Hunt

Πριν κάποιες ημέρες, άκουσα μετά από αρκετά χρόνια το έπος των Nine Inch Nails με τίτλο "Hurt". Είναι τόσο τεράστιο το τραγούδι, που το έκανε διασκευή ο Johnny Cash, τρείς μόλις μήνες πριν τον θάνατό του.

Το τραγούδι αυτό λοιπόν, με έκανε και σκέφτηκα πόσους ανθρώπους έχω πληγώσει στο παρελθόν.

Από πράξεις που έκανα, από πράξεις που δεν έκανα, από λόγια που είπα, από λόγια που δεν είπα και από συμπεριφορές που είτε μου βγήκαν ακούσια, ή ήταν αποτέλεσμα προγραμματισμού και μελετημένου σχεδίου.

Το ζουμί της σκέψης μου λοιπόν ήταν πως είναι στη φύση του ανθρώπου να πληγώνει. Και φυσικά να πληγώνεται με την σειρά του πολλαπλάσια. Το ζήτημα τις περισσότερες φορές που επιλέγεις να βάλεις έναν άνθρωπο στην ρουτίνα της ζωής σου (φιλικά ή ερωτικά) είναι να ξέρεις και να είσαι προετοιμασμένος, πως θα υπάρξουν στιγμές που θα σου πηδήξει την ψυχολογία με κάτι που θα κάνει ή θα πει.

Το μυστικό συστατικό στην συνταγή, είναι να βρεις έναν άνθρωπο που θα αξίζει να αντέξεις τον πόνο που θα σου προσφέρει.
Εάν τον βρεις, τότε κρατά τον όσο αντέχεις.

Μέχρι τον επόμενο...

-Lcfr.

Beautiful Scars

Τελειώνει σίγα-σίγα ο πρώτος μήνας του νέου έτους. Και σαν προσωπική μου ιεροτελεστία/παράδοση, έχω την ανασκόπηση του προηγούμενου. Φέτος την έκανα μόνος μου με, ομολογουμένως, μικρή επιτυχία. (Συνήθως την κάνω με το Mephisto, αλλά αυτήν την φόρα δεν έκατσε.)

Κατά την διάρκειά της λοιπόν, αυτό που κατάλαβα είναι πως υπάρχουν μερικά γεγονότα/προτάσεις/καταστάσεις που μπορεί να διαρκούν απειροελάχιστο χρόνο μέσα στις 365 ημέρες του χρόνου, αλλά ότι και να συμβεί, θα σε στιγματίσουν.

Και όχι για λίγο.
Αλλά για μια ζωή ολόκληρη.

Μικρά-μικρά τέτοια πράγματα που ξέρεις πως ότι και να γίνει, ότι και να αντιμετωπίσεις στο μέλλον, εάν κοιτάξεις στο στήθος σου, θα τα δεις σαν μια παλιά αλλά βαθειά ουλή που σου άφησε μια άτυχη στιγμή.

Όταν την δεχόσουν, μπορεί να πονούσες.
Τώρα την χαϊδεύεις με νοσταλγία και, καλώς ή κακώς, ψάχνεις κάποιο ελεύθερο σημείο στο σώμα σου για να κάνεις, (ή να σου κάνουν) την επόμενη...

...που μπορεί να πονάει το ίδιο, ή χιλιάδες φορές περισσότερο από την τελευταία.

Επέλεξε ένα σημείο που θα μπορείς να το κοιτάζεις κατάματα.
Άλλωστε, τα σημάδια αγαπημένοι μρου, σε κάνουν αυτό που είσαι σήμερα.

Και από σημάδια...
...άλλο τίποτα το 2012...

-Lcfr.
ΥΓ. Σας ευχαριστώ για τις αναγνώσεις. Σας ευχαριστώ για τα σχόλια και τα emails. Το καλό σε όλο αυτό, είναι ότι κάνω μερικούς από εσάς να σκέφτεστε...

Better Half

Κι όμως...

Αν και την Παρασκευή η έξοδος είχε στόχο την απόλαυση κάποιων ωρών μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα κινηματογράφου, κατέληξε σε μια βαθειά κουβέντα κυρίως γύρω από το "άλλο μισό" των ανθρώπων.

