Untouchable

Μέσα στον πανικό και στα εξαιρετικά σκηνικά που επικρατούν το τελευταίο διάστημα στην χώρα και στην προσωπική μου ζωή, μπορώ και βρίσκω καταφύγιο στην μουσική. 

Η μουσική και πιο συγκεκριμένα, αρκετές μπάντες που την δημιουργούν, δεν έχουν μια σταθερή ανοδική εξέλιξη. Υπάρχουν ζενίθ και ναδίρ, που σαν ακροατής είτε σου επηρεάζουν την άποψη ή όχι. 

Οι Anathema τα τελευταία χρόνια βρίσκονται σε μια κατηφορική πορεία με μια αλλόκοτη μουσική εξέλιξη που δεν μου ταιριάζει. Επειδή όμως είμαι λογικός άνθρωπος και δεν τα γκρεμίζω όλα από ένα και μόνο γεγονός, παραμένω πιστός και αισιόδοξος, πως η πορεία προς τα πάνω δεν θα αργήσει για τους Άγγλους μουσικούς. 

Το ναδίρ τους είναι αυτό που ζούμε τώρα, στο έτος 2018. Το ζενίθ τους κατά την δική μου άποψη η μπάντα το έφτασε με ένα διπλό τραγούδι το 2012. Δεν είναι άλλο από το Untouchables, που ίσως το έχω ανεβάσει κάποια χρόνια πίσω.

Η επανάληψη, ειδικά σήμερα, είναι η μάνα της μάθησης. 

Η απάντηση στο ομολογουμένως εύστοχο "Weak people revenge. Strong people forgive. Intelligent people ignore" είναι προφανέστατα το:

And when I dreamed
I dreamed of you
Then I wake
Tell me what could I do?

Που τα περικλείει όλα, χωρίς ίχνος εμπόλεμης διάθεσης και μηδενική υπεροψία.

Αυτά.

-Lcfr.