Η παραλία και η θλιβερή σου ζωή (THE FINALE)

Η ζέστη είναι κυριολεκτικά αφόρητη.

Δεν λέω κάτι καινούργιο, μιας και τα πάντα γύρω μας βράζουν, γαμώ το καλοκαίρι μου γαμώ. 

Η ιδέα να κάτσω στο πισι και να γράψω κάτι είναι ένα βασανιστήριο από μόνο του. Βέβαια γνωρίζω και κατανοώ την δίψα που έχετε για λίγο Lcfr, οπότε ορίστε. Πάω ενάντια στις κραυγές όλων μου των κυττάρων και σας προσφέρω το δεύτερο και τελευταίο μέρος του επικού πλέον άρθρου: Η παραλία και η θλιβερή σου ζωή

ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Αφού δεν πείθεις λοιπόν κανέναν ότι τελικά διασκεδάζεις στην παραλία, καταλαβαίνεις πως είσαι ένα βήμα πριν την οριστικά θανατηφόρα αφυδάτωση. 

Κάνεις μια έτσι στην Polo τσάντα που έχεις από το λύκειο και καταλαβαίνεις πως τα αναψυκτικά που είχες πάρει μαζί σου, έχουν γίνει κατρουλιό. Βλέπεις τα βαράει ο ήλιος με το μαστίγιο όση ώρα εσύ πάλευες με τον ιδρώτα και τα κατουρημένα κύματα. Το τοστ που είχες για να φας αργότερα έχει γίνει μια θλιβερή άμορφη μάζα μέσα στο αλουμινόχαρτο και το μόνο που έχει επιζήσει είναι το μικρό μπουκαλάκι νερό που είναι 90% πάγος. Αρχίζεις και ρουφάς λες και είναι το βυζί της μάνας σου, ελπίζοντας σε λίγες παραπάνω δροσερές σταγόνες. Βρίσκεσαι άλλωστε λίγα λεπτά πριν την ηλίαση. Δεν ήθελες το καπέλο με το λογότυπο "Βουλκανιζατέρ Κόπανος" που σου έλεγε να πάρεις μαζί η μάνα σου, προτιμούσες να το παίξεις γκόμενος με χτενισμένο μαλλί. Πάρτα τώρα. 

Τουλάχιστον σκέφτεσαι, θα ηρεμήσω κάνοντας ηλιοθεραπεία με μόνο ήχο το κύμα της θάλασσας. Αμ δε? 

Σκάει παρέα από 5-6 σφίχτες με τατουάζ. Ξέρετε, από αυτούς που φοράνε γυαλιά ηλίου σε κλειστούς χώρους? Ακριβώς, σε αυτήν την άθλια φάρα αναφέρομαι. Όσο τους βλέπεις να πλησιάζουν προς το μέρος σου, αρχίζεις και φουντώνεις μετρώντας τα βήματα που κάνουν και αναρωτιέσαι που βρίσκουν το θράσος να καταπατούν την περιοχή ΣΟΥ. Και ναι ρε γαμώτο, έγινε δική σου αυτή η γωνιά γιατί έβαλες πρώτος την πετσέτα που έχεις από την 5ήμερη του σχολείου στην αμμουδιά. Σου ξυπνάνε ζωώδη ένστικτα όταν καταλαβαίνεις πως ήρθαν πρακτικά δίπλα σου και σκέφτεσαι: "μα καλά, τόση παραλία, εδώ βρήκαν?" 

Όχι κουτέ μου φίλε. Δεν ήταν επιλογή τους, απλά η παραλία είναι τόσο φίσκα, που τα 50 εκατοστά δίπλα από την πετσέτα σου είναι τα μόνα διαθέσιμα. "Εντάξει", λες από μέσα σου και φοράς το γυαλί ηλίου που πήρες από το περίπτερο του κυρ Μανώλη λίγες ώρες πριν την εξόρμηση σου στην παραλία. "Θα κοιμηθώ λίγο και θα φύγω". Λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο και έχει καταντήσει αηδία πια. Το δευτερόλεπτο που θα κλείσεις το μάτι, οι σφίχτες αποφασίζουν να αποδείξουν πως ξέρουν να παίζουν ρακέτες. "Μα δεν έχει χώρο για ρακέτες, τι στον διάολο κάνουν?" αναρωτιέσαι ο δόλιος. Λυπάμαι, αλλά το τάκα-τούκα δεν το γλυτώνεις. Βλέπεις μικρέ αδαή αναγνώστη, οι σφίχτες θα την βρουν την άκρη. Θα πουλήσουν μέχρι και την μάνα τους για λίγα εκατοστά αμμουδιάς. Νιώθουν ηθική υποχρέωση να προσφέρουν σε εσένα και τους λοιπούς λουόμενους θέαμα επιπέδου Ρολάν Γκαρός, λες και δεσμεύονται από πολυετές συμβόλαιο.

"Θα χαζέψω λίγα γκομενάκια, κανένα ξέκωλο με στρίνγκ και θα φύγω, δεν είναι κατάσταση αυτή" λες και χαμηλώνεις το γυαλί στην μύτη σαν άλλος Μάρλον Μπράντο για να κοζάρεις  την κατάσταση γύρω-γύρω. Τι αντικρίζεις αντ' αυτού? 

