Πόσο ανήθικη είναι η μοίρα?
(υπόσχομαι πως το ερώτημα αυτό, θα απαντηθεί στο τέλος του άρθρου)
Εχθές λοιπόν Δευτέρα, θα ξεκινούσε να ερχόταν και ο αδερφός μου, στο γυμναστήριο. Όπως πάντα καθυστέρησε και με ανάγκασε να τον περιμένω απ' έξω, μιας και δεν ήξερε που είναι ακριβώς και έπρεπε να του δείξω.
Είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο και μου είπε με "και καλά" βιαστική φωνή, πως είναι πάνω στο μηχανάκι και έρχεται. Φουντωμένος όπως ήμουν (μιας και είναι γνωστό τοις πάση, πως δεν την παλεύω με το στήσιμο στα ραντεβού) είδα από μακριά να πλησιάζει ένα μαύρο αυτοκίνητο, μάρκας Polo. Δεν μου θύμισε κάτι για να πω την αλήθεια μου, αλλά το άτομο που το οδηγούσε μου θύμισε πολλά.
Πολλά και παλιά, καλά και κακά.
Η μοίρα λοιπόν έβαλε μπροστά στην μούρη μου, μια κοπέλα από το περσινό παρελθόν μου, με την οποία δεν είχα και το καλύτερο τέλος. Όπως καταλαβαίνετε, προφανώς δεν μιλάμε, θεωρώ πως πλέον δεν με διαβάζει και στην τελική, δεν ήξερα ΚΑΝ εάν ζει. Την κοίταξα, με κοίταξε και χαμογέλασε, δεν σταμάτησε το αμάξι και συνέχισε τον δρόμο της.
Αδιάφορη κυρίες και κύριοι.
Παντελώς αδιάφορη και για να είμαι ειλικρινής απέναντί σας, ήταν λίγο ενοχλητική η όψη της στο οπτικό μου πεδίο μετά από τόσο καιρό.
Και καταλήγω στο ότι από κάτι τέτοια τυχαία σκηνικά, καταλαβαίνεις πόσο πιο όμορφη είναι η ζωή σου, μετά από συγκεκριμένες επιλογές που πήρες στο παρελθόν, όσο βάρβαρες και δύσκολες και εάν φάνταζαν τότε.
Αυτές τις επιλογές, πρέπει να τις κρατάς καθημερινά κάτω από τα νύχια σου, να μην τις αφήνεις ποτέ και να τις τιμάς με κάθε ευκαιρία.
Τελικά η μοίρα, δεν είναι και τόσο ανήθικη τελικά.
Λυτρωτική και ιδιαίτερα λειτουργική.
Ναι...
Λυτρωτική και λειτουργική.
Καλό απόγευμα.
-Lcfr.
(υπόσχομαι πως το ερώτημα αυτό, θα απαντηθεί στο τέλος του άρθρου)
Εχθές λοιπόν Δευτέρα, θα ξεκινούσε να ερχόταν και ο αδερφός μου, στο γυμναστήριο. Όπως πάντα καθυστέρησε και με ανάγκασε να τον περιμένω απ' έξω, μιας και δεν ήξερε που είναι ακριβώς και έπρεπε να του δείξω.
Είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο και μου είπε με "και καλά" βιαστική φωνή, πως είναι πάνω στο μηχανάκι και έρχεται. Φουντωμένος όπως ήμουν (μιας και είναι γνωστό τοις πάση, πως δεν την παλεύω με το στήσιμο στα ραντεβού) είδα από μακριά να πλησιάζει ένα μαύρο αυτοκίνητο, μάρκας Polo. Δεν μου θύμισε κάτι για να πω την αλήθεια μου, αλλά το άτομο που το οδηγούσε μου θύμισε πολλά.
Πολλά και παλιά, καλά και κακά.
Η μοίρα λοιπόν έβαλε μπροστά στην μούρη μου, μια κοπέλα από το περσινό παρελθόν μου, με την οποία δεν είχα και το καλύτερο τέλος. Όπως καταλαβαίνετε, προφανώς δεν μιλάμε, θεωρώ πως πλέον δεν με διαβάζει και στην τελική, δεν ήξερα ΚΑΝ εάν ζει. Την κοίταξα, με κοίταξε και χαμογέλασε, δεν σταμάτησε το αμάξι και συνέχισε τον δρόμο της.
Αδιάφορη κυρίες και κύριοι.
Παντελώς αδιάφορη και για να είμαι ειλικρινής απέναντί σας, ήταν λίγο ενοχλητική η όψη της στο οπτικό μου πεδίο μετά από τόσο καιρό.
Και καταλήγω στο ότι από κάτι τέτοια τυχαία σκηνικά, καταλαβαίνεις πόσο πιο όμορφη είναι η ζωή σου, μετά από συγκεκριμένες επιλογές που πήρες στο παρελθόν, όσο βάρβαρες και δύσκολες και εάν φάνταζαν τότε.
Αυτές τις επιλογές, πρέπει να τις κρατάς καθημερινά κάτω από τα νύχια σου, να μην τις αφήνεις ποτέ και να τις τιμάς με κάθε ευκαιρία.
Τελικά η μοίρα, δεν είναι και τόσο ανήθικη τελικά.
Λυτρωτική και ιδιαίτερα λειτουργική.
Ναι...
Λυτρωτική και λειτουργική.
Καλό απόγευμα.
-Lcfr.
No comments:
Post a Comment