Love

Ας ανοίξω τα χαρτιά μου μιας και σήμερα τελειώνει μια ακόμα εβδομάδα.
(όχι ότι με ενδιαφέρει ποιος/ποια διαβάζει αυτές τις γραμμές... Απλά λέω)

Τα τριάντα (και ένα, αλλά όχι για ακόμα λίγες ημέρες) χρόνια που περπατάω αυτόν τον πλανήτη, έχω αγαπήσει τρεις φορές.

Ναι-ναι.
Ο μεγαλύτερος υπέρμαχος του: "Non Serviam" και του "Trust No-one" παραδέχεται πως έχει αγαπήσει. Ίσως να το έχει πει λίγες φορές, αλλά το έχει δείξει χιλιάδες.

Τρεις φορές λοιπόν, με ιδιαίτερο πάθος.

Η πρώτη, όταν ήμουν στα 18-19 (και κράτησε για πολλά χρόνια).
Νεανικό πάθος, διεκδίκηση, κατάκτηση και ωρίμανση μιας σχέσης, που ξέραμε πολύ καλά (και οι δύο) ότι είχε ημερομηνία λήξης. Άλλωστε, πόσους ξέρετε να είναι για πάντα με τον εφηβικό τους έρωτα;

Η δεύτερη ήρθε από εκεί που δεν το περίμενα. Απροσδόκητα, ταχύτατα και ιδιαίτερα επιθετικά. Στα 26 μου χρόνια και κράτησε δυστυχώς, για μόλις δυο χρόνια. Συνθήκες, απόσταση και όλο αυτό το πάθος, ανακάτεψε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ που μας έκανε να πούμε αντίο.

Η τρίτη και τελευταία φορά, ήρθε όταν μπήκα στα τριάντα και επειδή ακριβώς, μιλάμε για το 2011, δεν θα γράψω πόσο κράτησε ή εάν κρατάει ακόμα. Ήταν καλά κρυμμένη, αλλά το ωραίο ήταν ότι δεν χρειάστηκε να την ψάξω. Με βρήκε μόνη της.

Ξέρετε λοιπόν, ΠΟΤΕ καταλαβαίνεις ότι αγαπάς;
Την στιγμή που, όταν βάζεις τις κάλτσες σου το πρωί, σκέφτεσαι αυτό το άτομο. Εκείνη την στιγμή που ετοιμάζεις τα πόδια σου για τα βήματα της ημέρας, ο εγκέφαλος, σου κάνει παιχνίδια και χρησιμοποιεί μεταφορικά τα βήματα, σαν βήματα ζωής.

Έχω έναν ιδιαίτερα περίεργο τρόπο να προσδιορίζω τα πράγματα.
Ναι. Το παραδέχομαι και αυτό.
Κάντε μου μήνυση.

Έτσι κι αλλιώς, εσάς δεν σας αγαπώ :)

-Lcfr.
ΥΓ. Καλά-καλά μην φωνάζετε. Σας είπα ψέματα. Σας αγαπώ και σας σκέφτομαι ακόμα και όταν βγάζω τα παπούτσια μου!