Sunday Music

Ήρθε λοιπόν και η Κυριακή.

Πριν λίγο γύρισα από μια βόλτα στην Ραφήνα (για το πρώτο παγωτάκι μηχανής του 2013) και καθώς γύριζα σπίτι μου, μου ήρθε το τραγούδι που θα μοιραστώ σήμερα μαζί σας.

"Put Your Lights On" από ποιον άλλο...

Everlast (αγαπημένος καλλιτέχνης) με την συνοδεία της κιθάρας του κυρίου Santana, στο τραγούδι που στιγμάτισε τα νεανικά μου χρόνια και τον τελευταίο καιρό έχει κάνει δυναμικό come back μέσα από την μουσική μου στο iPhone.

"Put Your Lights On" γιατί οι νύχτες είναι σκοτεινές και γεμάτες τρόμο  
(που λέει και το Game Of Thrones για όσους παρακολουθούν).

Εύχομαι, κάποιοι από εσάς, να εκτιμήσετε το τραγούδι και να έχετε μια φανταστική Κυριακή.
Για τους υπόλοιπους... ξέρω εγώ? Τι να πω... Να είστε καλά και εσείς.

Καλή εβδομάδα να έχουμε.
Καινούργια πράγματα ξεκινούν από αύριο. Για αυτόν τον λόγο, πρέπει να είμαστε σε φόρμα. Σωματικά και ψυχικά.

-Lcfr.

Friday Chill Post

Ήρθε λοιπόν η Παρασκευή....

Επειδή για τον περισσότερο κόσμο η ημέρα αυτή είναι χαλαρή, θα γράψω μια χαλαρή και κάπως άκυρη ιστορία από τα παιδικά μου χρόνια. (τα πολύ παιδικά μου χρόνια)

Ήμουν-δεν ήμουν 6-7 χρόνων. Καθόμουν με την μητέρα μου στην κουζίνα του πατρικού μας σπιτιού. Έψαχνα με κάτι να παίξω και σαν φανταστικός τυπάκος από μικρός, επέλεξα τον αποχυμωτή. Μιλάμε για το 1988-1989 άρα δεν υπήρχαν οι σούπερ αυτόματοι αποχυμωτές του 2013 που απλά τους δείχνεις τα πορτοκάλια και τα κάνουν όλα αυτόματα... Μιλάμε για τον κλασσικό αποχυμωτή, με το μεταλλικό "τσουτσούνι" που κάρφωνες το μισό πορτοκάλι και ακολούθως έβαζες το καπάκι από πάνω και ξεκινούσες την χειρωνακτική εργασία. (πόσο σέξυ σας μιλάω σήμερα ε; Παράπονο δεν πρέπει να έχετε...)

Αυτό το μεταλλικό και ιδιαίτερα μυτερό "τσουτσούνι" λοιπόν, μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Η μητέρα μου, θέλοντας να προλάβει τα χειρότερα με απέτρεψε και πήρε μακρυά τον αποχυμωτή. Κάτι που φυσικά με πείσμωσε ΑΚΟΜΑ περισσότερο.

Έτσι, παρακολούθησα που τον πήγε και περίμενα καρτερικά να βγει από την κουζίνα, έτσι ώστε να τον επεξεργαστώ κι ας ήταν στην ερεθιστική κατηγορία του "απαγορευμένου" παιχνιδιού.

Έτσι και έγινε. Ο πονηρός Lcfr Jr. τσίμπησε τον αποχυμωτή όσο η μητέρα του ήταν στην κρεβατοκάμαρα. Με φυσικό αποτέλεσμα, να τρυπήσω το χέρι μου στο σημείο ανάμεσα στο αντίχειρα και τον δείκτη.

Όταν αντίκρισα το αίμα, δεν έβγαλα τσιμουδιά, αλλά άρχισα να τρέχω σε όλο το σπίτι κρατώντας την πληγή, λες και πίστευα πως θα μπορούσα να τρέξω πιο γρήγορα από τον πόνο.

Η πληγή δεν ήταν μεγάλη και θυμάμαι πως αφού μου την περιποιήθηκε η μητέρα μου (αφού φυσικά με μάλωσε για την αταξία μου) ξανά προσπάθησα να εντοπίσω τον αποχυμωτή που λίγο πριν με είχε πληγώσει.

Τελικά από μικρός, αγαπώ τα πράγματα που με πληγώνουν και επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη ξανά και ξανά και ξανά και ξανά...

Καλό σκ.
Κυριακή, κλασσικά, θα έχουμε μουσική για όοοολους εσάς!

Και να είστε φρόνιμοι, έτσι;

-Lcfr.

b2u

Επειδή λοιπόν μπορώ θα ακολουθήσει το έπος "Back to you" για χιλιοστή φορά.

