Isabella

Τον τελευταίο καιρό, έχω αφιερώσει αρκετό χρόνο στην Isabella. Κυρίως αλλάζοντας και διορθώνοντας κάποια παλιότερα κομμάτια που δεν μου άρεσαν τόσο πολύ. Παρόλα αυτά σήμερα Τρίτη, έγραψα αρκετά καινούργια πράγματα. Ένα μέρος από αυτά, ακολουθεί.

Fade in...

Εχθές αργά το βράδυ, ο Αλέξανδρος αποφάσισε να γράψει ένα γράμμα. Ο αποδέκτης γνωστός και ιδιαίτερα απομακρυσμένος. Όμως το έκανε. Το έγραψε, όσο δύσκολο και να ήταν.

Το γράμμα διάβαζε το εξής:

"Σου ανήκω, τ' ακούς;

Ακόμα και τώρα, σου ανήκω. Τ' ακούς;
Σου ανήκω κι ας μην σε έχω. Τ' ακούς;
Σου ανήκω κι ας μας χωρίσουν πλέον όχι ΜΟΝΟ τα χιλιόμετρα της απόστασης, αλλά και η απόσταση της κατάστασης.

Τ' ακούς;

Ξέρεις, αρκετές φορές το μυαλό μου φεύγει και φαντάζεται μια ζωή που μένεις στον ίδιο δρόμο με εμένα. Κάθε πρωί, κοιτάζεις τον ήλιο από ακριβώς την ίδια γωνία που τον κοιτάζω και εγώ.

Μένεις στον ίδιο δρόμο μαζί μου...

Πόσο ωραίο όνειρο ε;
Όμως όνειρο. Όπως ήταν πάντα και όπως όνειρο θα παραμείνει, μέχρι το μυαλό μου να ξεχάσει το σχήμα του προσώπου σου. Μέχρι η καρδιά μου να σταματήσει να φωνάζει πως είσαι ο έρωτας της ζωής μου.

Ξέρω-ξέρω... Τα γραφικά λόγια του χωρισμένου..
Εάν σκεφτώ αυτά που γράφω, ίσως να απορήσω με τον εαυτό μου, αλλά πλέον δεν ελέγχω τα δάχτυλα μου.

Κάνουν ότι θέλουν. Τ' ακούς;
Γράφουν ότι θέλουν. Τ' ακούς;

Θα σε αγαπώ για πάντα.

...τ' ακούς;

Αλέξανδρος."

Το γράμμα αυτό, έμεινε αρκετό καιρό χωρίς την συντροφιά του αναγνώστη

Μέχρι πότε;
Αυτό δεν το ξέρει ούτε ο Αλέξανδρος, ούτε τα δάχτυλά του...

...Fade Out.

-Lcfr.

Tommorow

Αύριο Τετάρτη, υπόσχεση για Isabella.

-Lcfr.

Everlong

Αρχή...
Μέση...
Και φυσικά το "αγαπημένο"...
...Τέλος.

Με το καλό ή το κακό, καταλαβαίνεις θέλοντας και μη, πως τα ΠΑΝΤΑ σε αυτήν την ζωή έχουν μια αόρατη αλλά δεδομένα πραγματική, ημερομηνία λήξης. Που όσο πιστεύεις στην ύπαρξή της, τόσο ξέρεις πως ότι ξεκινά, θα έχει ένα διάστημα ζωής και ένα απροσδιόριστο τέλος. Είτε γιατί προέκυψε, είτε γιατί απλά το προκάλεσες εσύ ο ίδιος με τις πράξεις σου.
(ή, όπως έχω ξαναπεί παλιότερα, με την απουσία των πράξεων σου)

Αρχή, μέση και τέλος, λοιπόν...

Τα πάντα, μέσα σε τρεις μονάχα λέξεις.

Όταν ζεις την αρχή, την αναπνέεις σαν ένα καινούργιο και εντυπωσιακό άρωμα που μόλις ανακάλυψες.
Όταν βιώνεις την μέση, την κάνεις ρουτίνα και κομμάτι της ζωής σου. Ξυπνάς και κοιμάσαι ζώντας γύρω της.
Όταν όμως, σου χτυπάει την πόρτα το τέλος, πρέπει να κάνεις ένα και μόνο πράγμα...

Να βρεις έναν τρόπο, να το κάνεις αρχή για κάτι άλλο. Διαφορετικό, μυστήριο και πάνω από όλα, φρέσκο. Καινούργιο και άσπαστο...

Μην πιεστείς να κάνεις κάτι τέτοιο.
Όταν θα έρθει ο καιρός, θα το νιώσεις και όταν το νιώσεις, θα καταλάβεις επιτέλους για τι πράμα γράφω τόση ώρα.

