Greek Politics

Είμαι σίγουρος πως αρκετοί από εσάς, θα σκέφτεστε, διαβάζοντάς με:

"...μα καλά, που ζει αυτός; Εδώ η Ελλάδα είναι στο χείλος του γκρεμού και αυτός, τρία πουλάκια κάθονται..."

Ίσως να έχετε δίκιο. Προσπαθώ βλέπετε, να είμαι όσο τον δυνατόν πιο αποστασιοποιημένος από το οικονομικοπολιτικό σκηνικό, μιας και θεωρώ, πως δεν βγάζει πουθενά. Δεν σας κρύβω πως ενημερώνομαι καθημερινά, αλλά κρατάω μια απόσταση...

Για έναν λόγο.

Γιατί ο Έλληνας είναι μαλθακός με μνήμη χρυσόψαρου. Είναι εύκολος στο έλεγχο, ειδικά όταν αυτό που προσπαθείς να του περάσεις, είναι βαμμένο στα πράσινα ή στα γαλάζια. Βλέπετε, χρόνια τώρα, μετά την μεταπολίτευση, ο Έλληνας με τα τσαρούχια του, ψηφίζει ονόματα. Οικογένειες. Και το στενάχωρο είναι, πως μέχρι και πρόσφατα, ψήφιζε ονόματα σαν υπνωτισμένος.
(γράφω "μέχρι πρόσφατα" μιας και η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, με τις εκλογές να πλησιάζουν)

Δεν σας κρύβω, πως η ατάκα "μαζί τα φάγαμε" που ακούστηκε φέτος, από έναν ευτραφή πολιτικό, με βρίσκει σύμφωνο.

Ακούστε με πριν ξεσπαθώσετε αγαπημένοι μου φίλοι...

Μεγαλώνοντας λοιπόν, έμαθα και εγώ για τα καλά του δημοσίου
Άκουγα πολύ συχνά, από διάφορους κοντινούς συγγενής και φίλους, την εξής πρόταση:

"αν βρούμε καμία θεσούλα στο δημόσιο, θα σε βάλουμε..."

Σας μιλώ ειλικρινά, πως εάν υπήρχε η "δυνατή" άκρη για μια θέση "φάντασμα" στο δημόσιο, θα την έπιανα, την αμέσως επόμενη ημέρα μετά την απόλυσή μου από φαντάρος. Θα την έπιανα χωρίς ψεγάδι τύψεων και αμφιβολιών. Ειλικρινά θα το έκανα. Θα ξύπναγε ο καλοθρεμμένος Έλληνας που κρύβω βαθιά μέσα μου και θα "έτρωγα" από το δημόσιο ταμείο, χωρίς να προσφέρω τίποτα. Θα ήταν η γρήγορη και εύκολη λύση.
(άσχετα που τώρα, το μυαλό μου έχει πήξει και σκέφτεται ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικά)

Το "βόλεμα" λοιπόν, το έχει μέσα του ο Έλληνας. Να βολέψει τον κώλο του, σε κάποια καρέκλα και από εκεί και πέρα, να λουφάρει, να τα αρπάξει από εδώ κι από εκεί και κάθε τέσσερα χρόνια, να ψηφίζει αυτούς που τον βόλεψαν ή εκείνους που ενδεχομένως να μπορούν να βολέψουν κάποιον δικό τους.

Δεν γενικεύω. Ξέρω πως πολλοί από εσάς, είστε ενάντια σε αυτό που θα έκανα εγώ τότε, αλλά είμαι σίγουρος, πως έχετε τουλάχιστον έναν γνωστό που έχει βολευτεί σε μια θεσούλα, και το ξύνει από το πρωί μέχρι τις 14:00... (άλλωστε, εάν δεν κάνω λάθος, εκείνη την ώρα ξεκινούν τα κουτσομπολίστικα στο Star Channel)

Να ξεκαθαρίσω και το εξής. Μην νομίζετε πως "χρεώνω" τον απλό Έλληνα πολίτη, πως έφαγε όλα αυτά που αποδείχθηκε πως χρωστάει το κράτος. Φυσικά και όχι. Θα ήταν κουτό από μέρους μου να έκανα κάτι τέτοιο. Οι 6-7 οικογένειες που ήλεγχαν την Ελλάδα, είναι λίγο-πολύ γνωστές. Αυτές μαζί με τους πολιτικούς, πιστεύω, πως έφαγαν το 80% και το υπόλοιπο 2ο% το έφαγε εμμέσως ο Έλληνας πολίτης. Κι ας μην φάνηκε στην τσέπη του τόσο πολύ.
(δεν θα ξεχάσω παρόλα αυτά, πως ο πρόεδρος της ΕΡΤ, μέχρι πριν λίγα χρόνια, είχε 17 (!!!!) γραμματείς. Η ερμηνεία δική σας.)

Έγραψα λίγο πιο πάνω, πως μερικές οικογένειες ΗΛΕΓΧΑΝ την χώρα μας. Όπως πολύ καλά ξέρετε, ο έλεγχος εδώ και 1,5 χρόνο, έχει περάσει στους φίλους μας του Γερμανούς. Μπορεί να είμαι αρνητικά επηρεασμένος απέναντι σε αυτήν την κωλοφάρα (από προσωπική εμπειρία) αλλά θεωρώ πως πλέον, οι Έλληνες διακατέχονται από ένα πρωτόγνωρο (αλλά όχι άδικο) αντιγερμανικό συναίσθημα, μιας και ο "ζυγός" δεν μας πάει και πολύ. Απλά αργούμε να αντιδράσουμε...

