Accident

Φαντάζομαι θα έχετε δει άπειρες ταινίες και θα έχετε διαβάσει πολλά βιβλία που να αναφέρονται στην στιγμή που κάποιος πρωταγωνιστής είδε την ζωή να περνά μπροστά από τα ματιά του. (έχει πλέον καταντήσει αηδία αυτή η ατάκα)

Η χθεσινή ημέρα στο γραφείο, μου επιφύλασσε μια πληροφορία που κυριολεκτικά με τάραξε. Δεν ήταν εργασιακής φύσεως, αλλά ήταν τόσο έντονη, που με έκανε να νιώθω ένα μόνιμο μούδιασμα στα πόδια και στα χέρια μου.

Όσο για το μυαλό; Διαρκώς στον κόσμο του, καλά βουτηγμένο στον γκρι ωκεανό των σκέψεων. Οι κινήσεις μου ήταν πρακτικά μηχανικές και αυτόματες. Ακόμα και η επίσκεψή μου στο γυμναστήριο, ήταν κάτι που δεν το "κατάλαβα". Σαν να μην πήγα.

Τελειώνοντας λοιπόν την γυμναστική, ξεκίνησα το περπάτημα προς το σπίτι, μια απόσταση που δεν είναι και καμία τεράστια. Η μουσική, χεράκι-χεράκι με τις σκέψεις μου με συνόδευαν χωρίς αντιρρήσεις. Προφανώς αυτός ο συνδυασμός δεν ήταν και τόσο λειτουργικός, μιας και ξαφνικά εκεί που πήγαινα, σήκωσα τα ματιά και αντίκρισα ένα αυτοκίνητο, να πατάει απότομα φρένο και να σταματάει λίγο πριν με χτυπήσει.

Δεν πήρα χαμπάρι!
Αλήθεια σας το λέω. Εάν δεν ήταν καλός ο οδηγός, αυτήν την στιγμή ίσως δεν είχα πόδια ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο χειρότερο μπορούσα να είχα πάθει.

Απαράδεκτο!!
Το ξέρω.

Ήταν ένας συνδυασμός διαφόρων πραγμάτων και ελπίζω να μην ξανασυμβεί.

...το εύχομαι δηλαδή, εάν θέλω να ξημερώσω κι άλλες ημέρες...

Καλό σαββατοκύριακο αδέρφια μου.
Να κοιτάξετε να περάσετε καλά...

-Lcfr.
ΥΓ. Βλέπετε, τελικά, πόσο μπορεί να σε επηρεάσει μια ξώφαλτση πληροφορία, που ίσως την επιδίωξες?

Flawless

Τελικά είμαι πολύ περίεργος τυπάκος και η περίπτωσή μου με ανησυχεί ιδιαιτέρως.

Για κάποιον εξωγήινο λόγο, όταν γνωρίζω κάποιον άνθρωπο για πρώτη φορά, ψάχνω αυτομάτως κάποιο ψεγάδι που πιθανώς έχει πάνω του. Εάν ψάξω αρκετά και δεν βρω κάτι που να με χαλάει, έχει καλώς. Εάν όμως εντοπίσω κάτι, θα εστιάσω πάνω του σε σημείο εμμονής, το οποίο θα είναι ικανό να με κάνει να αποφύγω περεταίρω επαφή.
(ελπίζω να καταλαβαίνεται πως αναφέρομαι περισσότερο στις ερωτικές επαφές/σχέσεις). Και αυτό το "κάτι" που με χαλάει, τις περισσότερες φορές είναι κάτι που δεν είναι δα τραγικό. Προφανώς στέκομαι στην λεπτομέρεια.

Ξέρω-ξέρω...

Αυτό που γράφω δεν με κατατάσσει και στους πιο σωστούς ανθρώπους πάνω στον γκρι πλανήτη μας, αλλά τουλάχιστον φοράω τα παντελόνια και το παραδέχομαι ανοιχτά. Γνωρίζοντας πολύ καλά πως γίνομαι αντιπαθής σε αρκετούς από εσάς.

Φυσικά πρέπει να σημειώσω πως είμαι ο πρώτος άνθρωπος που ο ίδιος μου ο εαυτός έχει απορρίψει. Βλέπετε αγαπητοί αναγνώστες, το αραίωμα των μαλλιών μου στο "μπιφτέκι" του κεφαλιού και η χαλάρωση της κοιλιάς μου από το χάσιμο τόσων κιλών είναι αυτά που τα θεωρώ απαράδεκτα σαν χαρακτηριστικά και "δουλεύω" πάνω τους για να τα φτιάξω.

Βέβαια, το ρητό "σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε" ισχύει και για εμένα, αλλά και για τους απέναντι προς εμένα.

C'est la vie.

-Lcfr.

That One Person

Αντικειμενικά λοιπόν, οι διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι τόσο σημαντικές αλλά ταυτόχρονα και τόσο περίπλοκες. Κάτι σαν τα μαθηματικά, στα οποία δεν ήμουν ΠΟΤΕ καλός. (Πόσο είπαμε κάνει 2+3?)

Τόσο περίπλοκες και γοητευτικά μυστήριες, που ότι και να κανείς, όσες ταμπέλες και να προσπαθείς να βάλεις στην προσπάθειά σου να ξεκαθαρίσεις μερικά πράγματα θα αποτύχεις παταγωδώς. Και φυσικά χωρίς να υπάρχει η επιλογή για δεύτερη προσπάθεια. Βλέπετε δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το αμέσως επόμενο βήμα.

Και εκεί κρύβεται δειλά δειλά η γοητεία του πράγματος. 

