Ότι λέει ο τίτλος του τραγουδιού...
Dedicated εκεί που πρέπει. Εκεί βόρεια...
IAMX This Will Make You Love Again
Lyrics:
When the joys of living just leave you cold
Frozen from the failing mess you've made your own
And if you want an ending to your screenplay life
Well here's the consolation that will change your heart and mind
All the glitz Messiah's just pass the time
A cure for no real sickness, cross your hopes and die
Your supermarket Jesus comes with smiles and lies
Where justice he delays is always justice he denies
This will make you love again
This will make you love again
This will make you love again
This will make you love again
And now you save
Love again
To feel the rays
Love again
The sweet delays
Love again
And shoot the breeze
Early Thursday mornings, wipe away the flies
The crossfire fight for action in between your thighs
Every touch is sacred, when they leave the room
If I have to switch the lights off, I wanna switch them off with you
This will make you love again
This will make you love again
This will make you love again
This will make you love again
And now you save
Love again
To feel the rays
Love again
The sweet delays
Love again
And shoot the breeze
Love again
Soon...
-Hephasto.
Friday, February 27, 2009
Wednesday, February 25, 2009
Common People Like You...
Τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος τελικά, αδέρφια μου.
Τι μπορεί να πάθει, όταν ξεφύγει λίγο από τα όρια του επιτρεπτού.
Και για να γίνω λιγάκι πιο συγκεκριμένος...
Με πολύ κόσμο, καθημερινά, μπορείς να "παίζεις σφαλιάρες" που λένε. Μέχρι εδώ καλά? Ωραία. Ο κόσμος αυτός μπορεί να είναι στον εργασιακό σου χώρο, στους φιλικούς σου κύκλους, ή ακόμα και στην (στις) σχέσεις σου με το άλλο φύλλο. (Ερμ, ή με το ίδιο φύλλο εάν το αμάξι σου είναι "δεξιοτίμονο" ;) )
ΟΜΩΣ.
Όλες οι προαναφερθείσες σχέσεις, μπορούν να έρθουν σε οριακή κατάσταση ρήξης, γιατί ένας από τους δύο,(ή τις περισσότερες φορές και οι δύο) ξεπέρασε τα όρια που ορίζει η προσωπικότητα του άλλου.
Πόσες φορές, σας έχει τύχει και εσάς, να νιώθετε, ότι κάποιος άλλος είναι μέσα στον προσωπικό σας χώρο? (Private space που λένε και οι Λονδρέζοι).
Οι περισσότεροι και είμαι σίγουρος γι'αυτό.
Όμως, το ερώτημα είναι, τι ορίζει και πώς ξεκαθαρίζεις τον προσωπικό σου χώρο/όριο σε κάθε διαπροσωπική σχέση? Μπορείς να τον τροποποιείς ανάλογα με τις περιστάσεις?
Μπορείς αλλού να είσαι κάπως και αλλού να είσαι διαφορετικός? Μπορείς να σκέφτεσαι τον προσωπικό σου χώρο, σαν το σύμπαν?
(Σ.Σ. Το σύμπαν ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ μεγαλώνει και μικραίνει. Τώρα "ποιός" και πόσο σίγουρος είναι αυτός ο "ποιός" που το είπε, δεν ξέρω. Σ.Σ.2 Απλά αναφέρω ότι, κάποια παλιότερη περίοδο, η γη κατά πολλούς ήταν επίπεδη.)*
*Ναι-ναι, ήμουν ο κλασσικός μαθητής στο Γυμνάσιο-Λύκειο που αντιπαραθετόταν με τον καθηγητή της Αστρονομίας για το εάν έχει πατήσει ο άνθρωπος το πόδι του στην Σελήνη για να χάνουμε μάθημα. (Φυσικά εγώ υποστήριζα και υποστηρίζω ακόμη ότι η όλη υπόθεση αυτή, της Σελήνης, ΤΟΤΕ (το τονίζω το ΤΟΤΕ) ήταν μία καλοστημένα σκηνοθετημένη παράσταση σε κάποιο studio στα έγκατα της NASA.
Ορίστε? Πώς?
Πολύ X-files βλέπω? Ερμ... ίσως. (Scully /droooool...)*
Και επιστρέφω μετά από αυτό το επιστημονικό μου ξέσπασμα.
