Muse

Ο κάθε άνθρωπος που έχει μια "καλλιτεχνική" πορεία στην ζωή του, οφείλει να έχει στον περίγυρό του, μια παρουσία για να αντλεί έμπνευση...

Η ζωή, μου έχει συμπεριφερθεί πολύ καλά σε αυτόν τον τομέα και στα χρόνια που ζω είχα όχι μια, αλλά δυο μούσες, που ακόμα και σήμερα όταν τις φέρνω στο μυαλό μου, με κάνουν να στρέφω τα ματιά μου στην δημιουργία.
(στην προκειμένη περίπτωση στις λέξεις που ποτέ δεν θα δουν τα ματάκια σας)

Η μούσα, κι ας έχει φύγει μέσα από τα χέρια σου σαν το λιωμένο χιόνι, είναι κάτι μοναδικό για το μυαλό. Της έχεις δώσει, χωρίς να στο ζητήσει, εντυπωσιακές δυνατότητες που ερεθίζουν το μυαλό σου σε σημείο θεοποίησης. (μερικές φορές όχι μόνο το μυαλό)

Όχι ότι σας ενδιαφέρει, αλλά στην δική μου περίπτωση, η πρώτη ήταν μελαχρινή (πριν χρόνια) και η δεύτερη ξανθιά (πρόσφατα). Και πάνω σε αυτές, έχω γράψει εκατοντάδες σελίδες, από σκόρπιες σκέψεις και παιχνιδιάρικα συναισθήματα.

Καλό απόγευμα και καλή εβδομάδα...
Θα σας σκέφτομαι διαρκώς, την ώρα που θα ταλαιπωρώ το κορμάκι μου στο γυμναστήριο.

-Lcfr.

Tattoo

Η απόφαση είναι πλέον δίπλα μου.

Εάν τα πράγματα πάνε καλά και το τελικό σπρώξιμο έρθει, μέσα στο Σαββατοκύριακο θα κάνω το περιβόητο τατουάζ που είχα αναφέρει στο παρελθόν.

Πάνω σε αυτό το θέμα πριν κάποιο καιρό, μια ψυχή (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις και οικογένειες δεν θιγούμε) μου είχε πει πως θα ήθελε να κάνει και αυτή (η ψυχή) το ίδιο τατουάζ που έχω σκοπό να κάνω εγώ, στο ίδιο ακριβώς σημείο.

Σύμπτωση?
Ταύτιση ονείρων?
Παρόμοια στιγματισμένο παρελθόν?
Αδιέξοδος αυθορμητισμός?
Λόγια του αέρα?

Όπως και να έχει, η απόφαση έχει παρθεί και δεν έχει πισωγύρισμα.

Καλό ΠΣΚ.
Και όσοι από εμάς φύγετε για διακοπές (έστω και για λίγες ημέρες) εύχομαι να ξεκουραστείτε και να περάσετε καταπληκτικά.

Θα σας σκέφτομαι.
Τα λέμε από την Τρίτη και μετά.

-Lcfr.

Getting Used To It

Η αλήθεια είναι πως η "συνήθεια" είναι ένα θέμα που από την μια με ενοχλεί, από την άλλη με συναρπάζει.

"...είναι η συνήθεια εχθρός μου" είχα γράψει πριν κάποια χρόνια, αλλά τελικά παρατηρώ πως όλος ο κόσμος, ακόμα και εγώ ο ίδιος, είμαι σκλάβος της.

Θέλετε παραδείγματα? Με τα χαράς: (άλλο που δεν θέλω)

• Κάθομαι σε συγκεκριμένη θέση στο πούλμαν προς την δουλειά, εδώ και ΧΡΟΝΙΑ.

• Στα αποδυτήρια στο γυμναστήριο, χρησιμοποιώ ένα και μόνο ένα locker.
• Ακούω ένα στυλ μουσικής και δεν το αλλάζω, ό,τι και να γίνει.
• Ξυπνάω την ίδια ώρα το πρωί (τις καθημερινές) και ακολουθώ μια συγκεκριμένη αλληλουχία κινήσεων/πράξεων, που μπορώ πλέον να την κάνω και στο απόλυτο σκοτάδι. (σαν άλλος Ninja)
  
• Φοράω την ίδια κολόνια και δεν την αλλάζω με τίποτα και το κλασσικό πλέον...
  
