Τελικά είναι μεγάλη υπόθεση να μπορείς να αντιμετωπίσεις τα προβλήματα που σου εμφανίζει η ζωούλα σου, άμεσα, αποτελεσματικά και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα.
Ο περισσότερος κόσμος (και δεν σας κρύβω, μαζί τους και εγώ) όταν προκύπτει ένα πρόβλημα, στην αρχή τα χάνει. Πανικοβάλλεται, αντιδρά σπασμωδικά και δυστυχώς τις περισσότερες φορές λανθασμένα. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, οι λανθασμένες αυτές αντιδράσεις, έχουν και τα ανάλογα κακά αποτελέσματα. (χρειάζεται να αναφερθώ στο δράση/αντίδραση και άλλα τέτοια φανταστικά ρητά?).
Δυστυχώς, δεν μπορείς να βγάλεις μια οδηγία, για την σωστή αντιμετώπιση των προβλημάτων, μιας και ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός.
Άρα μοναδικά θα αντιδράσει.
Πρακτικά όμως, πιστεύω πως όταν προκύπτει ένα πρόβλημα, πρέπει να παίρνουμε τον χρόνο μας, να το αναλύουμε και να το «σπάμε» σε μικρά, αντιμετωπίσιμα κομμάτια. Όταν καταφέρεις να βάλεις μια ταμπέλα πάνω τους, τότε μπορείς να δουλέψεις στην λύση.
Βήμα-βήμα.
Λοιπόν, σας πληροφορώ ότι το σημαντικότερο κομμάτι είναι να αποδεχθείς την ύπαρξη του προβλήματος. Κάτι που, ας μην κρυβόμαστε, οι περισσότεροι από εμάς αρνούμαστε να το κάνουμε πεισματικά. Αμέσως μετά μπαίνει η θέληση να το αντιμετωπίσεις. Εάν υπάρχει, προχωράς. Εάν δεν υπάρχει, ΟΟΟΟΛΟ το πρόβλημα το βάζεις στο κάτω-κάτω συρτάρι του κομοδίνου. (μέχρι να έχεις τα κότσια να το αντιμετωπίσεις)
Επειδή λοιπόν, ζούμε σε μια χώρα που ο «ωχαδερφισμός» κυριαρχεί, σας τσιγκλάω (μαζί και τον εαυτό μου) να κάνουμε τα πράγματα αλλιώς. Όχι απαραίτητα με τον τρόπου που γράφω σε αυτές τις γραμμές, αλλά διαφορετικά από ότι κάνουμε μέχρι τώρα.
Εάν είστε από τους τυχερούς, που όλα τα αντιμετωπίζετε με επιτυχία χωρίς κόπο, θέλω να σας γνωρίσω από κοντά.
Να σας σταυροφιλήσω ρε αδερφέ.
Να με μάθετε μερικά πράγματα, μπας και βάλω τα θέματά μου, σε μία τάξη.
Σας φιλώ στην μουσούδα. Σήμερα βλέπετε, είμαι ομορφότερος από ποτέ, άρα τυχεροί είσαστε...
:)
-Lcfr.
Tuesday, May 31, 2011
Sunday, May 29, 2011
New Way To Live
Επειδή είχα ανειλημμένη υποχρέωση να είμαι στο Mac για αρκετή ώρα, χάζευα λίγο ανάμεσα στην μουσική μου και έπεσα πάνω σε ένα τραγούδι που είχα καιρό να ακούσω.
Ξέρω-ξέρω. Δεν σας αρέσει και τόσο πολύ όταν ανεβάζω μουσική...
...ΑΛΛΑ!!
Το συγκεκριμένο τραγούδι, έχει βαθύ νόημα και κρυμμένα μηνύματα, για όλους εσάς εκεί έξω, που δεν είσαστε ευχαριστημένοι με την καθημερινότητά σας.
Επειδή λοιπόν, ο Έλληνας το έχει αυτό το "Από Δευτέρα..." ακούστε το τραγουδάκι, διαβάστε τους στίχοι (εδώ: clicky) και ΑΠΟ ΔΕΥΤΕΡΑ (αύριο για να μην ξεχνιόμαστε) βρείτε έναν διαφορετικό τρόπο να γεμίζετε τα 24ωρά σας.
I'll be around as always.
Alter Bridge, A New Way To Live.
-Lcfr.
Ξέρω-ξέρω. Δεν σας αρέσει και τόσο πολύ όταν ανεβάζω μουσική...
...ΑΛΛΑ!!
Το συγκεκριμένο τραγούδι, έχει βαθύ νόημα και κρυμμένα μηνύματα, για όλους εσάς εκεί έξω, που δεν είσαστε ευχαριστημένοι με την καθημερινότητά σας.
Επειδή λοιπόν, ο Έλληνας το έχει αυτό το "Από Δευτέρα..." ακούστε το τραγουδάκι, διαβάστε τους στίχοι (εδώ: clicky) και ΑΠΟ ΔΕΥΤΕΡΑ (αύριο για να μην ξεχνιόμαστε) βρείτε έναν διαφορετικό τρόπο να γεμίζετε τα 24ωρά σας.
I'll be around as always.
Alter Bridge, A New Way To Live.
-Lcfr.
Lost Coin
Μπορεί να έχω γίνει κουραστικός στο να λέω ότι αυτή η χρονιά είναι η τυχερή μου, αλλά όλα αυτά που συμβαίνουν, δεν μπορεί να είναι τυχαία.Κουραστικός αλλά ταυτόχρονα πανέμορφος! (όποιος με κράζει αυτήν την στιγμή, έχω να του πω, ένα στιχάκι για την ζήλια και την ψώρα ;) )
Την περασμένη Τετάρτη λοιπόν, ΑΛΛΟ ένα κέρμα με βρήκε στον δρόμο μου. Μαζί με αυτό λοιπόν, το 2011 έχω βρει 6 κέρματα (τα οποία κρατάω ευλαβικά σε έναν συγκεκριμένο χώρο) και ανυπομονώ να βρω το επόμενο.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε το συναίσθημα που σε κυριεύει την στιγμή που, από το πουθενά βρίσκεις κάτι που στην τελική δεν σου άνηκε και από εκείνη την στιγμή και μετά, θα το έχεις στην τσέπη σου για όσο εσύ θες.
Και όχι, πικρόχολοι αναγνώστες μου. Δεν αναφέρομαι στην αξία του κέρματος!! (Το λέω αυτό γιατί στο παρελθόν με έχετε κατηγορήσει για τσιγκουνιά και άλλα τέτοια φανταστικά πραγματάκια) :)
Enjoy λοιπόν.
-Lcfr.
Saturday, May 28, 2011
Medicine
Διάβασα τις προάλλες, πως οι αγαπημένοι μας επιστήμονες, ανακάλυψαν ένα φάρμακο που μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να ξεχάσει τις τραυματικές και άσχημες εμπειρίες από το παρελθόν του.
"Eternal Sunshine Of A Spotless Mind" anyone? (η καλύτερη ταινία που έχω δει στην ζωή μου και την συνιστώ ανεπιφύλακτα)
Το τελευταίο καιρό, είμαι υπέρμαχος της άποψης, πως είναι χιλιάδες φορές καλύτερα, να αισθάνεσαι άσχημα ή, στην προκειμένη περίπτωση, να έχεις κακές αναμνήσεις από το να μην αισθάνεσαι ΤΙΠΟΤΑ.
Μην με παρεξηγήσετε. Το να αισθάνεσαι χάλια, ΦΥΣΙΚΑ και δεν είναι το καλύτερο σενάριο. Απλά, θεωρώ πως, ΟΛΑ μα ΟΛΑ τα συναισθήματα καθώς και ΟΛΕΣ μα ΟΛΕΣ τις καταστάσεις που περνάμε, ΠΡΕΠΕΙ να τις δεχόμαστε και να τις αντιμετωπίζουμε σαν κομμάτι του εαυτού μας.
Θετικές ή αρνητικές.
Ο δρόμος που περπατήσαμε στο παρελθόν μπορεί να ήταν σπασμένος και γεμάτος αγκάθια. Τα βήματα που κάναμε πάνω του όμως, δεν παύουν να είναι δικά μας. Έχουν αφήσει το ίχνος τους, κάνοντας αυτόν τον δρόμο, δικό μας.
Όπως μπορείτε να καταλάβετε είμαι ενάντια σε αυτό το φαρμακευτική κόλπο. Οι κακές αναμνήσεις, με κάνουν να αποζητώ τις καλές, στο αύριό μου.
Και ήρθε η στιγμή να ρωτήσω εσάς λοιπόν.
Θα παίρνατε ποτέ αυτό το φάρμακο;
Θα εξαφανίζατε μονομιάς τις όποιες κακές εμπειρίες του παρελθόντος;
Πατήστε:
-iLike για ΝΑΙ και
-iDon'tLike για ΟΧΙ.
Άντε να σας δω...
-Lcfr.
"Eternal Sunshine Of A Spotless Mind" anyone? (η καλύτερη ταινία που έχω δει στην ζωή μου και την συνιστώ ανεπιφύλακτα)
Το τελευταίο καιρό, είμαι υπέρμαχος της άποψης, πως είναι χιλιάδες φορές καλύτερα, να αισθάνεσαι άσχημα ή, στην προκειμένη περίπτωση, να έχεις κακές αναμνήσεις από το να μην αισθάνεσαι ΤΙΠΟΤΑ.
Μην με παρεξηγήσετε. Το να αισθάνεσαι χάλια, ΦΥΣΙΚΑ και δεν είναι το καλύτερο σενάριο. Απλά, θεωρώ πως, ΟΛΑ μα ΟΛΑ τα συναισθήματα καθώς και ΟΛΕΣ μα ΟΛΕΣ τις καταστάσεις που περνάμε, ΠΡΕΠΕΙ να τις δεχόμαστε και να τις αντιμετωπίζουμε σαν κομμάτι του εαυτού μας.
Θετικές ή αρνητικές.
Ο δρόμος που περπατήσαμε στο παρελθόν μπορεί να ήταν σπασμένος και γεμάτος αγκάθια. Τα βήματα που κάναμε πάνω του όμως, δεν παύουν να είναι δικά μας. Έχουν αφήσει το ίχνος τους, κάνοντας αυτόν τον δρόμο, δικό μας.
Όπως μπορείτε να καταλάβετε είμαι ενάντια σε αυτό το φαρμακευτική κόλπο. Οι κακές αναμνήσεις, με κάνουν να αποζητώ τις καλές, στο αύριό μου.
Και ήρθε η στιγμή να ρωτήσω εσάς λοιπόν.
Θα παίρνατε ποτέ αυτό το φάρμακο;
Θα εξαφανίζατε μονομιάς τις όποιες κακές εμπειρίες του παρελθόντος;
Πατήστε:
-iLike για ΝΑΙ και
-iDon'tLike για ΟΧΙ.
Άντε να σας δω...
-Lcfr.
Nighty night.
Δεν είμαι και στα καλύτερά μου, για να γράψω πολλά, μετα τις σημερινές μπύρες...
Αύριο τα καλύτερα αδέρφια μου.
Καλο βράδυ και όνειρα πονηρά.
Όπως τα θέλω :)
Non FUCKING Serviam.
-Lcfr.
PS. Είχα σκοπό να ανάβασω έπος τραγούδι αλλά δεν έχω κουράγιο να ανοίξω το Mac...zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz και ξανά zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz....
Αύριο τα καλύτερα αδέρφια μου.
Καλο βράδυ και όνειρα πονηρά.
Όπως τα θέλω :)
Non FUCKING Serviam.
-Lcfr.
PS. Είχα σκοπό να ανάβασω έπος τραγούδι αλλά δεν έχω κουράγιο να ανοίξω το Mac...zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz και ξανά zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz....
Friday, May 27, 2011
Delete Contact? Part2
Σε συνέχεια του χθεσινού άρθρου για το εάν ΠΡΕΠΕΙ να κανείς delete τηλέφωνα, μηνύματα κτλ, θέλω να προσθέσω ένα-δύο πραγματάκια, μιας και επηρεάστηκα από ένα σχόλιο του χρήστη "λινι".
Νομίζω πως ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων, που τρέφονται από την ευρεία έννοια του όρου "επικοινωνία". Η κατηγορία αυτή, χρησιμοποιεί (με την καλή έννοια της λέξης) την βαθειά επικοινωνία σαν τροφή, που μπορεί να ταΐσει για αρκετό καιρό τον εγκέφαλο. Έτσι ο ιδιοκτήτης του, βρίσκεται σε καλή κατάσταση και ξημερώνει χαρούμενες ημέρες.
Η ουσιαστική (και ποιοτική όπως συνηθίζω να την λέω) επικοινωνία, είναι σαν ένα δυνατό ναρκωτικό. Μια εθιστική ουσία, που σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα σαν μια μεγάλη σκάλα που δεν ξέρεις που καταλήγει. Την ανεβαίνεις λοιπόν, γιατί θέλεις και ΜΠΟΡΕΙΣ, βήμα-βήμα, σκαλί-σκαλί, μέχρι να φτάσεις στο τέλος της. Δηλαδή σε όποιον απώτερο σκοπό μπορεί να έχεις. Σκοπός που, ή τον ξέρεις από την αρχή ή σου προκύπτει στην πορεία.
Την σκάλα αυτή, μπορείς να την κάνεις να έχει άπειρα ή ελάχιστα σκαλοπάτια. Η απόσταση μέχρι τον "στόχο" μπορεί να είναι μικρή ή μεγάλη. Μπορεί και να μην υπάρχει ΚΑΝ στόχος. Η δυνατότητα αυτή, έρχεται και δένει σαν γάντι με αυτό που έγραψε εχθές ο χρήστης "λινι" στο σχόλιό του:
"...πρέπει να ζούμε με τις επιλογές... άλλοτε τις δικές μας και άλλοτε των άλλων."
Επιλογές του ενός ή του άλλου. Με κυριάρχουσα όμως, του ανθρώπου που μοιράζει τα φύλλα της τράπουλας.
