπος των Ρώσων και τζιχαντιστής αυτόχειρας. Απειλεί, στοχεύει και υπόγεια υπονομεύει την παρούσα κυβέρνηση με κάθε stripάκι του. Ανεπιβεβαίωτες φήμες λένε πως είναι εξωγήινος, εξ' ου και η επιστροφή του Mulder και της Scully στο X-Files τον Ιανουάριο του 2016. Όλα δένουν... Illuminati mother fuckers!
• Ένα μεγάλο μέρος του λαού (που εκφράζεται μέσω του Internet) στο επερχόμενο δημοψήφισμα θα γράψει "Γήπεδο στην Νέα Φιλαδέλφεια". Ίσως είμαι ένας από αυτούς. Αναποφάσιστος μια ζωή...
• Τα #hashtags είναι ίσως η μεγαλύτερη ηλιθιότητα που έχει εφεύρει το Internet, στην προσπάθειά του να ικανοποιήσει την απύθμενη πείνα του για προσοχή. #fuck #your #hashtags, #no #one #CARES

Πόσο αγαπώ να σε μισώ Internet. 

Σε ευχαριστώ για όλα...

-Lcfr.

Winter

Δεν πα να κάνει και 45 βαθμούς έξω και η μάζα να φωνάζει για τα νέα μέτρα του Αλέξη?




-Lcfr. 

Diesel of Life

Στους ήχους του We Are, (βλέπε 2 άρθρα πιο κάτω), το οποίο όσο πάει και ανεβαίνει στην λίστα με τα αγαπημένα μου, έχω το εξής συμπέρασμα βγάλει. 

Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που όσο μεγαλώνουν σε ηλικία, αρχίζουν να βρίσκουν την χαρά μέσα στα μικρά πράγματα που συμβαίνουν στην καθημερινότητα. Αυτά που οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν θα τους σπαταλούσαν ούτε λεπτό σε σκέψη. Δεν έχω ακριβώς εντοπίσει την πρακτική αιτία, αλλά υποθέτω πως είναι ένα γύρισμα του μυαλού, που χαμηλώνει τα standard, δεν περιμένει ταρατατζούμ και εστιάζει στην ουσία. 

Αυτά τα μικρά είναι τα ουσιώδη κύριοι. Σε αυτά πρέπει να ψάχνουμε, και τελικά να βρίσκουμε, την βενζίνη της ζωής. 

Έτσι κάνω και εγώ, so fuck you. 

-Lcfr. 

Jack Pot

Πριν κάποιες εβδομάδες, είχε ένα μεγάλο Jack Pot το Joker και ήταν ένα γεγονός που συζητιόταν ιδιαίτερα στους κύκλους. 

Μου έγινε και εμένα λοιπόν η κλασσική ερώτηση, "τι θα έκανες εάν κέρδιζες τα λεφτά αυτά?". Η απάντησή μου ήταν εύκολη και ξεκάθαρη. Θα αγόραζα ένα loft στο Seattle, ένα ακόμα στο Τόκιο και θα αγόραζα μια Lamborghini μαύρου χρώματος. Με τα υπόλοιπα θα γύριζα τον κόσμο σαν φοβερός τουρίστας με την διάθεση σφουγγαριού να απορροφήσω όλες τις κουλτούρες που υπάρχουν. (χωρίς διάθεση να ενστερνιστώ το "κάθε λιμάνι και καημός". Το ξεκαθαρίζω για να μην παρεξηγηθώ.)

Δεν μπορείτε να πείτε. Ξεκάθαρο όνειρο, με συγκεκριμένες κινήσεις και εστιασμένους στόχους.

Με την σειρά μου και με μια ιδιαίτερα μεγάλη περιέργεια, ρώτησα 2-3 κοντινούς μου ανθρώπους, για το τι θα έκαναν αυτοί με τα κερδηθέντα λεφτά. Υπήρξαν οι κλασσικές/προβλεπόμενες απαντήσεις, υπήρχαν κάποιες εντυπωσιακές και υπήρχε και μια που από την μια με προβλημάτισε, από την άλλη με στεναχώρησε.