Και μην νομίζετε πως επειδή η παρέα ήταν μόνο κοπέλες, η αρρενωπή άποψη μου έγραψε απουσία.
(Μεταξύ μας, έκανα τα πάντα για να μην ζαλιστώ από την μια μπύρα που κατανάλωσα)

Στην κουβέντα λοιπόν, κυριαρχούσε το πόσο δύσκολο είναι να βρεις τον άνθρωπο που μπορεί να θεωρήσεις το κομμάτι που πρακτικά σου λείπει. Και μέσα στην ροζ απόχρωση της συζήτησης, ο αντιδραστικός Lcfr κατάφερε να τα κάνει "μπουρδέλο", με ιδιαίτερη ευκολία.

Γιατί να χρειάζεσαι άλλο μισό; Νιώθεις ανολοκλήρωτη, ζώντας την ζωή σου, που προφανώς δεν εκτιμάς; Είσαι σε διαρκή αναζήτηση μιας ευχαρίστησης που δεν μπορεί ο εαυτός σου να στη προσφέρει; Για να περάσεις καλά πρέπει να έχεις Wallpaper στο κινητό σου κάποιο αγόρι που θα σε κάνει να νιώθεις πεταλούδες στο στομάχι;

Εάν οι απαντήσεις στις περισσότερες ερωτήσεις που έκανα, αγαπημένε μου αναγνώστη/αναγνώστρια είναι "Ναι", τότε θα σου πω, ότι είπα και την Παρασκευή στην παρέα μου:

"Κάτι κανείς λάθος στην ζωή σου."

Σίγουρα, δεν είμαι της άποψης πως η μοναξιά είναι κάτι που πρέπει να σε συνοδεύει για όλη σου την ζωή.
Όχι. Αυτό θα ήταν παράλογο και λίγο άγαρμπο.

Όμως!
ΟΜΩΣ! Τονίζω με bold γράμματα...

Εάν ζεις μια ζωή, που για να είναι ολοκληρωμένη πρέπει να ανήκεις κάπου, τότε σε πληροφορώ πως όντως κάτι δεν κάνεις καλά και ίσως να πρέπει να το κοιτάξεις λίγο πιο έντονα.

Σίγουρα θα βρεθεί ένας άνθρωπος που μπορεί να σε κάνει να σκεφτείς πως ταιριάζει σαν γάντι στην ζωή σου και καλύπτει επιτυχώς τα κενά του εαυτού σου. Στο εύχομαι πραγματικά. Αλλά σκέφτηκες ποτέ, γιατί έχεις αυτά τα κενά ευθύς εξαρχής;

Σαφώς και δεν γράφω από αντίδραση και ξέροντας πολύ καλά την ανάγκη που έχει ο άνθρωπος από την φύση του για την "συντροφικότητα". Διάολε, ακόμα και εγώ έχω ζήσει στο παρελθόν ιστορικά μεγάλους έρωτες και έχω καλύψει δικά μου κενά μέσα από αυτούς. Κατάλαβα όμως, με τον άσχημο τρόπο, πως οι περισσότεροι άνθρωποι που θα περάσουν από το μαγαζάκι της ζωής σου, είναι κάτι σαν πελάτες.

Κάθονται όσο θέλουν και όταν φύγουν, σε αφήνουν με τα κενά που είχες πολύ καιρό πριν μπουν.

Ψάχνεις ακόμα το άλλο σου μισό;
Really?

-Lcfr.
ΥΓ. Όσα γράφω σήμερα, δεν έχουν καμία, ΜΑ ΚΑΜΙΑ σημασία εάν είσαι στην μάζα των ανθρώπων του "Relationship Status" στο Facebook. Εάν είσαι, λυπάμαι ειλικρινά που με διαβάζεις.

End Of Time

Εάν παρακολουθείτε αρκετά την κίνηση στο blog μου, θα έχετε καταλάβει ότι περνάω μια ακόμα στεγνή περίοδο.

Όχι ότι δεν μου συμβαίνουν διάφορα πράγματα που θα μπορούσαν πανεύκολα να με ερεθίσουν να γράψω μερικές λέξεις, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο, έχω σκαλώσει. Σε σημείο να ξεκινάω μα γράφω και κατα την διάρκεια να με πιάνουν τα γέλια με τις μπούρδες που αραδιάζω. 

Όπως και να έχει, σήμερα Κυριακή, είπα να ανεβάσω ένα τραγουδάκι/διαμαντάκι που με κυνηγά τον τελευταίο καιρό. 

