Disintegration by The Cure

Ξέρω-ξέρω. 

Το κοινό, εσείς δηλαδή, στέκεστε στις άκρες της καρέκλας σας, περιμένοντας το επικό δεύτερο και τελευταίο μέρος, του "Η παραλία και η θλιβερή σου ζωή" αλλά όοοοοχι. Λέω να σας ταλαιπωρήσω μια ακόμα μέρα και αντ' αυτού να κάνω ένα μικρό, αλλά απαραίτητο μουσικό διάλειμμα.

Έτσι, μπας και καθαρίσει λίγο το μυαλό σας.

Τις τελευταίες 2 εβδομάδες έχω ξανά πάθει μια λατρεία με τους The Cure. Για να πω την αλήθεια, είχα απομακρυνθεί από την μουσική τους για αρκετά χρόνια, μιας και "αγρίεψα" μουσικά, και κατηφόρισα σε ένα πιο metal μονοπάτι. 

Όμως η εμμονή μου για την ιδιοφυΐα Robert Smith και την μπάντα του επέστρεψε, και μου υπενθύμισε πως η παλιές αγάπες δεν πεθαίνουν, απλά πέφτουν σε έναν λήθαργο και το μόνο που θέλουν για να αναζωπυρωθούν είναι ένα μικρό σκούντημα στον αγκώνα. 

Disintegration λοιπόν αδέρφια. Μακράν ο καλύτερος δίσκος των The Cure, που περιέχει φυσικά και το ομώνυμο τραγούδι, το οποίο είναι το αγαπημένο μου. Άσχετα από την 8λεπτη διάρκειά του, μπορώ να το ακούω ξανά και ξανά, χωρίς σταματημό.

Δοκιμάστε το.

Δωρεάν είναι.
Τσίπιδες. 

-Lcfr,