Negativity Arise

Όπως μου άνοιξε τα μάτια ένας μακρινός μου φίλος πολλών ετών (Jim Dallas) στα δικτυακά κανάλια του Facebook, οι αναφορές και τα posts μου το τελευταίο διάστημα είναι λίγο μακάβρια, ή έστω αναφέρονται σε στενάχωρα γεγονότα. (κυρίως σε θανάτους καλλιτεχνών). 

Έχει μια βάση αυτό. Οι θάνατοι του Στάθη Ψάλτη και του Chris Cornell ήρθαν κολλητά και με χτύπησαν εκεί χαμηλά, με αποτέλεσμα να μου γαργαλίσουν τα δάχτυλά μου για να γράψω. Βέβαια δεν μπορώ να ξεχάσω και τον θάνατο του Nicky Hayden (οδηγός MotoGP) και την χθεσινή απώλεια του Sir Roger Moore (ηθοποιός τεράστιου βεληνεκούς με την κλασσική ερμηνεία του στον ρόλο του James Bond -αν και δεν είμαι φίλος του franchise-).

Θάνατος λοιπόν. Είναι μέρος της ζωής όμως έτσι? Δεν γίνεται να είμαστε εγωιστές και να μην τον κοιτάζουμε κατάματα ή να μην αναφέρουμε το όνομά του σαν να είναι ο Voldemort του Harry Potter. Κανείς δεν θα ζήσει για πάντα. Ίσως ζήσω εγώ για πάντα, με παρέα μερικές κατσαρίδες φίλες μου.

Αθάνατος
Ελληνικός Πολιτισμός

Θα μπορούσα φυσικά, να το γυρίσω στην τρελή και στο mainstream. Να έγραφα κατεβατά για το Survivor, την πελατειακή σχέση της ΑΕΚ με τον δαφνοστεφανομένο, ή για το αστείο που συμβαίνει κάθε χρόνο όταν οι ξεκωλιάρες του Instagram την ημέρα της μητέρας αντί να ανεβάσουν φωτογραφίες με τα βυζιά τους, ανεβάζουν τις μανάδες τους που σίγουρα φουσκώνουν από υπερηφάνεια. Σίγουρα θα έπαιρνα περισσότερα views από τα 100-120 που παίρνω τώρα.


Υπάρχει όμως ένα θέμα. Δεν είμαι και δεν θα γίνω ποτέ mainstream. Άλλωστε είμαστε περικυκλωμένοι από μια μουντάδα και δεν γίνεται να κοιτάξεις παρά πέρα. Αν και ο αντιπερισπασμός από τις ξεκωλιάρες του Instagram, δεν λέω, είναι διασκεδαστικός σε κάποιες στιγμές. Οπότε ναι, ίσως να πρέπει να αλαφρύνω λίγο το ύφος μου και την επιλογή των θεμάτων. 

Για αυτό επειδή είναι λίγο ορθοπεταλιά το blog το τελευταίο διάστημα, σαν δώρο θα σας αποκαλύψω το γιατρικό που έχω βρει στην μουντάδα της εποχής. Στείλτε μου τον αριθμό της πιστωτικής σας κάρτας στο email: youlcfr@gmail.com και θα σας φτιάξω σχεδόν δωρεάν. 

-heh-

Την λύση πάντως όντως την έχω βρει και είναι πολύ απλή. Δεν μπα να γίνεται πανζουρλισμός έξω, εγώ είμαι στην κοσμάρα μου. Δεν χρειάζομαι πολλούς ανθρώπους, ούτε αυλικούς ή/και ντεμέκ κολλητούς. Λίγους ανθρώπους (1-2) μια γάτα (ίσως 2) και τον καταλύτη που είναι η μουσική. 

Ακουστικά στην πρώτη ευκαιρία αδέρφια, απομονώνεις την μαυρίλα του έξω και εξαφανίζεσαι στα μουσικά μονοπάτια του γούστου σου.

Τώρα βέβαια, υπάρχουν και τα γούστα που υμνούν τα τραγούδια της Eurovision. To αντιπαρέρχομαι αυτό, αλλά να μου επιτρέψετε μια μικρή υποσημείωση/ιστορία: Όταν λοιπόν ανέβηκε για πρώτη φορά στο YouTube το τραγούδι που επρόκειτο να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο πανηγύρι της Eurovision, δεν άντεξα και άφησα σχόλιο από κάτω. Ναι-ναι παραδέχομαι πως έγινα και εγώ ένα μέρος της πλέμπας των comments. Έγραψα λοιπόν το εξής: "Με την δεδομένη αποτυχία του τραγουδιού που έρχεται, θα μπορεί κάλλιστα να το πάρει η Lacta για το επόμενο αηδιαστικά κλισέ διαφημιστικό της". Φυσικά έπεσαν να με φάνε οι μαχητές του πληκτρολογίου, βρίζοντας εμένα και για κάποιον λόγο στοχοποίησαν την Θειά μου, που δεν ξέρω εάν την γνωρίζουν ή τι προηγούμενα έχουν μαζί της. Θα το ερευνήσω όμως σας το υπόσχομαι. 

Πόσο μέσα έπεσα όμως ε?

Τέλος πάντων, ό,τι και να ακούς, από Γονίιιιδη μέχρι Πάολλλα, από Αδερφούς Κατσάμπα (που τραγουδάνε τζάμπα) μέχρι Τζάστιν Μπίεμπερ, κάνε μια μαγκιά: Βάλε την μουσική σου δυνατά και γάμησε το έξω. Για όσο μπορείς λίγο ή πολύ και για όσο σου επιτρέπει ο τυφώνας που είναι η ζωή. 

Αυτά για τώρα και ξανά μιλάμε σύντομα, ελπίζω σε καλύτερες συνθήκες. 

Non Serviam,

-Lcfr.