Saturday Night

Φυσικά και δεν θα σας αφήσω έτσι...

Λίγο πριν το σημερινό ξεφάντωμα, θα σας φιλήσω (σταυρωτά) και θα σας ευχηθώ να περάσετε καταπληκτικά με την βασικότερη προϋπόθεση:

ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΑΝΑ ΕΓΩ.

Καλό βράδυ και καλή διασκέδαση αδέρφια μου.
Ακούστε και αυτό για να με θυμάστε:

-Lcfr.

ΥΓ. Μην ζηλεύετε την ολοκαίνουργια και ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ φωτογραφία στο Facebook μου! (δεν μπορεί ο θεός να μας κάνει ΟΛΟΥΣ όμορφους :) )

EPIC!

Το κρεββάτι που αγόρασα, είναι ΕΠΙΚΟ!!!

Αγορές συνεχίζονται και αυτό το απόγευμα.

Μιλάμε αργότερα. (τρόπος του λέγειν)

Διαβολικά δικός σας,

-Lcfr.

Wake Up

"Πριν σε αφήσω, θα αφήσεις ένα σημάδι πάνω μου..."

Αυτές οι λέξεις κυριαρχούσαν στο μυαλό μου την στιγμή που ξύπνησα, σήμερα το πρωί.

Ελπίζω να είστε όλοι καλά.

Καλημέρα.
Σας σκέφτομαι.

(πάω να αγοράσω κρεβάτι)

-Lcfr.

Moving Day

Ημέρα μετακόμισης η σημερινή...

Άρα δεν έχει λογάκια...

Υπομονή μέχρι να τακτοποιηθώ στο καινούργιο σπίτι!

:)

Να είστε όλοι και όλες καλά.

Σας σκέφτομαι και μου λείπετε απίστευτα!

-L.

Turn the page

Αρκετές φορές στο παρελθόν, μέσα από αυτές εδώ τις γραμμές, έχω καταφερθεί με όχι και τόσο κολακευτικά επίθετα για την μοίρα και τις περίεργες συγκυρίες της ζωής.

Έχω όμως την εντύπωση, πως όταν βρίσκεσαι στο σημείο να θεωρείς πως όλα τα πράγματα γύρω σου ή έχουν γκρεμιστεί, ή έχουν αλλάξει, ή έχουν τροποποιηθεί έστω και λίγο, με αποτέλεσμα να έχεις αμφιβολίες για το ποιο πρέπει να είναι το επόμενο βήμα, πρέπει να φοράς το καλύτερό σου χαμόγελο και να γυρίζεις σελίδα.

Οριστικά και με όποιο κόστος.

Το λευκό σαν "χρώμα" ΠΟΤΕ δεν μου άρεσε.
Όμως το 2012 (από εδώ και πέρα δηλαδή) θέλω να κυριαρχήσει.

Η λευκή σελίδα της ζωής που βρίσκεται αυτήν την στιγμή στα χέρια μου, θέλω να διαρκέσει μέχρι το τέλος του έτους και να την εκμεταλλευτώ.
Ούτε μουντζούρες και blanco για τα λάθη. Χωρίς γραμμένα ονόματα που ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ και πάνω από όλα, χωρίς καταστάσεις άνευ ουσίας.

Αρχής γεννωμένης από 1η Απριλίου.
Η αντίστροφη μέτρηση, έχει αρχίσει.

-Lcfr.

New Home

Εάν δεν κάνω λάθος, έχω ξαναγράψει πως αλλάζω σπίτι (για ακόμα μια φορά).

Το Σάββατο λοιπόν που μας έρχεται, θα περάσω το τελευταίο μου βράδυ στο παλιό σπίτι. Σπίτι το οποίο αν και πέρασα λίγο χρονικό διάστημα (κοντά 7 μήνες), μου προσέφερε έντονες στιγμές.
Η ιδιαιτερότητα όμως αυτού του σπιτιού, ήταν πως όταν σου έδινε κάτι, λίγο πιο μετά το έπαιρνε πίσω! Ζητώντας (φυσικά) και τα ρέστα από επάνω.

Σου προσφέρει, για παράδειγμα, μια καταπληκτική βραδιά?
Η επόμενη ημέρα, από το ξημέρωμά της κι ολας, θα είναι η χειρότερη της ζωής σου.

Μαθαίνεις κάτι που σε ενθουσιάζει;
Λίγες ώρες μετά, θα καταλάβεις πως δεν ήταν τίποτα άλλο από λογάκια του αέρα, ή (στην χειρότερη περίπτωση) ήταν ΨΕΜΑΤΑ.