ΕΠΕΙΔΗ ΜΠΟΡΩ. 
(ακόμα)

Enjoy.

-Lcfr.

Nobody

"Αγαπημένη, δεν είμαι ο ΚΑΘΕΝΑΣ,
Μα αφου δεν είμαι ο ΕΝΑΣ...
...θα είμαι ο ΚΑΝΕΝΑΣ!"

-Lcfr.

Hypocrisy

Η υποκρισία λοιπόν, είναι ένα χαρακτηριστικό που ΌΛΟΙ έχουμε μέσα μας, αλλά λίγοι το παραδέχονται, με τον φόβο του "στίγματος" να τους κυριεύει.

Υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα που μπορούν να αποδείξουν πως, ακόμα και ΕΣΥ που "και καλά" μας το παίζεις "μη υποκριτής", στην πραγματικότητα είσαι περισσότερο από όσο μπορείς να φανταστείς. Σήμερα, θα γράψω ΜΟΝΟ ένα τρανό παράδειγμα και θα το κλείσω με μια σημαντική (για εμένα) πρόταση.

Βγαίνεις λοιπόν, φίλε αναγνώστη/στρια πρώτο ραντεβού με έναν άνθρωπο που σου αρέσει. Σε ελκύει ερωτικά και θα ήθελες να τον βάλεις στην καθημερινότητά σου στην θέση μάλιστα του συντρόφου.

Τι κάνεις λοιπόν στο πρώτο ραντεβού:

Ο μπάρμπα-Lcfr, σου δίνει δυο επιλογές για να επιλέξεις:

Η πρώτη είναι να είσαι ο εαυτός σου και να αποκαλύψεις αβίαστα, όλα σου τα χαρακτηριστικά. Όσο κακά, αηδιαστικά, αποκρουστικά, ανώμαλα και περίεργα κι ας είναι. 

Η δεύτερη επιλογή, είναι να υποκριθείς έναν άλλον άνθρωπο από αυτόν που πραγματικά είσαι. Έναν άνθρωπο που θα έχει πολλές πιθανότητες να ερωτευτεί ο απέναντι. Έναν άνθρωπο πρακτικά τέλειο, που μεταξύ άλλων κάνει και τα ακόλουθα: Θα αγαπάει την μάνα σου πιο πολύ από εσένα, θα λατρεύει το εξτρεμιστικά κοντό σορτσάκι που αγόρασες, θα πλένει τα πιάτα αμέσως αφού φάει και φυσικά θα έχει βάλει για ήχο κλήσης, το τελευταίο τραγούδι του Justin Bieber που τυχαίνει να λατρεύεις.

Προσωπικά έχω χρησιμοποιήσει την δεύτερη επιλογή; 

Φυσικά. Αρκετές φορές. Και όταν κατάλαβα πως ο απέναντι δεν θα τρέξει μακρυά μου, του έδειχνα σιγά-σιγά τα περίεργα αλλά πραγματικά μου χρώματα.

"Την πρώτη μέθοδο την έχεις χρησιμοποιήσει Lcfr?"

Ευχαριστώ για την ερώτηση φίλε που κάθεσαι στα πίσω καθίσματα.

Πλέον έχω μόνο αυτήν την επιλογή. Την Πρώτη και πρακτικά επώδυνη.

Γιατί?
Γιατί βαρέθηκα τα ψέματα και τις ηθοποιίες επιπέδου σήριαλ "Αληθινές Ιστορίες" του Alpha.

Βαρέθηκα πραγματικά και θεωρώ πως καλύτερα να ξέρεις ακριβώς με τι άνθρωπο έχεις να κάνεις και εάν "δεν" να μην ξοδεύουμε άσκοπα τον χρόνο μας.

Ορίστε λοιπόν...

Hypocrisy, thy name is YOU.

-Lcfr.

Stubborn Devil

Καλή Κυριακή συναγωνιστές.

Σήμερα, στο κλείσιμο άλλης μιας έντονης αλλά απόλυτα εποικοδομητικής εβδομάδας, σκέφτηκα να μοιραστώ τον δεύτερο μεγάλο μου μουσικό έρωτα των τελευταίων ημερών. (τελικά, σαν τα πουκάμισα αλλάζω τους μουσικούς έρωτές μου, αλλά λίγοι από αυτούς καταλήγουν να έχουν μια πρόσκληση για το σπίτι μου).

Ξεφεύγω όμως του θέματος και επανέρχομαι στο μουσικό κομμάτι του παρόντος post.