Αφού όμως, δεν μπορούμε να πιλοτάρουμε σωστά το μπουρδέλο μας, αναγκαζόμαστε να βάλουμε ξένη τσατσά...

Ξανθόψειρα και ιδιαιτέρως αντιπαθητική.
Προφανώς αδέλφια μου, κάτι τέτοιο το αξίζουμε. Και μάλλον, αυτό αργήσαμε να το καταλάβουμε.

Έχω ξανά γράψει στο παρελθόν, πως όσο μεγάλωνα, ο πατέρας μου, μου έλεγε:

"κάποια στιγμή, αγόρι μου, η χώρα αυτή θα πιάσει πάτο. Και όταν τον πιάσει, ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ, θα αρχίσει να ανεβαίνει...."

Πατέρα,

Έφτασα τα τριάντα και ακόμα να εμφανιστεί αυτός ο πάτος...

-Lcfr.

The Value Of A Missed Call

Story time.
Μαζευτείτε...

Με μια από τις, μεγάλης διαρκείας, σχέσεις μου είχαμε θεσμοθετήσει την "αναπάντητη".

Ξέρω-ξέρω, δεν είναι δα και τίποτα πρωτότυπο. Απλά εμείς την είχαμε σαν έναν τρόπο, να δείχνουμε ο ένας στον άλλον, σε άκυρες στιγμές και ώρες της ημέρας, πως τον σκεφτόμασταν. Πως εάν ήταν δυνατό, θα θέλαμε να ήταν δίπλα μας, ή απλά να μπορούσαμε να του μιλήσουμε στο τηλέφωνο, αλλά δεν μπορούμε. Ήταν ένας γλυκός τρόπος, να δηλώνουμε το παρών. Κάτι σαν να φωνάζουμε στον άλλο:

"Εϊ! Εδώ είμαι εγώ... Μην με ξεχνάς...!!"

Κουτό ε; Που να ακούσετε και το άλλο:

Μπορεί να μιλούσαμε στο τηλέφωνο ώρες ολόκληρες το βράδυ. Δεν είχαμε διανοηθεί ποτέ, να μην κάνουμε "αναπάντητη" στον άλλο, λίγα δευτερόλεπτα πριν κλείσουμε τα ματιά για ύπνο... Και φυσικά δεν τα κλείναμε, εάν ο άλλος δεν απαντούσε σε αυτήν την "αναπάντητη"...

Η δύναμη μιας αναπάντητης, είναι εφάμιλλη με την δύναμη της σκέψης που σου μεταφέρει αυτός που σου την κάνει.
Η αξία της αναπάντητης, είναι τροφή για να σε βγάλει από ένα δύσκολο τριήμερο.

-Lcfr.

Troll Cat

Όποιος δεν λατρεύει τις φωτογραφίες με γάτες που κυκλοφορούν στο Internet, να σηκώσει το χέρι...

Το φαντάστηκα. Κανείς!
Σας παρουσιάζω λοιπόν, το μεγαλύτερο Troll/Γατί που υπάρχει...

Κλασσικός Έλληνας. Κάνει κάτι και ξεγλιστρά από τις ευθύνες, έχοντας αυτό το χαμόγελο στο πρόσωπό του...
:)

Enjoy.
-Lcfr.

Saturday Morning

Aloha!
Χαθήκατε νομίζω...

Εδώ που τα λέμε εγώ χάθηκα, όμως το έκανα για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Βλέπετε ζω, μια ιδιαίτερα έντονη περίοδο της ζωής μου και σε κάποιες στιγμές δεν ξέρω πως να την διαχειριστώ...

Παρόλα αυτά γράφω διαρκώς. Και αυτό είναι το θετικό της υπόθεσης. (τουλάχιστον για αυτούς που τους αρέσουν αυτά που γράφω) Μετά από μια μικρή "κοιλιά", ξανά βρήκα τον παλιό (καλό?) μου εαυτό και από αύριο Δευτέρα, θα γεμίζω αυτόν εδώ τον ιστότοπο με τις λέξεις μου σε καθημερινή βάση.

On another note, σήμερα που άλλαξε η ώρα, το βιολογικό μου ρολόι τα έχει κυριολεκτικά παίξει. Ξύπνησα μια άκυρη αλλά ιδιαίτερα ήσυχη, πρωινή ώρα και μην έχοντας τίποτα άλλο να κάνω, μάζεψα το σπίτι... υπό τους ήχους των November Doom
(Φιλική Υπενθύμιση: Ακόμα ψάχνω άνθρωπο να μου πλένει τα πιάτα καθημερινά. Όποιος ενδιαφέρεται, παρακαλώ να επικοινωνήσει με τον ατζέντη μου. Αποδεκτές ΜΟΝΟ σοβαρές προτάσεις).

Επειδή λοιπόν σε λιγότερες από 35 ώρες θα έχουμε Νοέμβριο (ο αγαπημένος μου μήνας), ακούστε αυτό το τραγούδι που έρχεται και δένει απίθανα...

November's Doom λοιπόν και Twilight Innocence.

