22:22

Ο έφηβος χρόνος, παίζει χαριτωμένα παιχνιδάκια με το μυαλό μου και προσπαθεί να μου μιλήσει, μέσα από τα απανταχού ρολόγια.

Να μου εξηγήσει και να μου πει, πως το 22 είναι ο αριθμός που θα στιγματίσει την υπόλοιπη ζωή μου.
Να μου πει πως στις δέκα και είκοσι δύο το βράδυ, θα ανοίξουν τα βουνά και θα σηκώσω την άγκυρα που με συνοδεύει χρόνια τώρα.

Ή τουλάχιστον έτσι θα νιώσω...

Όχι για ένα δευτερόλεπτο.
Όχι όσο διαρκεί ένα αυθόρμητο ανοιγόκλειμα των ματιών της άγνωστης κοπέλας που αντικρίζω απέναντι μου.
Όχι για "το λίγο σου..."
Όχι για "το πολύ μου..."

Αλλά για μια ζωή.

Ο αριθμός...
Η ώρα...
Ο χρόνος...
Η διάρκεια...
Τα ματιά...

22 και 22.
22 και 22, και αγκαλιά ένα ακάλεστο δευτερόλεπτο...

-Lcfr.