Αυτός δηλαδή που επιδιώκει και τροφοδοτεί.
Αυτός δηλαδή που κόβει και ράβει.
Αυτός που επιτρέπει ή όχι.
Αυτός, δηλαδή, που ανοίγει ή κ"λινι" την πόρτα.
-Lcfr.
Νομίζω πως ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων, που τρέφονται από την ευρεία έννοια του όρου "επικοινωνία". Η κατηγορία αυτή, χρησιμοποιεί (με την καλή έννοια της λέξης) την βαθειά επικοινωνία σαν τροφή, που μπορεί να ταΐσει για αρκετό καιρό τον εγκέφαλο. Έτσι ο ιδιοκτήτης του, βρίσκεται σε καλή κατάσταση και ξημερώνει χαρούμενες ημέρες.
Η ουσιαστική (και ποιοτική όπως συνηθίζω να την λέω) επικοινωνία, είναι σαν ένα δυνατό ναρκωτικό. Μια εθιστική ουσία, που σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα σαν μια μεγάλη σκάλα που δεν ξέρεις που καταλήγει. Την ανεβαίνεις λοιπόν, γιατί θέλεις και ΜΠΟΡΕΙΣ, βήμα-βήμα, σκαλί-σκαλί, μέχρι να φτάσεις στο τέλος της. Δηλαδή σε όποιον απώτερο σκοπό μπορεί να έχεις. Σκοπός που, ή τον ξέρεις από την αρχή ή σου προκύπτει στην πορεία.Την σκάλα αυτή, μπορείς να την κάνεις να έχει άπειρα ή ελάχιστα σκαλοπάτια. Η απόσταση μέχρι τον "στόχο" μπορεί να είναι μικρή ή μεγάλη. Μπορεί και να μην υπάρχει ΚΑΝ στόχος. Η δυνατότητα αυτή, έρχεται και δένει σαν γάντι με αυτό που έγραψε εχθές ο χρήστης "λινι" στο σχόλιό του:
"...πρέπει να ζούμε με τις επιλογές... άλλοτε τις δικές μας και άλλοτε των άλλων."
Επιλογές του ενός ή του άλλου. Με κυριάρχουσα όμως, του ανθρώπου που μοιράζει τα φύλλα της τράπουλας.
Αυτός δηλαδή που επιδιώκει και τροφοδοτεί.
Αυτός δηλαδή που κόβει και ράβει.
Αυτός που επιτρέπει ή όχι.
Αυτός, δηλαδή, που ανοίγει ή κ"λινι" την πόρτα.
-Lcfr.
Thursday, May 26, 2011
Delete Contact?
Το ερέθισμα, για μία ακόμα φορά, ήρθε από έναν σύντομο αλλά ουσιαστικό διάλογο στο τηλέφωνο με τον Mephisto.
Ξεκίνησα λέγοντας του, πως ήμουν ιδιαίτερα χαρούμενος που βρήκα και διάβασα κάποια παλιά e-mails που αντάλλαζα με ένα πρόσωπο από το παρελθόν μου. (κοντινό ή μακρινό δεν είμαι υποχρεωμένος να σας πω! :) ) Και σας μιλάω ειλικρινά, όταν σταμάτησα να τα διαβάζω, "έπιασα" τον εαυτό μου να έχει ένα δικαιολογημένα βλαμμένο χαμόγελο. Βλέπετε, είχα περάσει εξαιρετικές στιγμές και εντυπωσιακά πρωτόγνωρες καταστάσεις...
Όταν, λοιπόν, το είπα αυτό στον Mephisto, μου είπε λακωνικά και κοφτά (για να μην πω Σπαρτιάτικα):
"Ρε τσολιά, (Σημείωση: Το επίθετο «τσολιάς» μας ακολουθεί ΧΡΟΝΙΑ ολόκληρα), εσύ δεν είσαι αυτός που όταν 'τελειώνεις' με έναν άνθρωπο, διαγράφεις τα ΠΑΝΤΑ; Αριθμούς τηλεφώνου, μηνύματα κτλ;"
Και απαντώ ολοκληρωμένα μέσα από αυτές τις γραμμές:
Όταν 'τελειώνω', λοιπόν με έναν άνθρωπο, η αλήθεια είναι πως διαγραφώ το τηλέφωνο και όσα μηνύματα είχα κρατήσει, σχεδόν αμέσως. Δεν το κάνω από εκδίκηση ή σπασμωδική εφηβική κίνηση. Το κάνω γιατί εάν έχω έστω και ένα ψεγάδι συναισθήματος μέσα μου για αυτόν, την στιγμή που ξέρω πως ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ (για χ-ψ λόγους) είναι καλύτερο να μην έχω μέσω επικοινωνίας, μιας και είμαι σίγουρος ότι θα το χρησιμοποιήσω.
Σίγουρα θα το χρησιμοποιήσω.
Σας διαβεβαιώ για αυτό.
Και επειδή δεν μου αρέσει, ούτε να χτυπάω πόρτες που δεν είναι διαθέσιμες, ούτε να "ενοχλώ", θεωρώ πως το Delete Contact, είναι η ιδανική λύση.
Το έχω κάνει στο παρελθόν;
Ναι.
Έχω μετανιώσει που το έκανα;
Επίσης Ναι.
Θα το ξανά κάνω?
Ξανά μανά ΝΑΙ (με βροντερά κεφάλαια γράμματα)
Τα αθώα όμως, e-mails δεν τα κουβαλάς μαζί σου καθημερινά (εκτός και εάν έχεις iPhone :) ). Δεν χρειάζεται να τα μεταφέρεις στον κάδο απορριμμάτων μιας και φαντάζουν απόμακρα. Μπορείς να τα διαβάσεις που και που, για να μπεις στην άχαρη, αλλά μερικές φορές απαραίτητη διαδικασία να συγκρίνεις. Τις καταστάσεις που έζησες, με τις καταστάσεις που ζεις.
Εάν οι καταστάσεις που ζεις τώρα είναι καλύτερες, τότε είσαι πραγματικά ευτυχισμένος...
Εάν όχι... (τρεις βασανιστικές τελείες, γεμάτες νόημα)
Άρα, εάν δεν επικοινωνώ με αρκετούς/ες από εσάς, δεν θα πει ότι δεν το θέλω.
Θα πει ότι δεν έχω τον τρόπο.
Καλύτερα λοιπόν, να με μισήσετε για αυτό που είμαι, παρά να με αγαπήσετε για αυτό που ΔΕΝ είμαι.
Μην ξεχνάτε:
Άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν. (τα έχουμε ξαναπεί αυτά)
-Lcfr.
PS. Να και ο βασικότερος λόγος που όταν χτυπάει το τηλέφωνο από νούμερο που δεν το έχω αποθηκευμένο, αναρωτιέμαι εάν ΠΡΕΠΕΙ να το απαντήσω... (και συνήθως ΔΕΝ το απαντάω..)
Ξεκίνησα λέγοντας του, πως ήμουν ιδιαίτερα χαρούμενος που βρήκα και διάβασα κάποια παλιά e-mails που αντάλλαζα με ένα πρόσωπο από το παρελθόν μου. (κοντινό ή μακρινό δεν είμαι υποχρεωμένος να σας πω! :) ) Και σας μιλάω ειλικρινά, όταν σταμάτησα να τα διαβάζω, "έπιασα" τον εαυτό μου να έχει ένα δικαιολογημένα βλαμμένο χαμόγελο. Βλέπετε, είχα περάσει εξαιρετικές στιγμές και εντυπωσιακά πρωτόγνωρες καταστάσεις...
Όταν, λοιπόν, το είπα αυτό στον Mephisto, μου είπε λακωνικά και κοφτά (για να μην πω Σπαρτιάτικα):
"Ρε τσολιά, (Σημείωση: Το επίθετο «τσολιάς» μας ακολουθεί ΧΡΟΝΙΑ ολόκληρα), εσύ δεν είσαι αυτός που όταν 'τελειώνεις' με έναν άνθρωπο, διαγράφεις τα ΠΑΝΤΑ; Αριθμούς τηλεφώνου, μηνύματα κτλ;"
Και απαντώ ολοκληρωμένα μέσα από αυτές τις γραμμές:
Όταν 'τελειώνω', λοιπόν με έναν άνθρωπο, η αλήθεια είναι πως διαγραφώ το τηλέφωνο και όσα μηνύματα είχα κρατήσει, σχεδόν αμέσως. Δεν το κάνω από εκδίκηση ή σπασμωδική εφηβική κίνηση. Το κάνω γιατί εάν έχω έστω και ένα ψεγάδι συναισθήματος μέσα μου για αυτόν, την στιγμή που ξέρω πως ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ (για χ-ψ λόγους) είναι καλύτερο να μην έχω μέσω επικοινωνίας, μιας και είμαι σίγουρος ότι θα το χρησιμοποιήσω.
Σίγουρα θα το χρησιμοποιήσω.
Σας διαβεβαιώ για αυτό.
Και επειδή δεν μου αρέσει, ούτε να χτυπάω πόρτες που δεν είναι διαθέσιμες, ούτε να "ενοχλώ", θεωρώ πως το Delete Contact, είναι η ιδανική λύση.
Το έχω κάνει στο παρελθόν;
Ναι.
Έχω μετανιώσει που το έκανα;
Επίσης Ναι.
Θα το ξανά κάνω?
Ξανά μανά ΝΑΙ (με βροντερά κεφάλαια γράμματα)
Τα αθώα όμως, e-mails δεν τα κουβαλάς μαζί σου καθημερινά (εκτός και εάν έχεις iPhone :) ). Δεν χρειάζεται να τα μεταφέρεις στον κάδο απορριμμάτων μιας και φαντάζουν απόμακρα. Μπορείς να τα διαβάσεις που και που, για να μπεις στην άχαρη, αλλά μερικές φορές απαραίτητη διαδικασία να συγκρίνεις. Τις καταστάσεις που έζησες, με τις καταστάσεις που ζεις.
Εάν οι καταστάσεις που ζεις τώρα είναι καλύτερες, τότε είσαι πραγματικά ευτυχισμένος...
Εάν όχι... (τρεις βασανιστικές τελείες, γεμάτες νόημα)
Άρα, εάν δεν επικοινωνώ με αρκετούς/ες από εσάς, δεν θα πει ότι δεν το θέλω.
Θα πει ότι δεν έχω τον τρόπο.
Καλύτερα λοιπόν, να με μισήσετε για αυτό που είμαι, παρά να με αγαπήσετε για αυτό που ΔΕΝ είμαι.
Μην ξεχνάτε:
Άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν. (τα έχουμε ξαναπεί αυτά)
-Lcfr.
PS. Να και ο βασικότερος λόγος που όταν χτυπάει το τηλέφωνο από νούμερο που δεν το έχω αποθηκευμένο, αναρωτιέμαι εάν ΠΡΕΠΕΙ να το απαντήσω... (και συνήθως ΔΕΝ το απαντάω..)
Wednesday, May 25, 2011
SEX
Τελικά μπορείτε μου εξηγήσετε ΓΙΑΤΙ ο εγκέφαλός μας, είναι τόσο περίπλοκος και εντυπωσιακά ισχυρός;
Όταν δεν είσαι στα καλά σου, όλα όσα σε περιστοιχίζουν, (είτε μιλάμε για υλικά, είτε για ανθρώπους), σου φαίνονται γκρι. Αδιάφορα και χωρίς ιδιαίτερη αξία αναφοράς. (πόσο μάλλον να ασχοληθείς σοβαρά μαζί τους)
Αντιθέτως, όταν είσαι στα καλά σου, τα ίδια πράγματα φαντάζουν έντονα, γεμάτα χρώμα και πάθος. Τα νιώθεις εξαιρετικά διαθέσιμα και ζουμερά. Κάτι σαν ένα φρέσκο φρούτο. Ειδικά δε, η μουσική. Ακούγεται εντονότερη και εκπληκτική! Ότι είδος και να είναι, στα πλαίσια του γούστου φυσικά, μεταφράζετε από τα αυτιά πιο ζωηρή και οικεία.
Ποια όμως πράξη, αξιολάτρευτα στρουμφάκια μου, είναι καθαρά εγκεφαλική και την αποζητά διαρκώς ο άνθρωπος;
Το ΣΕΞ αδέρφια μου.
Όταν δεν είσαι στα καλά σου, το σεξ, είναι μια αιματηρή αγγαρεία, που μόνο απογοήτευση μπορεί να σου προσφέρει σε μεγάλες και άτοκες δόσεις. Μπλοκάρει ο εγκέφαλος με χαρακτηριστική άνεση, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος Ή να λειτουργεί σπασμωδικά και ατσούμπαλα, (και ας μην κρυβόμαστε, πολλές φορές ντροπιαστικά γρήγορα) Ή να μην λειτουργεί και καθόλου!
Όταν η γυναίκα λέει, "Σήμερα έχω πονοκέφαλο" (κλισέ από τα λίγα) πραγματικά δεν έχει όρεξη ή βαριέται να μπει στην όλη διαδικασία (αν και, μεταξύ μας, δεν κάνετε και τίποτα! όλα από εμάς τα περιμένετε!! :P).
Ο άνδρας, σαν άλλο σεξουαλικό κτήνος, πολύ δύσκολα (για να μην πω σπάνια) θα πει: "σήμερα δεν έχω όρεξη". Εάν όμως βλέπετε σημαντική αλλαγή στους χρόνους (προς τα κάτω) και/ή στην ποιότητα της απόδοσης, τότε φίλες μου καλύτερα είναι να κάνετε ένα βηματάκι πίσω. Το σώμα βλέπετε θέλει, αλλά η "μηχανή" αδυνατεί.
Οι πιθανότητες το μυαλό του να τρέχει αλλού, με πολλά χιλιόμετρα την ώρα, είναι μεγάλες! Όχι απαραίτητα σε κάποια άλλη γυναίκα, (αν και είναι ΠΟΛΥ πιθανό) αλλά στο οτιδήποτε τον απασχολεί εκείνη την περίοδο.
