The Hard Truth

Πρέπει να παραδεχθώ (για χιλιοστή ίσως φορά) πως το χειρότερό μου, είναι το ψέμα. Δεν το αντέχω και δεν το ανέχομαι, τα τριάντα χρόνια της ζωής μου.
(εάν προσέχετε τα γραφόμενά μου, θεωρώ πως θα το έχετε καταλάβει)

Κατηγορώ, χλευάζω, απορρίπτω, περιφρονώ, λυπάμαι και φυσικά διαγράφω αυτόματα τους ψεύτες. Όλα αυτά τα έχω κάνει στο παρελθόν με μεγάλη επιτυχία και ιδιαίτερη ευκολία.

Όμως τί κάνω, όταν κάποιος από τον περίγυρό μου, με κερνάει μια μεγάλη κούπα από σκληρή, απάνθρωπη και ωμή αλήθεια;
Εκεί τί πρέπει να κάνεις, αφού θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος που αποζητάς και απαιτείς την αλήθεια;

Την καταπίνεις σαν πικρή αντιβίωση και πας παραπέρα, ή ξαφνικά έχεις την όρεξη για κάποιο πεντανόστιμο ψέμα, που θα σε κάνει να νιώσεις ζεστά και οικεία;

Fuck you brain.
Fuck you!

Love,
-Lcfr.

Plus Three

Πέρα από τους τέσσερις Standard ανθρώπους, που υπάρχουν στην ζωή του κάθε ένα (έγραφα πριν καιρό στο άρθρο "4") πρέπει να προσθέσω και άλλους τρεις.
(άρα ξεφεύγουμε από τον στιγματισμένο αριθμό "4" του Παπακαλιάτη)

• Υπάρχει ο "My Forever" άνθρωπος, που θα είναι δίπλα καθ' όλη την διάρκεια της ζωή σου, σε ρόλο πρωταγωνιστή ή όχι. (θες-δεν θες)

• Υπάρχει ο "What If" άνθρωπος, που με αυτόν δεν μπορείς να προσδιορίσεις τι θα γινόταν μεταξύ σας στο μέλλον, (εάν τα πράγματα ήταν λίγο πιο διαφορετικά)

• Και φυσικά ο αγαπημένος μου, "My Never" που δεν είναι άλλος από τον άνθρωπο που θέλεις όσο τίποτα άλλο, αλλά δεν μπορείς να τον έχεις. Δεν μπορείς να τον έχεις ολοκληρωτικά και συνολικά, είτε γιατί δεν είναι διαθέσιμος ή η ριμάδα η τύχη δεν στον παρουσίασε λίγο πιο νωρίς.

(Σημείωση: Μερικές φορές ο "What If", έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με τον "My Never" αλλά σας διαβεβαίω, οι διάφορες μεταξύ τους είναι έντονες)

-Lcfr.
ΥΓ. Καλή εβδομάδα.

WTF

Δέν ξέρω τι να γράψω...

Ειλικρινά σας μιλάω δεν ξέρω...

Το μπλοκάρισμα των τελευταίων ημερών, δεν μου έχει ξανασυμβεί ΠΟΤΕ!

Πρέπει να δώσω τα συγχαρητήρια μου, σε όποιον μου έχει κάνει Voodoo.

Κάνει καταπληκτική δουλειά.

-Lcfr.

Υ.Γ. Καλό και παθιασμένο ΣΚ να έχουμε. (όλοι)

Writers Block

Why, hello, writers block.
How are you?

-Lcfr.
Ps. Τρίτη ημέρα που δεν μπορω να γράψω ούτε γραμμή! Λέτε να ήμουν μέχρι εδώ; Ίσως.

Best SMS Ever

Ίσως το καλύτερο μήνυμα που έχω δεχτεί τα τελευταία χρόνια:

"θα ήθελα να είσαι ευτυχισμένος με τον εαυτο σου, να βρουν τα πολύτιμα αισθήματά σου ανταπόκριση και να συνεχίσεις να γράφεις..."