Μπορείς λοιπόν, να μεγαλώνεις τις αντοχές (και πολλές φορές τις ανοχές σου) ανάλογα με την περίσταση? Και πάλι. Εάν το κάνεις, πόσο υποκριτής είσαι? Ή μάλλον, όχι υποκριτής γιατί είναι παρεξηγήσιμο επίθετο.
Να το πούμε χαμαιλέοντας με την κακή έννοια της λέξης?
Μπορείς να ξεχωρίσεις τον χαμαιλέοντα ανάμεσα σε ανθρώπους?
Μπορείς να μην γίνεις ένας από αυτούς?
Είναι κακό να είσαι ένας από αυτούς?
Ένας μεγάλος άνθρωπος παλιά είχε πεί το ακόλουθο:
"Be formless, shapeless, like water. You put water into a cup, it becomes the cup, you put water into a bottle, it becomes the bottle, you put it in a teapot, it becomes the teapot. Βe water my friend"
Ποιός είναι ο μεγάλος άνθρωπος που το είπε?
Bruce Lee (1940-1973).
Γίνεται λοιπόν να είσαι "νερό"?
Τροφή για σκέψη. (εγώ από την μεριά μου έχω φάει αρκετά)
Τώρα, Επειδή είχα καιρό να γράψω [και εάν καταφέρω να έχω τρόπο να ανεβάζω τα posts μου, από την δουλειά (αναμένω έγκριση) υπόσχομαι να γράφω κάθε μέρα], θα ασχοληθώ με λίγη μουσική:
The Cure "4:13 Dream"
Ο καινούργιος δίσκος των μάγων της noir rock, ήρθε και σε αντίθεση με την γενικότερη αντίληψη που υπάρχει στα reviews που κυκλοφορούν σε ελληνικά και διεθνή sites, πιστεύω πως είναι ένας δίσκος που ξεχειλίζει από το ύφος που μας έχει συνηθίσει ο Robert Smith και η εκάστοτε παρέα του, χωρίς να λείπουν τα καταθλιπτικά σημεία που σε κάνουν να σκέφτεσαι "μαύρα".
Typical Cure.
Δεν θα μπω (φυσικά) στην διαδικασία να συγκρίνω τον "413 Dream" με παλαιότερους δίσκους γιατί αυτό θα έκανε κάποιος εάν ήθελε να τον βλάψει και κατ' επέκταση να βγάλει το συμπέρασμα ότι είναι ένας ακόμα "ξεπλυμένος" δίσκος από ένα παρωχημένο και "χθεσινό" group.
Είναι ελεεινό (με ΟΛΗ την σημασία της λέξεως) όταν συμβαίνει αυτό.
Όταν κάποιο συγκρότημα κάνει μια ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ μουσική δουλειά στο παρελθόν, δεν θα πει ότι όλες οι δουλειές που θα ακολουθήσουν είναι καταδικασμένες να παίρναμε την διαδικασία
σύγκρισης που προανέφερα. Δηλαδή ΕΛΕΟΣ!!!
Και όχι. Δεν αναφέρομαι μόνο στους Cure αυτήν την στιγμή. Όοοοχι. Μιλάμε για τους REM, τους Smashing Pumpkins, τους Amorphis, τον μέγα Marilyn Manson, τους QOTSA, τους Draconian, τους Metallica, με την λίστα να είναι αχανής όπως καταλαβαίνετε.
Οι άνθρωποι εξελίσσονται, κύριοι.
Ο κόσμος εξελίσσεται, κύριοι.
Η μουσική γιατί όχι?
Γιατί να είμαστε καρφωμένοι στο παρελθόν? Προσκολλημένοι στο "τότε" και όχι στο σήμερα και το τώρα? Το παρελθόν γιατί πρέπει να μας στοιχειώνει? Γιατί απλά δεν μπορεί να μας ακολουθεί χωρίς να μας αγγίζει? Γιατί ΠΑΝΤΑ πρέπει να ανατρέχουμε στο παρελθόν, όταν δεν έχουμε αρκετά επιχειρήματα για να στηρίξουμε τις μουσικές μας (και όχι μόνο) απόψεις ?!!??!
Till Next time..
-Hephasto.
Τι μπορεί να πάθει, όταν ξεφύγει λίγο από τα όρια του επιτρεπτού.
Και για να γίνω λιγάκι πιο συγκεκριμένος...
