Όταν ήμουν πιτσιρικάς και οι μουσικές μου γνώσεις ήταν περιορισμένες, είχα ένα πάθος. Μια μπάντα που όσο και να προσπαθούσε το mainstream κύμα να την ελέγξει, αυτή αντιστεκόταν και έγινε ένας μύθος, που είναι, ήταν και θα είναι για πάντα μεγαλύτερος από το "Losing my Religion".
Οι REM λοιπόν από την Αθήνα της Georgia, (πολλά χιλιόμετρα μακριά από την δική μας Αθήνα, μην σας τρέχουν τα σάλια), μου πρωτοσυστήθηκαν μέσα από το ξεχασμένο δισκάκι του αδερφού μου με τίτλο "Out Of Time", εν έτη 1991. Φαντάζομαι κάθε σπίτι πρέπει να είχε ένα τέτοιο δισκάκι, μιας και μέσα του έκρυβε το προαναφερθέν "Losing my Religion" που έκανε την μπάντα γνωστή στον παγκόσμιο μουσικό κοινό.
Όμως, το δισκάκι αυτό μετά από μερικά ακούσματα σε κάνει να καταλάβεις πως δεν περιέχει απλά 10 μέτρια τραγούδια και το Losing, αλλά 11 καταπληκτικά και διαχρονικά τραγούδια, που οι μπάντες της τότε εποχής δεν έβγαζαν.
Αντιδραστικό στοιχείο από τότε, το Losing ναι μεν μου άρεσε, αλλά δεν πέταγα την σκούφια μου. Αντιθέτως το τραγούδι που ξεχώρισα από τον δίσκο αυτό, ήταν το "Half a world away" που ήταν ορόφους καλύτερο από το "γνωστό" τους και με μεγαλύτερο βάθος και νόημα.
Ακολούθως και με την βοήθεια του φίλου μου Δημήτρη (JimDallas) σκάλισα την μουσική τους βιβλιοθήκη και φυσικά ανακάλυψα διαμάντια, που το κοινό δεν τα έχει αγγίξει. Τουλάχιστον το κοινό της από εδώ πλευράς του Ατλαντικού που τότε έπαιζε ζάρια με τους New Kids on the Block και την Mariah Carrey. Ήταν η εποχή λίγο πριν το τεράστιο ξέσπασμα της Grunge που ύμνησα για παραπάνω από 10 χρόνια αμέσως μετά.
Orange Crush, Fall on me, Hyana, Catapult, What's The Frequency, Kenneth? είναι μερικά από τα "παλιά" τους τραγούδια, που δυστυχώς δεν έχουν ακουστεί ιδιαίτερα και είναι κρίμα. Φυσικά δεν περίμενα τραγούδια της δεκαετίας του '80 να έχουν απήχηση αλλά μια φιλοδοξία μπορώ να πω πως κρυβόταν μέσα μου. Φυσικά ακολούθησε το μπαμ του Losing My Religion και οι REM έγιναν παγκόσμιο φαινόμενο.
Όμως αναρωτιέμαι. Φαινόμενο, ή one hit wonder?
Το Losing My Religion, κατά την προσωπική μου άποψη, ήταν κατάρα ντυμένη με τα ρούχα της ευλογίας, μιας και πήρε τεράστιες διαστάσεις, μεγαλύτερες και από την ίδια την μπάντα. Από το '91 και μετά το συγκρότημα έβγαλε 8 δίσκους μέχρι την οριστική του διάλυση το 2011, αλλά πάντα έχει το στίγμα του Losing my Religion. Δεν λέω, έβγαλαν περισσότερα λεφτά από ένα τραγούδι (και ίσως βγάζουν ακόμα από τα δικαιώματα) από όλα όσα έβγαλαν από την συνολική τους δισκογραφική δουλειά, αλλά καλλιτεχνικά αυτό είναι στενάχωρο και ένας μεγάλος τοίχος.
Να είσαι η μπάντα του Losing my Religion, ενώ στην πραγματικότητα να είσαι κάτι πολύ, ΠΟΛΥ μεγαλύτερο από αυτό.
Παράδειγμα προσωπικό. Είχαν έρθει στον Άγιο Αντρέα για ένα live, το 1999. Φυσικά είχα πάει με τον Δημήτρη, σε αυτήν την μοναδική ευκαιρία ζωής. Το πρώτο ξενέρωτο κομμάτι της συναυλίας ήταν πως πριν από τους REM άνοιγαν οι γλυκανάλατοι Πυξ-Λαξ. Κάτσε ρε κύριε οργανωτά, βάζεις την κλάψα λίγο πριν παίξει το μουσικό τέρας? Τέλος πάντων, το καταπίνεις. Όμως αυτό που δεν μπορώ σε συναυλίες είναι το νεκρό κοινό. Δεν γίνεται να κάνεις πανικό στα "γνωστά" τραγούδια που σε ταΐζει το ραδιόφωνο και στα δυνατά τραγούδια να είσαι κλινικά νεκρό. Χαμός λοιπόν στο Lotus και στο "Its the End of the world", κλάμα και βαθύς οδυρμός στο"Everybody Hurts", αλλά στο "Walk Unafraid" στο "The Great Beyond" και σε πολλά άλλα, νέκρα. Για το τι έγινε στο Losing, δεν νομίζω πως πρέπει να γράψω ούτε μια παραπάνω λέξη.
Εντάξει φτάνει η γκρίνια, μιας και η συναυλία και ό,τι ακολούθησε αυτής, είναι μέσα μου για πάντα σαν μια από την καλύτερες νύχτες της ζωής μου. Πάμε παρακάτω και να το κλείνουμε σιγά-σιγά το άρθρο.
Το τραγούδι όμως που μου άφησε μια ουλή ΝΑΑΑΑΑ με το συμπάθιο δεν είναι άλλο από το "Leave" του δίσκου "New Adventures in Hi-Fi" του 1996.
Ίσως να είναι το τραγούδι που έχω ακούσει περισσότερες φορές από τους REM και δεν θα κρύψω πως είναι άμεσα συνδεδεμένο με ένα πρόσωπο που μου είχε φάει την ψυχή εκείνη την εποχή.
Α σιχτίρ, αυτοί οι αόρατοι νίντζα καθαρίζουν κρεμμύδια γύρω μου και έχω δακρύσει.