Είναι το End Of Times των Lacuna Coil, που πέρα από συμπαθητική μουσική έχουν και μια αγριευτικά πανέμορφη τραγουδίστρια. (γούστα είναι αυτά)

Ελπίζω να σας αρέσει και να έχετε ένα φανταστικό μεσημέρι Κυριακής.

Κλείνοντας, ελπίζω να τα πούμε την εβδομάδα που ξεκινά αύριο, μιας και αυτό το σκάλωμα έχει καταντήσει αηδία...

Σας σκέφτομαι,

-Lcfr.

Thursday Post

Πέμπτη σήμερα...

...that is all.

-Lcfr.

Old Self

Tον τελευταίο καιρό δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πως ήμουν πριν δυο χρόνια.
Τι έκανα και πόσο πολύ άλλαξα, μέσα σε αυτό το διάστημα.

Και φυσικά και αναφέρομαι στο κομμάτι της εμφάνισης κουτοί αλλά αξιολάτρευτοι αναγνώστες.

Ίσως να είναι η ηλικία, ίσως να είναι οι καταστάσεις που ζει ο κάθε ένας από εμάς, που σε κάνει να προσαρμόζεσαι. Και φυσικά γίνεσαι ένα με το περιβάλλον και τις συνθήκες που εσύ ο ίδιος έχεις δημιουργήσει ηθελημένα ή όχι.

Προφανώς και δεν λέω κάτι καινούργιο και δογματικά βαθύ. Απλά μου λείπει ο παλιός μου εαυτός. Η τρέλα και η στάση που είχα απέναντι στους γύρω μου ξέροντας πολύ καλά πως έχω υπάρξει εγωιστής και (σε αρκετές περιπτώσεις) εκμεταλλευτής καταστάσεων...

Αλλά ρωτάω: Είναι κακό που τότε περνούσα πολύ καλά και αυτό μου λείπει;

Μήπως άπλα δεν έχω βρει τον τρόπο να περνάω καλά, χωρίς να γίνομαι το καθίκι απέναντι στους ανθρώπους  που με συναναστρέφονται;

Ξέρω 'γώ.
Σήμερα γράφω σαν 87 χρόνων συνταξιούχος, που δεν τον έχουν ενημερώσει πως πέθανε.

-Lcfr.

Ass Talk

Λοιπόν...

Κοιτάζοντας την νέα φωτογραφία που ανέβασε η Candice Swanepoel στο Instagram, (βλ συνημμένη φωτογραφία) σκέφτηκα μερικά πράγματα τα οποία έκατσα και έγραψα για όλους εσάς.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

H Candice (την λέω και με το μικρό της όνομα μιας και εχθές το βράδυ μου είπε στο τηλέφωνο πως το επιτρέπει) θεωρώ πως πρέπει να σκέφτεται κάπως έτσι:

"Οκ, έχω καταλάβει πως όλος ο ανδρικός πληθυσμός θέλει να εκσπερματώσει πάνω στα οπίσθιά μου... Τί να κάνω για να βγάλω ΠΟΛΛΑ λεφτά? Θα τραβάω διαρκώς φωτογραφίες που θα εστιάζουν σε αυτά και θα τρελαίνω τον κόσμο. Έτσι, τα περιοδικά και οι οίκοι μόδας θα με κυνηγούν για μια φωτογράφιση και θα εδραιώνομαι στον χώρο του μόντελινγκ για πολλά χρόνια, κάνοντας τον τραπεζικό μου λογαριασμό να φουσκώνει από ευχαρίστηση."
(Σημείωση Συντάκτη: «Μέχρι τα οπίσθιά μου, να κρεμάσουν και να μην πουλάνε»)

Και ρωτάω εγώ με την σειρά μου.

Αυτού του είδους η σκέψη, δεν αγγίζει (διακριτικά) τα όρια της πορνείας? Εκμεταλλεύομαι το σώμα μου, για το οποίο περνάω πολλές ώρες στο γυμναστήριο (δεν διαφωνώ) και το εκμεταλλεύομαι σε κάθε ευκαιρία, με σκοπό το χρήμα. Σε τι διαφέρει λοιπόν, αυτό που κάνει το φτασμένο 24χρόνο μοντέλο, από αυτό που έκανε (και δεν ξέρω εάν εξακολουθεί να κάνει) η "miss Σαμπάνια 2011" Τζούλια Αλεξανδράτου? Η διαφορά είναι ότι η δεύτερη, αποκαλύπτει 2-3 μέρη του σώμα της παραπάνω και εμπλέκεται σε ερωτικές σκηνές. Την ώρα που η Candice τις υπονοεί με ηδυπαθές ύφος, γεμάτο σεξουαλικότητα.

