Ήρθε λοιπόν η Παρασκευή....
Επειδή για τον περισσότερο κόσμο η ημέρα αυτή είναι χαλαρή, θα γράψω μια χαλαρή και κάπως άκυρη ιστορία από τα παιδικά μου χρόνια. (τα πολύ παιδικά μου χρόνια)
Ήμουν-δεν ήμουν 6-7 χρόνων. Καθόμουν με την μητέρα μου στην κουζίνα του πατρικού μας σπιτιού. Έψαχνα με κάτι να παίξω και σαν φανταστικός τυπάκος από μικρός, επέλεξα τον αποχυμωτή. Μιλάμε για το 1988-1989 άρα δεν υπήρχαν οι σούπερ αυτόματοι αποχυμωτές του 2013 που απλά τους δείχνεις τα πορτοκάλια και τα κάνουν όλα αυτόματα... Μιλάμε για τον κλασσικό αποχυμωτή, με το μεταλλικό "τσουτσούνι" που κάρφωνες το μισό πορτοκάλι και ακολούθως έβαζες το καπάκι από πάνω και ξεκινούσες την χειρωνακτική εργασία. (πόσο σέξυ σας μιλάω σήμερα ε; Παράπονο δεν πρέπει να έχετε...)
Αυτό το μεταλλικό και ιδιαίτερα μυτερό "τσουτσούνι" λοιπόν, μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Η μητέρα μου, θέλοντας να προλάβει τα χειρότερα με απέτρεψε και πήρε μακρυά τον αποχυμωτή. Κάτι που φυσικά με πείσμωσε ΑΚΟΜΑ περισσότερο.
Έτσι, παρακολούθησα που τον πήγε και περίμενα καρτερικά να βγει από την κουζίνα, έτσι ώστε να τον επεξεργαστώ κι ας ήταν στην ερεθιστική κατηγορία του "απαγορευμένου" παιχνιδιού.
Έτσι και έγινε. Ο πονηρός Lcfr Jr. τσίμπησε τον αποχυμωτή όσο η μητέρα του ήταν στην κρεβατοκάμαρα. Με φυσικό αποτέλεσμα, να τρυπήσω το χέρι μου στο σημείο ανάμεσα στο αντίχειρα και τον δείκτη.
Όταν αντίκρισα το αίμα, δεν έβγαλα τσιμουδιά, αλλά άρχισα να τρέχω σε όλο το σπίτι κρατώντας την πληγή, λες και πίστευα πως θα μπορούσα να τρέξω πιο γρήγορα από τον πόνο.
Η πληγή δεν ήταν μεγάλη και θυμάμαι πως αφού μου την περιποιήθηκε η μητέρα μου (αφού φυσικά με μάλωσε για την αταξία μου) ξανά προσπάθησα να εντοπίσω τον αποχυμωτή που λίγο πριν με είχε πληγώσει.
Τελικά από μικρός, αγαπώ τα πράγματα που με πληγώνουν και επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη ξανά και ξανά και ξανά και ξανά...
Καλό σκ.
Κυριακή, κλασσικά, θα έχουμε μουσική για όοοολους εσάς!
Και να είστε φρόνιμοι, έτσι;
-Lcfr.
Επειδή για τον περισσότερο κόσμο η ημέρα αυτή είναι χαλαρή, θα γράψω μια χαλαρή και κάπως άκυρη ιστορία από τα παιδικά μου χρόνια. (τα πολύ παιδικά μου χρόνια)
Ήμουν-δεν ήμουν 6-7 χρόνων. Καθόμουν με την μητέρα μου στην κουζίνα του πατρικού μας σπιτιού. Έψαχνα με κάτι να παίξω και σαν φανταστικός τυπάκος από μικρός, επέλεξα τον αποχυμωτή. Μιλάμε για το 1988-1989 άρα δεν υπήρχαν οι σούπερ αυτόματοι αποχυμωτές του 2013 που απλά τους δείχνεις τα πορτοκάλια και τα κάνουν όλα αυτόματα... Μιλάμε για τον κλασσικό αποχυμωτή, με το μεταλλικό "τσουτσούνι" που κάρφωνες το μισό πορτοκάλι και ακολούθως έβαζες το καπάκι από πάνω και ξεκινούσες την χειρωνακτική εργασία. (πόσο σέξυ σας μιλάω σήμερα ε; Παράπονο δεν πρέπει να έχετε...)
Αυτό το μεταλλικό και ιδιαίτερα μυτερό "τσουτσούνι" λοιπόν, μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Η μητέρα μου, θέλοντας να προλάβει τα χειρότερα με απέτρεψε και πήρε μακρυά τον αποχυμωτή. Κάτι που φυσικά με πείσμωσε ΑΚΟΜΑ περισσότερο.
Έτσι, παρακολούθησα που τον πήγε και περίμενα καρτερικά να βγει από την κουζίνα, έτσι ώστε να τον επεξεργαστώ κι ας ήταν στην ερεθιστική κατηγορία του "απαγορευμένου" παιχνιδιού.
Έτσι και έγινε. Ο πονηρός Lcfr Jr. τσίμπησε τον αποχυμωτή όσο η μητέρα του ήταν στην κρεβατοκάμαρα. Με φυσικό αποτέλεσμα, να τρυπήσω το χέρι μου στο σημείο ανάμεσα στο αντίχειρα και τον δείκτη.
Όταν αντίκρισα το αίμα, δεν έβγαλα τσιμουδιά, αλλά άρχισα να τρέχω σε όλο το σπίτι κρατώντας την πληγή, λες και πίστευα πως θα μπορούσα να τρέξω πιο γρήγορα από τον πόνο.
Η πληγή δεν ήταν μεγάλη και θυμάμαι πως αφού μου την περιποιήθηκε η μητέρα μου (αφού φυσικά με μάλωσε για την αταξία μου) ξανά προσπάθησα να εντοπίσω τον αποχυμωτή που λίγο πριν με είχε πληγώσει.
Τελικά από μικρός, αγαπώ τα πράγματα που με πληγώνουν και επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη ξανά και ξανά και ξανά και ξανά...
Καλό σκ.
Κυριακή, κλασσικά, θα έχουμε μουσική για όοοολους εσάς!
Και να είστε φρόνιμοι, έτσι;
-Lcfr.
No comments:
Post a Comment