Με πολύ κόσμο, καθημερινά, μπορείς να "παίζεις σφαλιάρες" που λένε. Μέχρι εδώ καλά? Ωραία. Ο κόσμος αυτός μπορεί να είναι στον εργασιακό σου χώρο, στους φιλικούς σου κύκλους, ή ακόμα και στην (στις) σχέσεις σου με το άλλο φύλλο. (Ερμ, ή με το ίδιο φύλλο εάν το αμάξι σου είναι "δεξιοτίμονο" ;) )
ΟΜΩΣ.
Όλες οι προαναφερθείσες σχέσεις, μπορούν να έρθουν σε οριακή κατάσταση ρήξης, γιατί ένας από τους δύο,(ή τις περισσότερες φορές και οι δύο) ξεπέρασε τα όρια που ορίζει η προσωπικότητα του άλλου.
Πόσες φορές, σας έχει τύχει και εσάς, να νιώθετε, ότι κάποιος άλλος είναι μέσα στον προσωπικό σας χώρο? (Private space που λένε και οι Λονδρέζοι).
Οι περισσότεροι και είμαι σίγουρος γι'αυτό.
Όμως, το ερώτημα είναι, τι ορίζει και πώς ξεκαθαρίζεις τον προσωπικό σου χώρο/όριο σε κάθε διαπροσωπική σχέση? Μπορείς να τον τροποποιείς ανάλογα με τις περιστάσεις?
Μπορείς αλλού να είσαι κάπως και αλλού να είσαι διαφορετικός? Μπορείς να σκέφτεσαι τον προσωπικό σου χώρο, σαν το σύμπαν?
(Σ.Σ. Το σύμπαν ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ μεγαλώνει και μικραίνει. Τώρα "ποιός" και πόσο σίγουρος είναι αυτός ο "ποιός" που το είπε, δεν ξέρω. Σ.Σ.2 Απλά αναφέρω ότι, κάποια παλιότερη περίοδο, η γη κατά πολλούς ήταν επίπεδη.)*
*Ναι-ναι, ήμουν ο κλασσικός μαθητής στο Γυμνάσιο-Λύκειο που αντιπαραθετόταν με τον καθηγητή της Αστρονομίας για το εάν έχει πατήσει ο άνθρωπος το πόδι του στην Σελήνη για να χάνουμε μάθημα. (Φυσικά εγώ υποστήριζα και υποστηρίζω ακόμη ότι η όλη υπόθεση αυτή, της Σελήνης, ΤΟΤΕ (το τονίζω το ΤΟΤΕ) ήταν μία καλοστημένα σκηνοθετημένη παράσταση σε κάποιο studio στα έγκατα της NASA.
Ορίστε? Πώς?
Πολύ X-files βλέπω? Ερμ... ίσως. (Scully /droooool...)*
Και επιστρέφω μετά από αυτό το επιστημονικό μου ξέσπασμα.
Μπορείς λοιπόν, να μεγαλώνεις τις αντοχές (και πολλές φορές τις ανοχές σου) ανάλογα με την περίσταση? Και πάλι. Εάν το κάνεις, πόσο υποκριτής είσαι? Ή μάλλον, όχι υποκριτής γιατί είναι παρεξηγήσιμο επίθετο.
Να το πούμε χαμαιλέοντας με την κακή έννοια της λέξης?
Μπορείς να ξεχωρίσεις τον χαμαιλέοντα ανάμεσα σε ανθρώπους?
Μπορείς να μην γίνεις ένας από αυτούς?
Είναι κακό να είσαι ένας από αυτούς?
Ένας μεγάλος άνθρωπος παλιά είχε πεί το ακόλουθο:
"Be formless, shapeless, like water. You put water into a cup, it becomes the cup, you put water into a bottle, it becomes the bottle, you put it in a teapot, it becomes the teapot. Βe water my friend"
Ποιός είναι ο μεγάλος άνθρωπος που το είπε?
Bruce Lee (1940-1973).
Γίνεται λοιπόν να είσαι "νερό"?