Μην σας τρομάζει η εικόνα. Το τραγούδι είναι μιας σπάνιας ποιότητας, ερωτική μπαλάντα, για κάτι τέτοιες στιγμές...

Καλή Κυριακή αδέρφια μου...

-Lcfr.
Ps. Να είστε σίγουροι πως, εάν βρω κάτι εντυπωσιακό στους διαδρόμους τους Internet, θα το ανεβάσω άμεσα :)

Admit It

Και δηλώνω το εξής:

Το να παραδέχεσαι οτιδήποτε νιώθεις, είναι το πιο απελευθερωτικό, το πιο ζωντανό και ίσως το πιο έντονο πράγμα που μπορείς να κανείς στην ζωή σου.

Για τους εξής παρακάτω λόγους:

Πρώτον: Αποδεικνύεις στον ίδιο σου τον εαυτό, πως δεν είσαι κενός άνθρωπος. Νιώθεις, απολαμβάνεις και υποστηρίζεις τις πράξεις σου, λανθασμένες ή όχι, στο εκατό τοις εκατό!
Δεύτερον: Όταν παραδέχεσαι θετικά πράγματα σε κάποιον, αμέσως μετά, σε επισκέπτεται η γλυκιά προσμονή της απάντησης.

Ναι, δίκιο έχετε και το καταλαβαίνω.
Μπορεί η απάντησή να αργήσει να έρθει... Ή μπορεί και να μην έρθει ποτέ. Η προσμονή της όμως, εάν σε αγγίξει, δύσκολα σε αφήνει...

Τρίτον: Η ιστορία δείχνει πως από τις πιο μικρές παραδοχές, ξεκινάνε τα σημαντικότερα και μεγαλύτερα πράγματα που μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.

Να παραδέχεστε και να εξωτερικεύετε οτιδήποτε έχετε μέσα σας, αδέρφια μου...
Δεν θα το μετανιώσετε.

Η ζωή άλλωστε, είναι στα φανερά.
Όχι στα κρυφά...

-Lcfr.

Profiterol

Σκέψου μαζί μου...
(ναι, μιλάω σε εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές)

Είσαι σπίτι σου, μετά από μια κουραστική ημέρα στην δουλειά.
Έχεις κάτσει αναπαυτικά στον καναπέ σου.
Μουσική της επιλογής σου, ακούγεται στο background.
Στο τραπεζάκι ακριβώς μπροστά σου, έχεις ευλαβικά τοποθετήσει ένα μπολάκι με ένα προφιτερολ...
Το κουτάλι, υπομονετικά σε περιμένει...
Αποφασίζεις να "ορμίσεις" χωρίς να σκεφτείς απολύτως τίποτα...

Η πρώτη κουτάλια, η στιγμή που το γλυκάκι θα ακουμπήσει για πρώτη φορά την γλώσσα σου, είναι αυτή που σε κάνει να βγάλεις επιφωνήματα και βογγητά, βγαλμένα από ερωτικές ταινίες...

Απόλαυση, ικανοποίηση και ευτυχία όμορφα τυλιγμένα σε μια και μόνο κουταλιά...

Τυχερός λοιπόν, οποίος μπορεί και έχει παρόμοιας απόλαυσης στιγμές διάσπαρτες μέσα στο εικοσιτετράωρό του...
Τυχερός...

Ελπίζω να είσαι ένας από αυτούς τους τυχερούς.
Εάν δεν είσαι, ψάξε να τις βρεις.
Υπάρχουν... είναι εκεί!

Αρκεί να μπορείς να τις "διαβάσεις".

Καλή εβδομάδα.

-Lcfr.

These Little Bastards!

Και μην μου πείτε, ότι αυτά τα μικρά και ΜΠΑΣΤΑΡΔΑ τερατάκια, βρίσκονται ΜΟΝΟ στις δικές μου τσέπες...

-Lcfr.

Sunday Post

Κυριακή σήμερα...

Μια αρκετά δύσκολη αλλά παρόλα αυτά, ενδιαφέρουσα εβδομάδα φεύγει, αφήνοντας πίσω της υποσχέσεις, σκέψεις, λέξεις και φυσικά έντονες προσδοκίες για την επόμενη.

Κατέληξα και εγώ με την σειρά μου, (ομολογούμενος καθυστερημένα) στο ότι ο χρόνος ζωής μας φεύγει με απίστευτα γρήγορους ρυθμούς. (ακόμα να χωνέψω πως μπήκα στα πρώτα -άντα) Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, είμαστε υποχρεωμένοι απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς, να επιλέγουμε ΣΩΣΤΑ τους ανθρώπους που μοιραζόμαστε αυτόν τον πολύτιμο χρόνο.

Χωρίς πολλά πολλά, μια εκκαθάριση στον "ανούσιο περίγυρο" είναι κάτι που αρμόζει σε αυτόν που ξέρει να ζει την ζωή του, ποιοτικά. Βλέπετε, το κακό με την ζωή του 2011, είναι πως τις περισσότερες φορές δεν την ζούμε, απλά την σπαταλάμε εκεί που δεν πρέπει.

Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό όλο αυτό, αλλά εάν το καλοσκεφτείτε, θα δείτε πως στο τέλος θα συμφωνήσετε μαζί μου...

Φυσικά δεν θα περιορίσω το σημερινό αυτό άρθρο στις πρωινές μου σκέψεις...