-Lcfr.

180

Δεν θέλει και πολύ ο εγκέφαλος του ανθρώπου να γυρίσει 180μοιρες.

Να έχει διαφορετικές και πάνω από όλα αληθινές συμπεριφορές, αλλά να φαντάζουν άκυρες και ψεύτικες όταν τις συγκρίνεις με αυτές που είχε πριν.

Η ζωή είναι ΓΕΜΑΤΗ από προβλήματα. Δείτε τα σαν την σούπα μέσα σε ένα βαθύ πιάτο. Με το κουτάλι σου, μικρό ή μεγάλο, "καταναλώνεις" μερικά από αυτά.
Είτε με το να τα ξεχνάς, είτε με το να τα ξεπερνάς.

Όταν αυτό το πιάτο λοιπόν, ξεχειλίσει (μιας και έχεις σταματήσει να τρως) σηκώνεσαι από το τραπέζι που μέχρι εκείνη την στιγμή καθόσουν και βλέπεις τα πράγματα από άλλη προοπτική.

Τα ζυγίζεις και τελικά αποφασίζεις να αδειάσεις το περιεχόμενο του πιάτου στον νεροχύτη της κουζίνα σου.

Άρα να αλλάξεις τις συμπεριφορές σου, γιατί βαρυστομάχιασες ο άνθρωπος...

Non Serviam.

-Lcfr.

Crossroads

Nα 'μαστε πάλι εδώ.
Πάλι στα ίδια και στα γνώριμα.

Μπροστά σε ένα μεγάλο σταυροδρόμι που δεν έχεις ιδέα που οδηγεί η κάθε του πορεία.
Θέλεις να μάθεις για κάθε έναν δρόμο, που καταλήγει και τι κρύβει στο τέλος του, αλλά δυστυχώς έτσι όπως είναι η ζωή εν έτη 2012, μπορείς να επιλέξεις και (τελικά) να ακολουθήσεις ένα και μόνο.

Αφήνοντας τους υπόλοιπους δρόμους, να τους διαβούν άλλοι πεζοί...
Ελάχιστη σημασία έχει εάν είναι πιο τυχεροί ή πιο άτυχοι από εσένα.

Πέμπτη σήμερα και αυτό το πρωινό το μοναδικό πράγμα που γεμίζει το μυαλό μου είναι η εξής ριμάδα πρόταση:

"Where do I go, from here?"

-Lcfr.

Dream My Dream

Πριν ξεκινήσω το χθεσινό μου όνειρο, πρέπει να τονίσω πως τον τελευταίο καιρό, η ώρα 22:22 με κυνηγά σαν ερωτευμένη έφηβη κοπελίτσα. Πολύ συχνά, κοιτάω το ρολόι βλέποντας το 22:22 να με κοιτάζει πίσω. (όπως και το 2:22)
(προφανώς πρέπει να ψάξω στο Internet τι σημαίνει αυτό)

Ετοιμαστείτε για σουρεαλισμό:

Ήμουν, λέει, σε μια ψυχιατρική κλινική. Δεν ήμουν τρόφιμος (περίεργο) αλλά επισκέπτης.
Φορούσα μαύρο κουστούμι (sic), λευκό πουκάμισο από μέσα και λιτή μαύρη γραβάτα. Στεκόμουν στην αίθουσα αναμονής περιμένοντας προφανώς, να δω κάποιο οικείο πρόσωπο. Μετά από κάποια ώρα, με πλησιάζει ένας νοσοκόμος και μου λέει με λίγο παγωμένο ύφος:

"Η κυρία, σας περιμένει στο καθιστικό"

Πήγα χωρίς να αναρωτηθώ τίποτα.
Ποια κυρία;
Γιατί με περιμένει και δεν έρχεται στη αίθουσα;
Και στην τελική, πως ρε διάολε μια ψυχιατρική κλινική έχει καθιστικό???