Και οι δύο ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ για τα λεφτά. Η μία, λίγο πιο έντονα από την άλλη, αλλά ο παρανομαστής παραμένει κοινός.
Δηλαδή, δείξε μου τον κώλο σου, να σου πω πόσα ευρώ έχεις στην τράπεζα. (Να με συγχωρείτε για το γλαφυρό ύφος των λέξεών μου)

Πειράζει λοιπόν, που το μυαλουδάκι μου ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ τις θεωρεί κατάπτυστες και εξευτελιστικές για το γυναικείο φύλο γενικότερα? Βέβαια, τα γράφω όλα αυτά ξέροντας ΠΟΛΥ καλά πως, δυστυχώς, οι περισσότερες γυναίκες εκεί έξω (ναι μιλάω και για εσάς τις απλές, θνητές και αξιολάτρευτες Ελληνίδες) ζουν και αναπνέουν για να προκαλούν τα βλέμματα από όπου και να προέρχονται.

Μήπως αμολήθηκε η εκνευριστικά πουριτανή πλευρά του εαυτού μου και πρέπει να την μαντρώσω μιας και ακολουθεί Σαββατοκύριακο?

Λέω εγώ τώρα.

-Lcfr.

Episode 1

Σου έχει τύχει ποτέ, να φτάνεις σε ένα σημείο την ζωή σου και να μην έχεις την παραμικρή ιδέα, για το ποιο πρέπει να είναι το επόμενο λογικό βήμα που πρέπει να κάνεις;
Σου έχει τύχει, να έχεις έναν τεράστιο τοίχο, μπροστά σου για πολλοστή μια φορά και πάλι να μην ξέρεις πως να τον διαχειριστείς;
Σου έχει τύχει, να νιώθεις πως είσαι ηθοποιός σε μια καθημερινή σαπουνόπερα της τηλεόρασης και ο σεναριογράφος να έχει ξεχάσει να σου δώσει το σενάριο του επόμενου επεισοδίου;

Σου έχει τύχει?

-Lcfr.

The Value Of Sex

-->

Τις τελευταίες ημέρες, έχω γίνει ο γραφικός πλέον ανθρωπάκος, που κάνει ερωτήσεις στους γύρω του σαν άλλος Πίκος-Απίκος της Φρουτοπίας.

Οι καθαρά εκπαιδευτικές και δημοσιογραφικές μου ερωτήσεις, είναι απότομες, αυθάδεις και αρκετές φορές πολύ, ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, προσωπικές.

Η ερώτηση που θα απασχολήσει τις λεξούλες μου σήμερα είναι η εξής:

"Πόσο σημαντικό είναι το σεξ στη ζωή σου;"

Οι τυπικές απαντήσεις αγνοούνται του στυλ:
"Εάν δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν το θέλω" που κυρίως ακούς από γυναίκες που φοβούνται την σεξουαλική τους φύση και τα...
"Μόνο το σεξ σκέφτομαι" που προέρχεται από τους μάτσο άνδρες της τεστοστερόνης (που μεταξύ μας, ζήτημα είναι μέσα σε έναν χρόνο να έκαναν 4 λεπτά σεξ στο σύνολο).

Φυσικά έλαβα και μερικές ενδιαφέρουσες απαντήσεις οι οποίες με έβαλαν στην διαδικασία να προσπαθήσω και να κατηγοριοποιήσω το σεξ και να βγάλω ένα συμπέρασμα.

Ακολουθείτε;
Ωραία...

-Ζωντανό σεξ. Αυτό που κανείς καθημερινά με τον σύντροφο σου. Ελλοχεύει ο κίνδυνος να πλησιάσει το "βαρετό" εάν δεν ανακατεύεις την «μαρμίτα» αρκετές φορές μέσα σε μια εβδομάδα και ουσιαστικά να κρατάς το έτερόν σου ήμισυ ερωτικά ικανοποιημένο (μιας και ξέρουμε τι ακολουθεί εάν υπάρξει «στάση πληρωμών»)