Μουσικά, θα επιλέξω ένα τραγούδι που, εάν θυμάμαι καλά, το άκουσα πρώτη φορά στο Λονδίνο (στα φοιτητικά μου χρόνια) και από τότε με συνοδεύει αρκετά συχνά...
Aqualung λοιπόν και "Strange And Beautiful"...
Αφιερωμένο λοιπόν...

Enjoy:

Ελπίζω να έχετε (έχουμε) μια Κυριακή καλύτερη από τις προηγούμενες και φυσικά χειρότερη από τις επόμενες...

Σας σκέφτομαι.

-Lcfr.

FML

Τελικά, ότι μου αρέσει σε αυτήν την ζωή, είναι:
Ή ανήθικο,
Ή παχυντικό,
Ή εθιστικό,
Ή πανάκριβο,
Ή απίθανο στο να συμβεί.
Ή μη διαθέσιμο (την στιγμή που το θέλω)

Fuck My Life.

Μια ευγενική προσφορά της αισιόδοξης εταιρίας μας.
(και σε όποιον αρέσει)

-Lcfr.

Dream My Dream

Τελικά τα όνειρα έχουν γίνει, (πλέον) μόνιμη στήλη, εδώ στην παρέα μας...

Εχθές λοιπόν, Τετάρτη, άλλο ένα περίεργο αλλά λίγο πιο σύντομο όνειρο, γέμισε τις λίγες ώρες ύπνου που είχα στην διάθεσή μου...

Ήμουν λέει ολομόναχος, σε ένα μεγάλη αίθουσα κάποιου Multiplex cinema και προσπαθούσα να δω μια ταινία. Μην με ρωτήσετε... Η ταινία, μου είναι ολοκληρωτικά άγνωστη. Έτρωγα λοιπόν αμέριμνος τα ποπ κόρν μου (κλασσικά) και ήμουν απορροφημένος από την πλοκή. Κάποια στιγμή, η σκηνή του έργου είχε να κάνει με τον ουρανό και τα άστρα...

Και το απίθανο συνέβη. (σημείωση: μιλάμε πάντα για όνειρο, που όλα μπορούν να συμβούν)

Άρχισαν τα άστρα να βγαίνουν από την οθόνη και να γεμίζουν την αίθουσα γύρω μου!!! Εντυπωσιασμένος αλλά και ταυτόχρονα πανικοβλημένος, προσπάθησα να κουνηθώ για να αντιδράσω. Ένιωθα παγωμένος και δεν μπορούσα ούτε καν να σηκωθώ από την (κατά τα άλλα αναπαυτική) καρέκλα...

Κοιτάζοντας κάτω, παρατήρησα ότι το μαύρο πουκάμισο (πρωτότυπο) που φορούσα, είχε εξαφανιστεί. Και στα αριστερά μου, αντί για καρδιά, είχα ένα ανοιχτό βιβλίο που ξεφύλλιζε με μανία τις σελίδες του.

Και ξαφνικά. κόσμος!

Πολύς κόσμος να περνάει και να με κοιτάζει, σαν να ήμουν αξιοθέατο.
Χωρίς λόγο.
Απλά να με κοιτάζει και ξαφνικά...

(πουφ)

Το ξυπνητήρι μου έδειξε (με θράσος :P) τον κακό του χαρακτήρα...

Περίεργο ε?

-Lcfr.

Look Alike

Σας έχει τύχει ποτέ, να γνωρίζετε (καλά) έναν άνθρωπο, μεγαλύτερο σε ηλικία από εσάς και μέσα από τον διάλογο και την ανταλλαγή απόψεων, να βλέπετε δικά σας χαρακτηριστικά, όμως πιο μεστά, πιο τσιμεντένια και δυνατά?

Τις τελευταίες ημέρες λοιπόν, μου έχει τύχει να γνωρίσω καλύτερα έναν άνθρωπο και χωρίς καμία υπερβολή, να βλέπω μια πιο μεγάλη έκδοση του εαυτού μου. Να βλέπω συμπεριφορές δικές μου, εξελιγμένες. Τελειοποιημένες μπορώ να πω και λίγο πιο έντονες.

Αυτό, μπορώ εύκολα να παραδεχθώ, πως με στεναχωρεί. Γιατί ο άνθρωπος που έχω απέναντι μου, δεν μου μιλάει απλά... Μου δείχνει, χωρίς να το θέλει, τι άνθρωπος ΔΕΝ πρέπει να γίνω. Τι άνθρωπος ΔΕΝ πρέπει να "καταντήσω"...

Γιατί όσο και να σας φανεί περίεργο, αυτός ο άνθρωπος που έχω απέναντι μου, δεν μου αρέσει.

Η εξέλιξη λοιπόν, του εαυτού μου, δεν μου αρέσει...

Και αυτό είναι το ΛΙΓΟΤΕΡΟ τρομακτικό...

-Lcfr.

Monday

Δεν σας κρύβω, πως σήμερα, Δευτέρα, είναι ίσως η χειρότερη Δευτέρα που έχει υπάρξει ποτέ...

...άδεια, ανούσια και αναπάντητη...
(ειδικά όταν μπορείς να κάνεις πολλά, αλλά δεν σε αφήνουν..)

Αυτά για σήμερα..

-Lcfr.