Φεύγω από το σπίτι λοιπόν, με ένα ανεκπλήρωτο όνειρο ύπνου (δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες για ευνόητους λόγους) και δεν σας κρύβω, πως θα προσπαθήσω να κρατήσω μόνο τα καλά που έγιναν και κάποια στιγμή, ίσως  ξεχάσω τα άσχημα. (τονίζω την λέξη ΙΣΩΣ)

Αντίο λοιπόν σπίτι...
Σε αφήνω για να πάω σε ένα καλύτερο και σίγουρα ποιοτικότερο.
Περάσαμε καλά δεν μπορώ να πω, αλλά εμένα ήρθε η στάση μου να κατέβω. Και θα σε αφήσω με κάτι τελευταίο για να έχεις να θυμάσαι:

Δεν σε ένιωσα ΠΟΤΕ δικό μου.
Δυστυχώς, αυτό ήταν το μεγαλύτερό σου πρόβλημα.
Πως δεν σε ένιωσα ΠΟΤΕ δικό μου.

Αντίο...

-Lcfr.

Appearance

Το ανθρώπινο είδος, όχι μόνο είναι σιχαμένο, αλλά και ιδιαίτερα ύπουλο.

Και εξηγώ.

Η εξωτερική εμφάνιση του ανθρώπου μπορεί να παραπλανήσει, να ξεγελάσει και να εκμεταλλευτεί το μυαλό σου, σε σημείο να μην μπορείς να ξεχωρίσεις, τι είναι αλήθεια και τι ψέμα.

Στο παρελθόν, σαν παιδί και εγώ, έχω ξεγελαστεί από κάποια αθώα (και καλά) χαμογελά, που τελικά δεν ήταν τίποτα άλλο από καλοφορεμένες μάσκες, με πούδρα, βαμμένο ξανθό μαλλί και απαλό eyeliner.

Εντυπωσιακή εξωτερική εμφάνιση, που σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ανακαλύπτεις τι πραγματικά κρύβεται από κάτω της.
(εκτός και εάν είσαι κουτός και καθυστερήσεις να το καταλάβεις)

Όταν όμως το καταλάβεις αδερφέ μου, διαγράφεις και αγνοείς, έχοντας στο μυαλό την ακόλουθη μαθηματική πράξη (που σας έχω ξαναπεί στο παρελθόν):

ΠΟΔΙΑ+ ΠΛΑΤΗ = "Τρέξιμο με πολλά χιλιόμετρα την ώρα, προς την αντίθετη κατεύθυνση" . Αφήστε κάποιον άλλο "τυχερό" να διαχειριστεί τον καλλωπισμένο απόπατο.

Ο καθείς, σε αυτά που του αξίζουν.

Άλλωστε σκεφτείτε.
Η εξωτερική εμφάνιση, με τον χρόνο θα εξαφανιστεί. Και όταν εξαφανιστεί, στο τέλος τι μένει?

-Lcfr.
ΥΓ. Ήταν ένα, σχετικά, καθυστερημένο δωράκι, για τους απανταχού αναγνώστες μου.

So...

"Με ξέχασες λοιπόν..."

-Lcfr.

Blank Page

-L.

Map Problems

Τις προάλλες, στο κέντρο της Αθήνας είδα το εξής ευφυές, γραμμένο σε έναν τοίχο:

"...δεν έχεις ιδέα για το που πάει η ζωή σου, εάν δεν μπορείς να διαβάσεις έναν απλό χάρτη..."

Και εάν το καλοσκεφτείς, έχει μεγάλο δίκιο. O προσανατολισμός είναι μεγάλο πράγμα.

ΠΟΤΕ δεν είχα πρόβλημα στο να διαβάζω χάρτες. Αλλού έχω το πρόβλημα.
Αφού τους ξεδιπλώσω, τους μελετήσω και τελικά αποφασίσω την ρότα μου, πάντα τους διπλώνω λάθος. Καταντώντας τον χάρτη, ένα μάτσο κακοδιπλωμένα (και μερικές φορές σκισμένα από την οργή μου) χαρτιά, το ένα πάνω στο άλλο.

Να πάει στα κομμάτια!!
Θα πρέπει να βρω ένα καλό GPS για το iPhone.

Problem Solved!

Ίσως με αυτό, να βρω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τη σωστή πορεία της ζωής μου και να μη μπλέκω σε πράγματα που δεν πρέπει.
(τονίζω την λέξη ΙΣΩΣ)

-Lcfr.