Μπαίνοντας λοιπόν στο καθιστικο, είδα μια ξανθιά κοπέλα χωρίς να μπορώ να ξεχωρίζω τα χαρακτηριστικά της, να με περιμένει καθισμένη σε έναν καναπέ. Περπατούσα προς το μέρος της αρκετή ώρα, αλλά η απόσταση που μας χώριζε, δεν μίκραινε.

Παρέμενε η ίδια.

Μέχρι που με πλησίασε ο ίδιος προηγούμενος νοσοκόμος και μου είπε:
"Ο χρόνος του επισκεπτηρίου έχει τελειώσει εδώ και δέκα λεπτά."

"Τι ώρα είναι;" απάντησα με επιθετικό ύφος.

"22:32".

Εάν βγάλεις το δεκάλεπτο που μου είπε ο νοσοκόμος, τι αριθμός προκύπτει??

-Lcfr.

4

Ρε τι συμπεράσματα μπορεί να βγάλει ένας άνθρωπος από ένα τοσοδούλικο ερέθισμα...

Πόσο περίεργη είναι λοιπόν, η ζωή που προσφέρει στον κάθε έναν από εμάς τέσσερις ανθρώπους που:

• Ο ένας, είναι ο άνθρωπος της ζωής σου. (κι ας μην τον έχεις)
• Ο δεύτερος, είναι ο άνθρωπος που μπορεί με μια απλή κίνηση, να τα κάνει όλα άνω-κάτω στην καθημερινότητά σου.
• Ο τρίτος είναι αυτός που τον θεωρείς πραγματικό φίλο (τονίζω την λέξη ΘΕΩΡΕΙΣ μιας και τα μάτια μας, δυστυχώς έχουν δει πολλά)
• Και φυσικά ο τέταρτος είναι αυτός που σε έχει στιγματίσει για μια ολόκληρη ζωή και δεν θα τον ξεχάσεις ΠΟΤΕ.
  

Τέσσερις άνθρωποι, που τους κουβαλάς στο μυαλό σου ότι και να συμβεί.

Τέσσερις άνθρωποι, που δεν μετανιώνεις λεπτό, που κατέχουν μέρος της σκέψης σου.

Τέσσερις άνθρωποι, που στην τελική, μπορεί και να είναι ένας.

Έλα...

Παραδέξου πως δεν θα ήθελες να ξεχάσεις ΚΑΝΕΝΑΝ από αυτούς...

Μεταξύ μας είμαστε...

Παραδέξου το, για να πάμε στις δουλειές μας...

-Lcfr.

Silence

Ένας στίχος των R.E.M. που με έχει στοιχειώσει από το 1995-1996 λέει το εξής:

"Silence means security."

Άπειρες, ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ άπειρες κουβέντες έχουν γίνει πάνω στο θέμα με φίλους και γνωστούς, με τους περισσότερους να έχουν την άποψη πως η αυτό, είναι λάθος.

Όχι, ότι είμαι πνεύμα αντιλογίας ή κάτι τέτοιο (λέμε τώρα) απλά θα πω πως η σιωπή σε πολλούς ανθρώπους μπορεί να πει όσα δεν μπορεί να πει μια κουβέντα ωρών.

Αλήθεια πιστεύω, πως η σιωπή πολλές φορές δείχνει ασφάλεια. Ασφάλεια που μπορεί να μεταφραστεί από κάποιους, σαν δειλία. Σαν τρόπος να μην αντιμετωπίσεις μια κατάσταση κατάματα, δείχνοντας πως είσαι μικρής αξίας άνθρωπος.

Ο σιωπηρός όμως, έχει όλο τον χρόνο του κόσμου να σκέφτεται και να "εκμεταλλεύεται" την πολυλογία των άλλων, μιας και όπως καλά γνωρίζουμε, ο άνθρωπος που μιλάει πολύ εκτίθεται περισσότερο.