Αυτό όμως που δεν μπορώ να εξηγήσω είναι το εξής απλό: (που φαντάζομαι θα έχει τύχει και σε εσάς)
 
Γιατί όταν συναντάς τυχαία στον δρόμο έναν άνθρωπο που στο παρελθόν, σου έχει κάνει μεγάλο κακό αλλά ταυτόχρονα και μεγάλο καλό, ο παράγοντας συναίσθημα κάνει την επανεμφάνισή του σαν άλλος ζεν πρεμιέ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου και δεν λέει να κατέβει από την σκηνή του μυαλού σου?
 
Γιατί λατρεμένοι μου αναγνώστες, αυτό το guest star να σε στοιχειώνει για αρκετές ώρες ή ημέρες, μέχρι να επανέλθεις στα προηγούμενα δεδομένα της ζωής σου;

Τελικά, ποιος είναι αυτός που θα μου απαντήσει, στο που βρίσκεται αυτό το ρημάδι το κουμπάκι "reset" στον εγκέφαλο που θα σε κάνει να έχεις μια γαιδουρινή στάση σε τέτοια πράγματα;

Παντοτινά ηλιοκαμένος, (και διαρκώς προβληματισμένος)

-Lcfr.

Beach Yogurt

Την Κυριακή που μας πέρασε λοιπόν, πήγα και εγώ σαν παιδί στην παραλία. (την οποία παραλία, δεν θα ονοματίσω γιατί ποτέ δεν ξέρεις το μπορεί να σου επιφυλάξει η τύχη).
Ο καιρός δεν ήταν σύμμαχός μας, μιας και φυσούσε αρκετά και η θερμοκρασία ήταν σε υψηλά επίπεδα.

Ο «yours truly» Lcfr, έκανε 3 μεγάλα λάθη σε αυτή την ολοήμερη έξοδο.

• Λάθος πρώτο: Έφυγα από το σπίτι με ΜΟΝΟ μια πετσέτα. Ούτε γυαλιά ηλίου, ούτε αντηλιακό, ούτε καπέλο, ούτε ομπρέλα, ούτε τα βατραχοπέδιλά μου, ούτε τα μπρατσάκ. ερμ... Έφυγα με άδεια χέρια λοιπόν, πηγαίνοντας στον πόλεμο τσίτσιδος.
• Λάθος δεύτερο: Η ώρα αναχώρησης. Όταν ξεκινάς από την Αθήνα (η περιοχή κατοικίας μου, θα εξακολουθεί να είναι ένα γλυκό μυστικό για όλους εσάς) 12:00 το μεσημέρι και φτάνεις στην παραλία στη 13:00, που ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ φωνάζει πως ο μεσημεριανός ήλιος είναι ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ, τότε κάτι πάει πολύ στραβά στο μυαλό σου και καλό είναι να το κοιτάξεις άμεσα. Έστω με την βοήθεια κάποιου ειδικού γιατρού, που θα σου βάλει το γνωστό λευκό μπλουζάκι που τα μανικάκια δένουν πίσω.
• Λάθος τρίτο: Παρά τις εκκλήσεις και τα παρακάλια από την παρέα μου να μου βάλει αντηλιακό, ο πολλά βαρύς Lcfr, το έπαιξε άντρας και έκατσε στον ήλιο από τη 13:00 μέχρι τις 16:40, χωρίς να λογαριάζει το δέρμα που τόσα χρόνια έχει κοντά του. «Τι να μας πει ο ήλιος» σκέφτηκα με καρδινάλιο και υπεροπτικό ύφος και τον άφησα να με τσιγαρίσει για αρκετές ώρες.
  

Γιατί αυτό έκανε ο μπάσταρδος. Με είδε σαν μπακαλιαράκι στο τιγάνι και σαν άλλος Ηλίας Μαμαλάκης, με μαγείρεψε για τα καλά.

Αλλά δεν αρκέστηκε στο να μου κάψει το δέρμα.
Όοοοχι. Ο πόνος που νιώθω από εχθές Δευτέρα, μου αποδεικνύει πως πρέπει να έχουν πάρει και μια σκουρόχρωμη απόχρωση και τα εσωτερικά μου όργανα. Είμαι έτοιμος να με σερβίρετε σε κάποια παρακμιακή ταβέρνα της παραλιακής. Ήμαρτον!

Μετά από όλα αυτά τα λάθη της Κυριακής (για τα οποία φυσικά και δεν μετανιώνεις μιας και πέρασες αρκετά όμορφα) αναγκάζεσαι και χρησιμοποιείς το γιαουρτάκι που έχεις για βραδινό έδεσμα, σαν καταπραϋντική κρέμα, για να σου μαζέψει το κάψιμο.
(και φυσικά να γίνεσαι περίγελος στους γείτονες και στον κόσμο που σε βοήθησε να απλώσεις την αγελαδίτσα στο δερματάκι σου, μιας και κυκλοφορείς σαν το φάντασμα στο σπίτι σου)

Και αναρωτιέμαι, λοιπόν, μαζί σας.

Το ότι πλησίασες να γίνεις εκλεκτό Rose beef, από την πρώτη σου για φέτος επίσκεψη στην παραλία, ξαναπλησιάζεις την θάλασσα, ή της ρίχνεις έναν αποκλεισμό μέχρι το 2015 για να μάθει?

Ξεροψημένα δικός σας,
(αλλά εκνευριστικά γοητευτικός)

-Lcfr.

Flirt

Ας ξεκινήσουμε την εβδομάδα με μια μικρή ιστορία και με μια προσωπική παραδοχή.

Την περασμένη Πέμπτη, έτυχε να είμαι μάρτυρας ενός "έντονου" φλερτ. Ο κύριος, ηλικίας 40 με 45, είχε "θαμπωθεί" από την ομορφιά της γραμματείας στο γυμναστήριο και έκανε τα πάντα για να κερδίσει έστω μια καλή κουβέντα από την πλευρά της.