Για άλλη μια φορά, θα είναι οι Lumineers. Πριν κάποιο καιρό, είχα ανεβάσει το "Hey. Ho", από αυτό το συγκρότημα αλλά περίεργος όπως πάντα είμαι, έψαξα και ξεχώρισα από τον δίσκο τους το "Stubborn Love". Ένα ακόμα διαμάντι, που όχι μόνο σε κάνει να σκέφτεσαι και να αναπολείς στιγμές που έγιναν αλλά ταυτόχρονα να περιεργάζεσαι εγκεφαλικά αυτές που ή δεν κατάφεραν να γίνουν, ή δεν κατάφερες να τις ζήσεις όπως θα ήθελες, όσες γραμμές και εάν γράψεις.
(τουλάχιστον προσωπικά αυτά μου βγάζει το συγκεκριμένο τραγούδι. Κάντε μου μήνυση.)

Ελπίζω να σας αρέσει, μιας και τον τελευταίο καιρό, άκουσα πως τα τραγούδια που ανεβάζω είναι πολλές φορές "Δρακουλιάρικα". 
What can you do?

"Ξεροκέφαλη Αγάπη" λοιπόν, από τους Lumineers για τα αυτάκια σας και μόνο, από έναν ξεροκέφαλο διάβολα...

Αυτά για σήμερα λοιπόν... Ελπίζω από εβδομάδα να επιστρέψω στα κλασσικά και να αρχίσω να γράφω, όπως έγραφα...
Με την ελπίδα θα πάω, την βλέπω την δουλειά... :)

-Lcfr.

Birthday

Yeah-yeah... Την Δευτέρα είχα τα γενέθλια μου.

So.
Fucking.
What???

Εδώ και κάποια χρόνια, τα γενέθλια δεν έχουν καμία σημαντική σημασία στην ζωή μου. Είναι σαν ακόμα μια καθημερινή ημέρα σαν όλες τις υπόλοιπες. (πόσο μάλλον αρνητική ημέρα όταν πέφτουν Δευτέρα). Σίγουρα, σαν εχθές πριν πολλά-πολλά χρόνια ήρθα στον κόσμο, αλλά εάν το σκεφτείς λίγο καλύτερα, η μητέρα δεν είναι αυτή που πρέπει να γιορτάζει την "απελευθέρωσή" της; Μεταξύ μας, η δική μου μητέρα, έκανε κοντά στις 20 ώρες (!!!) για να με φέρει στην ζωή.

Ας πάμε τώρα στις ευχές και ειδικότερα στο φαινόμενο των ευχών μέσα από το Facebook. Όσο και να εκτιμώ τις ευχές του ανθρώπου που μπαίνει στην διαδικασία να μου "γράψει" κάποιες ευχές στον "τοίχο μου" ή να μου στείλει ένα Facebookικό μήνυμα,  δεν μπορώ να τις συγκρίνω με τις ευχές που δέχομαι τηλεφωνικά ή κατ' ιδίαν.

Σημείο των καιρών θα μου πείτε και της εξέλιξης των ανθρωπίνων σχέσεων. Προφανώς βρίσκομαι ακόμα στο στάδιο που δεν θέλω να δεχτώ ότι οι σχέσεις πλέον υπάρχουν και διατηρούνται (όσο αυτό είναι επιτρεπτό) μέσα από οθόνες, πληκτρολόγια και μερικές διάσπαρτες λέξεις κάπου στο Internet.\

Χμ... Πόσο υποκριτής είμαι ε;
Τι σχέση έχουμε εμείς, μέσα από αυτό εδω τον δικτυακό τόπο, τόσα χρόνια τώρα;

Πληκτρολόγια, οθόνες και μερικές διάσπαρτες λέξεις στο Internet, που τις διαβάζεις και σε μερικά μόλις δευτερόλεπτα μετά τις ξεχνάς σαν να μην τις διάβασες ποτέ..

Όπως και να έχει, ευχαριστω για της ευχές.
Με όποιον τρόπο και εάν τις κάνατε.

-Πλέον σαπιόγερος (αλλά εκνευριστικά όμορφος) Lcfr.

Consequences

Σήμερα θα ξεκινήσω με έναν ορισμό. (έτσι για αλλαγή)

Consequence: Effect by a single or multiple actions.

Συνέπειες λοιπόν. Που καραδοκούν στην γωνία, για να ακολουθήσουν μια, ή σειρά επιλογών και αποφάσεών μας.

Άλλοι τις περιμένουν.
Άλλοι αναγκάζονται να τις δεχτούν,
Άλλοι τις αγνοούν, ενώ..
Άλλοι τις αγκαλιάζουν, ότι εμφάνιση και να έχουν.