Don't Forget To Remember

Ηλεκτρισμένη Κυριακή, με ιδιαίτερα περιορισμένη διάθεση...

Με την βροχή, να παίζει σημαντικό ρόλο σε όλο αυτό το μουντό τοπίο.
Θα κλείσω την εβδομάδα με ένα τραγούδι που, θεωρητικά, απαντάει σε όλα όσα ζούμε τις τελευταίες ημέρες...

Από τους φίλους μου τους Puressence ακολουθεί το Don't Forget To Remember...

Τελικά, μερικές φορές είναι ιδιαίτερα δύσκολο να θυμόμαστε να μην ξεχνάμε...
Αφιερωμένο στις εμπνεύσεις της ζωής μου, που πάνε και έρχονται, κατά το δοκούν.

Ελπίζω να είσαστε ασφαλείς και εκεί ακριβώς που θέλετε...

Enjoy.

-Lcfr.

Έρως Αέναος!

-Lcfr.

Screw Up

Λογικά το έχει το σκαρί μου...

Θεωρώ πως είναι τουλάχιστον άδικο, που μου καταλογίζουν ανησυχητικά συχνά, διάφορα φταιξίματα, (άλλες φορές σημαντικά και άλλες ασήμαντα) για καταστάσεις και συμβάντα που "απλά πήγαν στραβά", την στιγμή που δεν έχω κάνει !ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ!

Τυχαίνει μόνο σε εμένα αυτή η αδικία, ή είναι κάτι που συμβαίνει σε αρκετό κόσμο;

Fuck it.

Να κανείς μια λάθος κίνηση, ή εκτίμηση σε κάποια θέματα, φοράς τα παντελόνια σου, παραδέχεσαι την πράξη και περιμένεις ή μερικές φορές προκαλείς την οποία τιμωρία σου αξίζει.

Όταν όμως, σε τιμωρούν χωρίς να έχεις κάνει τίποτα, πάει πολύ.

Εάν αυτό το φαινόμενο είναι γενικευμένο, τότε να πάει να γαμηθεί.

Δεν θέλω να ανήκω σε αυτόν τον άδικο κόσμο σας.
Απλά έτυχε και με γέννησαν εδώ.

-Lcfr.

Dream My Dream

Το ότι με πάει κόντρα το 2011 ο Μορφέας, (ο άρχοντας των ονείρων) είναι γνωστό.

Τυπικότατος λοιπόν και εχθές Πέμπτη, (μετά από μια χαλαρή βραδιά) μου έδωσε άλλη μια μικρή ιστοριούλα για να με γεμίσει ερωτηματικά.

Enjoy.

Ήμουν λέει στο νοσοκομείο.

Τυλιγμένος με επιδέσμους από την κορυφή μέχρι τα νύχια...
Είχα κανονικά τις αισθήσεις μου, αλλά ένας σωλήνας που ήταν μέσα στόμα μου δεν μου επέτρεπε να μιλάω.

Γύρω μου ήταν ένας σοβαρός μουσάτος και χοντρούλης γιατρός, οι γονείς μου και ο Mephisto. Πέρα από αυτούς, το δωμάτιο ήταν ΓΕΜΑΤΟ από άσπρες γάτες. Όπου και να κοίταζες έβλεπες γάτες.
(τι σόι νοσοκομείο επιτρέπει κατοικίδια μέσα στο δωμάτιο του ασθενή, δεν ξέρω...)

Ο Mephisto με ρωτούσε, κάτι άκυρες ερωτήσεις. Για ποδόσφαιρο, για "γκομενάκια" (όπως άχαρα τα αποκαλούσε) και για άλλα διάφορα στην προσπάθειά του να με κάνει να χαλαρώσω. Εγώ μην μπορώντας να απαντήσω με λέξεις, χρησιμοποιούσα τον αντίχειρα του δεξιού χεριού μου, είτε προς τα πάνω για "ναι", είτε προς τα κάτω για "όχι". Ο "διάλογος" αν και λίγο βαρετός μιας και ήταν μονόπλευρος, πέρασε την ώρα.

Το επισκεπτήριο τελείωσε, το δωμάτιο άδειασε από τα οικεία πρόσωπα και εγώ προσπάθησα να ξαπλώσω από τα αριστερά για να κοιμηθώ. Όμως πονούσα και δεν το έκανα. Τότε, με περικύκλωσαν ΟΛΕΣ οι γάτες και ξάπλωσαν κοντά μου. Μια από αυτές μου είπε:

"...μην ακυρώσεις ακόμα τα σχέδια σου, Lcfr. Θα έρθει...Και θα έρθει πολύ σύντομα!"
(η αλήθεια είναι ότι δεν με είπε Lcfr, αλλά με το πραγματικό μου όνομα)

Και εκείνη την στιγμή, άκουσα τον ήχο του SMS στο iPhone.

Όπως μπορείτε να καταλάβετε, το όνειρο τελείωσε αφήνοντάς με, Παρασκευιάτικα με τις εξής απορίες:

• Πάλι γάτες στο όνειρο μου?? ΠΑΛΙ???
• Τι ατύχημα έπαθα;
• Τι σχέδια είχα, που ήταν προς ακύρωση;
• Ποιος θα έρθει;

• Γιατί μπάσταρδε Μορφέα δεν με αφήνεις σε ησυχία? Και τέλος...
  