My Own Prison

Όποια ή όποιος δεν έχει περάσει τις "κλειστές" του, να σηκώσει το χέρι και αμέσως μετά να με πλησιάσει να του δώσω ένα μπλουζάκι που να λέει:
"ΕΙΜΑΙ ΨΕΥΤΗΣ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ"

Αρκετές φορές στο παρελθόν λοιπόν έχω επιλέξει να κάτσω μέσα, ενώ είχα την επιλογή να βγω και να "διασκεδάσω". Επέλεξα κάτι τέτοιο γιατί δεν είχα όρεξη, αλλά και γιατί δεν θα ήμουν καλή παρέα για τους γύρω μου.

Αυτό οφείλεται:

• Στην έλλειψη διάθεσης.
• Στα άσχημα γεγονότα που έχουν περάσει από πάνω σου.
• Στο ότι έχεις βουτήξει για τα καλά στις σκέψεις σου και νιώθεις πως πνίγεσαι.
• (ή επειδή γράφεις μανιωδώς την Isabella)

Όποιος βλέπει την αμερικάνικη σειρά "How I met Your Mother" θα θυμάται την επική ατάκα του Barney στην πρώτη Season:

"When I'm sad, I stop being sad and be awesome instead".
(μετάφραση: «Όταν είμαι στεναχωρημένος, σταματάω να είμαι στεναχωρημένος και είμαι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ»)

Και προσθέτω με την σειρά μου.

Σίγουρα, η άποψη «βγες έξω και ξέχνα τα προβλήματα σου, ένα την φορά» ακούγεται δελεαστική και ιδιαίτερα εύκολη στην πράξη. (τονίζω: ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ)

Μερικές φορές όμως, οι "φυλακές" που βάζουμε τους εαυτούς μας μέσα, είναι για το δικό μας καλό.

Ίσως γιατί ξέρουμε τι είμαστε εκείνη την στιγμή και το τελευταίο πράγμα που θα θέλαμε είναι να εξαπατήσουμε τους γύρω μας, φορώντας ένα χαμόγελο που δεν είναι τίποτα άλλο από μια αποκριάτικη μάσκα.

Και σας ρωτώ:

Ποιός από εσάς, θέλει ψεύτες και μασκαράδες στην ζωή του?

-Lcfr.

Bits & Pieces

Η γρίπη που πέρασα τον προηγούμενο μήνα, ήταν αρκετά έντονη, κουραστική και κράτησε παραπάνω από όσο θα έπρεπε.

Φεύγοντας λοιπόν, μου άφησε ένα κουσούρι.
Η γεύση μου, δεν έχει επιστρέψει στα προηγούμενα επίπεδα και μπορώ να πω πως είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό να τρως πάστα ελιάς και να μην σε κυριεύει η οξύτητα και η έντονη γεύση της.

Δεν μπορώ να μην παρατηρήσω τις ομοιότητες που έχει αυτή η αρρώστια με τις περισσότερές ερωτικές ή φιλικές σχέσεις.
Όσες κρατούν πάνω από έναν μήνα, αφήνουν κάτι. Άλλες κάτι καλό και θετικό, ενώ άλλες κάτι άσχημο.

Προσωπικά παραδείγματα, πολλά.

Μια παλιά μου σχέση, μου έχει αφήσει χαραγμένο στο μυαλό ένα καταπληκτικό δείπνο με σούσι που τα είχε όλα και θα ήθελα κάποια στιγμή να επαναληφθεί. Μια άλλη, μια φανταστική βραδιά με φαγητό σε ένα καλό εστιατόριο και αμέσως μετά ποτό στο αγαπημένο μου barάκι. Στο τέλος αυτής της βραδιάς, κατάλαβα που βρίσκομαι και που πατάω σαν άνθρωπος. Όμως μια τρίτη, μου άφησε ανεκπλήρωτα όνειρα και μια ιστορία που είχα γράψει, αλλά δεν πρόλαβα να της την διαβάσω ποτέ.

Κάθε τι, σε αυτήν την πόρνη ζωή, σου αφήνει ένα μικρό η μεγάλο κατάλοιπο.

• Ενοχλητικός  βήχας. Μια στενάχωρη ανάμνηση.
• Έλλειψη γεύσης. Ανεκπλήρωτα θέλω.
• Πονοκεφάλους. Γαλήνιες αναμνήσεις.
  
• Πόνο στον λαιμό. Απωθημένα που σε ακολουθούν για μια ζωή.
• Ενόχληση στα κόκαλα όταν αλλάζει ο καιρός. Κατάθλιψη διαρκείας.

Το μυστικό είναι να ξέρεις να διαχειρίζεσαι αυτά που μένουν πίσω.
Το μυστικό είναι να τα κανείς δικά σου και να μην τα ξεχάσεις ποτέ.
Το μυστικό είναι να μαθαίνεις από αυτά και την επόμενη φορά να προσέχεις μην την ξαναπατήσεις.