Τροφή για σκέψη. (εγώ από την μεριά μου έχω φάει αρκετά)
Τώρα, Επειδή είχα καιρό να γράψω [και εάν καταφέρω να έχω τρόπο να ανεβάζω τα posts μου, από την δουλειά (αναμένω έγκριση) υπόσχομαι να γράφω κάθε μέρα], θα ασχοληθώ με λίγη μουσική:
The Cure "4:13 Dream"
Ο καινούργιος δίσκος των μάγων της noir rock, ήρθε και σε αντίθεση με την γενικότερη αντίληψη που υπάρχει στα reviews που κυκλοφορούν σε ελληνικά και διεθνή sites, πιστεύω πως είναι ένας δίσκος που ξεχειλίζει από το ύφος που μας έχει συνηθίσει ο Robert Smith και η εκάστοτε παρέα του, χωρίς να λείπουν τα καταθλιπτικά σημεία που σε κάνουν να σκέφτεσαι "μαύρα".
Typical Cure.
Δεν θα μπω (φυσικά) στην διαδικασία να συγκρίνω τον "413 Dream" με παλαιότερους δίσκους γιατί αυτό θα έκανε κάποιος εάν ήθελε να τον βλάψει και κατ' επέκταση να βγάλει το συμπέρασμα ότι είναι ένας ακόμα "ξεπλυμένος" δίσκος από ένα παρωχημένο και "χθεσινό" group.
Είναι ελεεινό (με ΟΛΗ την σημασία της λέξεως) όταν συμβαίνει αυτό.
Όταν κάποιο συγκρότημα κάνει μια ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ μουσική δουλειά στο παρελθόν, δεν θα πει ότι όλες οι δουλειές που θα ακολουθήσουν είναι καταδικασμένες να παίρναμε την διαδικασία
σύγκρισης που προανέφερα. Δηλαδή ΕΛΕΟΣ!!!
Και όχι. Δεν αναφέρομαι μόνο στους Cure αυτήν την στιγμή. Όοοοχι. Μιλάμε για τους REM, τους Smashing Pumpkins, τους Amorphis, τον μέγα Marilyn Manson, τους QOTSA, τους Draconian, τους Metallica, με την λίστα να είναι αχανής όπως καταλαβαίνετε.
Οι άνθρωποι εξελίσσονται, κύριοι.
Ο κόσμος εξελίσσεται, κύριοι.
Η μουσική γιατί όχι?
Γιατί να είμαστε καρφωμένοι στο παρελθόν? Προσκολλημένοι στο "τότε" και όχι στο σήμερα και το τώρα? Το παρελθόν γιατί πρέπει να μας στοιχειώνει? Γιατί απλά δεν μπορεί να μας ακολουθεί χωρίς να μας αγγίζει? Γιατί ΠΑΝΤΑ πρέπει να ανατρέχουμε στο παρελθόν, όταν δεν έχουμε αρκετά επιχειρήματα για να στηρίξουμε τις μουσικές μας (και όχι μόνο) απόψεις ?!!??!
Tracks από τον 4:13 Dream που ξεχώρισα:
-This. Here and Now. With You.
-The Hungry Ghost
-The Scream
Δεν σας άρεσε ο δίσκος? Άντε δείτε τον Μικρό Πρίγκιπα σε dvd μπας και ξεθολώσετε λίγο γιατί... (σιχτίρ...)
(ορίστε το REVIEW -ο Θεός να το κάνει- που με εξόργησε περισσότερο και με ανάγκασε να στείλω ένα Hate-mail στην αρθρογράφο.)
Καινούργια ενότητα:
THEY said....
(μικρά-μικρά που έχω μαζέψει από τόσα χρόνια περιήγησης μου στους δρόμους του "κακού" κατά πολλούς, Internet. (O ΤΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ "Ι" ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ!!!!)
"Hiroshima 1945 - Tschernobyl 1986 - Windows VISTA 2008" Dedicated στον Αστίατρο.
"Μιλάω πολύ? Πού να με ακούσετε να σκέφτομαι..."
"Good from far, but far from good..." (εξαιρετικό)
"Never tell your problems to anyone... 20% don't care and the other 80% are glad you have them." (my personal motto)
Στο κλείσιμο αυτού του post, (φυσικά) θα ακολουθήσει και το καθιερωμένο Youtube video.
Είναι η διασκευή του Common People των Pulp, από τον πολύ William Shatner. Enjoy.
Till Next time..
-Hephasto.
Tuesday, February 10, 2009
Everything Is Broken.
Μερικές φορές, έχεις τόσα πολλά να πεις, αλλά το πληκτρολόγιο δεν σε ακολουθεί… οπότε….
....
Soon.
-Hephasto.
Subscribe to:
Posts (Atom)