• Τα ρούχα μου είναι μαύρα (και μόνο)
  

Όλα αυτά, είναι τρανά παραδείγματα πως είμαι, όχι απλά φίλος της συνήθειας, αλλά και ιδιαίτερα στενός της κορσές.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά εάν προσπαθήσεις να μου την αλλάξεις, θα έχεις να κανείς με έναν "όχι-και-τόσο" φιλικό...

...Lcfr.

Blank Page

(Σημείωση: Ο τίτλος του χθεσινοού άρθρου ήταν "Turn The Page". Σήμερα όπως καταλάβατε, ο τίτλος αφορά την σελίδα που αντικρίζεις όταν γυρίζεις αυτήν που είχες εδώ και καιρό μπροστά σου)

Και εξηγώ με τον γνωστό και κομματάκι γραφικό τρόπο μου.

Τετάρτη σήμερα.
Είναι η πρώτη Τετάρτη, μετά από αρκετό καιρό (εάν το σκεφτώ, ίσως και χρόνια) που εάν κοιτάξω το βιβλίο της ζωής μου, είναι ΑΔΕΙΟ. Δεν γράφει κανένα όνομα και καμία συναισθηματική κατάσταση.

Είναι λευκό.

Και αυτό, είναι αποτέλεσμα των σπασμωδικών και απότομων αποφάσεων, που τις παίρνεις μέσα σε ένα βράδυ. Όταν το αποτέλεσμα αυτό, την επόμενη ημέρα φαντάζει οικείο και πιο καθαρό από ποτέ, τότε καταλαβαίνεις πως ότι έκανες είναι στραμμένο προς την σωστή κατεύθυνση. Δεν μετανιώνεις και το υποστηρίζεις.

Γυρίζω σπίτι και ξέρω πλέον πως είμαι για εμένα και για κανέναν άλλον. Ούτε υποχρεώσεις, ούτε σχέδια για το μέλλον, ούτε ΠΡΕΠΕΙ αυτό και ΠΡΕΠΕΙ εκείνο.

Ελεύθερος.
Απελευθερωμένος από ότι με κρατούσε δέσμιο τόσο καιρό.

Δεν σας κρύβω ότι είναι ιδιαίτερα αναζωογονητικό να κλείνεις το κινητό σου, επειδή αποφάσισες να κοιμηθείς μια ώρα το απόγευμα και να μην έχεις την υποχρέωση να δώσεις αναφορά για το που ήσουν, τι έκανες, με ποιόν και άλλα τέτοια καταπιεστικά.

Ελεύθερος λοιπόν και μέσα σε κάποιο κοντινό (ελπίζω) διάστημα, ανανεωμένος.
Είναι βλέπετε και η ριμάδα η λευκή σελίδα μπροστά μου, που με πιέζει διακαώς να βρω το μολύβι για να αρχίσω να γράφω τα καινούργια ονόματα της ζωής μου.

Καινούργια ονόματα που, ίσως αυτήν την φορά, τα γράψω με ΑΝΕΞΗΤΙΛΟ μαρκαδόρο.

-Lcfr.

Turn The Page

Πόσο ανήθικη είναι η μοίρα?
(υπόσχομαι πως το ερώτημα αυτό, θα απαντηθεί στο τέλος του άρθρου)

Εχθές λοιπόν Δευτέρα, θα ξεκινούσε να ερχόταν και ο αδερφός μου, στο γυμναστήριο. Όπως πάντα καθυστέρησε και με ανάγκασε να τον περιμένω απ' έξω, μιας και δεν ήξερε που είναι ακριβώς και έπρεπε να του δείξω.

Είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο και μου είπε με "και καλά" βιαστική φωνή, πως είναι πάνω στο μηχανάκι και έρχεται. Φουντωμένος όπως ήμουν (μιας και είναι γνωστό τοις πάση, πως δεν την παλεύω με το στήσιμο στα ραντεβού) είδα από μακριά να πλησιάζει ένα μαύρο αυτοκίνητο, μάρκας Polo. Δεν μου θύμισε κάτι για να πω την αλήθεια μου, αλλά το άτομο που το οδηγούσε μου θύμισε πολλά.

Πολλά και παλιά, καλά και κακά.

Η μοίρα λοιπόν έβαλε μπροστά στην μούρη μου, μια κοπέλα από το περσινό παρελθόν μου, με την οποία δεν είχα και το καλύτερο τέλος. Όπως καταλαβαίνετε, προφανώς δεν μιλάμε, θεωρώ πως πλέον δεν με διαβάζει και στην τελική, δεν ήξερα ΚΑΝ εάν ζει. Την κοίταξα, με κοίταξε και χαμογέλασε, δεν σταμάτησε το αμάξι και συνέχισε τον δρόμο της.