Η απάντηση λοιπόν ήταν η εξής: "Ξέρω εγώ τι θα έκανα με τόσα λεφτά? Ξέρω εγώ... ίσως θα τα έδινα δεξιά και αριστερά". Φυσικά δεν μπορούσα να μην πιέσω, ρωτώντας την κοπέλα εάν είχε κάποιο όνειρο, κάποιο ταξίδι, να αγοράσει κάτι συγκεκριμένο. Κάτι τέλος πάντων. Κι όμως η απάντηση παρέμενε η ίδια. Άνευρη και αδιάφορη.

Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι η κοπέλα που μου απάντησε με αυτόν τον τρόπο, είναι παντρεμένη 35+ χρονών, με 2 παιδιά.

Δυο λοιπόν τα αποτελέσματα σκέψεων αυτής της απάντησης:

1. Εγώ και ο περισσότερος κόσμος εκεί έξω είμαστε υλιστές και τα όνειρά μας εξαρτώνται στο λεφτά. Ξεκαθαρίζω πως δεν πιστεύω ότι το χρήμα κυριεύει το μυαλό και τις πράξεις μας, αλλά σίγουρα βοηθάει στο να κάνεις πράγματα, που σε άλλες περιπτώσεις δεν θα μπορούσες. Δεν είναι δα τόσο κακό να θέλω να αγοράσω μια Lamborghini με τα λεφτά από το Joker έτσι?
2. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω, που από την ρουτίνα της καθημερινότητας, έχουν ξεχάσει τι είναι τα όνειρα και οι νέοι στόχοι. Είναι τόσο μαγκωμένοι στην ζωούλα τους, που εάν τους δοθεί η οποιαδήποτε ευκαιρία για να κάνουν κάτι διαφορετικό, την αποφεύγουν σαν την λέπρα, για να μην ξεβολευτούν. Αυτό με θλίβει στον υπερθετικό βαθμό. 

Βέβαια, ποιος είμαι εγώ που θα κρίνει τους άλλους? 

Εγώ θα είμαι ένας sexy εκατομμυριούχος, με μόνιμη κατοικία στο Seattle, με την ξανθιά γυναίκα μου, την γιαπωνέζα ερωμένη μου και τις 2 γάτες μου. 

-Lcfr.

We Are

Μπορεί να το έχω πει στο παρελθόν, αλλά το ρίγος που μου προκαλεί ένα νέο τραγούδι, είναι πραγματικό, έντονο και διαρκεί ώρες. Ίσως μέρες.

Μόνο η μουσική το μπορεί αυτό. 

Η αιώνια ερωμένη.

Αυτό ακριβώς το ρίγος μου προκάλεσε το τραγούδι που ακολουθεί, και το άκουσα για πρώτη φορά 15 λεπτά πριν. Αναρωτιέμαι, τι διάολο έκανα τόσο καιρό και δεν ανακάλυπτα τους Karnivool.

Νιώστε αδέρφια μου.

We Are από τους Karnivool

-Lcfr.

Adore

Θυμάμαι τις καλές εποχές, που το MTV ήταν μουσικό κανάλι και δεν έδειχνε 24/7 reality σειρές για τους υπνωτισμένους τηλεθεατές. 

Πρέπει να ήταν το 1998. Χρονιά που είχε βγει ο δίσκος Adore των Smashing Pumpkins. Τότε θυμάμαι, δέχτηκα λοιπόν ένα τηλεφώνημα. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο τότε κολλητός μου, που ούρλιαζε σε κατάσταση φρενίτιδας. Μέσα στις φωνές, ξεχώρισα τις λέξεις "Pumpkins" και "MTV". Φυσικά έτρεξα σαν άλλος Usain Bolt, έβαλα το MTV στην τηλεόραση και είδα το video clip του Ava Adore.

Το είδα.
Το απορρόφησα...
...και από εκείνη την ημέρα, ήμουν εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. 

Άλλος άνθρωπος ναι.

Σαν να έβγαλα σαν παλιό ρούχο, το πιτσιρίκι που μέχρι εκείνη την στιγμή υποδυόμουν και έγινα κάτι άλλο. Κάτι που μέχρι την εποχή εκείνη δεν ήξερα ότι καν υπάρχει.

