Η κυρία να φωνάζει, πως δεν τα είχε αυτή πριν χαθούν και πως η υπομονή της έχει φτάσει πλέον στα όριά της και από την άλλη ο κύριος, σαν άλλος gent, να κοπανάει τις πόρτες του αυτοκινήτου και να "ψιθυρίζει" καντήλια που και ο διάολας ο ίδιος θα κοκκίνιζε εάν τα άκουγε! (Ξέρετε, ο ψίθυρος που όσο και να θες να μην τον ακούσεις, φαντάζει λες και βγαίνει από μεγάφωνο) Γενικότερα υπήρχε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, με εμένα σιωπηλό και πανέμορφο όπως είμαι, στο Background να σκέφτομαι: "Αυτό θα μπει στο blog, δεν το συζητώ".
Πείτε το φόβο ή απογοήτευση, αλλά μου έκανε εντύπωση, η αντίδραση και των δύο, για ένα ζευγάρι κλειδιά. Προφανώς δεν είναι η αιτία όλου αυτού του καυγά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί το σύνολο των συμπεριφορών. Άλλωστε 7 χρόνια γάμου, δεν είναι δα και τοοοοοσα πολλά, που να σε κάνουν να επιτίθεσαι κατ' αυτόν τον τρόπο, στον άνθρωπο που υποτίθεται πως θες να μοιράζεσαι τα πάντα... Πόσο μάλλον μπροστά σε έναν "ξένο" άνθρωπο, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν η αφεντιά μου. (που να 'ξεραν ότι θα τους κάνω βούκινο στο Internet :) )Εκτός και ένα πλέον τα cool ζευγάρια για glamor (που λέει και ο Mephisto) πρέπει να τσακώνεσαι για ψύλλου πήδημα τουλάχιστον μια φορά το μήνα... Κάτι σαν τα ψώνια του Super Market.
Οκ, έχω περάσει και εγώ από μακροχρόνιες σχέσεις (με μεγάλη επιτυχία σας διαβεβαιώ) και καταλαβαίνω πως δεν είναι όλες οι ημέρες ίδιες και πως μερικές φορές η πίεση και η ένταση μπορεί να συσσωρευτεί, χωρίς να ξέρεις ποιο μικρό η μεγάλο γεγονός θα την απελευθερώσει, με άγνωστες για τους γύρω συνέπειες...Παρόλα αυτά, κάτι τέτοια, με κάνουν και κοιτάζω το μέλλον με καχυποψία και επιφυλάξεις.
Ρε τι σου κάνει ένα ζευγάρι κλειδιά...
-Lcfr.
No comments:
Post a Comment