Αδιάφορη κυρίες και κύριοι.
Παντελώς αδιάφορη και για να είμαι ειλικρινής απέναντί σας, ήταν λίγο ενοχλητική η όψη της στο οπτικό μου πεδίο μετά από τόσο καιρό.

Και καταλήγω στο ότι από κάτι τέτοια τυχαία σκηνικά, καταλαβαίνεις πόσο πιο όμορφη είναι η ζωή σου, μετά από συγκεκριμένες επιλογές που πήρες στο παρελθόν, όσο βάρβαρες και δύσκολες και εάν φάνταζαν τότε.

Αυτές τις επιλογές, πρέπει να τις κρατάς καθημερινά κάτω από τα νύχια σου, να μην τις αφήνεις ποτέ και να τις τιμάς με κάθε ευκαιρία.

Τελικά η μοίρα, δεν είναι και τόσο ανήθικη τελικά.
Λυτρωτική και ιδιαίτερα λειτουργική.

Ναι...
Λυτρωτική και λειτουργική.

Καλό απόγευμα.

-Lcfr.

Dreams

Σήμερα Δευτέρα, καταπιάνομαι (ξανά) με τα πάσης φύσεως όνειρα.

Κάθε βράδυ βλέπεις όνειρα. Μερικά τα θυμάσαι, μερικά όχι. Όσα θυμάσαι, (για όσο τα θυμάσαι) μπορεί να προσπαθήσεις να τα ερμηνεύσεις.

Στον ξύπνιο σου όμως, ακούσια και διαρκώς, ασχολείσαι με άλλου είδους όνειρα.
Ρεαλιστικά.

Πηγαίνεις δουλειά. Κυνηγάς το όνειρο της καριέρας.
Κανείς τα πάντα για να το κατακτήσεις και να φτιάξεις την επαγγελματική ζωή που θα σε ικανοποιήσει και θα σε γεμίζει. (όσο αυτό αυτό εφικτό)

Γυρίζεις σπίτι. Κυνηγάς το όνειρο της τέλειας προσωπικής ζωής.
Να έχεις την σχέση που δεν θα σε στεναχωρεί, θα την θέλεις για πάντα, θα σε κάνει να μην σκέφτεσαι άλλον άνθρωπο (εγκεφαλικά ή/και σαρκικά) και τελικά, θα θελήσεις να της προσφέρεις το λευκό φόρεμα και το δαχτυλίδι στο δάχτυλο, με την ελπίδα πως θα το τιμά. (όσο αυτό είναι εφικτό)

Κανονίζεις να πιεις μια μπύρα με τους φίλου σου.
Κυνηγάς το όνειρο της καταπληκτικής εξόδου που θα έχει τα απίστευτα σκηνικά, τα οποία χαζεύεις στις γλυκανάλατες αμερικάνικες ταινίες.

Καταλήγεις στο σπίτι για ύπνο.
Κυνηγάς το απόλυτο ήρεμο και γαλήνιο όνειρο που υπάρχει, για να ξυπνήσεις το επόμενο πρωί με μια γεύση ελπίδας στο στόμα σου.

Κυνηγάς όλη την ημέρα όνειρα.
Κυνηγάς όλη την ημέρα ευχές και θέλω, σαν άλλες πεταλούδες.

Μερικά από αυτά τα όνειρα, καλό είναι να μην τα πιάσεις ποτέ.

...βλέπεις, σπάνε εύκολα...

Ξύπνα!!
Δεν κοιμάσαι πια.

-Lcfr.
ΥΓ. Χμ... Τελικά το σημερινό αρθράκι, βγήκε καλύτερο από ότι το περίμενα. Καλή εβδομάδα.

Rhineland

Καλημέρα αδέρφια.
(ή μήπως καλησπέρα μιας και έχει πάει μεσημέρι και μόλις άνοιξα τα μάτια μου?)

Τον τελευταίο καιρό, νιώθω πως επαναλαμβάνω καταστάσεις που έκανα πριν καμιά δεκαριά χρόνια.

Σαν να ζω μια retro περίοδο και αναρωτιέμαι από την μια, εάν είναι καλό και θετικό, αλλά από την άλλη, επειδή ακριβώς το μυαλό μου έχει "πήξει" επιλέγω και αποφεύγω λάθη που έκανα τότε. Διαχειρίζομαι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, με μεγάλη επιτυχία την ζωή μου.