Μέχρι να μην υπάρξει επόμενη φορά και το καράβι, να δέσει στο λιμάνι της επιλογής σου.

-Lcfr.
ΥΓ. Παρόλα αυτά, παρακαλώ η γεύση μου να επιτρέψει σύντομα. Ευχαριστώ.

Back2You

Και επειδή δεν γίνεται να μην ανεβάσω λίγη μουσικούλα Κυριακάτικο, αποφάσισα να γεμίσω τα αυτάκια σας με αυτό το τραγουδάκι που μιλάει στην καρδιά μου, κάθε φορά που το ακούω.

Δεν είναι άλλο από το Back To You, από τον αγαπημένο Brett Anderson.

Ίσως να το έχω ξανά ανεβάσει στο παρελθόν, αλλά όπως έχουμε πει, η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης. Άλλωστε εάν έστω και ένας από εσάς, μάθει 2-3 πράγματα από τα συναισθήματα που βγάζει αυτό το τραγούδι, ο Lcfr, θα είναι ευτυχισμένος.

Καλή ακρόαση...


Ta-Ta.

-Lcfr.

Sunday Post

...και επειδή ο καιρός έξω είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ (σε σημείο να ξεχνάς προβλήματα, καταστάσεις και άλλες μαύρες σκέψεις) θα μοιραστώ μαζί σας, τον εξής στίχο από τους Agalloch που μου έχει σκαλώσει από το πρωί:

"Here at the edge of this world,
Here I gaze at a pantheon of oak, a citadel of stone,
If this grand panorama before me is what you call God. . .
Then God is not dead"

Καλή Κυριακή αδέρφια μου.
Βγείτε έξω. Βοηθάει.

-L.

Obsession

Δεν μπορώ να το κρύψω.
Προσπάθησα για αρκετό καιρό να σας ξεγελάσω, αλλά πλέον δεν μπορώ.

Έχω πολλές εμμονές.
Και οι εμμονές αυτές, εστιάζονται περισσότερο σε ανθρώπο.
Όταν και ΕΑΝ με "πιάσει" εμμονή για εσένα, την πάτησες!

Δεν θα σε παίξω. Δεν θα κρυφτώ πίσω από δήθεν στάσεις που "πρέπει" να κρατήσω για να μην παρεξηγηθώ.

Βγαίνω στην «πίστα» και ξερνάω την εμμονή μου, με πράξεις. Όχι πολλά λόγια, αλλά πράξεις. Απρόσμενες, ίσως βιαστικές, ίσως παιδιάστικες αλλά...

...όταν με πιάνουν οι εμμονές μου, συνήθως υπάρχει λόγος.

Λόγος ΣΟΒΑΡΟΣ που λένε. Εάν δεν τον καταλάβεις, τότε πες το μου, για να μην σπαταλάω τον χρόνο μας.

Η ζωή είναι συνήθως στην δεύτερη ή τρίτη ταχύτητα.
Οι προθέσεις όμως, πρέπει να φλερτάρουν με την πέμπτη και ωραιότερη ταχύτητα.

Εκεί ακριβώς που κρύβεται η ουσία και κόβεται η ανάσα.
Εκεί ακριβώς που εμφανίζεται ο πραγματικός άνθρωπος και οι μάσκες εξαφανίζονται λόγω ταχύτητας.

Πάμε μια βόλτα με το αμάξι?

-Lcfr.

ΥΓ. Επειδή εχθές Πέμπτη, βρήκα (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ) καινούργιο σπίτι, ίσως αύριο Σάββατο να ανεβάσω αρθράκι. ΙΣΩΣ. :)

Letter To Myself

From: LCFR
Sent: Thursday, March 15, 2012 16:09
To: LCFR
Subject: Υπενθύμιση

Τα πράγματα γύρω σου αλλάζουν.
Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν.
Καταστάσεις τροποποιούνται ή εξαφανίζονται.

...και εσύ...
Εσύ εαυτέ μου, στέκεσαι στο μάτι του κυκλώνα, χωρίς να μπορείς να κάνει κάτι.

Ή μήπως μπορείς;
 
Μην ξεγελάς τον εαυτό και τους γύρω σου. Τον κυκλώνα τον δημιούργησες εσύ.
Εσύ και οι πράξεις σου σε έφεραν σε αυτήν την δίνη των αλλαγών, που, τις περισσότερες φορές, γίνονται για καλό.
 
Σταματά λοιπόν να στενοχωριέσαι που κάτι άλλαξε στην ζωή σου.

