Never Say Never!

Ελάτε να τα πούμε τώρα που ήρθε η κατάλληλη στιγμή.

Σήμερα θα αγγίξω το "ευαίσθητο" θέμα της παράλληλης σχέσης. Εάν είστε από αυτούς ή αυτές που ισχυρίζεστε πως δεν έχετε κάνει ποτέ κάτι τέτοιο ή δεν έχετε σκοπό να το κάνετε ΠΟΤΕ, μπορείτε να επισκεφθείτε άλλους ιστότοπους με μαγειρική και κουτσομπολιά για τον Χατζηγιάννη. Όσοι μείνετε να ξέρετε ότι θα μιλήσω ανοιχτά.

Στο μακρινό (ή κοντινό) παρελθόν έχω υπάρξει "ο άλλος άνδρας" μιας κοπέλας που ήταν δεσμευμένη αρκετά σοβαρά. Συζούσε με το παλικάρι για κοντά 2 χρόνια ενώ συνολικά ήταν μαζί 6.

Εμφανίστηκα λοιπόν και διεκδίκησα κάτι που δεν μου άνηκε. Κάπου που δεν είχα ΚΑΝ το δικαίωμα να διεκδικήσω. Και θέλετε να σας μιλήσω ανοιχτά; Το διεκδικούσα γιατί το ήθελα και να είστε σίγουροι πως δεν είμαι άνθρωπος που απλά ψάχνει "το κρεβάτι" για να σημειώσει στο ερωτο-βιβλίο του ακόμα ένα όνομα. Εάν δεν το γνωρίζετε φίλοι μου, υπάρχει και αυτή η πάστα ανθρώπων.

Το διεκδίκησα, λοιπόν και έμεινα "πάνω" του για κοντά τρεις μήνες. Όχι μόνο έμεινα πάνω του, αλλά σιγά-σιγά είχα αρχίσει και επένδυα συναισθηματικά, με μελλοντικές βλέψεις. Άλλωστε οποιαδήποτε εξέλιξη μπορεί να υπάρχει σε κάποια σχέση, κάλο είναι να την ξέρεις και να την αντιμετωπίζεις είτε θετικά (με επένδυση σοβαρότητα και πράξεις) είτε αρνητική (με πόδια στην πλάτη και πολλά khm/h). Ξεκάθαρα χωρίς να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου και φυσικά τον απέναντι...

Δεν θα επεκταθώ στο τι έκανα μαζί της, αλλά θα επικεντρώσω το ενδιαφέρον μου, στο ότι από την μια μεριά νιώθω άσχημα για το πως κατέληξε (για αυτήν) όλο αυτό, αλλά από την άλλη πέρασα τόσο όμορφα καθ' όλη την διάρκεια του "δανεικού" μου χρόνου μαζί της. Όσο φαντάζομαι τι θα μπορούσα να νιώσω εάν την είχα δικιά μου, ένα συναίσθημα τρόμου με κυριαρχεί. (κακά τα ψέματα)

Το ερώτημα που αυτομάτως γεννάται είναι το εξής: Ποιος έχει το μερίδιο ευθύνης; Ο "επιτιθέμενος" που δεν έχει να χάσει απολύτως τίποτα αλλά μόνο να κερδίσει, ή ο "αμυνόμενος" που μπορεί να χάσει τα πάντα και το μόνο που έχει να κερδίσει είναι ένα μάτσο ερωτηματικά αμφιβόλου ποιότητας;

Στο τέλος, το ταμείο ποιον βγάζει χρεωμένο και ποιον έτοιμο να εξαργυρώσει;

Το ζουμί του άρθρου δεν είναι αυτά τα 2 τελευταία ερωτήματα. Το ζουμί είναι ότι όλοι είναι ικανοί για όλα. Ποτέ μην λέτε ποτέ, μιας και κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει το αύριο. Εάν ήξερε δεν θα είχε όρεξη να σηκωθεί το πρωί από το κρεβάτι. Το άγνωστο και το απρόσμενο είναι η ρίζα της καθημερινότητάς μας. Ο εύκολος αφορισμός του στυλ: "εγώ δεν κάνω τέτοια πράγματα" πρώτα από όλα είναι ψεύτικος, αλλά κρύβει και μια μικρή, ΤΟΣΟΔΟΥΛΑ έστω, ελπίδα ότι μπορεί και να συμβεί, μιας και όπως έχω πει παλιότερα, το: "Unexpected" είναι τόσο γλυκό...

Και κάτι τελευταίο, για όσους από εσάς λέτε το "...για πάντα!" Αυτές οι βαρύγδουπες λέξεις που τάζουν τον ουρανό με τα αστέρια μέχρι το τέλος του χρόνου, είναι φράση με αρχίδια. Τις περισσότερες όμως φορές είναι φράση αρχίδια!

-Lcfr.
Ps. Ελπίζω να με συγχωρέσετε για τις βρώμικες λεξούλες στο κλείσιμο του άρθρου. Άντε βρε! Θα σας κάνω τα γλυκά ματάκια μπας και πατήσετε iLike! :)