Random σκέψεις του Σαββάτου. Μην δίνετε σημασία.

Επειδή λοιπόν η retro διάθεση κυριαρχεί, θα μοιραστώ ένα τραγουδάκι από τα παλιά.
Μιλάμε για το "Rhineland" από τους Beirut που, όπως και να το κάνουμε, δεν έχουν απλά γράψει, αλλά έχουν ΧΑΡΑΞΕΙ το μέσα μου.


(ίσως τελικά, να έχω μια καρδιά από ζεστή σοκολάτα και να μην το ξέρω. Ή να εμφανίζεται όταν ακούω τέτοιες μουσικές, πρωί-πρωί) 

Αυτά για σήμερα.
Σας σκέφτομαι και δεν ξέρω τι να κάνω.

-Lcfr.
ΥΓ. Υπόσχομαι από Δευτέρα, να επιστρέψω με καθημερινές λέξεις και σκέψεις. Άλλωστε η προσπάθειά μου να ξυπνήσω το μυαλό σας, είναι πλέον η προσωπική μου εμμονή)

22:22

Ο έφηβος χρόνος, παίζει χαριτωμένα παιχνιδάκια με το μυαλό μου και προσπαθεί να μου μιλήσει, μέσα από τα απανταχού ρολόγια.

Να μου εξηγήσει και να μου πει, πως το 22 είναι ο αριθμός που θα στιγματίσει την υπόλοιπη ζωή μου.
Να μου πει πως στις δέκα και είκοσι δύο το βράδυ, θα ανοίξουν τα βουνά και θα σηκώσω την άγκυρα που με συνοδεύει χρόνια τώρα.

Ή τουλάχιστον έτσι θα νιώσω...

Όχι για ένα δευτερόλεπτο.
Όχι όσο διαρκεί ένα αυθόρμητο ανοιγόκλειμα των ματιών της άγνωστης κοπέλας που αντικρίζω απέναντι μου.
Όχι για "το λίγο σου..."
Όχι για "το πολύ μου..."

Αλλά για μια ζωή.

Ο αριθμός...
Η ώρα...
Ο χρόνος...
Η διάρκεια...
Τα ματιά...

22 και 22.
22 και 22, και αγκαλιά ένα ακάλεστο δευτερόλεπτο...

-Lcfr.

Love

"Please, don't talk to me...
I fall in love so easily..."

-Lcfr.

Said Sadly

Τελικά, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να βάλεις τον εαυτό σου στην διαδικασία να συγχωρέσει κάποιον, που κάποια στιγμή σε έβλαψε. Φυσικά και αναφέρομαι στην ψυχική βλάβη, γιατί όσων αφορά την σωματική, δεν το συζητώ καν.

Κάποια στιγμή στο παρελθόν, έμαθα πως μπήκα και εγώ (σαν παιδί) στην κατηγορία των κερατάδων. Φυσικά και χώρισα αλλά η ουσία είναι αλλού. Όσα χρόνια και να έχουν περάσει, όσα κορμιά και να έχουν ξοδέψει νύχτες δίπλα μου, ακόμα δεν έχω συγχωρεί αυτό το άτομο.

Και δεν νομίζω να το κάνω και ποτέ, για να πω όλη μου την αλήθεια.

Ξέρω πως πιάνω ένα ακραίο περιστατικό και δύσκολα κανείς θα το συγχωρούσε. Όμως έτσι όπως συμπεριφέρθηκα τότε, έτσι συμπεριφέρομαι και τώρα. Δεν συγχωρώ εύκολα, ξέροντας πολύ καλά, πως ίσως να είμαι ιδιαίτερα αυστηρός και απόλυτος.

Υπάρχουν δυο διαφορετικοί τρόποι να συγχωρέσεις κάποιον. Ο πρώτος και πιο εύκολος, είναι να πεις: "έκανες ότι έκανες, μου είπες ότι μου είπες, μην το ξανακάνεις και νερό κάτω από το αυλάκι. Σε συγχωρώ" και στην πραγματικότητα από μέσα σου να σε τρώει να σε βασανίζει και να το έχεις στο μυαλό σου διαρκώς. Ο δεύτερος τρόπος και και δυσκολότερος είναι η πραγματική, ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ συγχώρεση, που ότι αρνητικό συναίσθημα υπάρχει, ότι πληγή και να σου έχει μείνει ανοιχτή, να μπορέσεις να την αποβάλεις και καταφέρεις να ζήσεις την ζωή σου, όπως πριν.