«...και μετά δεν μιλάμε πολύ, γιατί το όνειρο ζει στην σιωπή...
Με το βλέμμα στους περαστικούς, να'χα χίλιες σιωπές να ακούς.»

-Lcfr.

XP

Όταν λοιπόν, αφήνω πίσω μου μια κατάσταση, (οποίας μορφής) κάνω έναν μικρο απολογισμό. Ένα "ταμείο" που λένε, για να δω τι μπορώ να κρατήσω, τι να πετάξω και φυσικά τι μπορώ να μάθω από αυτό.

Πρόσφατα λοιπόν, σε μια κουβέντα μου με τον Mephisto, τον ρώτησα:
"και τι κρατάω από όλο αυτό αδερφέ μου;"
"εμπειρία ήταν μεγάλε." μου απάντησε.
"ήταν μια όμορφη εμπειρία"

Και έρχομαι και απαντώ στον Mephisto μέσα από αυτές τις γραμμές.

Όχι φίλε μου, στην ζωή δεν υπάρχεις απλά για να μαζεύεις εμπειρίες. Κάτι τέτοιο ίσως να ισχύει όταν είσαι πιτσιρικάς και δεν ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι.

Όχι όμως όταν είσαι τριάντα χρόνων γαϊδούρι, που το μόνο που ξέρει να κάνει, είναι να επενδύει σε λάθος ανθρώπους.

Ακόμα λοιπόν, να μου απαντηθεί η ερώτηση...

"τελικά, τι κρατάς από μια κατάσταση που τελείωσε;"

Με την απορία θα κοιμηθώ σήμερα...
Καληνύχτα.

-Lcfr.

Random Post

Τελικά, κατέληξα πως η χειρότερη κατηγορία ανθρώπων είναι αυτή των άβουλων.

Τους ψεύτες;
Τους έχουμε μάθει, πλέον, και όταν τους εντοπίζουμε, ξέρουμε ΑΚΡΙΒΩΣ τι πρέπει να κάνουμε για να τους πετάξουμε από την ζωή μας, σαν μασημένες τσίχλες χωρίς ζάχαρη.

Τους αχάριστους; Επίσης.
Τους εγωιστές; Μια από τα ίδια.

Τους άβουλους όμως ανθρώπους; Αυτούς που δεν έχουν την ζωή στα ίδια τους τα χέρια και εξαρτώνται εξολοκλήρου από τις πράξεις και τα λόγια τρίτων;

Εκεί τι κάνεις;

Όταν λοιπόν, έχεις να κάνεις με αυτήν την κατηγορία, από την μια νιώθεις πως πρέπει να κάνεις ότι περνάει από το χέρι σου για να τους "ξυπνήσεις" από αυτόν τον λήθαργο (που έχουν μπει χωρίς να το θέλουν) αλλά από την άλλη, πρέπει να πάρεις τα μέτρα σου, μιας και ο άβουλος άνθρωπος δεν είναι τίποτα άλλο από μια βαλίτσα.

Την μια στιγμή είναι εδώ, ενώ την άλλη είναι εκεί. Όχι επειδή θέλει, αλλά επειδή το χερούλι είναι μόνιμα στα χέρια κάποιου άλλου που αποφασίζει για αυτόν.

Αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορείς να τους εμπιστευθείς ποτέ.
Όσο και να προσπαθήσουν, όσο και να το παλέψουν... Δεν.

Παραμένουν καταδικασμένοι στην σκλαβιά και στην μιζέρια.

-Lcfr.

GPS

Φαντάζομαι πως όλοι σας (μας) έχουμε τουλάχιστον μια εμπειρία από ένα ταξίδι με το αμάξι, παρέα με την φιλική φωνή της κοπελίτσας του GPS, που δίνει οδηγίες.