Ακόμα αναρωτιέμαι τι το προκάλεσε αυτό. Ίσως η θεατρικότητα των σκηνικών, η αρμονία των στίχων με την Wampir ατμόσφαιρα που ζέχνει, ίσως ακόμα η gothic σκιά που μεταδίδει και από τότε με ακολουθεί σαν να είναι η δική μου.

Όπως λέει ο Billy στην αρχή του τραγουδιού:

It's you that i adore,
You're always be my whore. 

Adieu,

-Lcfr.

Where did you go?

Where did you go?

Είναι η ερώτηση που σίγουρα έχουμε αναρωτηθεί όλοι μας. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα το μυαλό ξεφεύγει από την ρουτίνα και κάνει αυτήν την ερώτηση, απευθυνόμενο σιωπηρά προς κάποιο άτομο που έχει βγει από την καθημερινότητά μας. Είτε από επιλογή, είτε από υποχρέωση.

Έχω υπάρξει μεγάλος εχθρός του πισωγυρίσματος και των ξαναμασημένων φαγητών και θεωρούσα λάθος αν όχι ανούσια σπατάλη χρόνου, την επικοινωνία με άτομα από το παρελθόν. 

Τα τελευταία όμως χρόνια, έχω αναθεωρήσει μερικές στάσεις ζωής μου και κατέληξα στο ότι είναι υγιές να επικοινωνήσεις με κάποιον άνθρωπο από το παρελθόν σου. Όχι για να τον οδηγήσεις ξανά στο κρεββάτι σου, ούτε για να τον φέρεις σε δύσκολη θέση παίζοντας με το μυαλό του. Απλά για να δεις τι κάνει και πως είναι. 

Όχι από κουτσομπολιό, ή κάποια άλλη διαφορετική πρόθεση. 

Επειδή απλά, I wanna know. 

-Lcfr. 

June Jenna Jameson

Ο Ιούνιος είναι γεγονός. 

Που αυτό, πέρα από την ζέστη, τον ιδρώτα και τα ενοχλητικά κουνούπια, θα πει πως οι γυναίκες μικρής και μέσης ηλικίας, θα ελαττώσουν τόσο πολύ τα ρούχα τους, σε σημείο να δημιουργούν κυκλοφοριακό στους δρόμους και μικροατυχήματα στα στενά. (για το καλό αυτού του άρθρου αγνοώ τις kougars και τις μεγάλες σε ηλικία κυρίες που έχουν ξεχάσει τι αριθμό γράφει η ταυτότητά τους αλλά εξακολουθούν να ντύνονται από τa Zara)

Μαζί με αυτά τα ομολογουμένως άσχημα γεγονότα, προκαλούν και πολλά, ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ζευγάρια να καβγαδίζουν, μιας και ο άνδρας της υπόθεσης τόλμησε να κοιτάξει την κοπέλα στο απέναντι τραπέζι που είναι ένα βήμα πριν από την Playboy φωτογράφιση. 

Εντάξει εγώ είμαι καλός άνθρωπος και πιστεύω πως η κοπέλα έρχεται από την Αφρική σαν άλλος Κωνσταντάρας και ζεσταίνεται λίγο παραπάνω. Έτσι το εξηγώ. Συμβαίνει αυτό , ή έχει διαβάσει την βιβλιογραφία της Jenna Jameson και ακολουθεί κατά γράμμα τα βήματα της μεγαλομάνας βασίλισσας πορνοστάρ. 

Σίγουρα πολλοί από εσάς θα με θεωρείτε πουριτανό, αλλά ακούστε με πριν με σταυρώσετε. 

Όσο και να μου αρέσει το θέαμα που μας προσφέρετε κοπελίτσες με τα topάκια και τα σέξι σορτσάκια το καλοκαίρι, μήπως, λέω μήπως, να συμφωνήσουμε σε κάποιο όριο και να μην το ξεπερνάμε? 

Έτσι για να έχουμε να δούμε κάτι την πρώτη νύχτα του γάμου. 

Κρίμα είναι. 

-Lcfr. 