Ήταν επιλογή σου! Και εάν δεν το έχεις καταλάβει, σκέψου το. Υποστήριξέ το.
Ίσως ο οργανισμός σου, να επέλεξε την αυτοσυντήρηση και να ξεγέλασε το μυαλό σου στο να κάνει τις απαραίτητες κινήσεις για να οδηγηθείς στις αλλαγές που αντιμετωπίζεις σήμερα.

Τώρα!

Για το δικό σου καλό.
Υποστήριξε λοιπόν τις πράξεις σου, σαν να είναι το πολυτιμότερο πράγμα που έχεις στην κατοχή σου.

Εάν δεν το κάνεις, ποιος περιμένεις να το κάνει για εσένα?

-Lcfr.
ΥΓ. Ένα γράμμα για τον εαυτό σου. Να φροντίσεις να του γράφεις πιο συχνά. Ίσως το έχει ανάγκη.

Dream My Dream

Τελικά τα όνειρά μου το 2012, ξέφυγαν από τον σουρεαλισμό και την τρέλα και μετακόμισαν στην ωμή και, μερικές φορές, βάρβαρη πραγματικότητα.
 
Στο χθεσινό μου όνειρο λοιπόν, ήμουν παντρεμένος.
Παντρεμένος με μια πολύ όμορφη κοπέλα, για κοντά 2 ολόκληρα χρόνια. Φυσικά μέναμε μαζί και όλα ήταν όμορφα. Ζούσαμε δηλαδή μια καλή και ήρεμη ζωή.

Για κάποιους αξιοζήλευτη, μπορώ να πω.

Μια μέρα από τις πολλές, σηκώθηκα από το κρεβάτι και μου είχε καρφωθεί στο μυαλό μια σκέψη.
Μια σκέψη που δεν μπορώ να την θυμηθώ αυτήν την στιγμή, αλλά αυτή με έκανε να τα γκρεμίσω όλα.

Να χωρίσω την γυναίκα μου, να καταστρέψω όλα τα όνειρα που είχα ζωγραφίσει στο μυαλό μου μαζί της και να επιστρέψω στον εργένικο βίο.

Όλα αυτά, από μια σκέψη.
Μια σκέψη, που στον ξύπνιο μου δεν μπορώ να θυμηθώ, αλλά τόσο έντονη και λαμπερή, που με έκανε να γυρίσω σελίδα μέσα σε ένα και μόνο πρωινό.

Χωρίς να κοιτάξω πίσω.

-Lcfr.
Υ.Γ. Από την στιγμή που ξύπνησα σήμερα το πρωί, στο μυαλό μου "παίζει" διαρκώς το κλισέ:
"εάν αγαπάς κάτι, άστο να φύγει. Εάν γυρίσει θα το έχεις για πάντα. Εάν δεν γυρίσει, δεν το είχες ΠΟΤΕ".

Κάτι τέτοιες ώρες, θα ήθελα ΕΝΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΥΑΛΟ!

My Cape

Ίσως να έχω ξανά αναφερθεί στο μαντήλι της μητέρα μου, σε παλαιότερο άρθρο.

Ένα καφέ/μαύρο απλό μαντήλι, που μου είχε δώσει όταν ήμουν μικρός, το οποίο δεν το αποχωριζόμουν ποτέ.

ΠΟΤΕ όμως...
 
Το είχα πάντα πάνω μου και τις στιγμές που τα χέρια μου έπρεπε να ήταν ελεύθερα, το έβαζα κάτω από τον λαιμό μου και το "κλείδωνα" με το σαγόνι μου. Έτσι, μπορούσα να έχω δυο ελεύθερα χέρια και την ασφάλεια που μου παρείχε το μαντήλι της μητέρας μου.

Μεγάλωσα λοιπόν, και η ανάγκη αυτής της ασφαλείας έφυγε.
Μαζί με το μαντήλι.

Το 2009 είχα μετακομίσει μόνιμα στο εξοχικό έξω από την Αθήνα, για κοντά δυο χρόνια. Μέσα στα ρούχα που κρατούσαν εκεί οι γονείς μου, βρήκα το μαντήλι αυτό και το έβαλα ξανά στην ζωή μου τα βραδιά.
Βασική προϋπόθεση για ύπνο, ήταν το μαντήλι.

Από το εξοχικό έχω φύγει αρκετό καιρό τώρα και έχω κάνει το λάθος να το αφήσω πίσω.

Αυτές τις ημέρες, νιώθω πως θέλω να πάω μέχρι το εξοχικό και να πάρω το μαντήλι να το έχω σπίτι μου.
Αυτές τις ημέρες, νιώθω πως το χρειάζομαι όσο το χρειαζόταν και το μικρό, χαζό και στρουμπουλό παιδάκι της δεκαετίας του '80.

