Εδώ και χρόνια, έχω σκεφτεί πως πρέπει να γράψω ένα άρθρο για την θρησκεία, τον αθεϊσμό και γενικά τις απόψεις μου για το όπιο του λαού. Ήρθε η ώρα.
Δεν πιστεύω πως υπάρχει ένας αξιαγάπητος γεράκος που τον αποκαλεί η μάζα του κόσμου Θεό/Αλλάχ/Βούδα ή ότι άλλο, ο οποίος μας παρακολουθεί σε καθημερινή βάση και μας περιμένει στην άλλη ζωή, αφού πεθάνουμε.
Ο αθεϊσμός, όπως πολλές φορές ερμηνεύεται, δεν είναι μια στάση ζωής συνυφασμένη με την απόγνωση και την ματαιότητα της ζωής και της γενικότερης άρνησης. Προσωπικά πιστεύω το αντίθετο.
Εάν δεν δεχτούμε την ύπαρξη της επόμενης ζωής, ζούμε το τώρα με ενθουσιασμό μιας και την τωρινή ζωή δεν την βλέπουμε σαν ένα δοκιμαστικό της επόμενης. Ζούμε το τώρα. Το σε δέκα λεπτά. Ίσως το αύριο εάν είμαστε ονειροπόλοι. Το εδώ και το τώρα είναι τα μοναδικά πράγματα που έχουμε και αυτό από μόνο του, είναι μια έμπνευση για να ζήσουμε όσο πιο δυνατά και έντονα μπορούμε.
Η στάση αυτή, επιβεβαιώνει την ζωή που σου χάρισαν οι γονείς σου. Την αποδέχεσαι με αρχή και τέλος, γνωρίζοντας πως κάποια στιγμή θα τελειώσει.
Κοιτάξτε γύρω σας. Η φύση απαιτεί την προσοχή μας. Να εξερευνήσουμε, να ρωτήσουμε και εάν οι απαντήσεις δεν μας ικανοποιούν, να αμφισβητήσουμε μέχρι την τελευταία μας πνοή.
Οι περισσότερες θρησκείες από την άλλη, ταΐζουν συγκεκριμένα και μασίφ πράγματα, τα οποία παρέχουν μικρές και ανικανοποίητες απαντήσεις. Η Επιστήμη από την άλλη, βρίσκεται σε μια διαρκή αναζήτηση και μέχρι εκεί που μπορεί παρέχει πραγματικές απαντήσεις, που αποδεικνύουν το μεγαλείο και την πολυπλοκότητα του κόσμου μας.
Υπάρχουν πολλοί που λένε πως δεν γίνεται. Θα υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτόν τον κόσμο, περισσότερο από αυτήν την ζωή. Και απαντάω με ερώτηση αδέρφια μου.
Πόσο περισσότερο χρειάζεσαι? Δεν σου αρκεί αυτό που έχεις σήμερα?
Κάποια μέρα θα πεθάνουμε. Όλοι μας. Και αυτό μας κάνει τους τυχερούς.
Και πριν παρεξηγηθώ, τρέχω να εξηγήσω.
Οι περισσότεροι δεν θα πεθάνουν, γιατί απλά δεν θα έχουν την ευκαιρία να γεννηθούν ποτέ. Ο αριθμός των ανθρώπων που θα μπορούσαν να είναι εδώ απέναντί μου αυτήν την στιγμή, υπερβαίνουν τους κόκκους άμμου της ερήμου Σαχάρα. Για να καταλάβετε το σκεπτικό μου, σκεφτείτε απλά τον συνδυασμό των γεγονότων που έπρεπε να συμβούν για να γεννηθεί ο κάθε ένας από εμάς και όχι κάποιος άλλος στην θέση μας.
Είμαστε σιχαμένα τυχεροί εμείς που γεννηθήκαμε. Είμαστε προνομοιούχοι που είμαστε ζωντανοί. Και πρέπει να ζήσουμε με την ένταση που αρμόζει σε αυτήν την τύχη. Σε τούτο τον κόσμο, σε αυτή την ζωή και όχι στην στον υποτιθέμενη επόμενη, που μας τάζουν τα ράσα και τα τα καλυμμαύκια.
Το τώρα.
Το σήμερα.
Με τις αναμνήσεις του εχθές και τα πλάνα για το αύριο.
Καλησπέρα σας.
-Lcfr.