Έτσι νομίζω είναι και η φιλία, στους ανθρώπους.

Σε ακολουθούν για πάντα, σου δίνουν συμβουλές για την πορεία και το επόμενο βήμα που οφείλεις να κανείς, αφού πρώτα τους έχεις ξεκαθαρίσει/διευκρινίσει, ποιος είναι ο ουσιαστικός και τελικός σου προορισμός.

Επίσης, δεν γίνεται να μην έχει τύχει σε όλους σας, πολλές φορές το GPS να σου υποδεικνύει να ακολουθήσεις μια συγκεκριμένη πορεία, αλλά εσύ, να κόβεις και να ράβεις την διαδρομή.
Στην τελική, εάν κανείς περισσότερα χιλιόμετρα, ή ακόμα και αν χαθείς...

...το ταξίδι παραμένει δικό σου.

Και σε αυτό το ταξίδι, μπορείς να κανείς του κεφαλιού σου.
(με το ανάλογο κόστος φυσικά)

Enjoy the ride.

-Lcfr.

The Labyrinth Theory

Η πουτάνα η ζωή, τελικά, δεν είναι τίποτα άλλο από ένας μεγάλος λαβύρινθος.

Όταν ξεκινάς, έχεις όλη την καλή διάθεση να βρεις την έξοδο και το δώρο που σε περιμένει μαζί της.

Κανείς τα βήματα που νομίζεις πως πρέπει, χωρίς να σκεφτείς ιδιαίτερα. Το κανείς γιατί έχεις τον ενθουσιασμό και την όρεξη που έχει ένα νεογέννητο που μόλις σηκώθηκε στα πόδια του.

Στην πρώτη λάθος στροφή, δεν πτόησε.
Συνεχίσεις κάνοντας διορθωτικές κινήσεις και προχωράς χωρίς να ξέρεις εάν τελικά ήταν σωστές. Από τις επόμενες 2-3 λάθος στροφές, το ηθικό σου, αρχίζει και πέφτει. Η διάθεση σιγά-σιγά εξαφανίζεται ώσπου στο τέλος αναρωτιέσαι...

"Τι διάολο κάνω λάθος και είμαι τόσα χρόνια σε αυτόν τον μπάσταρδο λαβύρινθο; Γιατί τα πράγματα δεν γίνεται να είναι λιγάκι πιο απλά και όπως φαίνονται, να είναι κι όλας?"

-Lcfr.

Dream My Dream

Πρόταση που άκουσα πριν λίγες ημέρες πάνω από μια μπύρα, από την καθημερινή αναγνώστρια Evita:

"μας κανείς πλάκα με τα όνειρα, έτσι;"

Ας "σας κάνω πλάκα" άλλη μια φορά με το χθεσινό όνειρο...

Ήμουν λέει σπίτι μου, και κοιμόμουν μόνος στο κρεβάτι.
Πάνω από τα σκεπάσματα, αλλά περιέργως ένιωθα ιδιαίτερα ζεστά και άνετα, κι ας έκανε κρύο.

Σε κάποια στιγμή άκουσα το κινητό μου να χτυπάει...

Δεν ήταν μήνυμα, ούτε ήχος κλήσης αλλά ούτε και το ξυπνητήρι. Ήταν μια αντρική φωνή, σαν αυτές που ακούς στο ραδιόφωνο να περιγράφουν ποδοσφαιρικούς αγώνες. Κοφτή, λίγο άχρωμη και γρήγορη.

Δεν άκουγα καθαρά τι έλεγε και μέχρι να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει, η φωνή σταμάτησε.

Έπιασα (με δισταγμό δεν σας κρύβω) το κινητό, το κοιτάζω και είχα ένα μήνυμα, το οποίο διάβαζε:

"Σε παρακαλώ, συγχώρεσε με..."

Πριν ξανά ξαπλώσω στο κρεβάτι μου, απάντησα:

"Ποτέ!"