Καλή εβδομάδα αδέρφια μου.

-Lcfr.

Act/React

Σαν το πληγωμένο ΖΩΟ!!
Ακριβώς σαν το ζώο που έχει χτυπηθεί, αντιδρά ο άνθρωπος που χάνει κάτι που αγαπά, ή που εξαρτάται από αυτό.

Εξάρτηση! Αυτό είναι!
Mαγική αλλά ταυτόχρονα τρομακτική λέξη, που πολλοί από εμάς την θεωρούμε ταμπού.

Η απώλεια μιας εξάρτησης, είτε είναι ύπαρξη, είτε ουσία, είτε κατάσταση, είτε ακόμα και απλή συνήθεια εάν θέλετε, έχει την ικανότητα να σε κάνει να πεις και να κάνεις πράγματα που ξέρεις ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ πως θα τα μετανιώσεις.
Και φυσικά θα τα πληρώσεις διπλά και τρίδιπλα αργά η γρήγορα.

Θα τα πληρώσεις μιας και σε αυτήν την ΠΟΥΤΑΝΑ την ζωή, ΟΛΑ πληρώνονται. Και οι περιπτώσεις που κάποιος θα συγχωρέσει τις απαράδεκτες πράξεις σου, είναι ελάχιστες. Για να μην πω μηδενικές και φανώ υπερβολικός.

Οι περισσότεροι σαν μέθοδο άμυνας μιας τέτοιας συμπεριφοράς, έχουν την αντίδραση. Να σου σερβίρουν ένα πιάτο παρόμοιο με αυτό που τους κέρασες εσύ πρώτος.
Το πρόβλημα αδέρφια μου είναι αλλού. Και το αντιμετωπίζω αυτές τις ημέρες.

Τι κάνεις και πως συμπεριφέρεσαι όταν το πιάτο που σου προσφέρουν, έχει ΛΙΓΟ παραπάνω δηλητήριο από αυτό που αντέχει ο οργανισμός σου?
Εκεί πως αντιδράς?

Με την απορία θα μείνω.
Καλό Σαββατοκύριακο. Τα λέμε από την Τρίτη.

-Lcfr.

Trip

Η εβδομάδα αυτή, κρύβει μια ημέρα που είναι ιδιαίτερη. Ξεχωριστή μπορώ να πω.
(από αυτές που τις ζεις μια φορά τον χρόνο)

Συνηθίζω να σκέφτομαι, πως ήμουν πέρυσι τέτοια περίοδο:

• Τι είχα,
• Τι έχασα,
• Τι άφησα να φύγει,
• Τι θα μπορούσα να έχω και τελικά...
• Τι αποκόμισα το έτος που έφυγε σε σχέση με τα προηγούμενα.
  

Το 2010 τέτοια εποχή (Μάρτιος) είχα πάει ταξίδι 5ημερων στην μαμά-Αγγλία για να θυμηθώ τα παλιά. Αλλά εκείνη την φορά είχα πάει σαν τουρίστας και μπορώ να πω πως είχα περάσει φοβερά.

Από τότε, υποσχέθηκα στον εαυτό μου, τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο να πηγαίνω Λονδίνο έστω για λίγες ημέρες.
Το 2011, δυστυχώς δεν τα κατάφερα.

Φέτος όμως, νιώθω την ανάγκη να ξεφύγω από τις καταστάσεις που ο ίδιος έχω δημιουργήσει.
Οι τάσεις φυγής που είχα γράψει την προηγούμενη εβδομάδα και με εξουσιάζουν τους τελευταίους μήνες, διοχετεύονται περιέργως στο Λονδίνο.

Εκεί που άρχισαν όλα...

"Lcfr Over London"

-Lcfr.

Reading

Πριν λίγο διάβαζα για αρκετή ώρα, με καλή μουσική να με συνοδεύει.
Είχα εξαιρετική διάθεση και με απλά λόγια, περνούσα καλά το απόγευμά μου.

Ώσπου το μυαλό μου, έκανε την εμφάνισή του. Βγήκε από το κλουβί και άρχισε να μου προσφέρει απλόχερα σκέψεις, προβληματισμούς και πράγματα του παρελθόντος.
(κοντινού και μακρινού)
Όπως καταλαβαίνετε, δεν το έβαλα κάτω.
Συνέχισα το διάβασμα, αδιαφορώντας για αυτά που με τροφοδοτούσε η μάζα που κρύβει το καλοσχηματισμένο μου κεφάλι.

