And The Snakes Start To Sing

Πάντα είναι θετικό και σημαντικό γεγονός όταν ανακαλύπτω καινούργια μουσική. Πριν κάποιες μέρες λοιπόν, ανακάλυψα ένα  ιδιαίτερα δυνατό τραγουδάκι που ταιριάζει γάντι με το είδος που ανεβάζω συχνά πυκνά εδώ. 

"Κάτσε ρε μεγάλε" θα μου πεις. "Έχεις να ανεβάσεις ένα άρθρο εδώ και 500 μήνες, και πας να μας ξεπετάξεις με ένα YouTube τραγούδι για να βγάλεις την υποχρέωση? Που είναι η χολή? Που είναι το βιτριόλι?". Λογική αντίδραση σε όποιον την έχει. Και η αλήθεια είναι πως ετοιμάζω ένα άρθρο για μια τηλεοπτική εμπειρία μου που κράτησε 8 βάρβαρες μέρες. Επειδή όμως το μυαλό μου δεν είναι στην θέση του το τελευταίο διάστημα, περιμένω αυτό το κάτι που τραγουδάει και η ταλαντούχα Καιτούλα η Γαρμπή για να παλουκωθώ και να γράψω τις σκέψεις μου. 

Απλά να αναφέρω πως αυτό που είδα (και μεταξύ μας νομίζω πως βλέποντας το, έχασα 10 με 15 βαθμούς IQ) γυρίστηκε σε ένα νησί κάπου στην Δομινικανή Δημοκρατία. Δεν θα πω περισσότερα τώρα. 

Ο κύριος που βιώνει την οικονομική
κρίση της πατρίδας του, από το
Αμέρικα.

Α, επίσης, είδα και την τελευταία ταινία του Παπακαλιάτη. 

Καλά διαβάσατε.

Εγώ, ο μεγαλύτερος χλευαστής του Χριστόφορου, είδα την τελευταία του ταινία. Τζάμπα βέβαια, γιατί δεν έχω όρεξη να πληρώσω για τις καινούργιες πουά τέντες που θέλει να βάλει στο διαμέρισμά του στο Λος Άντζελες. Και το περίεργο είναι πως άντεξα μέχρι το τέλος. Ακολούθως βέβαια, έχασα την διάθεση για ζωή και την επόμενη ημέρα πήγα και έκανα ένα τατουάζ στο κάτω χείλος που λέει: "Μετάνιωσα Πατέρα!".

Αυτό είναι θέμα για άλλο άρθρο το οποίο υπόσχομαι πως θα γραφτεί. Πάμε λίγο στην μουσικούλα τώρα.

Οι Munly & The Lee Lewis Harlots, τραγουδούν το "Big Black Bull Comes Like A Ceasar". 

Μουσικές διακυμάνσεις και ο τραγουδιστής με την γάτα του φόρτσα φόρα.
Έτσι για να γουστάρουμε. 

Αυτά για τώρα.

Non Serviam.
-Lcfr.

Katla.

Σήμερα έχει κάτι διαφορετικό το πρόγραμμα γιατί έτσι.

Όπως έχω ξανά γράψει, η μουσική που ανεβάζω εδώ δεν είναι 100% η μουσική που ακούω. Αλλά επειδή ξέρω τι και πως, επιλέγω να μοιράσω λίγο πιο ήρεμα ακούσματα.

Σήμερα έχει Katla. Μια μπάντα που σίγουρα δεν έχεις ακούσει ποτέ. Και μετά από αυτό το post, ίσως να μην ξανά ακούσεις.

Εγώ όμως έχω πάθει εμμονή με την μουσική τους και το βάθος της ποιότητας που μου μεταφέρουν με τις νότες τους. Δεν καταλαβαίνω γρι από τους στίχοι, (μιας και τραγουδούν Ισλανδικά οι άνθρωποι) αλλά ότι και να λένε, είμαι μαζί τους. Τους υποστηρίζω, θα τους υποστηρίζω και εάν δεν σου αρέσει το παρακάτω τραγούδι Fuck off, you're dead to me.

Οι Katla τραγουδούν το Hyldýpi (Χάσμα). 

Έτσι, γιατί μπορούν:

-Lcfr.
ΥΓ. Katla, είναι ένα ενεργό ηφαίστειο στην Νότια Ισλανδία. 

