Greek Politics

Είμαι σίγουρος πως αρκετοί από εσάς, θα σκέφτεστε, διαβάζοντάς με:

"...μα καλά, που ζει αυτός; Εδώ η Ελλάδα είναι στο χείλος του γκρεμού και αυτός, τρία πουλάκια κάθονται..."

Ίσως να έχετε δίκιο. Προσπαθώ βλέπετε, να είμαι όσο τον δυνατόν πιο αποστασιοποιημένος από το οικονομικοπολιτικό σκηνικό, μιας και θεωρώ, πως δεν βγάζει πουθενά. Δεν σας κρύβω πως ενημερώνομαι καθημερινά, αλλά κρατάω μια απόσταση...

Για έναν λόγο.

Γιατί ο Έλληνας είναι μαλθακός με μνήμη χρυσόψαρου. Είναι εύκολος στο έλεγχο, ειδικά όταν αυτό που προσπαθείς να του περάσεις, είναι βαμμένο στα πράσινα ή στα γαλάζια. Βλέπετε, χρόνια τώρα, μετά την μεταπολίτευση, ο Έλληνας με τα τσαρούχια του, ψηφίζει ονόματα. Οικογένειες. Και το στενάχωρο είναι, πως μέχρι και πρόσφατα, ψήφιζε ονόματα σαν υπνωτισμένος.
(γράφω "μέχρι πρόσφατα" μιας και η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, με τις εκλογές να πλησιάζουν)

Δεν σας κρύβω, πως η ατάκα "μαζί τα φάγαμε" που ακούστηκε φέτος, από έναν ευτραφή πολιτικό, με βρίσκει σύμφωνο.

Ακούστε με πριν ξεσπαθώσετε αγαπημένοι μου φίλοι...

Μεγαλώνοντας λοιπόν, έμαθα και εγώ για τα καλά του δημοσίου
Άκουγα πολύ συχνά, από διάφορους κοντινούς συγγενής και φίλους, την εξής πρόταση:

"αν βρούμε καμία θεσούλα στο δημόσιο, θα σε βάλουμε..."

Σας μιλώ ειλικρινά, πως εάν υπήρχε η "δυνατή" άκρη για μια θέση "φάντασμα" στο δημόσιο, θα την έπιανα, την αμέσως επόμενη ημέρα μετά την απόλυσή μου από φαντάρος. Θα την έπιανα χωρίς ψεγάδι τύψεων και αμφιβολιών. Ειλικρινά θα το έκανα. Θα ξύπναγε ο καλοθρεμμένος Έλληνας που κρύβω βαθιά μέσα μου και θα "έτρωγα" από το δημόσιο ταμείο, χωρίς να προσφέρω τίποτα. Θα ήταν η γρήγορη και εύκολη λύση.
(άσχετα που τώρα, το μυαλό μου έχει πήξει και σκέφτεται ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικά)

Το "βόλεμα" λοιπόν, το έχει μέσα του ο Έλληνας. Να βολέψει τον κώλο του, σε κάποια καρέκλα και από εκεί και πέρα, να λουφάρει, να τα αρπάξει από εδώ κι από εκεί και κάθε τέσσερα χρόνια, να ψηφίζει αυτούς που τον βόλεψαν ή εκείνους που ενδεχομένως να μπορούν να βολέψουν κάποιον δικό τους.

Δεν γενικεύω. Ξέρω πως πολλοί από εσάς, είστε ενάντια σε αυτό που θα έκανα εγώ τότε, αλλά είμαι σίγουρος, πως έχετε τουλάχιστον έναν γνωστό που έχει βολευτεί σε μια θεσούλα, και το ξύνει από το πρωί μέχρι τις 14:00... (άλλωστε, εάν δεν κάνω λάθος, εκείνη την ώρα ξεκινούν τα κουτσομπολίστικα στο Star Channel)

Να ξεκαθαρίσω και το εξής. Μην νομίζετε πως "χρεώνω" τον απλό Έλληνα πολίτη, πως έφαγε όλα αυτά που αποδείχθηκε πως χρωστάει το κράτος. Φυσικά και όχι. Θα ήταν κουτό από μέρους μου να έκανα κάτι τέτοιο. Οι 6-7 οικογένειες που ήλεγχαν την Ελλάδα, είναι λίγο-πολύ γνωστές. Αυτές μαζί με τους πολιτικούς, πιστεύω, πως έφαγαν το 80% και το υπόλοιπο 2ο% το έφαγε εμμέσως ο Έλληνας πολίτης. Κι ας μην φάνηκε στην τσέπη του τόσο πολύ.
(δεν θα ξεχάσω παρόλα αυτά, πως ο πρόεδρος της ΕΡΤ, μέχρι πριν λίγα χρόνια, είχε 17 (!!!!) γραμματείς. Η ερμηνεία δική σας.)

Έγραψα λίγο πιο πάνω, πως μερικές οικογένειες ΗΛΕΓΧΑΝ την χώρα μας. Όπως πολύ καλά ξέρετε, ο έλεγχος εδώ και 1,5 χρόνο, έχει περάσει στους φίλους μας του Γερμανούς. Μπορεί να είμαι αρνητικά επηρεασμένος απέναντι σε αυτήν την κωλοφάρα (από προσωπική εμπειρία) αλλά θεωρώ πως πλέον, οι Έλληνες διακατέχονται από ένα πρωτόγνωρο (αλλά όχι άδικο) αντιγερμανικό συναίσθημα, μιας και ο "ζυγός" δεν μας πάει και πολύ. Απλά αργούμε να αντιδράσουμε...

Αφού όμως, δεν μπορούμε να πιλοτάρουμε σωστά το μπουρδέλο μας, αναγκαζόμαστε να βάλουμε ξένη τσατσά...

Ξανθόψειρα και ιδιαιτέρως αντιπαθητική.
Προφανώς αδέλφια μου, κάτι τέτοιο το αξίζουμε. Και μάλλον, αυτό αργήσαμε να το καταλάβουμε.

Έχω ξανά γράψει στο παρελθόν, πως όσο μεγάλωνα, ο πατέρας μου, μου έλεγε:

"κάποια στιγμή, αγόρι μου, η χώρα αυτή θα πιάσει πάτο. Και όταν τον πιάσει, ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ, θα αρχίσει να ανεβαίνει...."

Πατέρα,

Έφτασα τα τριάντα και ακόμα να εμφανιστεί αυτός ο πάτος...

-Lcfr.