Συζητούσα σήμερα το μεσημέρι με ένα προσφιλές μου άτομο περί ανέμων και υδάτων, την αρνητική ενέργεια, το μάτι και άλλα τέτοια μαντζούνια που εγώ προσωπικά δεν τα πιστεύω. Οδηγήθηκε η συζήτηση γενικά στους ανθρώπους. Μου λέει: "Δεν σου έχει τύχει ποτέ, να γνωρίσεις έναν άνθρωπο και να μην τον συμπαθήσεις αμέσως σε σημείο να θέλεις να τον δείρεις? Ή ακόμα και το ανάποδο, να τον συμπαθήσεις πολύ?"
Η απάντησή μου ήταν κομματάκι δύσπεπτη αλλά πέρα για πέρα αληθινή και η πλάκα είναι πως δεν με απασχολεί πλέον καθόλου. Είπα λοιπόν: "Το 95% των ανθρώπων που γνωρίζω, θέλω να το δείρω. Οι άνθρωποι που ανέχομαι πλέον, είναι ελάχιστοι".
Και όντως, από τότε που έχω εμπλακεί με την ζωή χωρίς κατανάλωση κρέατος και την ζωή κοντά στα ζώα, κάθε μέρα που περνάει οι άνθρωποι μου είναι όλο και πιο αντιπαθείς. Έχω βγάλει το πόρισμα (που μεταξύ μας, δεν είναι δα και καμία μεγάλη ανακάλυψη), πως οι άνθρωποι σαν όντα είναι το καρκίνωμα της Γης και με πάτημα το ανεπτυγμένο εγκεφαλικό επίπεδο, κάνουμε στον πλανήτη ότι γουστάρουμε.
Δεν θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς πως ο άνθρωπος με καθαρά φασιστικό τρόπο, εκμεταλλεύεται τον πλανήτη κατά το δοκούν, χωρίς να υπολογίζει απολύτως τίποτα. Ούτε το μέλλον του, ούτε τα ζώα που κατοικούν σε αυτόν.
Εάν αφοσιώσει κάποιος λίγα λεπτά και σκεφτεί το μέγεθος της καταστροφής που κάνει καθημερινά ο άνθρωπος στον πλανήτη (και σε όσα περικλείονται σε αυτόν), στο όνομα του χρήματος και της πείνας του για επέκταση, νομίζω πως θα συμφωνήσει μαζί μου όταν λέω πως οι άνθρωποι είναι ένας καρκίνος που πρέπει να σταματήσει να εξαπλώνεται.
Τι θυμίζουν τα σκορπισμένα φώτα στην Γη?
Αυτά.
-Lcfr.