• Γιατί μπάσταρδε Μορφέα, μου πετάς ερωτήσεις μέσα από τα όνειρα, τις οποίες Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ζωή μπορεί ΠΑΝΕΥΚΟΛΑ να μου απαντήσει?

Με αγάπη,

-Lcfr.

No Post

Σήμερα Πέμπτη, δεν θα έχουμε κομματάκι από το μυαλό μου... 

Να με συγχωρείτε, αλλά μερικές φορές η ζωή, μπαίνει εμπόδιο ακόμα και στην σύνταξη ένος απλού κειμένου...

Have a good one!
Σας σκέφτομαι 24 ώρες την ημέρα!

-Lcfr.

Sent from my iPhone

Abstract part4

Όπως υποσχέθηκα την Κυριακή, σήμερα Τετάρτη είναι ημέρα για άλλο ένα απόσπασμα από την αγαπημένη μας, Isabella...

...Fade In...

...αφού κατάλαβε πως το τηλεφώνημα έφτανε προς το τέλος του, αποφάσισε με βαριά καρδιά, να κάνει μια δύσκολη ερώτηση. Μια ερώτηση που ακόμα και όταν την σκέφτηκε από μέσα του, κατάφερε να προκαλέσει ένα ρίγος φόβου στον ίδιο του τον εαυτό...

"...τι σκέφτηκες όταν σε φίλησα πρώτη φορά;"

Η ανάσα του, τελείωσε μαζί με το τέλος της πρότασης. Δεν ήταν προετοιμασμένος να ακούσει την απάντηση. Καλή ή κακή...

Ο τόνος της φωνής της άλλαξε.
Προς το καλύτερο. Το πιο ζεστό και οικείο...

"...πρέπει να στο απαντήσω Αλέξανδρε; Πιστεύεις πως είναι σωστό, αυτήν εδώ την στιγμη να απαντήσω κάτι τέτοιο; Πές μου, που θα βοηθήσει;"

Η αντίδρασή του άργησε αλλά ήρθε. Και όταν ήρθε ήταν έντονη:

"...όταν περπατάς το τέλος, ρίχνεις μια γρήγορη ματιά στην αρχή..."

"Πάντα ήξερες να μου λες αυτό που θέλω να ακούσω... Συμφωνώ λοιπόν και θα απαντήσω στην ερώτησή σου..."

...Fade out...

Enjoy.

-Lcfr.

Female Bitches

Εχθές, με τον τρόπο μου, "την είπα" στους φίλους μου τους άνδρες και την συμπεριφορά τους. (Άρθρο: Alpha Males)

Σήμερα ήρθε η σειρά των γυναικών...

Ναι κυρίες μου και εσείς αλλάζετε την συμπεριφορά σας, όταν είναι μπροστά κάποια φίλη σας...

Την μια στιγμή, μπορεί να είστε μέσα στα μέλια και στα χάδια με το αγόρι σας και ξαφνικά όταν μπει στο πλάνο μια φίλη σας, συμπεριφέρεστε με τέτοιο τρόπο, μπας και καταφέρετε να της αποδείξετε πως έχετε το πάνω χέρι. Πως τον κάνετε ότι θέλετε.

"Φέρε αυτό!", "Κάνε εκείνο!" και άλλες τέτοιες και-καλά εκφράσεις/εντολές κάνουν την εμφάνισή τους, την στιγμή μου τα μέλια, οι αγαπούλες και τα σαλάκια εξαφανίζονται όπως οι Έλληνες από τα Κάτω Πατήσια. (ρατσιστικό σχόλιο, με μικρή δόση χιούμορ)

Μην το κάνετε αυτό λοιπόν, γιατί, μπορεί να μην φαίνεστε γραφικές, αλλά το ΛΙΓΟΤΕΡΟ που μπορώ να σκεφτώ είναι πως φαίνεστε "Bitches".

Ισορροπίες και ειλικρίνεια.
Δεν θα σας κατακρίνουν οι φίλες σας, ή ο περίγυρος, εάν είστε ο εαυτός σας μπροστά τους...

Άντε μην βάλω τις φωνές.
Κυρίες μου, τα σέβη μου.

-Lcfr.

Alpha Males

Σήμερα θα ασχοληθώ με τους φίλους μου τους άνδρες. Δείτε το σημερινό άρθρο, σαν ένα μικρό wake up call, για όλα τα "Alpha Males" εκεί έξω...

Έχω παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια, κάτι που μου έχει κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Ορμώμενος λοιπόν από ένα περιστατικό της προηγούμενης εβδομάδας έχω να πω τα εξής:

"Αγαπημένοι μου άνδρες,

Όταν είστε σε μια παρέα με φίλους και ξαφνικά μια κοπέλα προστίθεται στην συντροφιά σας, (άσχετα με το εάν είναι όμορφη ή άσχημη, δεσμευμένη ή αδέσμευτη κτλ) σας συμβουλεύω να ΜΗΝ αλλάζετε συμπεριφορά. Όσο και να κλοτσάει μέσα σας ο Μάρκος Μπότσαρης με βραβατίλα και ανδρισμό που αναζητά την επιβεβαίωση του θηλυκού, καλό θα είναι να τον πνίγεται στο ποτήρι με το ουίσκι που έχετε μπροστά σας...