Sadist

Σαδισμός είναι αδέρφια μου.

Τα όνειρα το βράδυ, είναι ένας ανελέητος σαδισμός που κάνει το μυαλό στον εαυτό σου. Σαν κερασάκι σε αυτό έρχεται το γεγονός ότι δεν έχεις κανέναν, ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΝ έλεγχο στο τι και ποιον θα δεις τις ώρες που ηρεμείς το βράδυ μετά από μια δύσκολη ημέρα. 

Όοοοχι σου λέει το μυαλό. Νομίζεις πως ήρθε η στιγμή να χαλαρώσεις και να αφεθείς στην αγκαλιά του Μορφέα? Τα τρία μου θα πάρεις! Έχω άλλα σχέδια για το βράδυ. Και εκεί που κλείνεις τα μπιρμπιλωτά σου μάτια, αρχίζει μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, από την οποία ούτε μπορείς να φύγεις γιατί είναι μάπα το καρπούζι, ούτε φυσικά να αλλάξεις κανάλι.

Εντάξει, υπάρχει και ένα καλό στοιχείο σε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου. Το γεγονός ότι δεν θυμάσαι ΟΛΑ τα όνειρα που βλέπεις, είναι πάντα θετικό, γιατί σε αντίθετη περίπτωση η καθημερινότητά σου θα ήταν σαν την σημερινή μου ημέρα. Διστακτική, μουδιασμένη και με έναν μόνιμο προβληματισμό ζωγραφισμένο στην φάτσα μου. (κρύβεται καλά κάτω από το μούσια)

Βλέπετε είδα την λάθος γυναίκα, την πιο ακατάλληλη στιγμή και περίοδο της ζωή μου.

Επαναλαμβάνω για έμφαση:

Σαδισμός!

ΣΑ-

-ΔΙ-

-ΣΜΟΣ!!

Κάτι ξέρουν οι Stone Sour που βγάζουν τραγουδάκια σαν αυτό που ακολουθεί, με τίτλο Sadist.

-Lcfr.

FAIL!

Αποτυχίες εδώ, αποτυχίες εκεί, μα τον Τουτάτη, αποτυχίες ΚΑΙ παραπέρα!

Μαθαίνουμε όμως αδέρφια μου και δεν επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη.

Γιατί όπως έχω πει και παλιότερα, όταν κάνεις ξανά και ξανά το ίδιο λάθος, παύει να είναι λάθος και μεταμορφώνεται σε επιλογή. Και προσέξτε την ειρωνεία της κατάστασης. Τα λέω εγώ αυτά, ΠΟΙΟΣ ΕΓΩ, που παίζει να έχω κάνει 2-3 λάθη στην ζωή μου, αλλά το μυστικό της επιτυχίας είναι πως τα κάνω ξανά.

Και ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι να με βαρεθώ και εγώ ο ίδιος. 

Επειδή λοιπόν, το τελευταίο διάστημα μπουχτίσαμε από αποτυχίες και γενικότερα failures, είπα να ξορκίσω το κακό αυτό σύννεφο (που σήμερα μας έδειξε τα δόντια του με την βροχή) γράφοντας αυτές τις λίγες κουβέντες και ανεβάζοντας το κατά τα άλλα, καταπληκτικό τραγούδι από τους Breaking Benjamin.

Έτσι για να πάρουμε κουράγιο μπας και καταφέρουμε να έχουμε λίγη δύναμη ακόμα να ξαποστείλουμε την εβδομάδα αυτή και να πάρει μαζί της και τον μπάσταρδο Μάιο.

Failure λοιπόν από τους φρέσκους Breaking Benjamin. 

-Lcfr.

Zipper Earphones

Να και ένα νέο που θα βελτιώσει την ποιότητα ζωής μου, άμεσα.  

Όσοι από εσάς με ξέρετε σε προσωπικό επίπεδο, ίσως γνωρίζετε πως έχω ένα θέμα με τα ακουστικά. Κάθε μήνα χρειάζομαι καινούργια γιατί είτε σκαλώνουν σε καροτσάκια ηλικιωμένων κυριών στον Σκλαβενίτη (πραγματικό γεγονός), είτε χαλάνε γιατί η χρήση που τους κάνω είναι.. πως να το πω διακριτικά... 