Δείξτε λοιπόν, κατανόηση.
Και επιτέλους χωνέψτε, ότι οι άνδρες είναι περισσότερο εγκεφαλικά όντα από εσάς.
Λέαινες!!!
:)
-Lcfr.
P.S. Εξακολουθώ να μην είμαι καλά και δεν κάνετε τίποτα για αυτό! Σιχτίρ πια..
Tuesday, May 24, 2011
Reality Blog
Η καθημερινότητα δεν είναι εύκολη...
Και είμαι σίγουρος πως δεν περιμένετε εμένα να σας το πω αυτό.
Γνωρίζω πολύ καλά, πως αυτά για τα οποία γράφω τόσο καιρό τώρα και οι απόψεις μου για τις κινήσεις που πρέπει να έχουμε απέναντι στα διάφορα καθημερινά θέματα, μπορεί να ακούγονται εύκολα στις λέξεις. Σας διαβεβαιώ όμως, πως είναι δύσκολα στις πράξεις.
Δύσκολα και κοπιαστικά.
Παρατηρήστε όμως τι γράφω στην τελευταία μου πρόταση:
"δύσκολα και κοπιαστικά"
Δεν γράφω "ακατόρθωτα και κοπιαστικά" ή κάτι άλλο παρεμφερές και τρομακτικό.
Θα συμφωνήσω, πως το να έχεις (για παράδειγμα), θέματα εμπιστοσύνης (βλ. άρθρα: Trust issues Part 1 & Trust Issues Part2) δεν είναι υπόθεση που μπορείς να την ξεπεράσεις διαβάζοντας έναν ομοιοπαθούντα σαν εμένα. Μπορείς όμως, να αρχίσεις να δουλεύεις σιγά-σιγά πάνω στο θέμα αυτό, χρησιμοποιώντας τις λέξεις του, σαν απλή έμπνευση. Σαν απλή σημαία για την αρχή.
Μέρα με την ημέρα.
Βήμα-βήμα κοιτάζοντας ΠΑΝΤΑ ευθεία και ποτέ προς τα πίσω. (Με έχει κάψει αρκετές φορές αυτό το «προς τα πίσω». Αφήστε με να γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο κακό και μάταιο είναι.)
Εμένα δείτε με σαν κάποιον Random τυπάκο, που προσπαθεί να κρατήσει μια internetική σημαία κινήτρου, για τα θέματα που ζει και καταπιάνεται. Μπορεί να διαφωνείτε στον τρόπο που θεωρώ σωστό να αντιμετωπίζω τα θέματα, ή μπορεί να βρείτε κοινά πατήματα. Εάν το καλοσκεφτείτε, όλα αυτά που γράφω καθημερινά, μπορεί να κάνουν πρώτα καλό σε εμένα τον ίδιο, που είμαι σίγουρος πως έχετε καταλάβει ότι έχω αρκετά θεματάκια.
Τα πράγματα δεν γίνονται εύκολα από την μια στιγμή στην άλλη.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να σπρώξουμε λίγο την όλη διαδικασία.
Κάτι σαν Reality Blog...
-Lcfr.
Ps. Κατόπιν διαβουλεύσεων, θα ακολουθήσει δεύτερο ΔΥΝΑΤΟ και ιδιαίτερα kinky post. Stay Tuned.
Και είμαι σίγουρος πως δεν περιμένετε εμένα να σας το πω αυτό.
Γνωρίζω πολύ καλά, πως αυτά για τα οποία γράφω τόσο καιρό τώρα και οι απόψεις μου για τις κινήσεις που πρέπει να έχουμε απέναντι στα διάφορα καθημερινά θέματα, μπορεί να ακούγονται εύκολα στις λέξεις. Σας διαβεβαιώ όμως, πως είναι δύσκολα στις πράξεις.
Δύσκολα και κοπιαστικά.
Παρατηρήστε όμως τι γράφω στην τελευταία μου πρόταση:
"δύσκολα και κοπιαστικά"
Δεν γράφω "ακατόρθωτα και κοπιαστικά" ή κάτι άλλο παρεμφερές και τρομακτικό.
Θα συμφωνήσω, πως το να έχεις (για παράδειγμα), θέματα εμπιστοσύνης (βλ. άρθρα: Trust issues Part 1 & Trust Issues Part2) δεν είναι υπόθεση που μπορείς να την ξεπεράσεις διαβάζοντας έναν ομοιοπαθούντα σαν εμένα. Μπορείς όμως, να αρχίσεις να δουλεύεις σιγά-σιγά πάνω στο θέμα αυτό, χρησιμοποιώντας τις λέξεις του, σαν απλή έμπνευση. Σαν απλή σημαία για την αρχή.
Μέρα με την ημέρα.
Βήμα-βήμα κοιτάζοντας ΠΑΝΤΑ ευθεία και ποτέ προς τα πίσω. (Με έχει κάψει αρκετές φορές αυτό το «προς τα πίσω». Αφήστε με να γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο κακό και μάταιο είναι.)
Εμένα δείτε με σαν κάποιον Random τυπάκο, που προσπαθεί να κρατήσει μια internetική σημαία κινήτρου, για τα θέματα που ζει και καταπιάνεται. Μπορεί να διαφωνείτε στον τρόπο που θεωρώ σωστό να αντιμετωπίζω τα θέματα, ή μπορεί να βρείτε κοινά πατήματα. Εάν το καλοσκεφτείτε, όλα αυτά που γράφω καθημερινά, μπορεί να κάνουν πρώτα καλό σε εμένα τον ίδιο, που είμαι σίγουρος πως έχετε καταλάβει ότι έχω αρκετά θεματάκια.
Τα πράγματα δεν γίνονται εύκολα από την μια στιγμή στην άλλη.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να σπρώξουμε λίγο την όλη διαδικασία.
Κάτι σαν Reality Blog...
-Lcfr.
Ps. Κατόπιν διαβουλεύσεων, θα ακολουθήσει δεύτερο ΔΥΝΑΤΟ και ιδιαίτερα kinky post. Stay Tuned.
Monday, May 23, 2011
Out Of Hand
Πριν κάτι ημέρες, μιλούσα στο τηλέφωνο με τον Mephisto (η φίρμα του blog) ο οποίος πάνω στην κουβέντα, με ερέθισε με μια και μόνο πρόταση:
"Μεγάλε..." είπε με στόμφο.
"...μερικά πράγματα δεν είναι στο χέρι σου..."
Και αναρωτιέται με την σειρά του, ο άνθρωπος που ξεχειλώνει τις σκέψεις του, ιδιαίτερα τις νυχτερινές ώρες (μεγάααααλο σφάλμα):
Τι μπορεί να κάνει ένας υπέρ-κοντρολικός άνθρωπος (αυτός δηλαδή, που θέλει να ελέγχει όσων το δυνατόν περισσότερα) όταν έχει να αντιμετωπίσει καταστάσεις που δεν είναι του χεριού του? Προσπαθεί να τις κουμαντάρει και να τις φέρει στα μέτρα του, ή απλά αφήνεται στο κύμα και όπου τον βγάλει ο αέρας?
Μήπως αυτό που μου είπε ο Mephisto, έχει μόνο ΜΙΑ λειτουργική και ουσιαστική απάντηση, για ανθρώπους σαν και εμένα;
Μήπως η σωστή απάντηση είναι:
"...δεν είναι του χεριού μου; Κάτσε και θα δεις!!"?
-Lcfr.
Ps. Ακούς εκεί "υπέρ-κοντρολικός"... Τι γράφω ο άνθρωπος και δεν με συλλαμβάνουν...
"Μεγάλε..." είπε με στόμφο.
"...μερικά πράγματα δεν είναι στο χέρι σου..."
Και αναρωτιέται με την σειρά του, ο άνθρωπος που ξεχειλώνει τις σκέψεις του, ιδιαίτερα τις νυχτερινές ώρες (μεγάααααλο σφάλμα):
Τι μπορεί να κάνει ένας υπέρ-κοντρολικός άνθρωπος (αυτός δηλαδή, που θέλει να ελέγχει όσων το δυνατόν περισσότερα) όταν έχει να αντιμετωπίσει καταστάσεις που δεν είναι του χεριού του? Προσπαθεί να τις κουμαντάρει και να τις φέρει στα μέτρα του, ή απλά αφήνεται στο κύμα και όπου τον βγάλει ο αέρας?
Μήπως αυτό που μου είπε ο Mephisto, έχει μόνο ΜΙΑ λειτουργική και ουσιαστική απάντηση, για ανθρώπους σαν και εμένα;
Μήπως η σωστή απάντηση είναι:
"...δεν είναι του χεριού μου; Κάτσε και θα δεις!!"?
-Lcfr.
Ps. Ακούς εκεί "υπέρ-κοντρολικός"... Τι γράφω ο άνθρωπος και δεν με συλλαμβάνουν...
Sunday, May 22, 2011
Leftovers
Οι άνθρωποι, θεωρώ, αφήνουν καλώς ή κακώς, στις ζωές των γύρω, κατάλοιπα. Ανάλογα με την επένδυση που είχες (προφανώς) κάνει στον εκάστοτε άνθρωπο, τα κατάλοιπα είναι περισσότερα ή λιγότερα. Έντονα ή αδιάφορα. Κόκκινα ή γκρι.
Μπορείς να βρεις πολλές κατηγορίες καταλοίπων χωρίς ιδιαίτερη σκέψη... Υλικά, συναισθηματικά, ουσιαστικά ή ανούσια και στην δική μου περίπτωση ΜΟΥΣΙΚΑ.
Ο κάθε άνθρωπος ανέκαθεν στα μάτια μου, αφήνει μουσικά κατάλοιπα. Συνήθως μιλάμε για ένα τραγούδι που το έχω συνδέσει ιδιαίτερα με αυτόν και δυστυχώς, μετά το άτυπο "adieu" δύσκολα το ξανά ακούω. Και αυτό ξέρω πως είναι στενάχωρο... Βλέπετε η μουσική, δεν μου αρέσει να κόβεται από την ζωή μου έτσι άγαρμπα και απότομα.
Όταν ένα τραγούδι με μάγεψε συναισθηματικά μέσα σε ένα αμάξι κάποιο βράδυ και πλέον ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να το ξανά ακούσω, δεν μου αφήνει και την πιο γλυκιά γεύση στο στόμα...
Σωστά?
Ας το ακούσουμε λοιπόν, μια τελευταία φορά.
Μαζί...
ΕΠΕΙΔΗ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.
Enjoy.
Beirut, The Gulag Orkestar
-Lcfr.
Μπορείς να βρεις πολλές κατηγορίες καταλοίπων χωρίς ιδιαίτερη σκέψη... Υλικά, συναισθηματικά, ουσιαστικά ή ανούσια και στην δική μου περίπτωση ΜΟΥΣΙΚΑ.
Ο κάθε άνθρωπος ανέκαθεν στα μάτια μου, αφήνει μουσικά κατάλοιπα. Συνήθως μιλάμε για ένα τραγούδι που το έχω συνδέσει ιδιαίτερα με αυτόν και δυστυχώς, μετά το άτυπο "adieu" δύσκολα το ξανά ακούω. Και αυτό ξέρω πως είναι στενάχωρο... Βλέπετε η μουσική, δεν μου αρέσει να κόβεται από την ζωή μου έτσι άγαρμπα και απότομα.
Όταν ένα τραγούδι με μάγεψε συναισθηματικά μέσα σε ένα αμάξι κάποιο βράδυ και πλέον ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να το ξανά ακούσω, δεν μου αφήνει και την πιο γλυκιά γεύση στο στόμα...
Σωστά?
Ας το ακούσουμε λοιπόν, μια τελευταία φορά.
Μαζί...
ΕΠΕΙΔΗ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.
Enjoy.
Beirut, The Gulag Orkestar
-Lcfr.
Saturday, May 21, 2011
Friday, May 20, 2011
Lonely Nail
Ήρθε η ώρα, να σας πω και ένα μικρο μυστικό για εμένα. (Πλάκα-πλάκα, έτσι που το πάμε, σε λίγο θα τα ξέρετε ΌΛΑ για εμένα... Έχω την εντύπωση πως κάτι πρέπει να κάνω για αυτό και σύντομα..)
Από μικρός λοιπόν, το νύχι του παράμεσου (διπλανό δάχτυλο του μικρού) στο δεξί μου χέρι, (μην κοιτάτε το χέρι σας, για να δείτε σε πιο δάχτυλο αναφέρομαι! Σας βλέπω!) ήταν ο αποδέκτης όλων των κακών συναισθημάτων που ενίοτε είχα/έχω:
Όσοι λοιπόν, έχετε την σπάνια (πραγματικά) δυνατότητα να με δείτε από κοντά και θέλετε να καταλάβετε σε τι διάθεση βρίσκομαι, δεν έχετε να κάνετε τίποτα άλλο, από το να κοιτάξετε το συγκεκριμένο νύχι στο δεξί μου χέρι. Αν και, για να πω την αλήθεια μου, λίγες είναι οι στιγμές που το έχω "εκτεθειμένο" σε κοινή θέα. Συνήθως το κρύβω, ή επιλέγω συγκεκριμένες στάσεις χεριών, που να μην φαίνεται...
Και σας διαβεβαιώ.
Την συγκεκριμένη περίοδο, φοράω hansaplast για να μην φαίνεται.
Yup, this is NOT a good period.
Thanks for noticing.
-Lcfr.
P.S. Ξέρω ξέρω. Ήταν η άχρηστη πληροφορία της ημέρας. Όμως ήταν μια ευγενική προσφορά του Lcfr.
P.S.2. (άσχετο) Αλλά μου ήρθε όρεξη για κρέπα, με φυστικοβούτυρο και κοτόπουλο...
