Sad Man's Tongue

Αχ, αγαπημένοι μου...

Το χθεσινό μου άρθρο σας προκάλεσε ιδιαίτερα όπως είδα. Πεσιμιστής, άνευ ελπίδας, μουντός, κακότροπος και υπερβολικός, ήταν λίγα από αυτά που διάβασα στο email του blog. 

Δεν αντιλέγω. Τα βλέπω λίγο σκούρα τα πράγματα. Όχι όμως επειδή φοράω μαύρα Rayban από τους πλανόδιους ή επειδή γουστάρω την μαυρίλα. Προφανώς ο λόγος είναι γιατί είμαι ρεαλιστής και πάνω από όλα θαρραλέος να λέω τα πράγματα όπως τα μεταφράζει το μυαλό μου.

Και σίγουρα δεν φταίνε οι καταστάσεις στις οποίες έχουμε μπει. Σε καμία περίπτωση. Φταίμε και εμείς οι άνθρωποι που δεν βάζουμε λίγο το κεφάλι μας να σκεφτεί. Τα βασικά, στην εποχή της υπερβολής και της ταχύτητας που ζούμε είναι απρόσιτα και ντεμοντέ. Θεωρώ όμως μια επιστροφή στις βάσεις είναι πλέον επιβεβλημένη. Εκεί που μας μάθαιναν πως πρέπει να νοιάζεσαι για τον δίπλα σου. Εκεί που δεν ήταν η πάρτη μου και να πάνε να γαμηθούν οι υπόλοιπο. Τότε που η βοήθεια στον διπλανό σου ήταν δεδομένη. Όχι επειδή έπρεπε αλλά επειδή σου έβγαινε αυθόρμητα.

Ανθρώπινα.

Είπα να βγάλω και εγώ μια σέλφι.

Σίγουρα δεν είμαι παιδί των λουλουδιών, αλλά είμαι βέβαιος πως υπάρχει κάτι που μερικοί το λένε αγάπη, ή συμπόνοια, ή αγνό ενδιαφέρον. Ελάτε τώρα να φανταστούμε τον κόσμο μας, εάν είχαμε 2 δράμια παραπάνω από αυτό. 2 μονάχα δράμια. Είμαι βέβαιος, τι λέω βέβαιος, είμαι απόλυτα σίγουρος πως η καθημερινότητά μας θα άλλαζε προς το καλύτερο σε χρόνο γρηγορότερο και από τον Κεντέρη με τα σούπερ αναβολικά που μας έφερε τόσα κάλπικα και ένδοξα μετάλλια.

Νομίζω πως κάτι τέτοιο είπε και η Συνατσάκη για αγάπες κτλ. Δεν μπορεί, κάτι θα ξέρει η κοπέλα και είπα να την αντιγράψω μπας και γίνω και εγώ στάρ. Αλλά που εσείς, δεν ακούτε την ιδιοφυΐα αυτή και διαβάζετε εμένα. Σιχτίρ. Δεν ξέρετε τι σας γίνεται.

Ο μέσος καθημερινός πολίτης είναι καθηλωμένος στην πλύση εγκεφάλου που του προσφέρει απλόχερα η τηλεόραση, κοιτάει με μισό μάτι τον γείτονα και το "χείρα βοηθείας" νομίζει πως είναι δώρο στο πρωινάδικο της Μενεγάκης.

Φταίει το σύστημα δεν λέω. Αλλά φταίει και ο αποδέκτης του συστήματος αγαπημένοι μου, που απλά ανοίγει τα πόδια του και περιμένει. Σαν μια πρώην μου ένα πράμα. Γκούχου - γκούχου.

Μακρυά η αναρχία από εμένα, αλλά μια μικρή δόση της, μια στάλα μονάχα, θα πρέπει να κυλάει στο αίμα μας. Σίγουρα όχι η αναρχία των Εξαρχείων έτσι? Αυτοί εκεί σπάνε το Fiatάκι του βιοπαλαιστή, επειδή το σύστημα και οι τράπεζες είναι η βδέλλες της κοινωνίας και κάπου πρέπει να χτυπήσουν το κατεστημένο. Η λογική αυτή είναι παράλληλοι και ίσης αξίας με αυτήν των Χρυσαυγιτών, που θεωρούν πάσα ράτσα υποδεέστερη της Άριας. Με μερικές εξαιρέσεις βέβαια, εκεί που τους βολεύει. 

Γαμήστε λίγο αδέρφια μου και από τις 2 πλευρές, να ξεθολώσουν τα μάτια σας γιατί η ζωή είναι πολύ απλή και τα γυαλιά που φοράτε την περιπλέκει και τα χάνετε.

Εάν έχετε πρόβλημα να βρείτε κοπέλα, επικοινωνήστε μαζί μου να σας δώσω το τηλέφωνο της πρώην που προανέφερα. Ωραίο γκομενάκι, αλλά της άρεσε η Πάολα. 

Και ξανά λέω, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Τώρα, εάν ο περισσότερος κόσμος αρνείται να δει την πιο αγνή πλευρά της έξω πραγματικότητας δεν φταίει κανείς αλλά ο ίδιος ο εαυτός του. 

Εξ ιδίων τα αλλότρια.

Αλλοτριωμένα μου. 

-Lcfr.