Όλο αυτό για τους εξής παρακάτω λόγους:

• Γίνεστε γραφικοί,
• Κάνει ΜΠΑΜ ότι το κάνετε σαν μια απέλπιδα προσπάθεια εντυπωσιασμού,
• Γίνεστε γραφικοί,
• Γίνεστε γραφικοί και τέλος:
• ΓΙΝΕΣΤΕ ΓΡΑΦΙΚΟΙ!! (και μεταξύ μας, λίγο αντιπαθητικοί)

Είπαμε, αλλά οι περισσότερες (θέλω να πιστεύω) κοπελίτσες γύρω μας, δεν εντυπωσιάζονται με το πόσα μπινελίκια ανά δευτερόλεπτο μπορείτε να ξεστομίσετε, ούτε με το να εξωτερικεύετε τον Τσέκινς Χαν που έχετε θάψει μέσα σας.

Give some credit στα κοριτσάκια...
Μυαλό έχουν και καταλαβαίνουν... (για άλλη μια φορά: ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ)

Φιλικά,

-Lcfr.
Ps. Μην ανησυχείτε φίλοι μου... Αύριο έχουν σειρά οι κοπελίτσες... Θα τους τα πω ένα χεράκι...

Sunday Return

"...και να 'μαι πάλι εδώ ζωντανός" που έλεγαν με θράσος οι Τρύπες πριν χρόνια...

Η απουσία μου τις τελευταίες ημέρες, ήταν ουσιαστική και ταυτόχρονα αναγκαία... Κάτι τέτοιες στιγμές, κάνεις δύο-τρία βήματα πίσω, βλέπεις τα πράγματα από άλλη προοπτική και αποφασίζεις τις μετέπειτα κινήσεις σου. Ή απομακρύνεσαι ή βουτάς με τα μούτρα. Εγώ για να γεμίζω με λέξεις αυτόν εδώ τον ιστότοπο, προφανώς επέλεξα για ακόμα μια φορά, να βουτήξω με τα μούτρα και να σας ζαλίζω για λίγο ακόμα...

Η εβδομάδα που τελειώνει σήμερα, είχε τα πάντα:

-Έμπνευση,
-Χαρά,
-Θλίψη,
-Προβληματισμό,
-Απογοήτευση, (και φυσικά...)
-ΠΟΛΥ Isabella. (εντός της επόμενης εβδομάδας Abstract part4)

Αλλά όπως έχω ξαναπεί, είναι καλύτερα να νιώθεις από ΟΛΑ, (καλά και κακά) από το να μην νιώθεις ΤΙΠΟΤΑ. Άρα όλα είναι καλοδεχούμενα...

Την Κυριακή λοιπόν, θα την κλείσω με ένα τραγούδι που, 2 εβδομάδες τώρα, το έχω ακούσει κοντά στις 200-250 φορές και το άτιμο ΑΚΟΜΑ να το βαρεθώ... (έχω μια τάση να ΚΑΙΩ τα τραγούδια που ακουμπούν την έννοια της λατρείας)
Είναι η ακουστική εκτέλεση του Restless των 40 Watts Sun. Ο Patrick Walker με την συνοδεία μιας κλασσικής κιθάρας, παραδίδει ένα κυριολεκτικά ΑΨΕΓΑΔΙΑΣΤΟ αποτέλεσμα που σοκάρει με την ποιότητά του. Αξίζει ένα άκουσμα από κάθε έναν...
(στο τέλος του τραγουδιού, θα με θυμηθείτε! Σας διαβεβαιώ...)

Enjoy λοιπόν αδέρφια...
Enjoy και stay tuned...

Μου λείψατε ρε!


Non Serviam.
-Lcfr.

Steve Jobs RIP

Steve Jobs R.I.P.
24/02/1955 - 05/10/2011

"...Your time is limited, so don't waste it living someone else's life..." (June 2005)

Respect.

-Lcfr.

School Stories part1

Μαζευτείτε γύρω μου.
It's story time.

Όταν μπήκα και εγώ με την σειρά μου, στο γυμνάσιο, χρόοοονια πίσω, είχα γνωρίσει την Ντίνα. Ήταν η άγνωστη μελαχρινή ύπαρξη που με είχε αναστατώσει ψυχικά και σωματικά. (την χαρακτηρίζω άγνωστη μιας και δεν ήταν από το δημοτικό μας)

Και ελπίζω να ξέρετε πολύ καλά, τι θα πει να νιώθεις αυτήν την αναστάτωση για πρώτη φορά στην ζωή σου...

Όπως έχω ξανά αναφέρει μέσα από αυτές εδώ τις γραμμές, δεν ήμουν από τα cool τυπάκια του σχολείου. Έτσι η παρέα μου, δεν είχε καμία σχέση με την παρέα της. Δυστυχώς για εμένα, η Ντίνα ήταν το πρώτο άπιαστο όνειρο της ζωής μου. Παρόλα αυτά ήταν όμορφο. Και το ζούσα κάθε φορά που τύχαινε να γυρίζουμε σπίτια μας όλοι μαζί σαν μια μεγάλη παρέα, ή όταν σπάνια μιλούσαμε για μαθήματα.

Όπως μπορείτε να καταλάβετε με την συγκεκριμένη κοπέλα δεν έγινε ποτέ και τίποτα. Όμως, μετά το σχολειό, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα κάναμε στενή παρέα. Ώσπου μια μέρα, μπροστά σε όλους της είπα:

"...και μην μου πεις πως δεν είχες καταλάβει πως την 1η Γυμνάσιου, ήμουν στα ΚΟΚΚΙΝΑ για εσένα..."