...Ανδρική. 

Σχεδόν καθημερινή ερώτηση. 

Το άλλο ένα θέμα που έχω με τα ακουστικά είναι ότι εάν πάρω τα μάτια μου από πάνω τους για λίγα μόλις λεπτά, καταλήγουν σαν άλλος γόρδιος δεσμός. Φυσικά ακολουθούν χαμηλόφωνα μπινελίκια του υποφαινόμενου, όσο παλεύει να τον λύσει.


Δεν κάνω πλάκα όταν σας λέω πως έχω φτάσει σε σημείο να πιστεύω ότι τα ακουστικά κάποια μέρα θα ξεσηκωθούν (μετά από την γενοκτονία που έχουν υποστεί από τα χεράκια μου) και θα με πνίξουν ενώ προσπαθώ να ακούσω μουσική στον δρόμο. 

Σήμερα όμως ένας εκλεκτός συνάδελφος σαν άλλος Μάγος με τα δώρα των Χριστουγέννων, μου έδειξε κάτι που ίσως είναι το αγαπημένο μου πράγμα, χωρίς ακόμα να το έχω αγοράσει. 

Ιδού κυρίες και κύριοι. Η ιδιοφυΐα και όλο το κινέζικο δαιμόνιο σε ένα ζευγάρι ακουστικά. 

ZIPPER ΣΕ ΑΚΟΥΣΤΙΚΑ!!! 

Γιατί δεν μου το είχε πει κάποιος νωρίτερα? 

ΓΙΑΤΙ???

Βέβαια, για να είμαστε αντικειμενικοί, η ποιότητα ήχου παίζει να είναι κάτω του μετρίου, αλλά θα τα δοκιμάσω όπως και να έχει. Στοιχίζουν μονάχα 2 Αγγλικές λίρες οπότε μικρό το κακό, εάν αποδειχθεί πως η μουσική που παράγουν είναι επιπέδου μαγαζιού της σιχαμένης Παραλιακής λεωφόρου. 

Clicky εδώ για το link στο ebay

Είναι μια φοβερή ημέρα, από αυτό και μόνο το γεγονός. 

-Lcfr. 

Lost Time

Σήμερα η μέρα από το πρωί, μου συμπεριφέρθηκε σαν να ήμουν καθυστερημένος. Όλα έγιναν με μια χρονική καθυστέρηση μερικών λεπτών και ακόμα και τώρα που είμαι σπίτι μου, νιώθω πως είμαι εκτός καθημερινού χρονοδιαγράμματος. 

Οπότε αυτό το άρθρο θα μοιραστεί την ίδια μοίρα και θα

Daniel Larusso Weekend

Είπα σήμερα να σας δείξω πως είναι το Σαββατοκύριακό μου μέχρι τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις και το ρολόι δείχνει 10:00.

Observe:

Και για να ξεκαθαρίσω τους ρόλους. Το Σαββατοκύριακο είναι ο φοβερός και τρομερός Daniel Larusso και εγώ είμαι ο δύστυχος Cobra τυπάκος με τα μαύρα, που δεν θυμάμαι το όνομά του αυτήν την στιγμή και είμαι ιδιαίτερα τεμπέλης να το ψάξω στο Internet. 

Ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει ποιος είναι ο διαιτητής με την κόκκινη μπλούζα, αλλά φαντάζομαι θα το τοποθετήσω και αυτό μέχρι το βράδυ. 

Meeeeeeeeeeh...

-Lcfr.

I Never Came

Λοιπόν άκουσα πριν λίγες ημέρες ένα τραγούδι που τα παλιά τα χρόνια που παίζει να ήταν από τα καλύτερά μου, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. 

Τραγούδι που τώρα που το ακούω μετά από τόσο καιρό, μου σηκώνει την πέτσα, σε κάθε του verse. 

Κυρίες - κύριοι, με τιμή σας παρουσιάζω την επιτομή του εναλλακτικού rock ύφους του έφηβου Lcfr. 

I Never Came, από τους Queens of the Stone Age.