Από μικρός λοιπόν, το νύχι του παράμεσου (διπλανό δάχτυλο του μικρού) στο δεξί μου χέρι, (μην κοιτάτε το χέρι σας, για να δείτε σε πιο δάχτυλο αναφέρομαι! Σας βλέπω!) ήταν ο αποδέκτης όλων των κακών συναισθημάτων που ενίοτε είχα/έχω:
- Στεναχώρια,
- Θλίψη,
- Άγχος,
- Πίεση,
- Ζήλια,
- Ανασφάλεια,
- Φόβος...
Όσοι λοιπόν, έχετε την σπάνια (πραγματικά) δυνατότητα να με δείτε από κοντά και θέλετε να καταλάβετε σε τι διάθεση βρίσκομαι, δεν έχετε να κάνετε τίποτα άλλο, από το να κοιτάξετε το συγκεκριμένο νύχι στο δεξί μου χέρι. Αν και, για να πω την αλήθεια μου, λίγες είναι οι στιγμές που το έχω "εκτεθειμένο" σε κοινή θέα. Συνήθως το κρύβω, ή επιλέγω συγκεκριμένες στάσεις χεριών, που να μην φαίνεται...
Και σας διαβεβαιώ.
Την συγκεκριμένη περίοδο, φοράω hansaplast για να μην φαίνεται.
Yup, this is NOT a good period.
Thanks for noticing.
-Lcfr.
P.S. Ξέρω ξέρω. Ήταν η άχρηστη πληροφορία της ημέρας. Όμως ήταν μια ευγενική προσφορά του Lcfr.
P.S.2. (άσχετο) Αλλά μου ήρθε όρεξη για κρέπα, με φυστικοβούτυρο και κοτόπουλο...
Scenarios
Δεν σας κρύβω, πως το ειδικά διαμορφωμένο (και πειραγμένο μου) μυαλό, έχει την δυνατότητα να πλάθει σενάρια σε απίστευτες ταχύτητες. Σενάρια κάθε λογής για τις εκάστοτε καταστάσεις που ζω και τις περισσότερες φορές έχουν θετική χροιά... (ΠΡΟΣΟΧΗ: γράφω "περισσότερες" και όχι ΟΛΕΣ τις φορές...)Μεγαλόβλεπα σενάρια λοιπόν και ενίοτε ιδιαίτερα εντυπωσιακά.
Σκέφτομαι, για παράδειγμα, τι θα μπορούσα να είχα δημιουργήσει με τον "τάδε" άνθρωπο που πέρασε από την ζωή μου σαν απλός περαστικός. Τι θα μπορούσε να είχε γίνει εάν τα πράγματα ήταν ΛΙΓΟ διαφορετικά... Εάν οι συνθήκες ήταν ΛΙΓΟ καλύτερες και στην τελική εάν οι καταστάσεις ήταν ΛΙΓΟ ευδόκιμες..
Όχι πολύ. Λίγο. Just one bit..
Δεν σας κρύβω πως, κάτι στιγμές με θλίβει που δεν μπορώ να ζήσω όλες τις εκδοχές και τα σενάρια που γεμίζουν το μυαλό μου. Είτε γιατί δεν πρόλαβα, είτε γιατί δεν γινόταν να το κάνω...
Και τις περισσότερες φορές, έχω να κατηγορώ τον εαυτό μου για αυτό.
Δεν είναι ότι τα θέλω όλα δικά μου. Προς θεού.
Απλά ο ΚΑΘΕ άνθρωπος σου εμφανίζει και διαφορετικό μονοπάτι. Άσχετα με το ποιο επιλέγεις να ακολουθήσεις, ΠΑΝΤΑ θα υπάρχει το άλλο, που θα σε κάνει να σκεφτείς:
"...ρε, τι θα είχε γίνει εάν..."
Dream my dreams.
-Lcfr.
P.S. Ελπίζω εχθές Πέμπτη, το Isabella να ακούστηκε δυνατά. Όσο πιο δυνατά γίνεται.
P.S.2 Σήμερα, θα ακολουθήσει ΣΙΓΟΥΡΑ δεύτερο άρθρο.
Thursday, May 19, 2011
Little Things
Η ιστορία μας διδάσκει, πως όταν ο άνθρωπος γίνεται κοιλιόδουλος και ζητάει μεγάλα πράγματα διαρκώς, τότε τις περισσότερες φορές δεν λαμβάνει απολύτως τίποτα!
Έμαθα λοιπόν, μετά από τριάντα χρόνια ζωής, πως είναι φρόνιμο να ζητάμε λίγα.
Λίγα και ποιοτικά πράγματα.
Αυτή η τελευταία πρόταση, ίσως να σας ακούγεται περίεργη, από εμένα τον extravagant, που σας συμβουλεύω διαρκώς, να διεκδικείτε ό,τι μπορείτε κι ας φαντάζει άπιαστο και ουτοπικό όνειρο.
Η διαφορά, πλέον, είναι πως έχω προσθέσει στο λεξιλόγιό μου, την μικρή αλλά ουσιαστική λέξη:
"επένδυση"
Βλέπετε, το μικρό πράγμα που μπορεί να ζητήσεις, με την σωστή επένδυση, τον σωστό χρόνο και φυσικά με τις σωστές συνθήκες, έχει περγαμηνές να γίνει το πιο εντυπωσιακό και φωτεινό.
Σκέψου το εξής:
Την στιγμή που οι άλλοι θα περιμένουν να θαμπωθούν από τα μεγάλα άστρα, κοιτάζοντας τον ουρανό, ΕΣΥ το μόνο που θα έχεις να κάνεις, είναι να κοιτάξεις την τσέπη σου. Εκεί που θα κρύβεις καλά το μικρό, αλλά υπέρλαμπρο ΕΧΩ σου.
Αρκεί να μπορείς να το ξεχωρίσεις!
Αρκεί να μπορείς να δεις μέσα του!
Αρκεί να μπορείς να επενδύσεις!
Αρκεί...
...τελικά Αρκεί;
-Lcfr.
Έμαθα λοιπόν, μετά από τριάντα χρόνια ζωής, πως είναι φρόνιμο να ζητάμε λίγα.
Λίγα και ποιοτικά πράγματα.
Αυτή η τελευταία πρόταση, ίσως να σας ακούγεται περίεργη, από εμένα τον extravagant, που σας συμβουλεύω διαρκώς, να διεκδικείτε ό,τι μπορείτε κι ας φαντάζει άπιαστο και ουτοπικό όνειρο.
Η διαφορά, πλέον, είναι πως έχω προσθέσει στο λεξιλόγιό μου, την μικρή αλλά ουσιαστική λέξη:
"επένδυση"
Βλέπετε, το μικρό πράγμα που μπορεί να ζητήσεις, με την σωστή επένδυση, τον σωστό χρόνο και φυσικά με τις σωστές συνθήκες, έχει περγαμηνές να γίνει το πιο εντυπωσιακό και φωτεινό.
Σκέψου το εξής:
Την στιγμή που οι άλλοι θα περιμένουν να θαμπωθούν από τα μεγάλα άστρα, κοιτάζοντας τον ουρανό, ΕΣΥ το μόνο που θα έχεις να κάνεις, είναι να κοιτάξεις την τσέπη σου. Εκεί που θα κρύβεις καλά το μικρό, αλλά υπέρλαμπρο ΕΧΩ σου.
Αρκεί να μπορείς να το ξεχωρίσεις!
Αρκεί να μπορείς να δεις μέσα του!
Αρκεί να μπορείς να επενδύσεις!
Αρκεί...
...τελικά Αρκεί;
-Lcfr.
Wednesday, May 18, 2011
Why write?
Τελικά αυτό που λένε, πως πρέπει να περνάς "λούκι" για να μπορείς να δημιουργήσεις, είναι μεγάλη αλήθεια.
Δεν θεωρώ πως βρίσκομαι σε "λούκι", απλά αυτήν την περίοδο νιώθω πως έχω τροφή να γράφω ότι μου κατεβαίνει στο μυαλό, για ώρες ολόκληρες! Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.
Με ρωτάτε γιατί;
Ίσως γιατί το έχω ανάγκη.
Ίσως γιατί διανύω μια από τις πιο ενδιαφέρουσες περιόδους. Βλέπετε, μπαίνει και βγαίνει κόσμος στην ζωή μου με απίστευτη ταχύτητα και το μόνο που είμαι ικανός να κάνω, είναι να παρατηρώ τις συμπεριφορές (καλές ή κακές, στενάχωρες ή χαρούμενες, παρορμητικές ή προβλεπόμενες) αυτών των ανθρώπων και να ενθουσιάζομαι με την μοναδικότητα του κάθε ένος. Πραγματικά δεν ξέρω τι μου ξημερώνει το επόμενο εικοσιτετράωρο και έχω να πω ότι αυτό είναι μοναδικό συναίσθημα!
Από την μια, είμαι άνθρωπος που μου αρέσει ο προγραμματισμός και τα πράγματα να γίνονται όπως τα έχω (ή έχουμε) σχεδιάσει. Όμως αυτό το "φλου" που αντιμετωπίζω τις τελευταίες εβδομάδες, έχει στοιχεία που μπορώ εύκολα να λατρέψω. (όμως όχι για μεγάλο χρονικό διάστημα...)
Έτσι λοιπόν, γράφω.
Εμπνέω και εμπνέομαι χωρίς να βλέπω ορίζοντα στο συναίσθημα που νιώθω την στιγμή που γράφω την πρώτη λέξη του ΚΑΘΕ άρθρου...
Δεν είμαι κουτός και μάτια έχω.
Ανάμεσά σας, υπάρχουν και haters. Άνθρωποι που διαφωνούν, εκνευρίζονται, κριτικάρουν, σχολιάζουν και γενικά πάνε λίγο κόντρα σε όλο αυτό που έχω φτιάξει εδώ. Μην ανησυχείτε αδέρφια μου. Διαβάζω και απορροφώ τα πικρόχολα σχόλιά σας, αλλά δεν δίνω μεγάλη σημασία... Άλλωστε δεν έχω σκοπό να σταματήσω, αυτό που κάνω.
Υπομονή λοιπόν...
Όπως συνηθίζει να γράφει και μια φίλη μου:
"Spread the λαβ!"
-Lcfr.
Δεν θεωρώ πως βρίσκομαι σε "λούκι", απλά αυτήν την περίοδο νιώθω πως έχω τροφή να γράφω ότι μου κατεβαίνει στο μυαλό, για ώρες ολόκληρες! Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.
Με ρωτάτε γιατί;
Ίσως γιατί το έχω ανάγκη.
Ίσως γιατί διανύω μια από τις πιο ενδιαφέρουσες περιόδους. Βλέπετε, μπαίνει και βγαίνει κόσμος στην ζωή μου με απίστευτη ταχύτητα και το μόνο που είμαι ικανός να κάνω, είναι να παρατηρώ τις συμπεριφορές (καλές ή κακές, στενάχωρες ή χαρούμενες, παρορμητικές ή προβλεπόμενες) αυτών των ανθρώπων και να ενθουσιάζομαι με την μοναδικότητα του κάθε ένος. Πραγματικά δεν ξέρω τι μου ξημερώνει το επόμενο εικοσιτετράωρο και έχω να πω ότι αυτό είναι μοναδικό συναίσθημα!
Από την μια, είμαι άνθρωπος που μου αρέσει ο προγραμματισμός και τα πράγματα να γίνονται όπως τα έχω (ή έχουμε) σχεδιάσει. Όμως αυτό το "φλου" που αντιμετωπίζω τις τελευταίες εβδομάδες, έχει στοιχεία που μπορώ εύκολα να λατρέψω. (όμως όχι για μεγάλο χρονικό διάστημα...)
Έτσι λοιπόν, γράφω.
Εμπνέω και εμπνέομαι χωρίς να βλέπω ορίζοντα στο συναίσθημα που νιώθω την στιγμή που γράφω την πρώτη λέξη του ΚΑΘΕ άρθρου...
Δεν είμαι κουτός και μάτια έχω.
Ανάμεσά σας, υπάρχουν και haters. Άνθρωποι που διαφωνούν, εκνευρίζονται, κριτικάρουν, σχολιάζουν και γενικά πάνε λίγο κόντρα σε όλο αυτό που έχω φτιάξει εδώ. Μην ανησυχείτε αδέρφια μου. Διαβάζω και απορροφώ τα πικρόχολα σχόλιά σας, αλλά δεν δίνω μεγάλη σημασία... Άλλωστε δεν έχω σκοπό να σταματήσω, αυτό που κάνω.
Υπομονή λοιπόν...
Όπως συνηθίζει να γράφει και μια φίλη μου:
"Spread the λαβ!"
-Lcfr.
Tuesday, May 17, 2011
Please
So,
Σήμερα, θα σας ζητήσω να μου κάνετε μια χάρη.
Μάλλον καλό θα είναι να το δείτε σαν την απόλυτη πρόκληση από έναν random Internetικό τύπο, που ξερνάει τις σκέψεις του, στην οθόνη του υπολογιστή σας καθημερινά. Τυπάκος που σήμερα είναι και αύριο είναι πιθανό να μην είναι. (άλλωστε όλοι οι άνθρωποι έχουν αυτήν την ικανότητα να εξαφανίζονται χωρίς πολλά πολλά)
Να είστε ειλικρινείς ρε!
Όχι για πολύ.
Να είστε ειλικρινείς και πραγματικοί, έστω για ένα 24ωρο την εβδομάδα Όπως ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε δηλαδή, ΟΛΑ τα 24ωρα...
Ξέρω, πως ζητάω κάτι που είναι ιδιαίτερα δύσκολο για μερικούς από εσάς. Σκεφτείτε όμως πόσο εύκολη και πάνω από όλα ΞΕΚΑΘΑΡΗ θα ήταν η καθημερινότητα ΟΛΩΝ μας, εάν αυτό που σας ζητάω ήταν καθημερινό βίωμα.
Καθημερινό, όμορφο και ειλικρινές.
Είμαι σίγουρος πως δεν ζητάω πολλά.
Ειλικρίνεια ρε!
Για λίγες ώρες την εβδομάδα.
Είναι πολύ;
-Lcfr.
