Treadmill

Καλό μήνα αδέρφια.

Σήμερα, στο γυμναστήριο και στον διπλανό διάδρομο από τον δικό μου, ήταν ένας τύπος που έτρεχε με μανία. Η δική μου ταχύτητα είναι τα 9χλμ/ώρα και η δική του (από ότι είδα κοιτάζοντας σαν ανώμαλος ματάκιας) ήταν τα 13χλμ/ώρα. Ο τύπος έτρεχε κυριολεκτικά λες και τον κυνηγούσαν. Κάτι που με έκανε να νιώσω πως τα δικά μου 9 πενιχρά χιλιόμετρα δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο. Δίνοντας μου extra κουράγιο να τρέξω δέκα ολόκληρα λεπτά παραπάνω.

(στο τέλος του άρθρου θα βγάλει νόημα όλο αυτό)

Το τελευταίο διάστημα λοιπόν, περνάω μια ιδιαίτερα σκληρή και δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Έχασα δυο σημαντικά πράγματα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και γενικότερα βρίσκομαι σε μια μεταβατική κατάσταση, η οποία είναι ιδιαίτερα επίπονη και μουδιασμένη.

"Υπάρχουν και χειρότερα".

Αυτό ακούω διαρκώς από τον περίγυρό μου, στην προσπάθεια να με κάνει να νιώσω καλύτερα. Ρωτώ όμως αγαπητοί συνάνθρωποι: Αυτή η πρόταση, έχει λειτουργήσει αποτελεσματικά έστω και μια φορά τα τελευταία εκατό χρόνια;

Απαντώ:
ΟΧΙ!

Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που αντιμετωπίζουν υπερδιπλάσια προβλήματα από αυτά που τυχόν πολεμάς εσύ. Δεν θα πει όμως, πως κάτι τέτοιο μειώνει την σημαντικότητα και την βαρύτητα των δικών σου.

Ο άνθρωπος που λέει απλόχερα το "υπάρχουν και χειρότερα" ξεχνάει έναν σημαντικό παράγοντα:

Τον άνθρωπο που τα έχει μπροστά του και πρέπει να τα αντιμετωπίσει καθημερινά.

Τα δικά σου προβλήματα βλάξ, μπορεί να τα βλέπω "παιχνιδάκι" και τα δικά μου, βουνό.
Γιατί ξέρεις κάτι; Διαφέρουμε!

Αλλιώς αντιμετωπίζεις εσύ τα προβλήματα της ζωής και αλλιώς εγώ.

Δυστυχώς η ζωή δεν είναι ένας κυλιόμενος διάδρομος στο γυμναστήριο και τα χιλιόμετρα ανά ώρα που τρέχεις καθημερινά.

Καλό Σαββατοκύριακο και φρόνημα.

-Lcfr.
ΥΓ. Την Κυριακή, εάν τα καταφέρω, θα ανεβάσω τα 2 λεπτά και τριάντα οκτώ δευτερόλεπτα, που εδώ και τρεις-τέσσερις ημέρες έχουν φέρνει τα πάνω-κάτω στην μουσική μου ζωή.