Πέρασε ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού αναίμακτα.
Δεν μπορώ να πω, ευχαριστήθηκα που τον Ιούνιο δεν βράσαμε στο ζουμί μας και πως αρκετά βράδια χρειάστηκε να ανοίξω την ντουλάπα μου να βγάλω ένα μικρό κουβερτάκι γιατί κρύωσε ο κώλος μου.
Όμως αυτά φαντάζουν σαν τις "παλιές καλές ημέρες" που αναπολούν οι γέροντες στα καφενεία με νοσταλγία.
Ξεκινήσαμε το σούβλισμα και ο καιρός δείχνει τα δόντια του χωρίς το παραμικρό έλεος.
Πριν αρχίσετε τα κλισέ: "πήγαινε για ένα μπάνιο στην θάλασσα για να δροσιστείς", και επειδή δεν θέλω να ντροπιάζεστε άνευ λόγου, να σας πω πως η παραλία και το μπάνιο στην θάλασσα είναι και αυτό ένα μαρτύριο. Ας ξεκινήσουμε και φέτος το πρώτο άρθρο της σειράς:
"Η παραλία και η θλιβερή σου ζωή" (part 1)
Έχεις ετοιμαστεί από το χάραμα για να πας παραλία. Μόνος ή με παρέα δεν παίζει ρόλο. Η ζωή σου είναι το ίδιο θλιβερή. Ξεκινάς νωρίς-νωρίς "για να προλάβεις καλή θέση" λες και πηγαίνεις στο σινεμά χωρίς εισιτήριο. Το πρώτο μπάνιο το κάνεις στο αμάξι καθ' οδόν. Εάν δεν έχεις κλιματιστικό, στάζεις σαν χαλασμένος νεροχύτης και η μόνη σου λύση είναι να βγάζεις που και που το χέρι έξω από το παράθυρο, με το ρίσκο να ακουμπήσεις την λαμαρίνα με το περίσσιο λίπος του μπράτσου σου και να ζεματιστείς. Φυσικά, το ανοιχτό παράθυρο δεν κάνει δουλειά και το μόνο που κάνει είναι να σου σηκώνει το μαλλί από την μια πλευρά και να είσαι σαν ναμηνπώ.
Φτάνεις στην παραλία αλλά συνειδητοποιείς πως το πάρκινγκ έχει ξεκινήσει 300 μέτρα τώρα. Σκέφτεσαι "Θα βρω θεση, είμαι και γαμώ τα παιδιά". Βγάζεις γυαλί, χαμηλώνεις την μουσική στο κασετόφωνο και συγκεντρώνεσαι να βρεις θέση να παρκάρεις. Λες και όλα αυτά παίζουν κανέναν ρόλο. Άδικα ψάχνεις, απογοητεύεσαι, κάνεις αναστροφή και το βάζεις τελικά 400 μέτρα μακριά. Φορτώνεσαι τα πράγματα και ξεκινάς το περπάτημα, το οποίο σίγουρα δεν βοηθάνε οι καλοκαιρινές λαστιχένιες παντόφλες που είχες πάρει πριν 4 χρόνια και έχουν πάνω την σημαία της Βραζιλίας. Βρίσκεις με τα βίας ένα σημείο και απλώνεις την πραμάτεια σου.
Έχεις ιδρώσει σαν πόρνη μέσα σε εκκλησία, αλλά προσπαθείς να κρατήσεις ύφος. Ποτέ δεν ξέρεις τι γκομενάκι μπορεί να ψαρέψεις σήμερα. (Spoiler Alert: δεν θα ψαρέψεις τίποτα) Κάθεσαι στον ήλιο και αρχίζει η μάχη. Ψάχνεις βαθιά μέσα σου να βρεις το κουράγιο να βγάλεις την μπλούζα σου και να αποκαλύψεις αυτό που ήταν ωραίο σώμα 10 χρόνια πριν. Περνάει ένα μισάωρο και κάνεις το μπράφ. Το ασπρουλιάρικο σώμα σου γκαβώνει τους γύρω παραθεριστές αλλά δεν σε ενδιαφέρει. "Αυτός είμαι και σε όποιον αρέσω!" σκέφτεσαι. (Spoiler Alert: Μόνο στην μάνα σου αρέσεις, μερικές μέρες την εβδομάδα) Αρχίζεις λοιπόν να βάζεις αντηλιακό. Το θέαμα είναι αποκρουστικό, αλήθεια σου λέω. Το αγύμναστο και ζελεδιασμένο σου δέρμα χορεύει παράλληλα με τις κινήσεις των χεριών σου όσο απλώνεις την κρέμα. Η σκηνή είναι βγαλμένη από κακογυρισμένο θρίλερ, που μόνο το κανάλι "Ε" δείχνει στις 4 το ξημέρωμα. Καταλαβαίνεις πως δεν κερδίζεις πόντους από αυτό που κάνεις και σταματάς, δίνοντας εσωτερικό όρκο πως θα γραφτείς γυμναστήριο για να σφίξεις. (Spoiler Alert: Δεν θα γραφτείς)
Όσο περπατάς προς τα έξω, καταλαβαίνεις πως η βερμούδα έχει γίνει ένα με το δέρμα σου και τα "καλούδια" που κρέμονται ανάμεσα στα πόδια σου, είναι πλέον σε κοινή θέα. Ντρέπεσαι γιατί δεν είναι τόσο "προικισμένα" όσο θα ήθελες και νευρικά πιάνεις το μαγιό και το ξεκολλάς από πάνω σου και καλά να το στεγνώσεις. Ξαπλώνεις στην πετσέτα γρήγορα-γρήγορα, φοράς τα γυαλιά σου και κοιτάς ψευτοανέμελος τους γύρω, ελπίζοντας να μην δεις κάποιον ή κάποια να γελάει με το θέαμα που μόλις πρόσφερες και μάλιστα δωρεάν.
Έχεις ξανά μπει για τα καλά στον φούρνο που λέγεται παραλία. Προσπαθείς όμως να σκέφτεσαι θετικά και λες "Διασκεδάζω!". (Spoiler Alert: Δεν πείθεις κανέναν)
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
(Το Part 2 το έχω σχεδόν τελειώσει)
-Lcfr.
-Lcfr.
No comments:
Post a Comment