Ps. Θα ακολουθήσει και 2ο post, αργότερα.
Σήμερα, θα σας ζητήσω να μου κάνετε μια χάρη.
Μάλλον καλό θα είναι να το δείτε σαν την απόλυτη πρόκληση από έναν random Internetικό τύπο, που ξερνάει τις σκέψεις του, στην οθόνη του υπολογιστή σας καθημερινά. Τυπάκος που σήμερα είναι και αύριο είναι πιθανό να μην είναι. (άλλωστε όλοι οι άνθρωποι έχουν αυτήν την ικανότητα να εξαφανίζονται χωρίς πολλά πολλά)
Να είστε ειλικρινείς ρε!
Όχι για πολύ.
Να είστε ειλικρινείς και πραγματικοί, έστω για ένα 24ωρο την εβδομάδα Όπως ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε δηλαδή, ΟΛΑ τα 24ωρα...
Ξέρω, πως ζητάω κάτι που είναι ιδιαίτερα δύσκολο για μερικούς από εσάς. Σκεφτείτε όμως πόσο εύκολη και πάνω από όλα ΞΕΚΑΘΑΡΗ θα ήταν η καθημερινότητα ΟΛΩΝ μας, εάν αυτό που σας ζητάω ήταν καθημερινό βίωμα.Καθημερινό, όμορφο και ειλικρινές.
Είμαι σίγουρος πως δεν ζητάω πολλά.
Ειλικρίνεια ρε!
Για λίγες ώρες την εβδομάδα.
Είναι πολύ;
-Lcfr.
Ps. Θα ακολουθήσει και 2ο post, αργότερα.
Monday, May 16, 2011
Fascinating Life
Από κάτι τέτοια Σαββατοκύριακα μπορείς να αξιολογήσεις την ποιότητα της ζωής που κουβαλάς στο καλό σου παντελόνι. Πόσο σου αρέσει, πόσο σε ικανοποιεί και στην τελική πόσο θες να την συνεχίσεις σε αυτό το μοτίβο. Την αξιολογείς με όποια ικανότητα σου έχει δώσει ο Μεγαλοδύναμος (αναφέρομαι στο εξωγήινο ον που μας έπλασε) και σχεδιάζεις το επόμενο βήμα ανάλογα με την σπίθα που κρύβεις μέσα σου.
Ανάλογα με την ζεστασιά και την σιγουριά που σου παρέχουν τα γεγονότα που έζησες μέσα σε λίγες αλλά έντονες ώρες. Στην προκειμένη περίπτωση, μέσα σε 72 αφηνιασμένες ώρες κατάφερα να χωρέσω:
Ανατροπές, απογοητεύσεις, αλλαγές, emails, ανολοκλήρωτα άρθρα, πολύ μουσική, Μετρο, sms, τηλεφωνήματα, ερωτήσεις, απαιτήσεις, εξομολογήσεις, απαντήσεις, κλειστές και ανοιχτές πόρτες, αλλεργίες, παγωτό μηχανής, κίνηση στους δρόμους, προσκλητήρια γάμου, αποφάσεις, τσακωμοί, Random κοπέλα στο Μετρο να μου κλείνει το μάτι, αδιαφορία, υποσχέσεις, ένα εκπληκτικό live στον Σταυρό του Νότου, έναν κολλητό να διεκδικεί με περγαμηνές τον μήνα Μάιο, το λιμάνι της Ραφήνας και (φυσικά) το τραγούδι με όνομα: "Isabella" να παίζει στο repeat του Mac.
Fascinating but kinda ινκομπλίτ life...
Lucky or not, its μάιν.
Dream My Dreams.
Non Serviam.
-Lcfr.
Ps. And if I were a prostitute you most likely couldn't afford me...
Ανάλογα με την ζεστασιά και την σιγουριά που σου παρέχουν τα γεγονότα που έζησες μέσα σε λίγες αλλά έντονες ώρες. Στην προκειμένη περίπτωση, μέσα σε 72 αφηνιασμένες ώρες κατάφερα να χωρέσω:
Ανατροπές, απογοητεύσεις, αλλαγές, emails, ανολοκλήρωτα άρθρα, πολύ μουσική, Μετρο, sms, τηλεφωνήματα, ερωτήσεις, απαιτήσεις, εξομολογήσεις, απαντήσεις, κλειστές και ανοιχτές πόρτες, αλλεργίες, παγωτό μηχανής, κίνηση στους δρόμους, προσκλητήρια γάμου, αποφάσεις, τσακωμοί, Random κοπέλα στο Μετρο να μου κλείνει το μάτι, αδιαφορία, υποσχέσεις, ένα εκπληκτικό live στον Σταυρό του Νότου, έναν κολλητό να διεκδικεί με περγαμηνές τον μήνα Μάιο, το λιμάνι της Ραφήνας και (φυσικά) το τραγούδι με όνομα: "Isabella" να παίζει στο repeat του Mac.Fascinating but kinda ινκομπλίτ life...
Lucky or not, its μάιν.
Dream My Dreams.
Non Serviam.
-Lcfr.
Ps. And if I were a prostitute you most likely couldn't afford me...
Sunday, May 15, 2011
Saturday, May 14, 2011
Kurt Cobain Tribute
Το σημερινό post, έχει tribute χαρακτήρα, στον μεγάλο αυτόχειρα (και ελάχιστα μουσικού) Kurt Cobain των "αξέχαστων" Nirvana.
Η μουσική έγινε πλουσιότερη, από την στιγμή που ακούστηκε το BLAM του όπλου του.
Μετά τιμής,
-Lcfr.
Η μουσική έγινε πλουσιότερη, από την στιγμή που ακούστηκε το BLAM του όπλου του.
Μετά τιμής,
-Lcfr.
Friday, May 13, 2011
Wants
Τελικά ο περισσότερος κόσμος, είναι ιδιαίτερα εγωιστής. Τα θέλει όλα δικά του και δεν μπορεί με τίποτα να ικανοποιήσει την όποια δίψα του.
Όταν γράφω ότι οι περισσότεροι γύρω μας είναι έτσι (χωρίς να βγάζω την ουρά μου απ' έξω), δεν ξεχνώ ότι υπάρχουν και οι άνθρωποι που, απλά ψάχνουν το perfect, μικρό κομματάκι που θα συμπληρώσει το παζλ της ζωής τους. Το παζλ που χρόνια τώρα προσπαθούν, με μικρή η μεγάλη προσπάθεια να συμπληρώσουν...
..αλλά μάταια...
Αυτοί που, για κάποιον μυστήριο αλλά ιντριγκαδόρικο λόγο, έχουν στην διάθεσή τους για αυτήν την περιβόητη "θέση" πολλά κομμάτια, μα κανένα δεν ταιριάζει. Όσο και να προσπαθούν δεν έχουν αυτό που έλεγε και ο Jim Carrey στην ταινία Ace Ventura: "Like a Glove".
Το να βρεις τέτοια "κομμάτια", είναι ιδιαίτερα δύσκολο.
Δεν λέω.
Αυτό που θα πω όμως είναι το εξής και παρακαλώ για την προσοχή σας:
Εάν βρείτε αυτό το perfect κομμάτι, σας ΕΚΛΙΠΑΡΩ από την τελευταία ίντσα της μαύρης μου καρδιάς, να το διεκδικήσετε! Να κάνετε ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ περνάει από το χέρι σας, για να το φέρετε στο δικό σας παζλ. Δείτε το σαν ιερό χρέος που έχετε απέναντι στον εαυτό σας.
Απέναντι στις ημέρες που περιμένουν να ξημερώσουν.
Απέναντι στο ίδιο το κομμάτι, που ίσως θέλει και αυτό, κάτι καλύτερο.
Απέναντι στο τι μπορεί να γίνει, εάν κάποιος κάνει το πρώτο βήμα, έτσι ώστε ο άλλος ΝΑ (ή ΘΑ) κάνει το επόμενο...
Άλλωστε έχουμε ξαναπεί εδώ, πως η ζωή είναι δρόμος.
Τα "θέλω" μας, τα κρατάμε καλά φυλαγμένα στο backpack που κρατάμε στην πλάτη μας, όταν ξεκινάμε το ταξίδι μας πάνω του.
Τα "δεν θέλω" μας, διακριτικά τα αφήνουμε πίσω, με ο,τι κι αν αυτό συνεπάγεται...
Τα σέβη μου, αδέρφια.
-Lcfr.
Όταν γράφω ότι οι περισσότεροι γύρω μας είναι έτσι (χωρίς να βγάζω την ουρά μου απ' έξω), δεν ξεχνώ ότι υπάρχουν και οι άνθρωποι που, απλά ψάχνουν το perfect, μικρό κομματάκι που θα συμπληρώσει το παζλ της ζωής τους. Το παζλ που χρόνια τώρα προσπαθούν, με μικρή η μεγάλη προσπάθεια να συμπληρώσουν.....αλλά μάταια...
Αυτοί που, για κάποιον μυστήριο αλλά ιντριγκαδόρικο λόγο, έχουν στην διάθεσή τους για αυτήν την περιβόητη "θέση" πολλά κομμάτια, μα κανένα δεν ταιριάζει. Όσο και να προσπαθούν δεν έχουν αυτό που έλεγε και ο Jim Carrey στην ταινία Ace Ventura: "Like a Glove".
Το να βρεις τέτοια "κομμάτια", είναι ιδιαίτερα δύσκολο.
Δεν λέω.
Αυτό που θα πω όμως είναι το εξής και παρακαλώ για την προσοχή σας:
Εάν βρείτε αυτό το perfect κομμάτι, σας ΕΚΛΙΠΑΡΩ από την τελευταία ίντσα της μαύρης μου καρδιάς, να το διεκδικήσετε! Να κάνετε ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ περνάει από το χέρι σας, για να το φέρετε στο δικό σας παζλ. Δείτε το σαν ιερό χρέος που έχετε απέναντι στον εαυτό σας.
Απέναντι στις ημέρες που περιμένουν να ξημερώσουν.
Απέναντι στο ίδιο το κομμάτι, που ίσως θέλει και αυτό, κάτι καλύτερο.
Απέναντι στο τι μπορεί να γίνει, εάν κάποιος κάνει το πρώτο βήμα, έτσι ώστε ο άλλος ΝΑ (ή ΘΑ) κάνει το επόμενο...
Άλλωστε έχουμε ξαναπεί εδώ, πως η ζωή είναι δρόμος.
Τα "θέλω" μας, τα κρατάμε καλά φυλαγμένα στο backpack που κρατάμε στην πλάτη μας, όταν ξεκινάμε το ταξίδι μας πάνω του.
Τα "δεν θέλω" μας, διακριτικά τα αφήνουμε πίσω, με ο,τι κι αν αυτό συνεπάγεται...
Τα σέβη μου, αδέρφια.
-Lcfr.
Thursday, May 12, 2011
Dream My Dreams prt2
Πριν κάποιο καιρό, είχα γράψει ένα άρθρο με όνομα Dream My Dreams. (Link). Θέλω σήμερα να κάνω μια μικρή και σύντομη προσθήκη στο άρθρο αυτό, μιας και έχω ανειλημμένες υποχρεώσεις.
Σκεφτόμουν, πως η ευτυχία δεν είναι ούτε τα λεφτά, ούτε τα υλικά αγαθά. Σίγουρα, αυτά τα δύο βοηθούν και μερικές φορές, βελτιώνουν την ζωή, όμως η ευτυχία δεν είναι εκεί! Σας διαβεβαιώ. (ξέρω πως δεν σας λέω κάτι καινούργιο.. Κάντε υπομονή, τελειώνω)
Ευτυχισμένος λοιπόν, κατά την προσωπική μου άποψη, είναι αυτός που ονειρεύεται μεγάλα και εντυπωσιακά όνειρα, όντας πανέτοιμος να πληρώσει οποιοδήποτε τίμημα, για να τα κάνει πραγματικότητα.
Να τα κάνει καθημερινότητα και από εκεί και πέρα ότι βγει.
Be That Person.
Dream My Dreams.
Always Look Forward.
Non Serviam.
-Lcfr.
Σκεφτόμουν, πως η ευτυχία δεν είναι ούτε τα λεφτά, ούτε τα υλικά αγαθά. Σίγουρα, αυτά τα δύο βοηθούν και μερικές φορές, βελτιώνουν την ζωή, όμως η ευτυχία δεν είναι εκεί! Σας διαβεβαιώ. (ξέρω πως δεν σας λέω κάτι καινούργιο.. Κάντε υπομονή, τελειώνω)
Ευτυχισμένος λοιπόν, κατά την προσωπική μου άποψη, είναι αυτός που ονειρεύεται μεγάλα και εντυπωσιακά όνειρα, όντας πανέτοιμος να πληρώσει οποιοδήποτε τίμημα, για να τα κάνει πραγματικότητα.
Να τα κάνει καθημερινότητα και από εκεί και πέρα ότι βγει.
Be That Person.
Dream My Dreams.
Always Look Forward.
Non Serviam.
-Lcfr.
Wednesday, May 11, 2011
XALIA!
Και ανάμεσα στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας, το μάτι μου έπεσε σε αυτό το κίτρινο χαρτάκι..."ΕΙΜΑΙ ΧΑΛΙΑ" λέει με στόμφο και πίκρα...
Θα συμφωνήσω αδερφέ μου.
Σε νιώθω όσο τίποτα άλλο.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτήν την ζωή...
ΤΙΠΟΤΑ :)
-Lcfr.
On Time!
Ένα θέμα που με απασχολεί ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό (τα τελευταία χρόνια για να πω την αλήθεια μου) είναι η συνέπεια στα ραντεβού.