There.
Το πρώτο περίεργο όνειρο του 2012.
Ο Lcfr, των ονείρων μου, πρέπει να παίρνει ναρκωτικά.

-Lcfr.

Just Humans

Αρκετές φορές στο παρελθόν, έχω ακούσει διάφορους γύρω μου, να κατηγορούν τον εαυτό τους.

Για επιλογές, συμπεριφορές, απόψεις, αντιλήψεις, αντιδράσεις, αποφάσεις και για πολλά άλλα.

Επειδή έχω βρεθεί αρκετές φορές σε αυτήν την δύσκολη, αλλά ενδιαφέρουσα θέση, έχω να πω το εξής:

Χαλαρώστε! (relax guy!)

Όλα αυτά, αποδεικνύουν ένα και μόνο πράγμα:

Πως είστε άνθρωποι!!

Και όπως όλοι μας ξέρουμε, οι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι. Έχουμε τα ελαττώματά μας, όπως έχει και ο διπλανός τυχαίος άνθρωπος.

-Lcfr.

To Forget

Τον τελευταίο λοιπόν καιρό, μαζί με τον Mephisto και την Εβίτα, βγάλαμε το εξής συμπέρασμα:

Η μνήμη μου, χρήζει επισκευής.

Άμεσης!

Πραγματικά, πιάνω (ή πιάνουν) τον εαυτό μου, να ξεχνάει πράγματα που έγιναν πριν λίγο (σχετικά) καιρό και δεν τα θυμάμαι καν!!

Καταστάσεις, ονόματα, πρόσωπα και άλλα τέτοια, εντέχνως το μυαλό μου με επιδέξιες κίνησεις τα σβήνει χωρίς δεύτερη σκέψη. Και όχι. Δεν τα στέλνει στον κάδο ανακύκλωσης, για να μπορέσω να τα "ανακαλέσω" κάποια στιγμή.

Όχι.

Delete χωρίς πισωγύρισμα.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, μήπως αυτός είναι ένας ακόμα τρόπος που αντιδρά ο εγκέφαλος, όταν θέλει να προστατέψει τον ιδιοκτήτη του από τραυματικές/στενάχωρες/άβολες/απρόβλεπτες/ντροπιαστικές/ανάρμοστες/προσβλητικές/ ανούσιες εμπειρίες.

Ή μήπως ο εγκέφαλός μου, προσπαθεί να μου πει πως πρέπει να αρχίζω να δίνω λίγη περισσότερη προσοχή σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μου;

Καλά-καλά!!

Αυτό το τελευταίο, ήταν λόγια του Mephisto και ΠΡΟΦΑΝΩΣ όχι του εγκεφάλου μου...

-Lcfr.

To Forgive

Δεν νομίζω κανείς από εμάς εδώ, να μπορεί να πει και να υποστηρίξει με πράξεις πως μπορεί να συγχωρέσει εύκολα.

Να πει δηλαδή, πως αντιμετώπισε μια κατάσταση που τον μειώνει σαν προσωπικότητα, ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ και πως μπορεί εύκολα ή δύσκολα, να την συγχωρέσει.

Να κάνει την καρδιά του πέτρα και να μην της δώσει την καταστροφική έκταση που θα μπορούσε να είχε.

Εάν έχω συγχωρέσει στο παρελθόν;
Ναι. Και έχω συγχωρέσει το ασυγχώρητο, αλλά με μεγάλο κόστος που όμως ήξερα πως δεν θα το άντεχα σε βάθος χρόνου.

Και δεν το άντεξα.

Αυτό και μόνο, τουλάχιστον για εμένα τον διάολο με τα περισσότερα "εγκεφαλικά θέματα" στον κόσμο, αποδεικνύει πως για να συγχωρέσεις κάτι που σε πόνεσε, πρέπει να έχεις "μπάλες" και στομάχι που να μπορεί να χωνέψει.