-Αναγκαστικό σεξ. Αυτό που ένας από τους δυο (συνήθως η γυναίκα) δεν έχει όρεξη, αλλά για να μην στενοχωρήσει τον "δικό της" κάνει υπομονή και κοιτάζει το ρολόι κατά την διάρκειά του, ενώ ταυτόχρονα σκέφτεται τι θα μαγειρέψουν το βράδυ στο Master Chef στην τηλεόραση. (ναι, το άκουσα ΚΑΙ αυτό)

-Σεξ με τον εαυτό σου. Ναι-ναι, αναφέρομαι στα πέντε λεπτά που θέλει ο κάθε ένας από εμάς, για να φέρει σε οργασμό τον εαυτό του. Υπάρχει και αυτό το σεξ, πουριτανοί αλλά αξιαγάπητοι αναγνώστες μου. Πως λέγεται αυτό που κάνετε οι περισσότεροι αφού με διαβάζετε; ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΣ. Deal With It!

-Ελεύθερο σεξ. Σεξ χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς "πάρε με τηλέφωνο αργότερα", χωρίς ερωτήσεις τύπου: "τι είμαι εγώ για εσένα?" και άλλα τέτοια. Το προσφέρουν οι περισσότεροι άνδρες στα μπαράκια εκεί έξω και μπορείς να το καταλάβεις στο μάτι τους.

-Δανεικό σεξ. Το σεξ που κανείς με κάποιον, αλλά εκείνη την στιγμή σκέφτεσαι κάποιον άλλον. Και όχι, δεν αναφέρομαι στα μοντέλα και στις πορνοστάρ που κυριαρχούν στα Google searches σας κύριοι. Αναφέρομαι στα συναισθηματικά κατάλοιπα που έχετε από κάποια κυρία (εντός ή εκτός εισαγωγικών) του παρελθόντος.

-Ροζ σεξ. Είναι το σεξ που ξεκινάς να το κανείς Παρασκευή βράδυ και το τελειώνεις Κυριακή απόγευμα. Και όταν τελειώσει, τα ματάκια σου εκπέμπουν μια ροζ ηλίθια γυαλάδα, σαν να έχεις πάρει ναρκωτικά κατευθείαν από την Ομόνοια. Το έχω δοκιμάσει και είναι από τα καλύτερα. Να τον ακούτε τον μπαρμπα-Lcfr. Κάτι ξέρει.

-Τηλεφωνικό σεξ. Προφανής αύτη η κατηγορία. Δυο άνθρωποι, που τους χωρίζουμε κάποια χιλιόμετρα και θέλουν να την "βρουν" έχοντας για εισιτήριο την φωνή του άλλου. Εάν τους χωρίζουν μόνο τα χιλιόμετρα, είναι καλό. Εάν όχι, υπάρχει ΣΟΒΑΡΟ πρόβλημα στην σχέση.

-Παράνομο σεξ. Η κατηγορία που την φοράνε όλοι, αλλά λίγοι την παραδέχονται. Το σεξ που δεν πρέπει να αφήσει κανένα σημάδι και καμία ένδειξη για την ύπαρξή του. Όποιος δεν την αντέχει, να την αποφύγει. Τις περισσότερες φορές κάνει κακό, αλλοιώνει χαρακτήρες και γκριζάρει πολύ γρήγορα τα μαλλιά από το άγχος.

-Βαρετό σεξ. Το κανείς γιατί δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις. Έχεις τα εργαλεία πάνω σου και απλά τα χρησιμοποιείς. Η συγκεκριμένη κατηγορία, βρίσκει φανατικούς οπαδούς, όλους αυτούς που ψάχνουν τρόπους να γεμίσουν το κενό που νιώθουν μέσα τους. (μιλάω ΠΑΝΤΑ μεταφορικά, αγαπημένα μου στρουμφάκια)

-Σεξ των τύψεων. Είναι αυτό που προσφέρεις (και τις περισσότερες φορές βάζεις τα δυνατά σου) γιατί νιώθεις άσχημα για κάτι που έκανες στον άνθρωπο που ξαπλώνει δίπλα σου τα βραδιά (συνήθως το κέρατο είναι η νούμερο ένα αιτία)

-Revenge σεξ. Αααααα, το αγαπημένο μου. Σεξ από εκδίκηση! Μου την έφερες πισώπλατα; Τώρα θα δεις. Το κρεβάτι μου, θα γίνει η Ερμού από τις διάφορες κοπελίτσες που θα ικανοποιώ κάθε βράδυ. Όχι ότι αυτό θα με κάνει να νιώσω καλύτερα. Εσένα όμως, που θα φροντίζω να το μαθαίνεις, θα σε σκοτώνει αργά και βασανιστικά. Καλή διασκέδαση και μην ξεχάσεις να κλείσεις την πόρτα φεύγοντας.