(οποίος θεωρεί ότι οι απόψεις μου είναι ακραίες, παρακαλείτε να μην σώσει να κλείσει ραντεβού μαζί μου. Αυτός θα χάσει! :P )
-Μήπως είμαι τρελός;
-Μήπως τα έχω χαμένα, που ακόμα πιστεύω ότι η συνέπεια στα ραντεβού, προδίδει το πόσο θέλεις να βρεθείς με το πρόσωπο που έχεις κανονίσει;
-Είμαι κουτός που εγώ προσωπικά πηγαίνω τουλάχιστον 10λεπτα νωρίτερα (τουλάχιστον) στα ραντεβού μου, για να είμαι σίγουρος ότι η παρέα μου, δεν θα περιμένει ΟΥΤΕ ΛΕΠΤΟ; (για να ξεκαθαρίσουμε, είτε αναφερόμαστε σε γυναικεία είτε είναι ανδρική παρέα).
-Είναι τυχαίο ότι από τα παλιά τα χρόνια, με ενοχλούσε ιδιαίτερα να ξεροσταλιάζω σαν τον βλαμμένο, σε κάποιο κρύο στενό, περιμένοντας να δεήσει να έρθει το ραντεβού μου;
-Με τιμά που όταν κανονίζω με τον κολλητό μου, προσθέτω ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 20 λεπτά, μιας και γνωρίζω καλά ότι θα καθυστερήσει ΣΙΓΟΥΡΑ;
-Μήπως είμαι υπερβολικός που από κάτι τέτοιες συμπεριφορές κατηγοριοποιώ τους ανθρώπους;
-Μήπως στην τελική, μεγαλοποιώ τα πράγματα σε βάρος μου;
Ίσως.
Πρέπει όμως να σημειώσω, πως εάν για παράδειγμα, έχουμε ραντεβού στο Μοναστηράκι έξι η το απόγευμα και έρθεις επτά παρά, μην περιμένεις να με βρεις εκεί...
Εάν με δεις εκεί, την ώρα που θα φτάσεις, θα πει ότι με ενδιαφέρεις ΠΟΛΥ.
Επομένως, συνέπεια αδέρφια.
Συνέπεια, γιατί έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους. Και θεωρώ ανούσιο να αρχίσω να γράφω πως δεν πρέπει να κάνουμε αυτά που δεν θέλουμε να μας κάνουν, γιατί θα είναι το μεγαλύτερο κλισέ που υπάρχει. Και όπως μπορεί να γνωρίζετε, σε αυτά "κλωτσάω" σαν άγριο άλογο.
-Lcfr.
(οποίος θεωρεί ότι οι απόψεις μου είναι ακραίες, παρακαλείτε να μην σώσει να κλείσει ραντεβού μαζί μου. Αυτός θα χάσει! :P )
-Μήπως είμαι τρελός;
-Μήπως τα έχω χαμένα, που ακόμα πιστεύω ότι η συνέπεια στα ραντεβού, προδίδει το πόσο θέλεις να βρεθείς με το πρόσωπο που έχεις κανονίσει;
-Είμαι κουτός που εγώ προσωπικά πηγαίνω τουλάχιστον 10λεπτα νωρίτερα (τουλάχιστον) στα ραντεβού μου, για να είμαι σίγουρος ότι η παρέα μου, δεν θα περιμένει ΟΥΤΕ ΛΕΠΤΟ; (για να ξεκαθαρίσουμε, είτε αναφερόμαστε σε γυναικεία είτε είναι ανδρική παρέα).
-Είναι τυχαίο ότι από τα παλιά τα χρόνια, με ενοχλούσε ιδιαίτερα να ξεροσταλιάζω σαν τον βλαμμένο, σε κάποιο κρύο στενό, περιμένοντας να δεήσει να έρθει το ραντεβού μου;
-Με τιμά που όταν κανονίζω με τον κολλητό μου, προσθέτω ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 20 λεπτά, μιας και γνωρίζω καλά ότι θα καθυστερήσει ΣΙΓΟΥΡΑ;
-Μήπως είμαι υπερβολικός που από κάτι τέτοιες συμπεριφορές κατηγοριοποιώ τους ανθρώπους;
-Μήπως στην τελική, μεγαλοποιώ τα πράγματα σε βάρος μου;
Ίσως.Πρέπει όμως να σημειώσω, πως εάν για παράδειγμα, έχουμε ραντεβού στο Μοναστηράκι έξι η το απόγευμα και έρθεις επτά παρά, μην περιμένεις να με βρεις εκεί...
Εάν με δεις εκεί, την ώρα που θα φτάσεις, θα πει ότι με ενδιαφέρεις ΠΟΛΥ.
Επομένως, συνέπεια αδέρφια.
Συνέπεια, γιατί έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους. Και θεωρώ ανούσιο να αρχίσω να γράφω πως δεν πρέπει να κάνουμε αυτά που δεν θέλουμε να μας κάνουν, γιατί θα είναι το μεγαλύτερο κλισέ που υπάρχει. Και όπως μπορεί να γνωρίζετε, σε αυτά "κλωτσάω" σαν άγριο άλογο.
-Lcfr.
Tuesday, May 10, 2011
My Sundown
...και επειδή μπορώ, ορίστε και το τραγούδι που είναι το Soundtrack των ημερών...
Enjoy.
Jimmy Eat World
My Sundown.
(θα παρακαλούσα την ιδιαίτερη προσοχή σας στους στίχους που παίζουν πάνω στο video)
-L.
Enjoy.
Jimmy Eat World
My Sundown.
(θα παρακαλούσα την ιδιαίτερη προσοχή σας στους στίχους που παίζουν πάνω στο video)
-L.
Marriage Key
Λοιπόν, σήμερα βρέθηκα μάρτυρας σε έναν γαλαξιακών διαστάσεων καυγά, ενός παντρεμένου ζευγαριού. Ο ένας κατηγορούσε τον άλλον για αρκετή ώρα, ότι (ακούστε σοβαρό λόγο) έχει χάσει ένα ζευγάρι κλειδιά...
Η κυρία να φωνάζει, πως δεν τα είχε αυτή πριν χαθούν και πως η υπομονή της έχει φτάσει πλέον στα όριά της και από την άλλη ο κύριος, σαν άλλος gent, να κοπανάει τις πόρτες του αυτοκινήτου και να "ψιθυρίζει" καντήλια που και ο διάολας ο ίδιος θα κοκκίνιζε εάν τα άκουγε! (Ξέρετε, ο ψίθυρος που όσο και να θες να μην τον ακούσεις, φαντάζει λες και βγαίνει από μεγάφωνο) Γενικότερα υπήρχε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, με εμένα σιωπηλό και πανέμορφο όπως είμαι, στο Background να σκέφτομαι: "Αυτό θα μπει στο blog, δεν το συζητώ".
Πείτε το φόβο ή απογοήτευση, αλλά μου έκανε εντύπωση, η αντίδραση και των δύο, για ένα ζευγάρι κλειδιά. Προφανώς δεν είναι η αιτία όλου αυτού του καυγά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί το σύνολο των συμπεριφορών. Άλλωστε 7 χρόνια γάμου, δεν είναι δα και τοοοοοσα πολλά, που να σε κάνουν να επιτίθεσαι κατ' αυτόν τον τρόπο, στον άνθρωπο που υποτίθεται πως θες να μοιράζεσαι τα πάντα... Πόσο μάλλον μπροστά σε έναν "ξένο" άνθρωπο, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν η αφεντιά μου. (που να 'ξεραν ότι θα τους κάνω βούκινο στο Internet :) )
Εκτός και ένα πλέον τα cool ζευγάρια για glamor (που λέει και ο Mephisto) πρέπει να τσακώνεσαι για ψύλλου πήδημα τουλάχιστον μια φορά το μήνα... Κάτι σαν τα ψώνια του Super Market.
Οκ, έχω περάσει και εγώ από μακροχρόνιες σχέσεις (με μεγάλη επιτυχία σας διαβεβαιώ) και καταλαβαίνω πως δεν είναι όλες οι ημέρες ίδιες και πως μερικές φορές η πίεση και η ένταση μπορεί να συσσωρευτεί, χωρίς να ξέρεις ποιο μικρό η μεγάλο γεγονός θα την απελευθερώσει, με άγνωστες για τους γύρω συνέπειες...
Παρόλα αυτά, κάτι τέτοια, με κάνουν και κοιτάζω το μέλλον με καχυποψία και επιφυλάξεις.
Ρε τι σου κάνει ένα ζευγάρι κλειδιά...
-Lcfr.
Η κυρία να φωνάζει, πως δεν τα είχε αυτή πριν χαθούν και πως η υπομονή της έχει φτάσει πλέον στα όριά της και από την άλλη ο κύριος, σαν άλλος gent, να κοπανάει τις πόρτες του αυτοκινήτου και να "ψιθυρίζει" καντήλια που και ο διάολας ο ίδιος θα κοκκίνιζε εάν τα άκουγε! (Ξέρετε, ο ψίθυρος που όσο και να θες να μην τον ακούσεις, φαντάζει λες και βγαίνει από μεγάφωνο) Γενικότερα υπήρχε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, με εμένα σιωπηλό και πανέμορφο όπως είμαι, στο Background να σκέφτομαι: "Αυτό θα μπει στο blog, δεν το συζητώ".
Πείτε το φόβο ή απογοήτευση, αλλά μου έκανε εντύπωση, η αντίδραση και των δύο, για ένα ζευγάρι κλειδιά. Προφανώς δεν είναι η αιτία όλου αυτού του καυγά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί το σύνολο των συμπεριφορών. Άλλωστε 7 χρόνια γάμου, δεν είναι δα και τοοοοοσα πολλά, που να σε κάνουν να επιτίθεσαι κατ' αυτόν τον τρόπο, στον άνθρωπο που υποτίθεται πως θες να μοιράζεσαι τα πάντα... Πόσο μάλλον μπροστά σε έναν "ξένο" άνθρωπο, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν η αφεντιά μου. (που να 'ξεραν ότι θα τους κάνω βούκινο στο Internet :) )Εκτός και ένα πλέον τα cool ζευγάρια για glamor (που λέει και ο Mephisto) πρέπει να τσακώνεσαι για ψύλλου πήδημα τουλάχιστον μια φορά το μήνα... Κάτι σαν τα ψώνια του Super Market.
Οκ, έχω περάσει και εγώ από μακροχρόνιες σχέσεις (με μεγάλη επιτυχία σας διαβεβαιώ) και καταλαβαίνω πως δεν είναι όλες οι ημέρες ίδιες και πως μερικές φορές η πίεση και η ένταση μπορεί να συσσωρευτεί, χωρίς να ξέρεις ποιο μικρό η μεγάλο γεγονός θα την απελευθερώσει, με άγνωστες για τους γύρω συνέπειες...Παρόλα αυτά, κάτι τέτοια, με κάνουν και κοιτάζω το μέλλον με καχυποψία και επιφυλάξεις.
Ρε τι σου κάνει ένα ζευγάρι κλειδιά...
-Lcfr.
Monday, May 9, 2011
Trust Issues p2
Είχα γράψει παλιότερα για τα trust issues που έχει η αφεντιά μου (link). Επειδή τις τελευταίες ημέρες καταλαβαίνω ότι πλέον είναι πιθανό να τα έχω στον υπερθετικό βαθμό, λέω να ΞΑΝΑ απασχολήσω τις λέξεις μου, σε αυτό το θέμα. (εάν μου το επιτρέπετε φυσικά)
Σας μιλάω από καρδιάς, το να μην μπορείς να εμπιστευτείς συγκεκριμένους (προσοχή στην λέξη ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ) ανθρώπους γύρω σου, την στιγμή που το λαχταράς όσο τίποτα άλλο, είναι από τις χειρότερες κατάρες που μπορεί να σου τύχουν.
Όχι γιατί δεν περνάς καλά...
Όχι δεν είναι αυτό, μιας και μπορείς να περνάς εξαιρετικά με έναν άνθρωπο που δεν εμπιστεύεσαι. Το δύσκολο και μερικές φορές ακατόρθωτο, είναι να μπορέσεις να δημιουργήσεις κάτι παραπάνω από το απλά "περνάω καλά". Αυτό το κάτι παραπάνω που θα σε κάνει να μεγαλουργήσεις και να χτίσεις συναισθήματα και κόμπους που δύσκολα σπάνε.
Καλά καταλάβατε. Μιλάω για το περιβόητο "Next step" που πολλοί φοβούνται, άλλοι επιδιώκουν και άλλοι δύσκολα καταφέρνουν όσο και να προσπαθούν..
Εάν έχεις φτάσει στο σημείο να θέλεις και να νιώθεις πως δεν μπορείς, τότε έχεις πρόβλημα. Πρόβλημα που εάν δεν σε βοηθήσει ο απέναντι να λύσεις, θα μπει για τα καλά στην κατηγορία: "άλυτα προβλήματα 2011" και αναγκαστικά θα περιμένεις την έκδοση του 2012 για να ψάξεις στις πίσω-πίσω σελίδες, μπας και υπάρχει εκεί η λύση.
Και σας διαβεβαιώ, δύσκολα θα βρεις ανθρώπους που να θέλουν και πάνω από όλα να έχουν το κουράγιο, να σε κάνουν να "ξεκλειδώσεις". Καταλαβαίνω απόλυτα ότι οι περισσότεροι δεν μπλέκουν σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις και ίσως να έκανα και εγώ το ίδιο στην θέση τους. Άλλωστε δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα του κόσμου, να λούζεσαι τα προβλήματα που έχει κληρονομήσει ο άλλος από το παρελθόν του...
Why even bother δηλαδή...
Δυστυχώς, προσωπικά είμαι ο Δήμαρχος της αντίπερα όχθης. Κρατάω τα κλειδιά στην τσέπη μου, αλλά παραμένω κλειδωμένος εδώ και χρόνια τώρα.
And -not so- proud of it.
Κοίταξα στο "Κ" στον χρυσό οδηγό, αλλά δεν βρήκα κάποιον ειδικευόμενο πάνω στο θέμα μου. Τέτοιες κλειδαριές, μάλλον, θέλουν δραστικότερα μέτρα, από αυτά που μπορεί να προσφέρει ένας random κλειδαράς με πολλά 7αρια στο τηλέφωνό του...
Lobotomy anyone?
-Lcfr.