-Lcfr.

If There Was No Tomorrow

Καιρό τώρα, ήθελα να ανεβάσω το τραγούδι που ακολουθεί αλλά με σταματούσαν δύο λόγοι.

Το πρώτο (και καθαρά πρακτικό) πρόβλημα είναι πως δεν υπήρχε πουθενά στο Youtube. Διαβάσατε καλά, δεν ΥΠΗΡΧΕ αλλά εδώ και μια εβδομάδα έκανε την εμφάνισή του. Πριν λίγο το ανακάλυψα και τσούκ, το ανεβάζω σήμερα. 

Ο δεύτερος και ουσιαστικότερος λόγος, είναι  ψυχολογικός. Η αιτία είναι πως το τελευταίο διάστημα κάποια γεγονότα που έχουν γίνει, σε συνδυασμό με λίγες αλλά έντονες σε ουσία κουβέντες, με έχουν βάλει σε μια κατάσταση διαρκών σκέψεων και έντονου προβληματισμού που δεν λέει να φύγει. 

Πως είναι όταν σου έχει κολλήσει μια τσίχλα στο παπούτσι σου και δεν μπορείς να την βγάλεις? Ένα τέτοιο πράμα.

Λοιπόν, οι Five Finger Death Punch στο τραγούδι τους "Anywhere But Here" (με την κυρία Maria Brink στα επιπλέον φωνητικά) κάνουν μια εύστοχη ερώτηση, που καλώς ή κακώς συμβαδίζει μερικώς με τους προβληματισμούς μου. Σας προσκαλώ λοιπόν να διαβάσετε τους στίχοι και να προσπαθήσετε να την απαντήσετε. 

Να μην προβληματίζομαι μόνος μου ρε παιδάκι μου. 

Κρίμα δεν είναι?

Some say they have the answers,
Some say they know the truth,
Some people live in question,
Some people have no clue.

If there was no tomorrow,
If there was just today
Would you make different choices
Or would you stay the same?

Καλή Τρίτη αδέρφια.

-Lcfr.

Stadium Arcadium

Stranger things have happened,
Both before and after noon.




-Lcfr.

Πέφτουλας του Internet Part1

Είπαμε ανοίγει ο καιρός, τα κοριτσάκια χάνουν όλο και περισσότερα ρούχα όσο περνάνε οι ημέρες και σαν τον γυμνοσάλιαγκα μετά την βροχή, εμφανίζεται ο Πέφτουλας.

Όμως αγαπημένοι αναγνώστες, σήμερα θα αναφερθώ στον Πέφτουλα που λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο, είναι παντός καιρού και συνθηκών, 365 ημέρες τον χρόνο. Δεν καταλαβαίνει από αργίες, απεργίες και εθνικές εορτές και τον βρίσκεις πίσω από ένα πληκτρολόγιο. Είτε αυτό είναι υπολογιστή, ή κινητού τηλεφώνου. 

Ο Πέφτουλας του Internet κυρίες κύριοι. 

Είναι το αγαπημένο αυτό κατακάθι του διαδικτύου, ο πειναλέος χρήστης του Internet που κάνει τις guest εμφανίσεις του σε όσα sites υπάρχουν θηλυκοί χρήστες, ή στα sites που τολμήσουν να συμπεριλάβουν στην ύλη τους, έστω και μια σπιθαμή δέρματος από γυναίκα. Υπάρχει παντού και είναι μόνιμα έτοιμος με τα δάχτυλά στο πληκτρολόγιο. Από το Facebook, το Instagram και το Twitter, μέχρι το σχετικά αθώο YouTube.

Είναι αυτός που κάνει add στο Facebook όποιον χρήστη με όνομα που θυμίζει γυναίκα και αμέσως μετά την αποδοχή θα τρέξει να γράψει στον τοίχο του υποψηφίου θύματος το εξής κλισέ: 

"Σε ευχαριστώ για την αποδοχή φιλίας.........". 

(λες και είμαστε πίσω στις εποχές του MySpace)

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ! Οι τελείες στο τέλος της προαναφερθείσας πρότασης, δεν είναι τυχαίες.

Γκομενάκια στο Internet! Yummy!