Προφανώς, δεν έχω φτάσει σε αυτό το σημείο, ακόμα. Και αφού δεν έχω φτάσει μέχρι τώρα, οι πιθανότητες να φτάσω κάποια στιγμή είναι ελάχιστες ή μηδενικές...

Reality Post.

-Lcfr.
ΥΓ. Αισιόδοξα ξεκινάμε το 2012, δεν μπορείτε να πείτε... :)

New Years Resolution

Άχαρη πράξη να ξεκινάει ο νέος χρόνος και να πιέσεις τον εαυτό σου, να θέσει έναν στόχο, που πρέπει να τον καταφέρει μέχρι το τέλος του...

Άχαρη, αλλά μερικές φορές λίγο απαραίτητη.

Για το 2011 λοιπόν, είχα αποφασίσει να αποβάλλω μια και καλή τον εγωισμό από μέσα μου. (για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ:Egoism 2011) Οι ιστορία του έτους που μας άφησε προχθές, δείχνει πως σε ένα μεγάλο βαθμό τα κατάφερα και δεν κρύβω πως η μαύρη μου ψυχή, το διασκεδάζει και είναι λίγο υπερήφανη για αυτό.

Για το νέο αυτό έτος λοιπόν, ο στόχος μου είναι να βρω έναν τρόπο, να μπορέσω να εμπιστευτώ τους ανθρώπους.

Όχι για λίγο και επιπόλαια, με θολές γωνιές και μυστήρια σενάρια διαπλοκής και εξαπάτησης.

Μιλάμε για ακλόνητη εμπιστοσύνη, που θα αντέξει η τρέλα και η παραξενιά που κουβαλάω τριάντα χρόνια μέσα μου.

Ξέρω-ξέρω.
Ανεβάζω τον πήχη, ιδιαίτερα, αλλά όπως έχω πει αρκετές φορές, τα εύκολα τα βαριέμαι.

Καλή χρονιά αδέρφια.

-Lcfr.
ΥΓ. Α! Επίσης, μέσα στο 2012 θα ήθελα να γνωρίσω από κοντά τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη και να του σημαδέψω το πρόσωπο με ένα κοφτερό γυαλί. Απέλπιδα προσπάθεια, μπας και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ σταματήσει ο κόσμος να μου λέει πως του μοιάζω!

Music 2011

Πάει και το 2011 λοιπόν..

Μαζί με το ημερολόγιο, αφήνουμε πίσω μας ότι μας στεναχώρησε, ότι μας χάλασε και ευχόμαστε το 2012 να μας φέρει ΔΙΠΛΑΣΙΑ αυτά που μας στέρησε το 2011.

Ελπίζω να περάσατε καταπληκτικά εχθές και να τινάξατε σαν φρεσκοπλυμένος σκύλος από πάνω σας, ότι κακό σας φόρτωσε το έτος που μας άφησε.

Δεν θα πω κάτι άλλο σήμερα... (από αύριο ξανά ξεκινάει ο μαραθώνιος άρθρων) όμως, οφείλω να τιμήσω το τραγούδι που, αν και ήρθε προς το τέλος του έτους, το χαρακτηρίζει ΣΥΝΟΛΙΚΑ.

Δεν είναι άλλο από το New York των Snow Patrol, που εάν γνωρίζεις την Αγγλική, μπορείς να καταλάβεις και πάνω από όλα να νιώσεις τι θα πει συναίσθημα.

Το τραγούδι αυτό, κερδίζει πανεύκολα τον τίτλο: "Καλύτερο Τραγούδι 2011" και θα παρακαλούσα την προσοχή σας...

(όποιος από εσάς, το ακούσει μια φορά και δεν το ξανά-ακούσει ποτέ, να έχει την κατάρα μου!)

Enjoy.

Αφιερωμένο εξαιρετικά.

-Lcfr.