Λοιπόν, αναρωτιέμαι μήπως έχουμε δώσει λίγη περισσότερη αξία στο σεξ από ότι θα έπρεπε. Μήπως τελικά το σεξ δεν είναι ΤΙΠΟΤΑ άλλο από μια πράξη που την πλάθουμε σαν πλαστελίνη, ανάλογα και παράλληλα με τις ορέξεις τις ανάγκες και φυσικά τις πράξεις μας.

Εάν το καλοσκεφτείς, εάν κάνω σεξ σήμερα το βράδυ με κάποια τυχαία κοπέλα, δεν θα είμαι διαφορετικός αύριο το πρωί. Σίγουρα ίσως λίγο πιο χαλαρός και ήρεμος, αλλά τα βασικά χαρακτηριστικά μου είναι εκεί.

Και θα με κυριαρχούν, ότι αίσχη και να κάνω όταν κλείσει η πόρτα του υπνοδωματίου μου.

-Lcfr.

New Year

Πάει και το 2012 αυτό ήταν...
Με τα καλά και τα άσχημά του, μας άφησε.
(τί γεύση μας έχει αφήσει είναι ένα άλλο ζητούμενο που νομίζω το ανέλυσα διεξοδικά στο προτελευταίο άρθρο μου)

Κανονικά τις πρώτες ημέρες του έτους, τις ξεκινάς κάνοντας το κλισέ "New Years Resolution". Την ευχή για το ένα πράγμα που θα ήθελες να καταφέρεις μέσα στις επόμενες 365 ημέρες. Όχι τίποτα γενικό και αόριστο. Αλλά συγκεκριμένο και βαρύγδουπο.

Πέρυσι λοιπόν, την πρωτοχρονιά και στην κλασσική οικογενειακή κοπή της πίτας, είχα κερδίσει το φλουρί μαζί με τον αδερφό μου. Το άτιμο το κέρμα, είχε χωθεί ανάμεσα στα κομμάτια μας. Την αμέσως επόμενη ημέρα στην δουλειά, μια συνάδελφος μου προσέφερε ένα κομμάτι από την δική της σπιτική βασιλόπιτα "για το καλό". Τσούκ, το φλουρί ήταν μέσα (και όσο γραφικό και να ακούγεται παραλίγο να το δαγκώσω).

Σημάδια για το 2012 δεξιά και αριστερά για δανεικές ζωές και μισοτελειωμένες δουλειές. Σαν κουτός και εγώ, έκανα μια ευχή. Μια αρκετά δυνατή ευχή, που δεν σας κρύβω περίμενα να βγει.

Ένιωθα πως υπήρχαν οι απαραίτητες συνθήκες (μιλάω πάντα εγκεφαλικά) για να εκπληρωθεί.

Τζίφος!
Καταραμένο κάρμα! Για πόσο καιρό θα με κυνηγάς; (αναρωτιέμαι)

Φέτος λοιπόν, το φλουρί ήταν ξαπλωμένο αρχοντικά στο κομμάτι μου στην πίτα και πέρα από αυτό, στην μικρή διαδρομή από το πατρικό στο σπίτι μου, βρήκα δυο κέρματα στο διάβα μου.

Σημάδια...
Σημάδια που είτε τα περιφρονείς δίνοντας μικρή σημασία, είτε τα κρατάς και ελπίζεις σε ένα καλύτερο έτος.

Εγώ πάντως ευχή φέτος δεν έκανα. Και δεν νομίζω να κάνω, μιας και όλα αυτά τα πρωτοχρονιάτικα σκηνικά τα θεωρώ ολίγων ματαιόδοξα.

Καλή χρόνια λοιπόν.
Εύχομαι οι ζωές σας να είναι γεμάτες από μικρές-μικρές μπουκιές ευτυχίας και υγείας.

Ο δαίμονας που υπάρχει στο μυαλό σας κι ας μην το θέλετε.
-Lcfr.
ΥΓ. Ξέρω πως είχα υποσχεθεί να ανεβάσω ένα άρθρο που θα μιλούσε για το ΣΕΞ σήμερα, αλλά αποφάσισα να το ξεκινήσω λίγο πιο χαλαρά το έτος. Αύριο πάντως, δεν την γλυτώνετε...