My Cape

Ίσως να έχω ξανά αναφερθεί στο μαντήλι της μητέρα μου, σε παλαιότερο άρθρο.

Ένα καφέ/μαύρο απλό μαντήλι, που μου είχε δώσει όταν ήμουν μικρός, το οποίο δεν το αποχωριζόμουν ποτέ.

ΠΟΤΕ όμως...
 
Το είχα πάντα πάνω μου και τις στιγμές που τα χέρια μου έπρεπε να ήταν ελεύθερα, το έβαζα κάτω από τον λαιμό μου και το "κλείδωνα" με το σαγόνι μου. Έτσι, μπορούσα να έχω δυο ελεύθερα χέρια και την ασφάλεια που μου παρείχε το μαντήλι της μητέρας μου.

Μεγάλωσα λοιπόν, και η ανάγκη αυτής της ασφαλείας έφυγε.
Μαζί με το μαντήλι.

Το 2009 είχα μετακομίσει μόνιμα στο εξοχικό έξω από την Αθήνα, για κοντά δυο χρόνια. Μέσα στα ρούχα που κρατούσαν εκεί οι γονείς μου, βρήκα το μαντήλι αυτό και το έβαλα ξανά στην ζωή μου τα βραδιά.
Βασική προϋπόθεση για ύπνο, ήταν το μαντήλι.

Από το εξοχικό έχω φύγει αρκετό καιρό τώρα και έχω κάνει το λάθος να το αφήσω πίσω.

Αυτές τις ημέρες, νιώθω πως θέλω να πάω μέχρι το εξοχικό και να πάρω το μαντήλι να το έχω σπίτι μου.
Αυτές τις ημέρες, νιώθω πως το χρειάζομαι όσο το χρειαζόταν και το μικρό, χαζό και στρουμπουλό παιδάκι της δεκαετίας του '80.

Καλή εβδομάδα αδέρφια μου.

-Lcfr.