Πραγματικά, έκανε τα πάντα. Έλεγε κάθε λογής κοτσάνα που του κατέβαινε στο μυαλό, αποδεικνύοντας πως ήταν σε απόγνωση.
(Σημείωση: η κοπέλα της γραμματείας, κατά την προσωπική μου άποψη, ήταν κάτω του μέτριου. Πρέπει να ξέρετε πως έχω ιδιαίτερα υψηλά standards στο θέμα αυτό και δύσκολα μου αρέσει ΠΟΛΥ μια κοπέλα).

Ίσως να ήταν η ηλικία του τυπάκου, αλλά οι ατάκες που της πετούσε ήταν τουλάχιστον γραφικές και ξεπερασμένες. Για παράδειγμα της είπε χωρίς ίχνος ντροπής:

"σε παρακαλώ, μην με κοιτάς όταν μου μιλάς γιατί ζαλίζομαι..."

Really?
Mε αυτήν την ατάκα προσπαθείς να εντυπωσιάσεις;
Και συνέχισε με έντονο ύφος:

"...ποια έκδοση του Photoshop είσαι?"

Δεν άντεξα και παρενέβην, σχολιάζοντας αυτό το ελεεινό τελευταίο του χτύπημα, με κάτι που μερικοί από εσάς δεν θα το καταλάβετε:

"Εάν σε ενδιαφέρει η έκδοση του Photoshop, πάτα το κουμπί Help και μετά το About."

Ο μεσήλικας τεντιμπόης δεν κατάλαβε τι εννοούσα, αποδεικνύοντάς μου πως την ατάκα που είπε, την είχε διαβάσει κάπου και ήλπιζε πως θα "πιάσει".
Φυσικά, ΔΕΝ έπιασε (θενκ γκoντ) μιας και η γραμματεία είχε γυρίσει προς το μέρος μου με μια απόγνωση στο πρόσωπό της, λες και μου ζητούσε βοήθεια.

Η αλήθεια είναι πως έχω φλερτάρει αρκετές κοπελίτσες σε μαγαζιά την ώρα που δουλεύουν, χωρίς όμως να επιδιώκω το κρεβάτι ή κάποια ρομαντική εμπλοκή μαζί τους. Το κάνω διακριτικά και με χιούμορ, χωρίς να προσβάλλω κανέναν. Τις περισσότερες φορές πιάνει, αλλά το πράγμα μένει εκεί. Κάνω την κοπελίτσα να χαμογελάσει, ίσως να ξεχαστεί για λίγο από την ρουτίνα της δουλειάς και φεύγω χωρίς να δώσω τηλέφωνo και Facebook όνομα για να με κάνει ADD και να της κάνω POKE.

:)
 
Το φλέρτ είναι ένα μια όμορφη πράξη και πρέπει να γίνεται.
Αλλά όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι και σε αυτό πρέπει να υπάρχουν κάποια όρια.
(Σημείωση: Βασική προϋπόθεση είναι να μην φλερτάρετε τις κοπέλες που συνδέομαι εγώ συναισθηματικά, για να μην τα κάνω λαμπόγυαλο εδώ μέσα!)

Για αυτό, φίλε αναγνώστη, ποτέ μην γίνεις ο γραφικός τυπάκος του Photoshop.
Σε ξορκίζω!

Καλή εβδομάδα.

-Lcfr.

If You Want It

Παρασκευή σήμερα…

Τα καταφέραμε και βγάλαμε άλλη μια εργασιακή και αρκετά κουραστική εβδομάδα, με το Σαββατοκύριακο να μας έχει ανοίξει την αγκαλιά του...

Βασικά, μιας και νιώθω λίγο απελευθερωμένος αυτήν την περίοδο και επειδή τα καλοσχηματισμένα αυτάκια μου, για ακόμα μια φορά άκουσαν ένα ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ τραγούδι, το μόνο που θα κάνω σήμερα εδώ, είναι να το μοιραστώ μαζί σας, να σας σταυροφιλήσω (δεν θέλω σε καμία περίπτωση να παρεξηγηθώ) και να σας ευχηθώ τα καλύτερα για τις επόμενες ημέρες που θα είμαστε χωριστά.

Το τραγουδάκι, είναι από τους Relient K και λέγεται (If You Want It) και με εντυπωσίασε από την ποιότητα και το συναίσθημα που εξωτερικεύει.
Ελπίζω να σας αρέσει.
Καλή ακρόαση.


Θα σε σκέφτομαι ΔΙΑΡΚΩΣ.

-Lcfr.

Vacations

Ας  ξεκινήσουμε από την πικρή αλήθεια.
Έχω να πάρω καλοκαιρινή άδεια, κοντά στα 5 χρόνια από την δουλειά. (για αυτό δεν είμαι καλά! :P )

Φέτος όμως, λέω να το αλλάξω αυτό.
(φτάνεις σε ένα σημείο να πεις πως έχεις ΑΝΑΓΚΗ να φύγεις και να εξαφανιστείς από την ρουτίνα που έχεις φτιάξει στην καθημερινότητά σου, όσο και εάν την απολαμβάνεις)

Αυτό που με κρατάει και έχω δεύτερες σκέψεις, είναι πως οι περισσότεροι από τον περίγυρό μου, παρουσιάζουν κάποιο από τα παρακάτω συμπτώματα την περίοδο των διακοπών ή αμέσως μετά από αυτήν:

• Έχουν γίνει "μπίλιες" με κάποιους από τους ανθρώπους που πήγαν μαζί διακοπές και δεν έχουν σκοπό να τους ξαναμιλήσουν. (συνήθως για κάποιον χαζό λόγο)
• Είναι απίστευτα κουρασμένοι και αμέσως μετά την ολοκλήρωση της καλοκαιρινής άδειας, θέλουν συμπληρωματική για να ξεκουραστούν. (Inception)
• Έχουν μείνει πανί με πανί και για της επόμενες δύο εβδομάδες την βγάζουν με ξερά παξιμάδια και νερό βρύσης.
• Έχουν παχύνει στον υπερθετικό βαθμό (βλέπετε τα μπριζολίδια και τα λίτρα μπύρας που έχουν καταναλώσει δεν είχαν διάθεση να τους συγχωρέσουν) και για αυτό τον λόγο, για της επόμενες δύο εβδομάδες την βγάζουν με ξερά παξιμάδια και νερό βρύσης.
• Ήταν διαρκώς στο τηλέφωνο μιλώντας με την δουλειά, χαλώντας την διάθεση τόσο των ίδιων, αλλά και της παρέας τους.
• Ήταν διαρκώς στο τηλέφωνο μιλώντας με το εταίρο ήμισυ (ή ανταλλάσσοντας εκνευριστικά σε αριθμό sms), χαλώντας την διάθεση της παρέας τους.
  