Are you Happy?

Αρκετές ημέρες τώρα σκέφτομαι μια ερώτηση, ξανά και ξανά:

"Είσαι ευτυχισμένος?"

Δεν κάνω αυτήν την ερώτηση απευθείας σε εμένα μιας και είμαι σπάνια κότα. Παρόλα αυτά η ερώτηση όσο απλή και σχετικά κλισέ και εάν είναι, συνεχίζει να υφίσταται με το στομφώδες στυλ και την ύπουλη καμπαρντίνα της που ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβει από μέσα. Είναι αντικειμενικά δύσκολη και σίγουρα αυτές οι γραμμές δεν μπορούν να την απαντήσουν. 

Είναι δύσκολη γιατί η πλειοψηφία δεν ξέρει τι είναι αυτό που την κάνει να πιστεύει πως είναι ευτυχισμένη. Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που ζουν σε ανούσιες αυταπάτες στο όνομα της φυσιολογικής κονσερβοποιημένης ζωής, και εκεί θα εστιάσω σήμερα.

Οι άνθρωποι που μεταφράζουν την ευτυχία χωρίζονται σε 2 κατηγορίες: Τους υλιστές, αυτούς δηλαδή που βρίσκουν την ευτυχία όταν αγοράζουν υλικά αγαθά, και τους υπέρ ρομαντικούς. Αυτούς που θεωρούν πως ή σχέση που έχουν, ή η σχέση που μπορεί να δημιουργήσουν με τον/την Mr./Ms. Perfect, τους κατατάσσει αμέσως στην κατηγορία των ευτυχισμένων. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν.

Και οι δύο κατηγορίες αυτές έχουν τα προβλήματά τους, αλλά είναι κάτι το σύνηθες. Εάν ανήκεις σε μια από αυτές τις κατηγορίες, τότε έχεις κάνει μερικές λάθος στροφές στην ζωή σου ή χρειάζεσαι ένα γερό ταρακούνημα και αλλαγή προοπτικής. Αυτό, ή το μυαλό σου εξαρτάται πάντα από κάτι. Είτε αυτό είναι το καινούργιο γυαλιστερό iPhone σου, είτε ο σύντροφος που σου έτυχε, ο οποίος τυγχάνει να έχει αρκετές ανοχές και αντοχές για να βαδίζει παράλληλα με εσένα.

Σε μια κοινωνία φοβισμένη και ας μην κρυβόμαστε, σε μια κοινωνία κονσέρβα, θεωρώ απολύτως φυσιολογικό ο μέσος άνθρωπος, δηλαδή η πλειοψηφία, να στηρίζει τις ελπίδες του για ευτυχία στο να κάνει οικογένεια και παιδιά, να έχει ένα μεγάλο σπίτι και δυο αμάξια στην πιλοτή. Ματαιόδοξο, αμερικανιά, στενάχωρο και ενάντια σε όλα όσα πιστεύω και εκπροσωπώ, αλλά κατανοητό. Μια στείρα αστική τάξη, διατάσσει συγκεκριμένα βήματα στον χορό της ζωής και δεν πρέπει να λοξοδρομείς στο παραμικρό.

Όμως, αναρωτιέμαι. Δεν είναι καιρός να σκεφτούμε πως ο μοναδικός και γνήσιος τρόπος για να βιώσουμε την ευτυχία (όπως και να την ερμηνεύει ο εγκέφαλός μας) είναι μονάχα μέσα από τον ίδιο μας τον εαυτό? Να συνηθίζουμε δηλαδή στην ιδέα πως δεν είμαστε ένα κομμάτι πάζλ, το οποίο για να δείχνει μια ολοκληρωμένη εικόνα χρειάζεται απαραίτητα ένα άλλο κομμάτι δίπλα του.

Είναι δύσκολη ερώτηση για να απαντηθεί. Και όταν επιτέλους απαντηθεί και η απάντηση χρίζει βελτίωσης, είναι ακόμα πιο δύσκολο να αλλάξει. Όμως γλυκά μου αποκαΐδια, η ερώτηση "είμαι ευτυχισμένος?" είναι απαραίτητη. 

Είναι η ερώτηση που πρέπει να κάνεις κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς.

I hope you're happy.

-Lcfr.