Άσχημες σαν το βατράχι, ή όμορφες σαν την απέναντι ξανθιά κοπέλα που σου έχει πάρει τα μυαλά και δεν λέει να στα γυρίσει, για ακόμα ένα έτος.

Όσο και να έχω προσπαθήσει -ειδικά τον τελευταίο καιρό- να προβλέψω μερικές συνέπειες πράξεών μου, δεν τα έχω καταφέρει.

Και αυτό το λέω εγώ.
Που πληρώνω τις συνέπειες που μου αναλογούν, αλλά επιπροσθέτως πληρώνω πολύ ακριβά και πράξεις άλλων.

Δικαιοσύνη και κουραφέξαλα σου λέει ο άλλος...

Καλή εβδομάδα...

-Lcfr.

Ho, Hey!

Όπως υποσχέθηκα την Παρασκευή, σήμερα θα σας προσφέρω απλόχερα το τραγούδι που ακούω περισσότερο το τελευταίο διάστημα.

Δεν είναι ακριβώς του στιλ μουσικής που ακούω, αλλά όταν ανακαλύπτω τέτοια διαμάντια σκαλώνω σε σημείο αηδίας.

"Ho, Hey" λοιπόν από τους Luminees που μέσα από το τραγούδι τους, μπορούν να κάνουν τον ακροατή να χαμογελάσει.

Έστω για 2 λεπτά και 42 δευτερόλεπτα.

Enjoy και καλή εβδομάδα.

-Lcfr.
ΥΓ. Για αύριο Δευτέρα, έχω ετοιμάσει αρθράκι για... τις Συνέπειες... 

Treadmill

Καλό μήνα αδέρφια.

Σήμερα, στο γυμναστήριο και στον διπλανό διάδρομο από τον δικό μου, ήταν ένας τύπος που έτρεχε με μανία. Η δική μου ταχύτητα είναι τα 9χλμ/ώρα και η δική του (από ότι είδα κοιτάζοντας σαν ανώμαλος ματάκιας) ήταν τα 13χλμ/ώρα. Ο τύπος έτρεχε κυριολεκτικά λες και τον κυνηγούσαν. Κάτι που με έκανε να νιώσω πως τα δικά μου 9 πενιχρά χιλιόμετρα δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο. Δίνοντας μου extra κουράγιο να τρέξω δέκα ολόκληρα λεπτά παραπάνω.

(στο τέλος του άρθρου θα βγάλει νόημα όλο αυτό)

Το τελευταίο διάστημα λοιπόν, περνάω μια ιδιαίτερα σκληρή και δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Έχασα δυο σημαντικά πράγματα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και γενικότερα βρίσκομαι σε μια μεταβατική κατάσταση, η οποία είναι ιδιαίτερα επίπονη και μουδιασμένη.

"Υπάρχουν και χειρότερα".

Αυτό ακούω διαρκώς από τον περίγυρό μου, στην προσπάθεια να με κάνει να νιώσω καλύτερα. Ρωτώ όμως αγαπητοί συνάνθρωποι: Αυτή η πρόταση, έχει λειτουργήσει αποτελεσματικά έστω και μια φορά τα τελευταία εκατό χρόνια;

Απαντώ:
ΟΧΙ!

Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που αντιμετωπίζουν υπερδιπλάσια προβλήματα από αυτά που τυχόν πολεμάς εσύ. Δεν θα πει όμως, πως κάτι τέτοιο μειώνει την σημαντικότητα και την βαρύτητα των δικών σου.

Ο άνθρωπος που λέει απλόχερα το "υπάρχουν και χειρότερα" ξεχνάει έναν σημαντικό παράγοντα:

Τον άνθρωπο που τα έχει μπροστά του και πρέπει να τα αντιμετωπίσει καθημερινά.

Τα δικά σου προβλήματα βλάξ, μπορεί να τα βλέπω "παιχνιδάκι" και τα δικά μου, βουνό.
Γιατί ξέρεις κάτι; Διαφέρουμε!

Αλλιώς αντιμετωπίζεις εσύ τα προβλήματα της ζωής και αλλιώς εγώ.

Δυστυχώς η ζωή δεν είναι ένας κυλιόμενος διάδρομος στο γυμναστήριο και τα χιλιόμετρα ανά ώρα που τρέχεις καθημερινά.

Καλό Σαββατοκύριακο και φρόνημα.

-Lcfr.
ΥΓ. Την Κυριακή, εάν τα καταφέρω, θα ανεβάσω τα 2 λεπτά και τριάντα οκτώ δευτερόλεπτα, που εδώ και τρεις-τέσσερις ημέρες έχουν φέρνει τα πάνω-κάτω στην μουσική μου ζωή.