Όπως μπορείτε να φανταστείτε αυτά δεν είναι και τόσο απλά πράγματα και δικαιολογημένα με "κρατούν" ακόμη από το να σκεφτώ αυτό το καλοκαίρι να πάω σε ένα νησάκι και να χαζέψω το ηλιοβασίλεμα με μια καλή παρέα.

Μήπως ο εναλλακτικής μορφής χαρακτήρας μου, πρέπει να πάει ΚΟΝΤΡΑ σε όλα αυτά και να σκεφτεί άμεσα τον καλοκαιρινό προορισμό;

Αλήθεια, ο Χριστόφορος που κάνει διακοπές;
Απλά θέλω να αποκλείσω κάποιους προορισμούς, για το καλό του :)

Καλό απόγευμα Πέμπτης...

-Lcfr.
ΥΓ. Αλήθεια, γιατί αυτή η εβδομάδα φαντάζει τεράστια? Μπορείτε να μου πείτε? Σιχτίρ πια!

Isabella The E-mail

...fade in...

Καθώς γύριζε σπίτι του, άκουσε το κινητό του να χτυπά.
E-mail από εκείνη. Δεν ήξερε πώς να αντιδράσει, για τον λόγο αυτό, άργησε να το ανοίξει. Όταν μάζεψε το κουράγιο του, διάβασε τα εξής:

"Έχεις υπάρξει ερωτευμένος.
Έχεις υπάρξει παθιασμένος.
Έχεις υπάρξει και μόνος.

Προσπαθείς διαρκώς να αλλάξεις αυτό το τελευταίο "μόνος" που αναφέρω, αλλά μάταια. Συνήθως κατηγορείς τον εαυτό σου για αυτό. Μερικές φορές και τύχη σου. Ίσως να προσπαθείς πολύ να βγάλεις αυτήν την μοναξιά που είναι κολλημένη στο δέρμα σου, σαν ένα παλιό τσιρότο που προσπαθείς καιρό να το ξεφορτωθείς, αλλά φοβάσαι τον πόνο που θα νιώσεις τραβώντας το.

Δεν σε κατηγορώ.
Όχι.

Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό. Και εάν το έκανα δεν θα στο έγραφα σήμερα. Δεν θα στο έγραφα σε αυτό το τελευταίο (?) email.  Ίσως να το έχω υπονοήσει στο παρελθόν, αλλά μάλλον το έκανα από αντίδραση σε αυτά που μου έχεις προσάψει κατά καιρούς. Και είναι πολλά Αλέξανδρε! Είναι πολλά και τα περισσότερα με διαλύουν. Και όταν μου τα λες και όταν τα σκέφτομαι μόνη μου...

Επειδή η κουρτίνα του παραμυθιού μας έχει πέσει χωρίς να το θέλω, θα ήθελα να σου πω πως σε έχω ερωτευτεί όπως ο καπετάνιος την θάλασσα. Ο έρωτας αυτός δεν θα τελειώσει Αλέξανδρε. Δεν θέλω να τελειώσει και όσο καιρό και να μην μιλάμε, εγώ θα τον τροφοδοτώ χωρίς να σε χρεώνω και να σου ζητώ τίποτα.

Είμαι υποχρεωμένη να το κάνω απέναντι σε αυτά που νιώθω για εσένα.

Το βήμα μου από εδώ και πέρα θα είναι απόμακρο και μοναχικό. Θα είμαι με έναν άνθρωπο που δεν τον θέλησα ποτέ όπως θέλησα εσένα. Βλέπεις είμαι καταδικασμένη να επιλέγω αυτήν την ζωή. Ενώ ξέρεις πολύ καλά τι πραγματικά θέλω.

Θα είμαι ευτυχισμένη; Δεν ξέρω. Σε παρακαλώ μην με ρωτήσεις ποτέ κάτι τέτοιο.

Θα ήθελα όμως, να μην με ξεχάσεις...
Εγώ σίγουρα δεν θα το κάνω.
Εύχομαι αυτό να το πιστεύεις.

Αντίο.

Θα σε περιμένω όσο ο ουρανός έχει αστέρια..."
Αφού διάβασε το email της δύο φορές, η πρώτη του αντίδραση ήταν να πατήσει στο κουμπί «Απάντηση».
Μέχρι να πατήσει όμως το κουμπί «Aποστολή» και να της στείλει αυτά που έχει να της πει, θα πάρει καιρό...

...fade out...

Κάπως έτσι έχω φανταστεί πως θα τελειώσω την ιστορία αυτού του κεφαλαίου, αλλά ακόμα νιώθω πως έχω κι άλλες ιδέες. Θα δούμε...

Αυτά για σήμερα από την Isabella και εμένα.
Καλό απόγευμα Τετάρτης.

Σας σκέφτομαι διαρκώς.

-Lcfr.

Walls

Σήμερα Τρίτη, το μόνο που έχω να μοιραστώ μαζί σας, είναι μερικοί στίχοι από ένα αγαπημένο μου τραγούδι.
Δεν είναι άλλο από το συγκλονιστικό "Cathedral Walls" των Swallow The Sun, οι οποίοι λένε τα εξής...

