Δεν είναι το ότι το Intouchables ήταν η πρώτη ταινία που (ξανά) είδα το 2017.
Είναι το ότι με ταράζει τόσο πολύ η πολυπλοκότητά της, που ξεχνάω πως ζω στην Αθήνα και μεταφέρομαι προσωρινά στην αστική γειτονιά της Γαλλίας, με τον Driss να με περιμένει στους ιδρωμένους δρόμους της λίγο πριν έρθει το ξημέρωμα.
-Lcfr.
