Sunday Return

"...και να 'μαι πάλι εδώ ζωντανός" που έλεγαν με θράσος οι Τρύπες πριν χρόνια...

Η απουσία μου τις τελευταίες ημέρες, ήταν ουσιαστική και ταυτόχρονα αναγκαία... Κάτι τέτοιες στιγμές, κάνεις δύο-τρία βήματα πίσω, βλέπεις τα πράγματα από άλλη προοπτική και αποφασίζεις τις μετέπειτα κινήσεις σου. Ή απομακρύνεσαι ή βουτάς με τα μούτρα. Εγώ για να γεμίζω με λέξεις αυτόν εδώ τον ιστότοπο, προφανώς επέλεξα για ακόμα μια φορά, να βουτήξω με τα μούτρα και να σας ζαλίζω για λίγο ακόμα...

Η εβδομάδα που τελειώνει σήμερα, είχε τα πάντα:

-Έμπνευση,
-Χαρά,
-Θλίψη,
-Προβληματισμό,
-Απογοήτευση, (και φυσικά...)
-ΠΟΛΥ Isabella. (εντός της επόμενης εβδομάδας Abstract part4)

Αλλά όπως έχω ξαναπεί, είναι καλύτερα να νιώθεις από ΟΛΑ, (καλά και κακά) από το να μην νιώθεις ΤΙΠΟΤΑ. Άρα όλα είναι καλοδεχούμενα...

Την Κυριακή λοιπόν, θα την κλείσω με ένα τραγούδι που, 2 εβδομάδες τώρα, το έχω ακούσει κοντά στις 200-250 φορές και το άτιμο ΑΚΟΜΑ να το βαρεθώ... (έχω μια τάση να ΚΑΙΩ τα τραγούδια που ακουμπούν την έννοια της λατρείας)
Είναι η ακουστική εκτέλεση του Restless των 40 Watts Sun. Ο Patrick Walker με την συνοδεία μιας κλασσικής κιθάρας, παραδίδει ένα κυριολεκτικά ΑΨΕΓΑΔΙΑΣΤΟ αποτέλεσμα που σοκάρει με την ποιότητά του. Αξίζει ένα άκουσμα από κάθε έναν...
(στο τέλος του τραγουδιού, θα με θυμηθείτε! Σας διαβεβαιώ...)

Enjoy λοιπόν αδέρφια...
Enjoy και stay tuned...

Μου λείψατε ρε!


Non Serviam.
-Lcfr.