"How I wish, even for one tear,
But for my heart, it is too late...
Where do I go when the sorrow, turns to hate...

Where do I go from here...?"

Μικρό σε λέξεις, αλλά περίπλοκο σε νόημα το σημερινό post. Εάν όμως, μπείτε στη διαδικασία να σκεφτείτε και να μελετήσετε τους στίχους αυτούς, μπορείτε να βρείτε πολλά πράγματα βγαλμένα από την ίδια σας την ζωή.

Βιώματα σε σταυροδρόμια και σημεία που οι τοίχοι γύρω σου, δεν σου επιτρέπουν να κοιτάξεις πέρα από αυτούς.

Εγκλωβίζοντάς σε, στην γλυκεία μοναξιά το εαυτού σου.

-Lcfr.

SEX

Πρίν λίγες ημέρες, σκέφτηκα και έγραψα το εξής:
 
"Sex is overrated"
(που σημαίνει: το ΣΕΞ είναι υπερτιμημένο)
 
Πέρα από ΠΟΛΥ ψαγμένη σκέψη (he-he) είναι κάτι που πιστεύω ακράδαντα.

Βέβαια για να στέκει κάτι τέτοιο, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας, πως όλα τα πράγματα έχουν την αξία που τους αντιστοιχεί ΣΕ ΣΧΕΣΗ με αυτά που τα συγκρίνεις.

Και εξηγώ:

Όταν η (αναμφίβολα) ιδιαίτερα σημαντική πράξη του έρωτα, συγκρίνεται με έναν απλό και ποιοτικό βραδινό ύπνο, αγκαλιά με τον άνθρωπο που θέλεις (βασική προϋπόθεση), τότε χάνει την σημασία και την λάμψη του.

Προσωπικά, θα αντάλλαζα ένα πολύωρο ΣΕΞ με την Kate Upton, για έναν ήρεμο ύπνο με την κοπέλα της επιλογής μου.
(σημειώνω πως η Kate Upton για τα δικά μου γούστα, είναι η ομορφότερη γυναίκα στον κόσμο. Period.)

Πλέον το να ιδρώνει το κορμί σου, πάνω σε ένα άλλο, τυχαίο κορμί, δεν λέει και πολλά. Βλέπετε έχει γίνει το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. (και για αυτήν την κατάντια, διακριτικά κατηγορώ εσάς τις κοπελίτσες.)

Βέβαια, ο αντίλογος μπορεί να είναι άμεσος και να πει πως δύο εραστές, μέσα σε μια μόλις ώρα σεξουαλικής επαφής, μπορούν να ζήσουν ολόκληρες ζωές.

Ναι, θα συμφωνήσω.
Όμως μιλάμε για εκείνους τους εραστές που αφού ολοκληρώσουν αυτήν την παθιασμένη ώρα, την αμέσως επόμενη ημέρα θα επιδιώξουν την επανάληψή της, με τον ίδιο παρτενερ και κανέναν άλλον!

Και μετά από αυτήν, θα επιδιώξουν κι άλλη...
...κι άλλη.
...κι άλλη.
.μέχρι ο χρόνος να μπερδευτεί με την αιωνιότητα.

Οοοολοι οι υπόλοιποι, υπερτιμώντας το ΣΕΞ, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να βάζουν ένα χανσαπλάστ στο καρκίνωμα της μοναξιάς τους.

Καλή εβδομάδα αδέρφια μου.

-Lcfr.

Piece of the Game

Για σήμερα, σας έχω μια παγκόσμια ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ!

Διανύουμε εβδομάδα εκλογών!!!

Ναι-ναι, όσοι ζείτε κάτω από κάποια πέτρα, ή μέσα στο Μετρό, σας ενημερώνω πως την Κυριακή (ξανά) ψηφίζουμε και αποφασίζουμε ποιος από τους γραβατωμένους θα μας βγάλει από το τούνελ.
(Είμαι υποχρεωμένος να σημειώσω πως όταν ένα τούνελ δεν έχει κάποιο φώς στο τέλος του, παύει να είναι τούνελ και είναι μια απλή τρύπα).

Γενικότερα δεν είμαι πολιτικοποιημένο μέλος της κοινωνίας, αλλά δεν σας κρύβω ότι αυτές τις ημέρες χάζεψα μερικές πολιτικό-οικονομικές εκπομπές, για να δω τι, πως και που.
Ξέρετε τι κατάλαβα;

Ότι στο σημείο που έχουν φτάσει την χώρα, (αναφέρω τυχαία πως το κράτος δεν έχει να πληρώσει για τα φάρμακα των καρκινοπαθών και πως στην Ιαπωνία, πολιτικοί έχουν κάνει χαρακίρι για πολύ πιο ασήμαντα πράγματα) αναγκάζομαι να πάρω ΠΟΛΙΤΙΚΗ θέση και αυτομάτως, μεταμορφώνομαι σε κομμάτι από ένα καλοστημένο παιχνίδι.

Παιχνίδι με πρωταγωνιστές κάποιους σκοτεινούς και δόλιους τύπους, που μαεστρικά κυριαρχούν με τα δεξιότεχνα δαχτυλάκια τους, κουνώντας με σαν μαριονέττα και να αποφασίζουν από το τι θα αγοράσω στο super market μέχρι για το πότε μου επιτρέπεται να κάνω έρωτα.

Αυτές οι σκέψεις, όσο πλησιάζει η "πιο κρίσιμη εκλογική μάχη της χώρας" όλο και αγκαλιάζουν το μυαλό μου. Και δεν μπορώ να τις ελέγξω.
Σας μιλάω ειλικρινά.

Βέβαια ξέρω πολύ καλά, πως το εναλλακτικό στοιχείο μέσα μου θα κερδίσει και θα επιστρέψω στην προηγούμενη κατάστασή μου, αλλά παρατηρώ πως ο κόσμος γύρω μου, έχει ήδη πάρει το σχήμα γραναζιού του συστήματος που μου (μας) έχουν επιβάλλει...