Ps. Ξέρω ότι πολλοί από εσάς, μπορεί να "χαλαστείτε" από αυτά που γράφω σήμερα. Έχω μάθει όμως να μην κρύβομαι και να μην φοβάμαι μήπως με κακο-χαρακτηρίσει ο κόσμος γύρω μου. Τσαλακώνω και εκθέτω τον εαυτό μου μιας και ότι γράφω, το γράφω για να το βγάλω από μέσα μου και όχι μόνο για να έχετε να διαβάζετε κάτι εσείς. Για να μην ξεχνιόμαστε:
"ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτὸν"
Σας μιλάω από καρδιάς, το να μην μπορείς να εμπιστευτείς συγκεκριμένους (προσοχή στην λέξη ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ) ανθρώπους γύρω σου, την στιγμή που το λαχταράς όσο τίποτα άλλο, είναι από τις χειρότερες κατάρες που μπορεί να σου τύχουν.Όχι γιατί δεν περνάς καλά...
Όχι δεν είναι αυτό, μιας και μπορείς να περνάς εξαιρετικά με έναν άνθρωπο που δεν εμπιστεύεσαι. Το δύσκολο και μερικές φορές ακατόρθωτο, είναι να μπορέσεις να δημιουργήσεις κάτι παραπάνω από το απλά "περνάω καλά". Αυτό το κάτι παραπάνω που θα σε κάνει να μεγαλουργήσεις και να χτίσεις συναισθήματα και κόμπους που δύσκολα σπάνε.
Καλά καταλάβατε. Μιλάω για το περιβόητο "Next step" που πολλοί φοβούνται, άλλοι επιδιώκουν και άλλοι δύσκολα καταφέρνουν όσο και να προσπαθούν..
Εάν έχεις φτάσει στο σημείο να θέλεις και να νιώθεις πως δεν μπορείς, τότε έχεις πρόβλημα. Πρόβλημα που εάν δεν σε βοηθήσει ο απέναντι να λύσεις, θα μπει για τα καλά στην κατηγορία: "άλυτα προβλήματα 2011" και αναγκαστικά θα περιμένεις την έκδοση του 2012 για να ψάξεις στις πίσω-πίσω σελίδες, μπας και υπάρχει εκεί η λύση.
Και σας διαβεβαιώ, δύσκολα θα βρεις ανθρώπους που να θέλουν και πάνω από όλα να έχουν το κουράγιο, να σε κάνουν να "ξεκλειδώσεις". Καταλαβαίνω απόλυτα ότι οι περισσότεροι δεν μπλέκουν σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις και ίσως να έκανα και εγώ το ίδιο στην θέση τους. Άλλωστε δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα του κόσμου, να λούζεσαι τα προβλήματα που έχει κληρονομήσει ο άλλος από το παρελθόν του...Why even bother δηλαδή...
Δυστυχώς, προσωπικά είμαι ο Δήμαρχος της αντίπερα όχθης. Κρατάω τα κλειδιά στην τσέπη μου, αλλά παραμένω κλειδωμένος εδώ και χρόνια τώρα.
And -not so- proud of it.
Κοίταξα στο "Κ" στον χρυσό οδηγό, αλλά δεν βρήκα κάποιον ειδικευόμενο πάνω στο θέμα μου. Τέτοιες κλειδαριές, μάλλον, θέλουν δραστικότερα μέτρα, από αυτά που μπορεί να προσφέρει ένας random κλειδαράς με πολλά 7αρια στο τηλέφωνό του...
Lobotomy anyone?
-Lcfr.
Ps. Ξέρω ότι πολλοί από εσάς, μπορεί να "χαλαστείτε" από αυτά που γράφω σήμερα. Έχω μάθει όμως να μην κρύβομαι και να μην φοβάμαι μήπως με κακο-χαρακτηρίσει ο κόσμος γύρω μου. Τσαλακώνω και εκθέτω τον εαυτό μου μιας και ότι γράφω, το γράφω για να το βγάλω από μέσα μου και όχι μόνο για να έχετε να διαβάζετε κάτι εσείς. Για να μην ξεχνιόμαστε:
"ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτὸν"
Sunday, May 8, 2011
Trains
Χρόνια τώρα, ακούμε ότι οι γυναίκες, δεν είναι τίποτα άλλο από τραίνα στις ζωές των ανδρών. Φεύγει το ένα, αλλά αμέσως μετά έρχεται το άλλο με την σειρά του.
Θεωρώ ότι γενικεύσεις τέτοιου είδους δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα, για αυτό με μαεστρικό τρόπο, θα το αλλάξω λίγο μπας και το φέρω στα μέτρα μου...
ΟΛΟΙ οι άνθρωποι που τυχαία μπήκαν στην ζωή μας, σε οποιοδήποτε τομέα (είτε είναι επαγγελματικός, συναισθηματικός, φιλικός κτλ), μπορούν ανά πάσα στιγμή να εξαφανιστούν, σαν άλλο τραίνο. Τραίνο, που απλά έκανε την στάση του, αναστάτωσε, άλλαξε, χρωμάτισε, ταρακούνησε, μάγεψε, ενθουσίασε, αναζωπύρωσε και αμέσως μετά έκανε το γλυκό ΠΟΥΦ! και εξαφανίστηκε σαν καπνός.
Εξαφανίστηκε.
Είτε γιατί έπρεπε, είτε γιατί ήταν λογικό, είτε γιατί φάνταζε δίκαιο, είτε γιατί ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.
Για να "φύγει" ένα τραίνο από μια στάση, θα πει ότι δεν είδε κάτι που να το κάνει να εγκατασταθεί μόνιμα. Ή, ας μην κρυβόμαστε, μπορεί να είδε κάτι να γυαλίζει εντονότερα στην διπλανή στάση και η περιέργεια και μόνο, να το έκανε να φύγει χωρίς επιστροφή.
Είναι λυπηρό, δεν λέω, αλλά τα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι και πολλά. Δυστυχώς, είμαστε αναγκασμένοι να αποδεχθούμε ότι μερικοί άνθρωποι μπαίνουν στην ζωή μας, φορώντας στο μπλουζάκι τους την ημερομηνία λήξης. Σε εμφανές σημείο για να ξέρεις τι σου γίνεται.
Όμως το θετικό στην όλη αυτή ιστορία είναι ότι από τέτοιες "σχέσεις" ο άνθρωπος εξελίσσεται, μαθαίνει και απορροφά τα στοιχεία που πρέπει, μέχρι να συναναστρέφεται ανθρώπους που μπαίνουν στην στάση του, χωρίς να έχουν σκοπό να φωνάξουν το:
"...Επόμενη στάση: Νέα Χαλκηδόνα..."
Άλλωστε εάν δεν υπήρχαν στάσεις, δεν θα υπήρχαν και τραίνα...
Σωστά;
-Lcfr.
Θεωρώ ότι γενικεύσεις τέτοιου είδους δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα, για αυτό με μαεστρικό τρόπο, θα το αλλάξω λίγο μπας και το φέρω στα μέτρα μου...
ΟΛΟΙ οι άνθρωποι που τυχαία μπήκαν στην ζωή μας, σε οποιοδήποτε τομέα (είτε είναι επαγγελματικός, συναισθηματικός, φιλικός κτλ), μπορούν ανά πάσα στιγμή να εξαφανιστούν, σαν άλλο τραίνο. Τραίνο, που απλά έκανε την στάση του, αναστάτωσε, άλλαξε, χρωμάτισε, ταρακούνησε, μάγεψε, ενθουσίασε, αναζωπύρωσε και αμέσως μετά έκανε το γλυκό ΠΟΥΦ! και εξαφανίστηκε σαν καπνός.Εξαφανίστηκε.
Είτε γιατί έπρεπε, είτε γιατί ήταν λογικό, είτε γιατί φάνταζε δίκαιο, είτε γιατί ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.
Για να "φύγει" ένα τραίνο από μια στάση, θα πει ότι δεν είδε κάτι που να το κάνει να εγκατασταθεί μόνιμα. Ή, ας μην κρυβόμαστε, μπορεί να είδε κάτι να γυαλίζει εντονότερα στην διπλανή στάση και η περιέργεια και μόνο, να το έκανε να φύγει χωρίς επιστροφή.
Είναι λυπηρό, δεν λέω, αλλά τα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι και πολλά. Δυστυχώς, είμαστε αναγκασμένοι να αποδεχθούμε ότι μερικοί άνθρωποι μπαίνουν στην ζωή μας, φορώντας στο μπλουζάκι τους την ημερομηνία λήξης. Σε εμφανές σημείο για να ξέρεις τι σου γίνεται.Όμως το θετικό στην όλη αυτή ιστορία είναι ότι από τέτοιες "σχέσεις" ο άνθρωπος εξελίσσεται, μαθαίνει και απορροφά τα στοιχεία που πρέπει, μέχρι να συναναστρέφεται ανθρώπους που μπαίνουν στην στάση του, χωρίς να έχουν σκοπό να φωνάξουν το:
"...Επόμενη στάση: Νέα Χαλκηδόνα..."
Άλλωστε εάν δεν υπήρχαν στάσεις, δεν θα υπήρχαν και τραίνα...
Σωστά;
-Lcfr.
Tuesday, May 3, 2011
Bridges
Δεν νομίζω να κάνω λάθος, όταν πιστεύω πως οι άνθρωποι συνδέονται με γέφυρες...
Γέφυρες τηλεφωνικές, σεξουαλικές, πνευματικές, εγκεφαλικές, συναισθηματικές, επαγγελματικές, φιλικές και πολλών άλλων ειδών, που τις συντηρούμε σιωπηρά όταν τις ανανεώνουμε με πράξεις. (για περισσότερες πληροφορίες βλέπε άρθρο: Quicky)
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, πόσο εύκολα μπορεί μια τέτοια γέφυρα να σταματήσει να υπάρχει, επειδή το αποφάσισε ένας από τους δύο; Πόσο εύκολα μπορεί να εξαφανιστεί οτιδήποτε έχεις χτίσει εβδομάδες, μήνες ή ακόμα και χρόνια;
ΠΑΝευκολα.
Αλήθεια.
Με την σωστή επιλογή λέξεων, όλα μπορούν να τελειώσουν, μέσα σε δευτερόλεπτα. Να τελειώσουν χωρίς να το πάρεις καν χαμπάρι και να ψάχνεις για αρκετό καιρό (ανάλογα με την σημασία που είχε για εσένα) τι πήγε στραβά. Τι έκανες λάθος και έτσι ξαφνικά εμφανίστηκε η ταμπέλα που γράφει "κατεδαφίζεται" δίπλα στην γέφυρα που είχες κοντά σου.
Το στενάχωρο της υπόθεσης, είναι ότι αποδεικνύεται έμπρακτα πως, όσο καιρό και να χτίζεις, όσο καιρό και να προσπαθείς, όλα είναι τόσο φθαρτά και ανούσια, που την ΕΠΟΜΕΝΗ φορά, έχεις δεύτερες ή ακόμα και τρίτες σκέψεις για να ξεκινήσεις φτου-και από την αρχή κάτι καινούργιο. (εδώ κολλάει η γνωστή παροιμία με τον χυλό και το γιαούρτι, που την ξέρετε όλοι σας)
Τελικά όλα, ΜΑ ΟΛΑ τα πράγματα στην ζωή μας, συνδέονται με γέφυρες.
Ευαίσθητες και ετοιμόρροπες γέφυρες.
Το θέμα είναι τι κάνουμε για αυτές...
-Lcfr.
Γέφυρες τηλεφωνικές, σεξουαλικές, πνευματικές, εγκεφαλικές, συναισθηματικές, επαγγελματικές, φιλικές και πολλών άλλων ειδών, που τις συντηρούμε σιωπηρά όταν τις ανανεώνουμε με πράξεις. (για περισσότερες πληροφορίες βλέπε άρθρο: Quicky)Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, πόσο εύκολα μπορεί μια τέτοια γέφυρα να σταματήσει να υπάρχει, επειδή το αποφάσισε ένας από τους δύο; Πόσο εύκολα μπορεί να εξαφανιστεί οτιδήποτε έχεις χτίσει εβδομάδες, μήνες ή ακόμα και χρόνια;
ΠΑΝευκολα.
Αλήθεια.
Με την σωστή επιλογή λέξεων, όλα μπορούν να τελειώσουν, μέσα σε δευτερόλεπτα. Να τελειώσουν χωρίς να το πάρεις καν χαμπάρι και να ψάχνεις για αρκετό καιρό (ανάλογα με την σημασία που είχε για εσένα) τι πήγε στραβά. Τι έκανες λάθος και έτσι ξαφνικά εμφανίστηκε η ταμπέλα που γράφει "κατεδαφίζεται" δίπλα στην γέφυρα που είχες κοντά σου.
Το στενάχωρο της υπόθεσης, είναι ότι αποδεικνύεται έμπρακτα πως, όσο καιρό και να χτίζεις, όσο καιρό και να προσπαθείς, όλα είναι τόσο φθαρτά και ανούσια, που την ΕΠΟΜΕΝΗ φορά, έχεις δεύτερες ή ακόμα και τρίτες σκέψεις για να ξεκινήσεις φτου-και από την αρχή κάτι καινούργιο. (εδώ κολλάει η γνωστή παροιμία με τον χυλό και το γιαούρτι, που την ξέρετε όλοι σας)
Τελικά όλα, ΜΑ ΟΛΑ τα πράγματα στην ζωή μας, συνδέονται με γέφυρες.
Ευαίσθητες και ετοιμόρροπες γέφυρες.
Το θέμα είναι τι κάνουμε για αυτές...
-Lcfr.
Monday, May 2, 2011
Choices
Τον τελευταίο καιρό, συνειδητοποιώ πως μερικά πράγματα, συμβαίνουν εκεί που δεν τα περιμένεις. Όταν γίνει κάτι τέτοιο, δυστυχώς δεν έχεις κανέναν, ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΝ έλεγχο πάνω τους και το μόνο που μπορείς να κανείς είναι να απολαύσεις την διαδρομή, μέχρι να εντοπίσεις τι πραγματικά θέλεις...