Όταν έρθει ο καιρός Lcfr...

-Lcfr.

Fuck With My Brain

"Never thought, you'd fuck with my brain" λένε οι Placebo στο εκπληκτικό "My Sweet Prince" και ρωτάω σαν νεόβγαλτος έφηβος:

Όταν, στο σύνολο της ζωής σου, έχεις μπλέξει με ανθρώπους που κυριολεκτικά γαμάνε το μυαλό σου σε καταστροφικό σημείο, τι οφείλεις να κάνεις;

Να αποδεχθείς την "τύχη" σου (η λέξη τύχη αναφέρεται με την ξεχειλωμένα ευρεία έννοιά της) και να πάρεις χαμπάρι πως η πλειοψηφία των ανθρώπων που θα συναναστρέφεσαι θα προέρχεται από αυτήν την κατηγορία; ή...

...θέλοντας να προλάβεις να σώσεις όσο μυαλό πλέον σου έχει απομένει, απομακρύνεσαι διακριτικά και σιγά-σιγά απομονώνεσαι;

Μακάρι να είχα το μυαλό αυτήν την περίοδο να σκεφτώ μια τρίτη, λίγο πιο αισιόδοξη επιλογή, αλλά δεν...

Τουλάχιστον όχι ακόμα...

For every failing sun,
There’s a morning after...

-Lcfr.

Make Me.

Τις προάλλες, πήρα μια απόφαση, η οποία με οδήγησε να προχώρησω σε με πράξη, που αποδείχθηκε καταστροφική για ένα κοντινό μου πρόσωπο.

Καλά, δεν την λες και καταστροφική, αλλά τέλος πάντων...

Την στιγμή που το μυαλό μου επεξεργάζοταν αυτήν την σκέψη και λίγο πριν μεταμορφωθεί σε απόφαση, έπιασα τον εαυτό μου να είναι σε ένα σπάνιο και πρωτοφανές για εμένα "Zen" που ήταν γαλήνιο και ιδιαίτερα ανακουφιστικό.

Την απόφαση λοιπόν την πήρα μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα και έπραξα ανάλογα.

Τώρα, μερικές μέρες μετά, ξανασκέφτομαι το όλο θέμα και από την μια, υπάρχουν κάποιες τύψεις μέσα μου, αλλά ταυτόχρονα από την άλλη, σκεφτόμαι πως εάν είχα ένα Retry ακόμα, θα έκανα ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο πράγμα. Με ακριβώς τις ίδιες λέξεις και φυσικά τις ίδιες συνεπείες.

Και γιατι το λέω αυτο;
Ίσως να προσπαθήσω να θυμίσω σε μερικούς από εσάς και φυσικα στον ίδιο μου τον εαυτό, πως οι πράξεις μας, χαρακτηρίζουν αυτό που είμαστε.

Καλό ή κακό.

Όχι βέβαια ότι αυτό που γράφω δικαιολογεί κούτες και ανώριμες κινήσεις. Σε καμία περίπτωση. Αλλά ακόμα και αυτές, βρίσκονται ανάμεσα στους κανόνες και βαθιά ριζωμένες στα πιόνια, που είναι οι άνθρωποι στο παιχνίδι...

Στο άχαρο και, τις περισσοτερες φορές, άδικο παιχνίδι της ζωής...

For every failing sun,
There’s a morning after...

-Lcfr.

Leaving This

Εξωτερικό.
Μόνιμα.

Αυτές είναι οι δυο λέξεις, που παίζουν στο κεφάλι μου το τελευταίο διάστημα.

Και για να πω την αλήθεια μου, όταν σκαλώνω με κάτι τόσο "ground breaking", τις περισσότερες φορές, καταλήγω να το κάνω. Να το κάνω ξαφνικά, απότομα και φυσικά χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Σκέφτομαι πως εδώ, πλέον δεν έχω κάτι να με κρατάει. Αρκετές φορές στο παρελθόν έχω γράψει για το πόσο αγαπώ να μισώ την πατρίδα μου και τον (κατά γενική ομολογία) κουτό και άβουλο κόσμο που περπατάει πάνω της.

Έχω λοιπόν την ευκαιρία να δώσω μια κλωτσιά, να γκρεμίσω όλα και να (προσπαθήσω) να τα ξαναχτίσω σε κάποιον τόπο πιο συμβατό με το μυαλό που κουβαλάω τα 31 χρόνια της ζωής μου.

Τώρα θα μου πεις αγαπημένε αναγνώστη: "αλλάζοντας χώρα, θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα;"

Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα.
Ξέρω όμως πως θέλω να μάθω εάν...

-Lcfr.