Isabella

Τον τελευταίο καιρό, έχω αφιερώσει αρκετό χρόνο στην Isabella. Κυρίως αλλάζοντας και διορθώνοντας κάποια παλιότερα κομμάτια που δεν μου άρεσαν τόσο πολύ. Παρόλα αυτά σήμερα Τρίτη, έγραψα αρκετά καινούργια πράγματα. Ένα μέρος από αυτά, ακολουθεί.

Fade in...

Εχθές αργά το βράδυ, ο Αλέξανδρος αποφάσισε να γράψει ένα γράμμα. Ο αποδέκτης γνωστός και ιδιαίτερα απομακρυσμένος. Όμως το έκανε. Το έγραψε, όσο δύσκολο και να ήταν.

Το γράμμα διάβαζε το εξής:

"Σου ανήκω, τ' ακούς;

Ακόμα και τώρα, σου ανήκω. Τ' ακούς;
Σου ανήκω κι ας μην σε έχω. Τ' ακούς;
Σου ανήκω κι ας μας χωρίσουν πλέον όχι ΜΟΝΟ τα χιλιόμετρα της απόστασης, αλλά και η απόσταση της κατάστασης.

Τ' ακούς;

Ξέρεις, αρκετές φορές το μυαλό μου φεύγει και φαντάζεται μια ζωή που μένεις στον ίδιο δρόμο με εμένα. Κάθε πρωί, κοιτάζεις τον ήλιο από ακριβώς την ίδια γωνία που τον κοιτάζω και εγώ.

Μένεις στον ίδιο δρόμο μαζί μου...

Πόσο ωραίο όνειρο ε;
Όμως όνειρο. Όπως ήταν πάντα και όπως όνειρο θα παραμείνει, μέχρι το μυαλό μου να ξεχάσει το σχήμα του προσώπου σου. Μέχρι η καρδιά μου να σταματήσει να φωνάζει πως είσαι ο έρωτας της ζωής μου.

Ξέρω-ξέρω... Τα γραφικά λόγια του χωρισμένου..
Εάν σκεφτώ αυτά που γράφω, ίσως να απορήσω με τον εαυτό μου, αλλά πλέον δεν ελέγχω τα δάχτυλα μου.

Κάνουν ότι θέλουν. Τ' ακούς;
Γράφουν ότι θέλουν. Τ' ακούς;

Θα σε αγαπώ για πάντα.

...τ' ακούς;

Αλέξανδρος."

Το γράμμα αυτό, έμεινε αρκετό καιρό χωρίς την συντροφιά του αναγνώστη

Μέχρι πότε;
Αυτό δεν το ξέρει ούτε ο Αλέξανδρος, ούτε τα δάχτυλά του...

...Fade Out.

-Lcfr.