Change

Επειδή πριν 2-3 ημέρες, πάνω στην κουβέντα θυμήθηκα ένα τραγικό πρώτο ραντεβού, που έχω ζήσει πριν κάποια χρόνια, το οποίο ήταν ένα σκέτο βατερλό.

Εάν ρωτάτε γιατί ήταν βατερλό, μπορώ να σας απαντήσω το εξής. Η κοπέλα στο πρώτο κι όλας ραντεβού με ρώτησε γιατί φοράω μαύρα ρούχα. Της είπα ότι δεν υπήρχε λόγος και ότι απλά μου αρέσουν. Πως δεν είμαι τέλος πάντων και πολύ του χρώματος.

Τότε ήρθε η απάντηση που με έκανε να τρέξω μακρυά χωρίς να κοιτάξω πίσω ούτε για δευτερόλεπτα:

"Καλά, σε ένα 2μηνο θα σε έχω στρώσει. Θα φοράς και τα ροζάκια σου, τα κολλητά μπλουζάκια και τα ξεβαμμένα τζινάκια"

What.

The.

Fuck.

Να είναι καλά η κοπέλα, αλλά ρε μάγκα με το καλημέρα να αλλάξεις τον άλλον και να τον φέρεις στα μέτρα σου? Γιατί δεν πας να βρεις κάποιον που να μην χρειάζεται αλλαγή? Τράβα στην μαμά σου λέω εγώ...

Όπως και να έχει, το ερέθισμα για αυτό το μικρό πόστ είναι όπως πάντα η μουσική.

Εχθές λοιπόν έγινε αυτό...

Ο καινούργιος δίσκος του Damien Rice πλησιάζει, (μετά από 8 ολόκληρα χρόνια απουσίας) και τολμώ να προβλέψω ότι θα παίξουμε για ακόμα μια φορά βιολί πάνω στις φλέβες μας.

Καλή Τετάρτη αδέρφια μου

-Lcfr.