Μέχρι να "κάτσει η σκόνη" που έχουν δημιουργήσει οι μεγάλες και ξαφνικές αλλαγές, δεν μπορείς να καταλάβεις τι θέλεις να ζήσεις, κάτω από ποιες συνθήκες και ας μην κρυβόμαστε, με ποιον θες να τις ζήσεις..
Μέχρι να έρθει η στιγμή εκείνη, το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να περιμένεις. Αμέσως μετά, θα μπορέσεις να κατασταλάξεις και να κάνεις εύκολα και αβίαστα τις επιλογές σου. Απέναντι σε έναν καθαρό καθρέφτη, που είναι αναγκασμένος να σου πει την αλήθεια.
Όποια και να είναι αυτή. Απογοητευτική για κάποιους, θετική για κάποιους άλλους. Παρόλα αυτά, θα είναι η αλήθεια.
Οι επιλογές αυτές μπορεί να κρίνουν τα ΠΑΝΤΑ. Για αυτόν τον λόγο, εκείνη ΑΚΡΙΒΩΣ την στιγμή πρέπει να δείξεις χαρακτήρα και ανθρώπινη ποιότητα, για να μπορέσεις να επιλέξεις σωστά. Να επιλέξεις με τους σωστούς γνώμονες και τα υπόλοιπα μαθηματικά όργανα που έχεις στην φαρέτρα σου.
Άλλωστε πιστεύω (ο γραφικός και σκεπτικιστής Δαίμων) πως αυτός ο "κάποιος", που μας χαρίζει την ζωή, δίνει μαζί και έναν λεμονοστύφτη για συγκεκριμένους λόγους.
"Στύψε την ζωή" είπε, "και βρες τρόπους να κρατάς στα χείλη σου τον πιο γλυκό χυμό. Η ζωή, είναι πολύ μικρή για πίκρες και προβληματισμούς για απλά πράγματα..."
...κράτα τον γλυκό χυμό...
...και επέλεξε σωστά...
-Lcfr.
Μέχρι να "κάτσει η σκόνη" που έχουν δημιουργήσει οι μεγάλες και ξαφνικές αλλαγές, δεν μπορείς να καταλάβεις τι θέλεις να ζήσεις, κάτω από ποιες συνθήκες και ας μην κρυβόμαστε, με ποιον θες να τις ζήσεις..Μέχρι να έρθει η στιγμή εκείνη, το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να περιμένεις. Αμέσως μετά, θα μπορέσεις να κατασταλάξεις και να κάνεις εύκολα και αβίαστα τις επιλογές σου. Απέναντι σε έναν καθαρό καθρέφτη, που είναι αναγκασμένος να σου πει την αλήθεια.
Όποια και να είναι αυτή. Απογοητευτική για κάποιους, θετική για κάποιους άλλους. Παρόλα αυτά, θα είναι η αλήθεια.
Οι επιλογές αυτές μπορεί να κρίνουν τα ΠΑΝΤΑ. Για αυτόν τον λόγο, εκείνη ΑΚΡΙΒΩΣ την στιγμή πρέπει να δείξεις χαρακτήρα και ανθρώπινη ποιότητα, για να μπορέσεις να επιλέξεις σωστά. Να επιλέξεις με τους σωστούς γνώμονες και τα υπόλοιπα μαθηματικά όργανα που έχεις στην φαρέτρα σου.
Άλλωστε πιστεύω (ο γραφικός και σκεπτικιστής Δαίμων) πως αυτός ο "κάποιος", που μας χαρίζει την ζωή, δίνει μαζί και έναν λεμονοστύφτη για συγκεκριμένους λόγους.
"Στύψε την ζωή" είπε, "και βρες τρόπους να κρατάς στα χείλη σου τον πιο γλυκό χυμό. Η ζωή, είναι πολύ μικρή για πίκρες και προβληματισμούς για απλά πράγματα..."
...κράτα τον γλυκό χυμό...
...και επέλεξε σωστά...
-Lcfr.
Sunday, May 1, 2011
Μαριέλα Παπαδέα
"...το ταλέντο που δεν αξίζει η Ελλάδα..."
Η πρόσκληση λιτή:
"Θέλω να έρθεις!"
Η απάντηση επίσης λιτή και αποφασιστική:
"Θα έρθω λοιπόν!"
Η ημερομηνία 27 του Απριλίου.
Ο χώρος Six D.o.g.s στο Μοναστηράκι.
Η ώρα δεκάτη βραδινή.
Για να πω την αλήθεια μου, δεν είχα ιδέα για το που βρισκόταν το "Six D.o.g.s." αλλά με λίγη προσπάθεια και λίγο περπάτημα παραπάνω, ο Mephisto και η αφεντιά μου, βρήκαμε τον χώρο που το όνομα "Μαριέλα Παπαδέα" θα μας έδειχνε λίγο από το ταλέντο της. Και λέω "ΛΙΓΟ", μιας και νομίζω ότι ένας απλός (random) άνθρωπος, δεν μπορεί να το αντέξει όλο...
Ω, μα τι ταλέντο...
Προετοιμασμένος γαρ, περίμενα το επονομαζόμενο "Psychedelic Rock" να φλερτάρει μουσικά με τον "IAMX". Δηλαδή φλύαρες κιθάρες, πιάνο και τα διακριτικά αλλά ουσιαστικά τύμπανα να συνθέτουν μια αισθησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα.
Έπεσα μέσα στις υποθέσεις μου, με την διαφορά ότι η κιθάρα δεν υπήρχε πουθενά στη σκηνή. Η απουσία αυτή, με παραξένεψε στην αρχή, αλλά μετά τα 2-3 πρώτα λεπτά την είχα ήδη ξεχάσει..
Το ταλέντο της Μαριέλας, πλημμύρισε τον χώρο του live, με την φωνή της να χαϊδεύει το μυαλό και το κορμί του θεατή, άλλες φορές αισθησιακά και απαλά, ενώ άλλες επιθετικά και παθιασμένα, σαν φρεσκοερωτευμένος έφηβος.
Νομίζω πως δεν μπορώ να περιγράψω την εικόνα του προσώπου της, την στιγμή που μας μάγευε με το "You Are" και το "Isabella" ή ακόμα και την διασκευή του "Wicked Game". Μερικές φορές, κοιτάζοντας αυτήν εκεί την έκφραση, καταλαβαίνεις εύκολα, ότι αυτός ο άνθρωπος, νιώθει, αναπνέει και ξημερώνει την ημέρα του, για την τέχνη. Για την μουσική και την δημιουργία.
Πάθος, μαγεία, ενέργεια, έρωτας και φυσικά μουσική, εκφράζουν την Μαριέλα πάνω στην σκηνή. Τα κατάφερε για τα καλά να μαγνητίσει τον "δύσκολο" και καχύποπτο Lcfr.
Την κυρία Παπαδέα, πλαισιώνουν τα "χέρια της ψυχής της" όπως χαρακτηριστικά τιτλοφόρησε κατά την διάρκεια του live, τους δύο μουσικούς της. Στα πλήκτρα ο Αντώνης Παλαμάρης (Myspace, Facebook), με το cool αλα "Franz Ferdinand" look του και στα τύμπανα ο Κρίτων Μπελλωνιά, (Facebook).
Και οι δύο, κατά την διάρκεια αυτής της μιάμισης ώρας, φάνηκε να έχουν απίθανη χημεία μεταξύ τους και το χαμόγελα που αντάλλαζαν πάνω στα κομμάτια, μαρτυρά ένα υγιές σχήμα που αποδίδει χωρίς προβλήματα τους στίχους και την μουσική που βρίσκονται στο μυαλό της Μαριέλας. Συγχαρητήρια λοιπόν και στους δύο. Αδέρφια κάνατε εξαιρετική δουλειά.
Τα τραγούδια, 10 στον αριθμό, (με τρεις διασκευές σκορπισμένες μέσα στο playlist) με έκαναν να πιστεύω ότι τέτοιες προσπάθειες, εδώ στην χώρα μας, είναι πολύ δύσκολο να αναγνωριστούν, μιας και η ατάλαντη Ελλάδα, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να σε διώχνει έξω...
Η επόμενη εμφάνιση των εξαιρετικών αυτών καλλιτεχνών, θα είναι στον Σταυρό του Νότου, στις 12 και στι 19 του Μαΐου, (Facebook event) και φυσική η διαβολική παρουσία μου θα είναι εκεί.
Κλείνοντας, θα ήθελα να δώσετε την προσοχή σας στο παρακάτω video. Είναι το πρώτο τραγούδι που έπαιξαν στο live, με τίτλο "You Are" και εγώ προσωπικά δεν θα σταματήσω για αρκετό καιρό να το ακούω...
Enjoy αδέρφια.
Η ποιότητα πλέον σπανίζει στις ημέρες μας.
Όπου την βρίσκουμε καλό είναι να την προβάλλουμε και να την μοιραζόμαστε με όποιον τρόπο μπορούμε..
Perfect live, was perfect.
-Lcfr.
Η πρόσκληση λιτή:
"Θέλω να έρθεις!"
Η απάντηση επίσης λιτή και αποφασιστική:
"Θα έρθω λοιπόν!"
Η ημερομηνία 27 του Απριλίου.
Ο χώρος Six D.o.g.s στο Μοναστηράκι.
Η ώρα δεκάτη βραδινή.
Για να πω την αλήθεια μου, δεν είχα ιδέα για το που βρισκόταν το "Six D.o.g.s." αλλά με λίγη προσπάθεια και λίγο περπάτημα παραπάνω, ο Mephisto και η αφεντιά μου, βρήκαμε τον χώρο που το όνομα "Μαριέλα Παπαδέα" θα μας έδειχνε λίγο από το ταλέντο της. Και λέω "ΛΙΓΟ", μιας και νομίζω ότι ένας απλός (random) άνθρωπος, δεν μπορεί να το αντέξει όλο...Ω, μα τι ταλέντο...
Προετοιμασμένος γαρ, περίμενα το επονομαζόμενο "Psychedelic Rock" να φλερτάρει μουσικά με τον "IAMX". Δηλαδή φλύαρες κιθάρες, πιάνο και τα διακριτικά αλλά ουσιαστικά τύμπανα να συνθέτουν μια αισθησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα.
Έπεσα μέσα στις υποθέσεις μου, με την διαφορά ότι η κιθάρα δεν υπήρχε πουθενά στη σκηνή. Η απουσία αυτή, με παραξένεψε στην αρχή, αλλά μετά τα 2-3 πρώτα λεπτά την είχα ήδη ξεχάσει..
Το ταλέντο της Μαριέλας, πλημμύρισε τον χώρο του live, με την φωνή της να χαϊδεύει το μυαλό και το κορμί του θεατή, άλλες φορές αισθησιακά και απαλά, ενώ άλλες επιθετικά και παθιασμένα, σαν φρεσκοερωτευμένος έφηβος.
Νομίζω πως δεν μπορώ να περιγράψω την εικόνα του προσώπου της, την στιγμή που μας μάγευε με το "You Are" και το "Isabella" ή ακόμα και την διασκευή του "Wicked Game". Μερικές φορές, κοιτάζοντας αυτήν εκεί την έκφραση, καταλαβαίνεις εύκολα, ότι αυτός ο άνθρωπος, νιώθει, αναπνέει και ξημερώνει την ημέρα του, για την τέχνη. Για την μουσική και την δημιουργία.
Πάθος, μαγεία, ενέργεια, έρωτας και φυσικά μουσική, εκφράζουν την Μαριέλα πάνω στην σκηνή. Τα κατάφερε για τα καλά να μαγνητίσει τον "δύσκολο" και καχύποπτο Lcfr.
Την κυρία Παπαδέα, πλαισιώνουν τα "χέρια της ψυχής της" όπως χαρακτηριστικά τιτλοφόρησε κατά την διάρκεια του live, τους δύο μουσικούς της. Στα πλήκτρα ο Αντώνης Παλαμάρης (Myspace, Facebook), με το cool αλα "Franz Ferdinand" look του και στα τύμπανα ο Κρίτων Μπελλωνιά, (Facebook).
Και οι δύο, κατά την διάρκεια αυτής της μιάμισης ώρας, φάνηκε να έχουν απίθανη χημεία μεταξύ τους και το χαμόγελα που αντάλλαζαν πάνω στα κομμάτια, μαρτυρά ένα υγιές σχήμα που αποδίδει χωρίς προβλήματα τους στίχους και την μουσική που βρίσκονται στο μυαλό της Μαριέλας. Συγχαρητήρια λοιπόν και στους δύο. Αδέρφια κάνατε εξαιρετική δουλειά.
Τα τραγούδια, 10 στον αριθμό, (με τρεις διασκευές σκορπισμένες μέσα στο playlist) με έκαναν να πιστεύω ότι τέτοιες προσπάθειες, εδώ στην χώρα μας, είναι πολύ δύσκολο να αναγνωριστούν, μιας και η ατάλαντη Ελλάδα, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να σε διώχνει έξω...
Η επόμενη εμφάνιση των εξαιρετικών αυτών καλλιτεχνών, θα είναι στον Σταυρό του Νότου, στις 12 και στι 19 του Μαΐου, (Facebook event) και φυσική η διαβολική παρουσία μου θα είναι εκεί.
Κλείνοντας, θα ήθελα να δώσετε την προσοχή σας στο παρακάτω video. Είναι το πρώτο τραγούδι που έπαιξαν στο live, με τίτλο "You Are" και εγώ προσωπικά δεν θα σταματήσω για αρκετό καιρό να το ακούω...
Enjoy αδέρφια.
Η ποιότητα πλέον σπανίζει στις ημέρες μας.
Όπου την βρίσκουμε καλό είναι να την προβάλλουμε και να την μοιραζόμαστε με όποιον τρόπο μπορούμε..
Perfect live, was perfect.
-Lcfr.
Subscribe to:
Posts (Atom)