Έλα η κοπέλα.

Σήμερα να μου επιτρέψετε ένα λίγο πιο προσωπικό μικρό αρθράκι. 

Έχω την εντύπωση πως χάλασα την Ελα. Την λατρεμένη μου γάτα. 

Και εξηγώ.

Όπως προφανώς έχετε καταλάβει με τους ανθρώπους γενικά δεν τα πάω και τόσο καλά. Με αποτέλεσμα οι άνθρωποι που μπαίνουν σπίτι μου να είναι ελάχιστοι. Εδώ και 4 χρόνια που έχω την Έλα (βλέπε εικόνα γεμάτη σκέρτσο και νάζι), ζήτημα να έχει έρθει μούρη με μούρη με συνολικά 10 διαφορετικά άτομα. Έχει ζήσει σε δύο σπίτια, αλλά η ανθρώπινή της επαφή είναι στο χαμηλότερο επίπεδο. 

Έλα η κοπέλα

Το γατί λοιπόν είναι ένα ακριβές αντίγραφό μου. Αντικοινωνική, απόμακρη, δεν θέλει πολλά-πολλά και εάν την ενοχλήσεις λίγο παραπάνω ή θα σου την σκάσει, ή θα σηκωθεί να φύγει και θα πάει σε άλλο δωμάτιο. 

Δεν είναι η γάτα που θα "χουχουλιάσει" μαζί μου. Δεν είναι η γάτα που θα μου τρίβεται σε κάθε ευκαιρία και σίγουρα δεν είναι η γάτα που θα υποδεχθεί επισκέπτη στο σπίτι με τα χέρια ανοιχτά. Οι πιθανότητες να εξαφανιστεί καθ' όλη την διάρκεια της επίσκεψης αγγίζει το 98%.

Βέβαια, έχει και αυτή τις αδυναμίες της δεν λέω. Το πρωί είναι μέσα στην γλύκα. Χάδια, γουργουρητά και ζουζουνιές, μέχρι να γεμίσει το πιατάκι της φαγητό. Αμέσως μετά απαιτεί χάδια για 5-7 λεπτά και αφού περάσει αυτό το χρονικό διάστημα, κάνουν την εμφάνισή τους τα νύχια και ως δια μαγείας τα γουργουρητά μεταμορφώνονται σε αιχμηρά δόντια. Το φυσιολογικό αποτέλεσμα είναι να κυκλοφορώ σαν λάτρης το σαδομαζοχισμού με γρατσουνιές και σημάδια.

Δεν την αδικώ φυσικά, αλλά με έχει προβληματίσει. Εάν συμβεί κάτι σε εμένα και αύριο-μεθαύριο γιοκ, πάπαλα, καπούτ, τι θα γίνει αυτό το γατί? Εδώ μετά βίας ανέχεται εμένα, πως θα ανεχθεί και θα συμβιώσει με τους γονείς μου ή τον αδερφό μου? 

Έχω την εντύπωση πως χάλασα την γάτα μου και δεν μπορώ να την φτιάξω. 

Στείλτε βοήθεια. 

-Lcfr.