Όχι φίλοι μου. Όσες περισσότερες τελείες βάλει αυτό το σεξουαλικά στερημένο πλάσμα της διπλανής μας πόρτας, αποκαλύπτει τους πόσους μήνες, (ή χρόνια σε πολλές περιπτώσεις) έχει να πλησιάσει γυναίκα. Στο κουκουτσένιων διαστάσεων μυαλό του, νομίζει πως η γκόμενα θα τσιμπήσει και θα σκεφτεί: "Α, αυτός είναι σοφιστικέ τυπάκι. Επιτέλους μου την πέφτουν και φιλόσοφοι που αφήνουν τελείες στο τέλος των προτάσεών τους γεμάτες υπονοούμενα. Καιρός ήταν να με πάρει και κάποιος που δεν είναι καγκούρι με πειραγμένο παπάκι, κολλητό λευκό αμάνικο και καδένα στον λαιμό". 

NEWSFLASH!! Θέλω να πιστεύω πως είναι σπάνιες οι γυναίκες που σκέφτονται έτσι. Όμως για να πούμε όλη την αλήθεια, η στέρηση χτυπάει και τα δυο στρατόπεδα, οπότε δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για τις αντιδράσεις και τις σκέψεις της γυναίκας. Είπαμε, δεν είμαι τέλειος σε όλα!!
(δεν θέλω ου!)

Φυσικά δεν σταματά εκεί η δράση του, αδέρφια μου. Θα ξοδέψει εκατοντάδες εργατοώρες για να δει όλες τις φωτογραφίες του υποψήφιου θύματος και να κάνει like ΣΕ ΟΛΕΣ μια προς μια. (Άσχετα εάν κάποια φωτογραφία απεικονίζει την σταφιδιασμένη Θεία που μαγειρεύει αρακά στην κατσαρόλα)

Εάν έχει χρόνο, θα κάνει και σχόλια. Όχι που θα έχανε ευκαιρία...

Αχ αυτά τα σχόλια. Ίσως είναι το καλύτερό μου στοιχείο του. Μπορείς να δεις πολλών ειδών από δαύτα. Θα παραθέσω ακολούθως 3 από τα αγαπημένα μου, μαζί με την μετάφραση στο τι πραγματικά θέλει να πει ο Πέφτουλας με το κάθε ένα από αυτά. Έτσι, γιατί έχω καλή διάθεση. 

Γράφει: "Είσαι πολύ όμορφη..." Εννοεί: "Θέλω να πηδήξω."

Γράφει: "Στείλε μου Inbox. Θέλω να σου πω......" Εννοεί: "Θέλω επειγόντως να πηδήξω!!"

Γράφει: "Μπορώ να κοιτάζω τις φωτογραφίες σου για ώρες ολόκληρες.." Εννοεί: "Έχω τόσα χρόνια να πηδήξω, που δεν με απασχολεί εάν είσαι σαν τροχαίο δυστύχημα. Στην περίπτωση που δεν γουστάρεις, μήπως έχεις το τηλέφωνο της Θείας με τον αρακά?"

Candice,
ακόμα να πάρεις τηλ.
Περιμένω...

Επίσης, ο Πέφτουλας κάνει την εμφάνισή του και σε group μέσων κοινωνικής δικτύωσης που αφορούν celebrities, μοντέλα, ακόμα και πορνοστάρ.

Ναι-ναι, ο αγαπημένος International αυτός χρήστης, θεωρεί πως έχει πολλές πιθανότητες να σκοράρει, κάνοντας σεξιστικά ή/και σεξουαλικά σχόλια σε φωτογραφίες της Kate Upton, της Candice Swanepoel (βλέπε φώτο) και σε άλλες. 

Δεν έχει το μυαλό ο καημένος να σκεφτεί πως οι πιθανότητες οι συγκεκριμένες κυρίες να ασχολούνται με αυτά τα groups είναι δίπλα από το μηδέν, και πως κάποιοι μουσάτοι managers ανεβάζουν τις φωτογραφίες για να ταΐσουν την αγαμία που έχει γεμίσει το Internet. 

To Be Continued....

-Lcfr.