Με συγχωρείτε, αλλά το δεύτερο δεν μπορώ να το κάνω. Δεν έχω φτάσει στο επίπεδο που πρέπει, για να νιώσω ικανός να κάνω κάτι τέτοιο. Το θεωρώ αδύνατο.
Ίσως να φταίει το καλούπι μου. Είμαι λίγο ξεροκέφαλος και δύσκολα μου αλλάζεις άποψη.

Πολύ δύσκολα.

Εσύ αδερφέ, που διαβάζεις αυτές εδώ τις γραμμές, συγχωρείς εύκολα ή δύσκολα;
Μήπως όλοι μαζί να χαλαρώσουμε λίγο τις απαιτήσεις μας και ίσως και την ζώνη του παντελονιού μας, μιας και δυστυχώς, ζούμε μια ζωή που είναι ιδιαίτερα σύντομη;

-Lcfr.

Lost

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να εξαφανιστείς από προσώπου Γης.
Προσωπικά, ξεχωρίζω δύο απο αυτούς και τους έχω βρει αρκετά αποτελεσματικούς.

Ή να χαθείς ανάμεσα στους χιλιάδες απρόσωπους ανθρώπους που κυκλοφορούν εκεί έξω,
Ή να χαθείς στην απόλυτη απομόνωση της επιλογής σου. Είτε αυτή είναι το σπίτι σου, είτε το εξοχικό σου.

Και τα δυο είναι διαθέσιμα όλες τις ώρες, όλες τις ημέρες, με όποιο κόστος.
Όταν έχεις ανάγκη να κάνεις κάτι τέτοιο και μπορείς να το κάνεις, κάντο.

Το οφείλεις στο μυαλό σου, που μπορεί να έχει σκαλώσει και να μην ξέρει κατά που να κάνει.

-Lcfr.
ΥΓ. Εάν έχεις κλειστό το/τα κινητό/α, λειτουργεί και στις δυο περιπτώσεις, προς όφελός σου.

August 2012

(Σημείωση: Tις συγκεκριμένες γραμμές τις έγραψα το βράδυ της Παρασκευής. σε κάποιο σημείο εκτός Αθηνών)

Είναι η τελευταία Παρασκευή του Αυγούστου και μπροστά μου δεσπόζει η μεγάλη και τελευταία καλοκαιρινή πανσέληνος.
Δεν σας κρύβω πως νιώθω όμορφα.
Γαλήνια.

Όχι γιατί τελειώνει (επίσημα) το καλοκαίρι και μπαίνουμε σιγά-σιγά στην καλύτερη εποχή του χρόνου (το φθινόπωρο).
Καμία σχέση.

Απλά σκέφτομαι πως ήταν ένας εντυπωσιακός Αύγουστος, που αν μη τη άλλο, προσέφερε πολλά και έντονα συναισθήματα. Άλλα πρωτόγνωρα, άλλα συνηθισμένα, (σίγουρα όχι ξεχασμένα) και διάσπαρτα από εδώ και από εκεί, κάποια αρνητικά.

Παράπονο δεν έχω.

Όμως προσπαθώ αρκετή ώρα τώρα (πριν αλλάξει το ημερολόγιο και γράψει 1 Σεπτεμβρίου) να θυμηθώ που βρισκόμουν τέτοια ημέρα πέρυσι.

Μάταια όμως.
Ίσως το γεμάτο φεγγάρι δεν με αφήνει να σκεφτώ αυτά που άφησα πίσω μου μια και καλή.
Ίσως...

Ας το κατηγορήσω λοιπόν και με αυτό θα σας ευχηθώ να έχετε ένα καλό φθινόπωρο. Μια ολοκληρωμένη ζωή με τον άνθρωπο που θέλετε.

Ο Άυγουστος μου προσφέρει ακόμα 22 ολόκληρα λεπτά για να ζήσω αυτήν την μαγική εικόνα που έχω δίπλα μου.
Και ίσως να μην μιλάω για το φεγγάρι αυτήν την φορά.

(Σημείωση: Ελπίζω να είχατε και εσείς ένα όμορφο ΣΚ και να βλέπετε τα πράγματα, όπως πραγματικά είναι. Φρέσκο άρθρο, αύριο)

-Lcfr.