Και αναρωτιέμαι κλείνοντας:
Μήπως είναι καλύτερο να είσαι ένα κομμάτι από το παιχνίδι τους ή η γενικότερη πολιτική απαξίωση (σαν αντίληψη ζωής και όχι σας στάση προσωρινής αντίδρασης), είναι η μόνη διέξοδος;

-Lcfr.

Forget!

Όποιος δεν έχει μυαλό, λέει ο σοφός λαός, έχει πόδια...
Ξέχασα να στείλω το προγραμματισμένο για σήμερα άρθρο...

Έτσι κι αλλιώς κάνει ζέστη...

Πάω να βασανίσω το κορμί μου.
Καλό απόγευμα.

Σας σκέφτομαι.

-Lcfr.

Trophy Women

Από τον τίτλο και μόνο, νομίζω πως μπορείτε να καταλάβετε ότι σήμερα θα ασχοληθώ με την κατηγορία των γυναικών που είναι «έπαθλα».

Σε καμία περίπτωση, δεν θέλω να φανώ σεξιστής και δεν έχω διάθεση θα υποβιβάσω τις κυρίες αναγνώστριες ανάμεσά σας.
Απλά κρίνω (και προφανώς κρίνομαι που κρίνω)

Υπάρχουν γυναίκες που έχουν μια χ-ψ εντυπωσιακή εξωτερική εμφάνιση που ιντριγκάρει και ερεθίζει το μυαλό των ανδρών, αλλά από μέσα δεν έχουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα.
Το κενό. (δηλαδή: μηδέν σκέψη, μηδέν μυαλό και φυσικά ανύπαρκτο χαρακτήρα)

Δυστυχώς η ύπαρξή τους, περιορίζεται στο τι εφαρμοστό παντελόνι θα φορέσουν και στο τι χρώμα θα είναι το μικροσκοπικό μαγιουδάκι της παραλίας. Από την μια, είναι λογικό να μην καταλαβαίνουν πως οι γύρω τους τις βλέπουν σαν ένα καλοσχηματισμένο κομμάτι κρέας, αλλά από την άλλη δεν μπορείς να περιμένεις τόσο «περίπλοκες» και βαθιές σκέψεις από αυτήν την κατηγορία γυναικών.

Σας μιλάω ειλικρινά, με θλίβουν αυτές οι γυναίκες. Και έχω γνωρίσει αρκετές τέτοιες στην ζωή μου. Με στεναχωρεί που δεν μπορούν να σκεφτούν πέρα από το lip gloss τους και αναρωτιέμαι τι σόι άνδρες τις ανέχονται και τις τροφοδοτούν, δίνοντάς τους αξία.

Θεωρώ πως η κατηγορία ανδρών που το κάνει αυτό, περιλαμβάνει αυτούς που κοιτάζουν τις γυναίκες σαρκικά και μόνο σαρκικά. Χωρίς να τους απασχολεί εάν θα μπορούν να σταυρώσουν μια κουβέντα μαζί τους, πόσο μάλλον εάν θα μπορέσουν να επενδύσουν πάνω τους ζωές ολόκληρες.  Προφανώς η κατηγορία αυτή, περιλαμβάνει και τους άνδρες που αρέσκονται στον να κυκλοφορούν την γυναίκα-έπαθλο στα clubs και να απολαμβάνουν την λύσσα με την οποία οι κηφήνες γύρω τους κοιτάζουν τον εντυπωσιακό πισινό της. Με αυτόν τον τρόπο ταΐζουν τον αδηφάγο εγωισμό τους και φυσικά νιώθουν σαν άλλοι θεοί ανάμεσα σε θνητούς, μιας και το βράδυ μπορούν να την πηδήξουν.

Σήμερα Τρίτη, θεωρώ πιο συμπαθητικούς τους χιμπατζήδες του γυμναστηρίου που ανέφερα διεξοδικά την Παρασκευή, από αυτές τις δύο αηδιαστικές κατηγορίες ανθρώπων.

Με αγάπη,

Ο διάβολας της διπλανής σας πόρτας.

-Lcfr.
ΥΓ. Να με συγχωρείτε για τις "κακές" λέξεις, αλλά δεν θα λογοκρίνω τον εαυτό μου. ΦΑΚ ΓΙΟΥ ΡΕ! :)

Gay

Επειδή ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι (κιτς έκφραση αλλά αυτή έχω τώρα) ήρθε η ώρα να αγγίξω το ροζ θέμα των ομοφυλοφίλων.

Δεν έχω πρόβλημα με τους Gays. Απολύτως κανένα.
Σοβαρολογώ.
Δεν έχω πρόβλημα να πιω μια μπύρα μαζί με κάποιον που οι σεξουαλικές του προτιμήσεις είναι διαφορετικές από αυτές που κατά κόσμων αποκαλούνται "φυσιολογικές". Πιστεύω έντονα πως το "φυσιολογικό" είναι καθαρά προσωπική επιλογή.

Και στο κάτω-κάτω, ποιος είμαι εγώ (και ο κάθε εγώ) να κατακρίνω κάποιον για τις επιλογές και τις προτιμήσεις του?
Για παράδειγμα εγώ προσωπικά, έχω ένα θέμα και προτιμώ τις ξανθιές. Δεν μπορεί κανείς να με κατακρίνει για αυτό. Μάλλον για να διορθώσω τον εαυτό μου, μπορεί να με κατακρίνει μιας και ζούμε (ακόμα) σε μια ελεύθερη χώρα, αλλά δεν θα έχει καμία σημασία για εμένα και σε καμία περίτωση δεν θα αλλάξω για αυτό.