Πριν λίγο σταμάτησα το διάβασμα γιατί συνειδητοποίησα πως είμαι στην ίδια παράγραφο 22 ΟΛΟΚΛΗΡΑ λεπτά. Εάν με ρωτήσεις τι έγραφε αυτή η παράγραφος, θα σου απαντήσω:

"...δεν έχω την παραμικρή ιδέα..."

Μυαλό εναντίον Lcfr:
..σημειώσατε ΑΣΣΟ!

-Lcfr.

Pictures Of You

Η αλήθεια είναι πως όταν ήμουν ντρούλης-ντρούλης-ντρούλης-χοντρούλης, είχα μια γενικά αρνητική στάση απέναντι στις φωτογραφίες. Τις απέφευγα όπως ο Lcfr το λιβάνι! (το πιάσατε το υπονοούμενο ε;)

Πλέον είμαι φανατικός της φωτογραφίας.
Δεν αναφέρομαι στο να βγαίνω φωτογραφίες (ψώνιο) αλλά μου αρέσει να αποθανατίζω στιγμές και πρόσωπα που έχουν περάσει από την ζωή μου, για να έχω να θυμάμαι όταν πλέον θα έχουν γίνει παρελθόν.

Αυτό που με ερεθίζει στην φωτογραφία, είναι το ότι μπορεί να απεικονίζει, για πάντα, ανθρώπους χωρίς καμία αλλοίωση και καμία αλλαγή. Την στιγμή που τα ίδια αυτά πρόσωπα, κατά πάσα πιθανότητα, θα έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Και συνήθως προς το χειρότερο, μιας και οι πράξεις στιγματίζουν τον χαρακτήρα και το πως καταλήγεις να βλέπεις έναν άνθρωπο.

Δεν είναι μια και δύο οι φορές που θα κοιτάζω φωτογραφίες ανθρώπων που κάποια στιγμή ήταν σημαντικά κομμάτια της ζωής μου και το μοναδικό συναίσθημα που να μου προκαλούν είναι αποτροπιασμός και αηδία...

Για αυτό. βγάλτε φωτογραφίες για να μπορείτε να συγκρίνετε πως ήταν και πως κατέληξαν οι άνθρωποι γύρω σας.

Όσο ζεις, μαθαίνεις.
Non Serviam!

-Lcfr.
ΥΓ. Εάν πρέπει να σας εξηγήσω, ότι δεν αναφέρομαι στην εξωτερική εμφάνιση των προσώπων, τότε καλύτερα να αρχίσετε να διαβάζετε Ciao και Espresso (σε συνδυασμό με τις ειδήσεις του Star Channel)

White Second

Αρκετές φορές μου έχει τύχει, να περνάω μια αρκετά δύσκολη περίοδο της ζωής μου και να ψάχνω τον "σωστό" και ανώδυνο τρόπο να την αντιμετωπίσω.
Όταν λέω δύσκολη, εννοώ κουραστική, ψυχοφθόρα και πάνω από όλα άσχημη για τον εαυτό και την υγεία μου.

Παλιότερα, όταν δεν ήξερα να αντιμετωπίζω τέτοιες περιόδους, το μόνο που έκανα είναι να βουτάω στην μιζέρια και να χάνομαι στις σκέψεις μου, συνήθως μέχρι να πιάσω πάτο.

Πλέον, ξέρω να περιμένω.
Να περιμένω το "λευκό δευτερόλεπτο".
Το δευτερόλεπτο δηλαδή, που όταν περάσει, ξεκινάς και νιώθεις όμορφα και ανάλαφρα. Αυτό εκεί το δευτερόλεπτο που δεν σε σπρώχνει να κανείς το επόμενο βήμα στην ζωή, αλλά αυτό που σου κάνει είναι να σε σηκώνει στα πόδια σου.

Πείτε μου. Έχετε δει κανέναν να κάνει βήματα όταν είναι γκρεμισμένος στο πάτωμα;

Αυτό εκεί...
Το λευκό και αγαπημένο δευτερόλεπτο...

-Lcfr.

Love

Ας ανοίξω τα χαρτιά μου μιας και σήμερα τελειώνει μια ακόμα εβδομάδα.
(όχι ότι με ενδιαφέρει ποιος/ποια διαβάζει αυτές τις γραμμές... Απλά λέω)

Τα τριάντα (και ένα, αλλά όχι για ακόμα λίγες ημέρες) χρόνια που περπατάω αυτόν τον πλανήτη, έχω αγαπήσει τρεις φορές.

Ναι-ναι.
Ο μεγαλύτερος υπέρμαχος του: "Non Serviam" και του "Trust No-one" παραδέχεται πως έχει αγαπήσει. Ίσως να το έχει πει λίγες φορές, αλλά το έχει δείξει χιλιάδες.