Η απάντησή της ήταν φυσικά αρνητική, μιας και έχω αυτό το κακό. Δείχνω ΠΟΛΥ δύσκολα το ενδιαφέρον μου για κάποιον. Όμως η κυρία δεν στάθηκε μόνο σε αυτό. Όπως θα δείτε, ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος που δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου.

"..πάντως, δεν ξέρω πως θα το πάρεις" μου είπε, "αλλά εκείνη την περίοδο, είχα το πρώτο μου φιλί..."
"Σώπα..." αντέδρασα με ύφος και καλα υπεράνω "...και ποιος ήταν ο τυχερός;"
"...ο αδερφός σου..." μου απάντησε, κάνοντας το στόμα μου να στραβώνει, λόγο εγκεφαλικού.

Fucking παιδικά χρόνια...

-Lcfr.
Ps. School Stories θα υπάρξουν και στο μέλλον. I Had a blast, με το πρώτο :)

Athens 2011

Ζούμε σε μια πόλη που όλα μπορούν να είναι διαθέσιμα, ανά πάσα στιγμή. Κάθε λογής επιθυμία, μπορεί σε λίγη ώρα να εκπληρωθεί.

Μερικά παραδείγματα:

• Μπορούν να σου πουν το μέλλον σου, με 1,25?/λεπτό.
• Μπορείς να τζογάρεις μέχρι και την μάνα σου, χωρίς να το πάρεις είδηση.
• Μπορείς να διασκεδάσεις ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ, σε χειριστού επιπέδου μαγαζιά.
• Μπορείς να φας τα χειρότερα ή τα καλύτερα φαγητά, στο ίδιο μαγαζί.
• Μπορείς να ζήσεις την μεγάλη ζωή, αρκεί να έχεις τα απαραίτητα χρήμα. (ή έστω λίγα λεπτά της)
• Μπορείς να γεμίσεις οποιοδήποτε κενό, σου έχει αφήσει κάποια γυναίκα, με 24ωρες πρόθυμες κυρίες, που μπορούν να την προσποιηθούν, κάνοντάς σε ευτυχισμένο για λίγα λεπτά της ώρας. (μέχρι δηλαδή, να τις πληρώσεις και να φύγουν, αφήνοντάς σε, πίσω στο μηδέν)

Όλα μπορείς να τα κανείς στην απρόσωπη Αθήνα που, αγαπάμε να μισούμε.

Όλα.

-Lcfr.
PS. Μια συγγνώμη σε όλους τους αναγνώστες εκτός Αθήνας.

Mistakes 2011 prt3

Παλιότερα, είχα γράψει για τα άλλες φορές μικρά και άλλες μεγάλα λάθη που κάνουμε μέσα στο 24ωρο μας.

Τώρα που γράφω αυτές εδώ τις γραμμές είμαι σπίτι μου και περιμένω τον Mephisto να έρθει να με πάρει (Κυριακή Βράδυ) για μια έξοδο με νόημα. Έχουμε να συζητήσουμε ένα μεγάλο λάθος που, για ακόμη μια φορά, ξεκινάω να κάνω.

Ξέρω, ακούγεται παράδοξο και παράλογο, το ότι τιτλοφορώ την κατάσταση που ζω σαν "λάθος" και παρόλα αυτά να την διαιωνίζω. Θα πει πως ΞΕΡΩ πως είναι λάθος, ΞΕΡΩ πως είναι αδιέξοδη και απόλυτα άκυρη, αλλά παρόλα αυτά, ότι και να ακούσω, ότι και να μου λέει ο περίγυρoς, θα κάνω τα πάντα για να την ζήσω στο 100%.

Έτσι δηλαδή, όπως ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να ζούμε τα πάντα, σε αυτό το περιβόητο 24ωρο.

-Lcfr*
* προτεινόμενος για τον τίτλο: "Ο μεγαλύτερος ξεροκέφαλος του 2011".

FireStarter

Το τελευταίο διάστημα (μεταξύ μας, τον τελευταίο χρόνο) έχει πέσει στην αντίληψή μου πως υπάρχω για να ανάβω φωτιές. Να τις ξεκινάω τις περισσότερες φορές ηθελημένα, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία και φυσικά να μην ρωτάω κανέναν. Αφού εξαπλωθούν και κάψουν πολλές-πολλές γούνες, καταλαβαίνω πως δεν έχω τρόπους και λύσεις για να τις σβήσω.

Έτσι τις αφήνω να κάψουν ότι υπάρχει (μαζί και εμένα φυσικά) μέχρι να εξαφανιστούν όλα.

Και φτου κι από την αρχή...
Βλέπετε, το να είσαι "εμπρηστής", θέλει και την τέχνη του.

Καλό μήνα να έχουμε, αδέρφια...
Ελπίζω σε λιγότερες φωτιές...

Music Update:
Firestarter από τους "δικούς μου" Jimmy Eat World
(Μια διαφορετική εκτέλεση του γνωστού τραγουδιού των Prodigy, μόνο που είναι ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΦΟΡΕΣ καλύτερο... και πιο ήρεμο. Απλά τραγουδάρα)
Enjoy

-Lcfr.