Αφού αποσαφήνισα την θέση μου, θα ανατρέξω σε ένα βράδυ του καλοκαιριού του 2010 (άστατο και επεισοδιακό έτος)

Βγαίνοντας λοιπόν από το Μετρό στο Γκάζι, με πλησίασαν δύο νεαροί και ο ένας μου είπε με λάγνο αλλά ευγενικό ύφος:
«Καλησπέρα. Με λένε Θάνο και από εδώ ο φίλος μου Γιάννης. (το δεύτερο όνομα για να είμαι ειλικρινής δεν το θυμάμαι για αυτό βάζω τυχαία το Γιάννης) Είμαστε συνειδητοποιημένοι ομοφυλόφιλοι και ψάχνουμε τον τρίτο...» (φαντάζομαι πως έψαχναν τον τρίτο, για κάποιο ερωτικό τραινάκι...)

ΤΟΥ-ΤΟΥΥΥΥΥΥΥΥ!!!! (έτσι δεν κάνει το τραίνο?)

Δεν μου είχα ξανασυμβεί κάτι τέτοιο στην ζωή μου και η αντίδρασή μου ήταν χιουμοριστική:
«Καλά, άμα είναι έτσι γουστάρω και εγώ, (ατάκα του Σπύρου Παπαδόπουλου, από την ταινία «Γυναίκες Δηλητήριο») αλλά συγγνώμη παιδιά, το "αμάξι μου" το οδηγώ από την άλλη πλευρά του δρόμου...» και συνέχισα τον δρόμο μου με ένα χαμόγελο έκπληξης ΝΑ (με το συμπάθιο)

Δεν μπορώ να κρύψω την εντύπωση που μου προκάλεσε αυτό το περιστατικό αλλά το θεώρησα μεμονωμένο.
Από τότε όμως, ακολούθησαν και άλλες περιπτώσεις με αγοράκια να εκφράζουν έντονα και «φόρτσα φόρα» το ενδιαφέρον τους για την αφεντιά μου.

Και αναρωτιέμαι τα εξής:

• Τι διάολο έχω πάνω μου και τραβάω τόσο πολύ τους ομοφυλόφιλους, που τους κάνει μέχρι και να ΑΓΝΟΟΥΝ την κοπέλα που μπορεί να τύχει να συνοδεύω?

• Και εάν καταφέρουμε και το εντοπίσουμε αυτό το κάτι, πως μπορώ να το εξαφανίσω?

• Πως γίνεται και οι ομοφυλόφιλοι είναι τόσο εκδηλωτικοί και «InYourFace» στο πέσιμό τους? Είναι θράσος? Είναι απόγνωση? Είναι ανάγκη ή είναι χαρακτηριστικό του: «διεκδικώ αυτό που μου αρέσει χωρίς να με απασχολεί τίποτα άλλο?» (προς θεού δεν κατακρίνω, αντιθέτως  χαίρομαι τους ανθρώπους που δεν κολλάνε στο να δείξουν το ενδιαφέρον τους για τον απέναντι, αλλά θα το προτιμούσα με λίγο περισσότερο τακτ)

Τελικά, νομίζω πως δεν έχω άλλη επιλογή από το να κατηγορήσω ευθαρσώς τον κύριο Παπακαλιάτη και την ομοιότητά του με εμένα, για αυτές μου τις εμπειρίες και να είστε σίγουροι πως θα προσπαθήσω να κοινοποιήσω το παρόν άρθρο στην αυτού σκηνοθετική (και όχι μόνο) εξοχότητα. Όχι ότι μου φταίει σε κάτι, ο παγκόσμιου βεληνεκούς ηθοποιός (χε-χε), αλλά κάπου πρέπει να ξεσπάσω ο άνθρωπος, μπας και καταφέρω κάποια στιγμή, να κάνω μερικές επαναλήψεις στο γυμναστήριο, ανενόχλητος...

Καλή εβδομάδα αδέρφια μου.

-Lcfr.

Πέφτουλας Γυμναστήριου

Κάποια χρόνια πριν, είχα γράψει ένα αρκετά δημοφιλές άρθρο για τους "πέφτουλες" που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Χαρακτηριστικά, μέθοδοι, συχνές περιοχές που δρουν και φυσικά μερικές συμβουλές και τρόπους αντιμετώπισης. (διαβάστε περισσότερα εδώ)

Σήμερα, θα προσπαθήσω να συγκεκριμενοποιήσω τον στόχο μου, στο είδος του πέφτουλα που εντοπίζεται στο γυμναστήριο, μιας και δύο εβδομάδες τώρα, έχουν δει πολλά τα μάτια μου.

Τον πέφτουλα του γυμναστήριου, (για συντομία ΠΓ) τον ξεχωρίσεις από χιλιόμετρα μακριά, ειδικά εάν δεν είσαι στο target group του.
Ας αναφέρουμε τα κυριότερα.

ΧΑΡΑΚΤHΡΙΣΤΙΚΑ:

• Φοράει βερμούδα καρό, ανοιχτού χρώματος, η οποία είναι ειδικά μελετημένη για να έχει το σωστό μήκος, έτσι ώστε να αχνο-φαίνεται η γυμνασμένη και ξυρισμένη γάμπα.
• Κρατάει διαρκώς στα χέρια του, ένα δυναμωτικό ρόφημα το οποίο δεν τελειώνει ποτέ και συνήθως έχει ανοιχτό και έντονο χρώμα (για να κερδίζει την προσοχή των ματιών από τα απανταχού κοριτσάκια που κυκλοφορούν στα πέριξ)
• Το γνωστό αμάνικο (που κάνει τεράστια θραύση στις δυτικές συνοικίες της Αθήνας) είναι must και τις περισσότερες φορές συνοδεύεται από ένα μεγάλο τατουάζ στην ωμοπλάτη ή στο μπράτσο, που ΕΝΤΕΛΩΣ τυχαία, είναι εκτεθειμένο.
• Το μαλλί είναι στην πένα, με το ζελέ να έχει κάνει κόκαλο κάθε μια τρίχα του κεφαλιού.
• Απαραίτητο αξεσουάρ είναι τα γυαλιά ήλιου κι ας είναι κλειστός ο χόρος. Δεν νομίζω να πρέπει να προσθέσω κάτι για αυτό. Η ξευτίλα και η έννοια του δήθεν, σε όλο της το μεγαλείο.
• Το σολάριουμ, οι κρέμες μαυρίσματος, ή η παραλία από τις αρχές Μαΐου, είναι βασική προϋπόθεση για τον ΠΓ. Βλέπετε, πρέπει να αποκτήσει το μπρούτζινο χρώμα (που εσύ κοινέ θνητέ, θα το καταφέρεις τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου, και αν) για να εντυπωσιάζει τα κοριτσάκια.
• Ο ΠΓ έχει ένα βασικό και συγκεντρωτικό χαρακτηριστικό. ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΔΕΙΣ ΝΑ ΓΥΜΝΑΖΕΤΑΙ ΠΟΤΕ! Περπατάει ανάμεσά στα όργανα και τον κόσμο, μιλάει με τους γύρω του κρατώντας το δυναμωτικό ποτό με ηδυπαθές ύφος, αλλά δεν θα τον δεις να στάζει ιδρώτα ούτε για μια στιγμή.
• Εάν τύχει και κάνει κάποια άσκηση (συνήθως εστιάζει στα χέρια για να φουσκώσουν τα μπράτσα) αμέσως μετά την ολοκλήρωσή της, κοιτάει με αγωνία δεξιά και αριστερά για να δει εάν και πόσες τον κοιτούσαν την στιγμή που ταλαιπωρούσε το αγαλματένιο του κορμί.

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ:
Συνήθως ο ΠΓ, "χτυπάει" το θύμα του, την στιγμή που αυτό κάνει μια δύσκολη άσκηση. Στην αρχή, προσφέρει σαν καλός Σαμαρείτης τις συμβουλές του, στην συνέχεια την βοήθειά του (που φυσικά προϋποθέτει να αγγίξει το σώμα του θύματος) και φυσικά ακολουθεί το νούμερο του τηλεφώνου του.

ΤΡΟΠΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ:
Αγνοείς διακριτικά και αποφεύγεις τις ανταλλαγές βλεμμάτων με τα άτομα που έχουν ένα ή συνδυασμό των χαρακτηριστικών που προανέφερα και σε περίπτωση που δεχθείς το πέσιμό του, απαντάς ευγενικά κόβοντας κάθε περαιτέρω διάλογο και συνεχίζεις τις ασκήσεις σου. Εάν εξακολουθεί να τινάζει τα σάλια του προς το μέρος σου, μπορείς εύκολα να απευθυνθείς στον γυμναστή σου. (οι οποίοι, σημειώνω, είναι οι μεγαλύτεροι πέφτουλες/πηδήκουλες όλων των εποχών, για αυτό την προσοχή σας)

ΑΞΕΣΟΥΑΡ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ:
Το δυνατότερη όπλο απέναντι στον ΠΓ, είναι τα ακουστικά. Εάν φοράς ακουστικά, δύσκολα θα σου απευθύνει τον λόγο και εάν το κάνει, τα βγάζεις λες ένα "ορίστε" ακούς τι θέλει, συμπληρώνεις  ένα "ευχαριστώ, είμαι οκ" και τα ξαναβάζεις σαν να μην τρέχει τίποτα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ:
Όπως και στους ζωολογικούς κήπους απαγορεύεται να ταΐζουμε τους χιμπατζήδες, έτσι και στα γυμναστήρια δεν «ταΐζουμε» τους Πέφτουλες. Άλλωστε μην ξεχνάτε πως ο Πέφτουλας είναι ένα είδος χιμπατζή.

Με την διαφορά ότι ο χιμπατζής είναι εάν συμπαθές ζώο.
Ο Πέφτουλας είναι σιχαμένος.

-Lcfr.

Non Serviam

Αρκετές φορές στο παρελθόν έχω κάνει κουβέντες για το εάν και εφόσων ο άνθρωπος, σαν ζωτικό κομμάτι της κοινωνίας πρέπει, ή μάλλον, ΟΦΕΙΛΕΙ να κάνει συμβιβασμούς.

Γενικότερα, είμαι ενάντια στους απανταχού συμβιβασμούς, αλλά σε κάποιες σχέσεις, όπως οι εργασιακές και οικογενειακές επιβάλλεται να κανείς συμβιβασμούς μιας και δεν μπορείς πάντα να έχεις ικανοποιημένα τα θέλω σου.

Εκεί όμως που είμαι αυστηρός και κάθετος, είναι για τους συμβιβασμούς στις προσωπικές σχέσεις. Εκεί, δεν κάνω και δεν έχω κάνει ΠΟΤΕ συμβιβασμό.
 Όταν κάτι δεν καλύπτει τις ανάγκες και τα θέλω μου, έχει γράψει το δελτίο αποστολής και έχει πάει στο καλό.

Τι είναι πιο καλό, να ξεκαθαρίζεις πως "ΔΕΝ" όσο σκληρό και απότομο και εάν ακούγεται, ή να συνεχίσεις μια κατάσταση που σε χαλάει και προφανώς θα σε χαλάει όλο και περισσότερο?

Την τελευταία φορά που κοίταξα, οι προσωπικές σχέσεις είναι αυτές που πρέπει να σε χαλαρώνουν και θα σε κάνουν να ξεχνάς τα καθημερινά προβλήματα με τα οποία αναγκάζεσαι να συμβιβάζεσαι. 

Non Serviam λοιπόν και καλό πσκ.

-Lcfr.
ΥΓ. Και όχι, δεν είναι το χέρι μου στην φωτογραφία.