Τρεις φορές λοιπόν, με ιδιαίτερο πάθος.

Η πρώτη, όταν ήμουν στα 18-19 (και κράτησε για πολλά χρόνια).
Νεανικό πάθος, διεκδίκηση, κατάκτηση και ωρίμανση μιας σχέσης, που ξέραμε πολύ καλά (και οι δύο) ότι είχε ημερομηνία λήξης. Άλλωστε, πόσους ξέρετε να είναι για πάντα με τον εφηβικό τους έρωτα;

Η δεύτερη ήρθε από εκεί που δεν το περίμενα. Απροσδόκητα, ταχύτατα και ιδιαίτερα επιθετικά. Στα 26 μου χρόνια και κράτησε δυστυχώς, για μόλις δυο χρόνια. Συνθήκες, απόσταση και όλο αυτό το πάθος, ανακάτεψε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ που μας έκανε να πούμε αντίο.

Η τρίτη και τελευταία φορά, ήρθε όταν μπήκα στα τριάντα και επειδή ακριβώς, μιλάμε για το 2011, δεν θα γράψω πόσο κράτησε ή εάν κρατάει ακόμα. Ήταν καλά κρυμμένη, αλλά το ωραίο ήταν ότι δεν χρειάστηκε να την ψάξω. Με βρήκε μόνη της.

Ξέρετε λοιπόν, ΠΟΤΕ καταλαβαίνεις ότι αγαπάς;
Την στιγμή που, όταν βάζεις τις κάλτσες σου το πρωί, σκέφτεσαι αυτό το άτομο. Εκείνη την στιγμή που ετοιμάζεις τα πόδια σου για τα βήματα της ημέρας, ο εγκέφαλος, σου κάνει παιχνίδια και χρησιμοποιεί μεταφορικά τα βήματα, σαν βήματα ζωής.

Έχω έναν ιδιαίτερα περίεργο τρόπο να προσδιορίζω τα πράγματα.
Ναι. Το παραδέχομαι και αυτό.
Κάντε μου μήνυση.

Έτσι κι αλλιώς, εσάς δεν σας αγαπώ :)

-Lcfr.
ΥΓ. Καλά-καλά μην φωνάζετε. Σας είπα ψέματα. Σας αγαπώ και σας σκέφτομαι ακόμα και όταν βγάζω τα παπούτσια μου!

Cheat Part1

Πριν κάποιες ημέρες, έγραψα για την ζήλεια που έχω νιώσει στο παρελθόν.
Σήμερα λέω να το πάω λίγο παραπέρα το θέμα.
Στο κέρατο.
Που είναι άλλωστε, το κύριο άγχος του ζηλιάρη.
(επειδή όμως, δεν γίνεται γράψω ότι έχω μέσα μου για αυτό το θέμα, σε ένα μόνο άρθρο, θα το σπάσω σε δύο. Με την συνέχεια να στολίζει το Hephasto ή την Παρασκευή ή κάποια άλλη ημέρα)

Θεωρώ λοιπόν, πως όλοι πρέπει να γνωρίζετε τι γίνεται εκεί έξω, όσων αφορά το κέρατο.
Χαμός. Κυριολεκτικός χαμός, που σε κάνει να αναρωτιέσαι:

"τι διάολο; όλοι παίρνονται με όλους;"

Έχω υπάρξει κερατάς, τουλάχιστον μια φορά (που να ξέρω) και θεωρώ πως ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει.
Κι ας έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Και δεν νομίζω να το ξεπεράσω ποτέ.

Αυτό το πράγμα ΘΑ σε αλλάξει.
ΘΑ σε ξυπνήσει, ΘΑ σε αγριέψει, ΘΑ σε ξεσηκώσει, ΘΑ σε αλλοιώσει, ΘΑ σε χαλάσει και στην τελική, ΘΑ σε ξαναγεννήσει έναν εντελώς διαφορετικό άνθρωπο.

Και όλα να ξεκινούν πάλι από το μηδέν.
Όλα τα συναισθήματα γίνονται φλάτ και θα πρέπει να τα ξαναδείς από άλλη σκοπιά.
Από άλλη προοπτική.
Η οποία θα είναι πιο απόμακρη, πιο σκληρή και σίγουρα πιο δύσπιστη.
(τα γνωστά θέματα εμπιστοσύνης που ταλαιπωρούν τον περισσότερο κόσμο γύρω μας)

Ποιος φταίει για αυτό;

• Ο άνθρωπος που στο κέρασε;
• Ο εαυτός σου που το προκάλεσες;
• Η κατάσταση που επικρατούσε;

Συνεχίζεται...

-Lcfr.