Πέρα από τους σφίχτες που προανέφερα, βλέπεις οικογένειες. Οικογένειες δεξιά, αριστερά, μέσα και έξω από την θάλασσα. Όχι τις χαρούμενες οικογένειες που σου πασάρει η τηλεόραση. Τις πραγματικές καταβεβλημένες οικογένειες που μετράνε τον χρόνο ανάποδα. Κουρασμένες από την ζωή μανάδες να κυνηγάνε από πίσω τα κοπρόπαιδά τους, πατεράδες με μια μπύρα στο χέρι να μην δίνουν ιδιαίτερη βάση και να προσπαθούν να καταλάβουν γιατί έκαναν το σφάλμα της τεκνοποίησης και στο βάθος της παραλίας, μια ηλιαχτίδα. Η μοναδική κοπέλα σε όλη την περιοχή που φοράει μπραζίλιαν μαγιό και το υποστηρίζει. Αυτός ο μονόκερος, αυτό το σπάνιο και μυθικό πλάσμα, σου έκανε την τιμή να βρίσκεται κοντά σου. Τι να το κάνεις όμως, ολάκερη η παραλία την κοιτάζει με πείνα και φυσικά η ίδια το απολαμβάνει καβαλώντας το καλάμι σαν να είναι ταύρος. "Άντε μωρέ την πουτάνα" σκέφτεσαι χωρίς ίχνος ζήλιας που δεν μπορείς και δεν θα μπορέσεις ποτέ να έχεις μια τέτοια κοπέλα στο πλευρό σου. (Spoiler Alert: Σε έχει φάει η ζήλια και δεν ξέρεις τι να κάνεις, αδερφάκι μου)

Αποφασίζεις να φύγεις. Μαζεύεις τα πράγματά σου, τινάζεις την πετσέτα σου τρώγοντας 2 κουβάδες αμμουδιά στην μάπα και φεύγεις. Φυσικά έτσι ατσούμπαλος και ντελικάτος που είσαι, σκουντάς 3-4 άτομα στην προσπάθειά σου να απομακρυνθείς από την παραλία. Ακολουθεί το ευχάριστο περπάτημα μέχρι το αμάξι, που φυσικά είναι σαν ζεματιστό τηγάνι και σε περιμένει για το 2ο μπανάκι του ιδρώτα. Μετά από μια 2ωρη ελληνορωμαϊκή πάλη με την κίνηση στους δρόμους, γυρίζεις σπίτι σου.

FINALE:

Σε ρωτάει η μητέρα σου: "Πως πέρασες αγόρι μου στην θάλασσα? Ωραίο ήταν το μπάνιο?"

"Μια χαρά μάνα, ωραία ήταν. Θα ξανά πάω την επόμενη εβδομάδα".
(Spoiler Alert: Δεν ήταν, και δεν θα ξανά πας. Φέτος.) 

:(

Μια καλοκαιρινή έκδοση του Lcfr 2018 μάδα-φάκας. 

Το Quiz του Σαββάτου

Διάβαζα λοιπόν πως σήμερα τελείωσαν τις εορτές τους οι Δωδεκαθεϊστές στο Λιτόχωρο και αποφάσισα να σας γαργαλίσω το μυαλό με ένα quiz: 

Μαντέψτε τις διαφορές μεταξύ του Δωδεκαθεϊσμού και του Χριστιανισμού και κερδίστε πλούσια δώρα!!*. 

SPOILER ALERT: Οι διαφορές είναι μηδενικές. Και τα δυο είναι παραμυθάκια πλασμένα από ανθρώπους για μαζική κατανάλωση. Όσο παράλογο είναι ο Δίας και η παρέα του να αποφασίζουν την τύχη των ανθρώπων, άλλο τόσο είναι και η Παναγίτσα να σε βοηθήσει να πάρεις πτυχίο ή να ρίξεις το Μαράκι που κορτάρεις 4 μήνες τώρα αλλά στο παίζει δύσκολη. 

Βέβαια, πίστευε όπου έχεις ανάγκη. Πίστευε και στον Πινόκιο εάν το νιώθεις. Αναφαίρετο δικαίωμά σου είναι και προσωπικά δεν κρίνω κανέναν. Απλά λέω...

Καλό σαββατόβραδο. 

-Lcfr. 

*Εάν εσύ φίλε αναγνώστη, βρήκες τις διαφορές στο Quiz και τις βροντοφώναξες γεμάτος υπερηφάνεια, κέρδισες ένα δείπνο με την αφεντιά μου ή ένα κιλό ληγμένη μορταδέλα από το χωριό.

Disintegration by The Cure

Ξέρω-ξέρω. 

Το κοινό, εσείς δηλαδή, στέκεστε στις άκρες της καρέκλας σας, περιμένοντας το επικό δεύτερο και τελευταίο μέρος, του "Η παραλία και η θλιβερή σου ζωή" αλλά όοοοοχι. Λέω να σας ταλαιπωρήσω μια ακόμα μέρα και αντ' αυτού να κάνω ένα μικρό, αλλά απαραίτητο μουσικό διάλειμμα.

Έτσι, μπας και καθαρίσει λίγο το μυαλό σας.

Τις τελευταίες 2 εβδομάδες έχω ξανά πάθει μια λατρεία με τους The Cure. Για να πω την αλήθεια, είχα απομακρυνθεί από την μουσική τους για αρκετά χρόνια, μιας και "αγρίεψα" μουσικά, και κατηφόρισα σε ένα πιο metal μονοπάτι. 

Όμως η εμμονή μου για την ιδιοφυΐα Robert Smith και την μπάντα του επέστρεψε, και μου υπενθύμισε πως η παλιές αγάπες δεν πεθαίνουν, απλά πέφτουν σε έναν λήθαργο και το μόνο που θέλουν για να αναζωπυρωθούν είναι ένα μικρό σκούντημα στον αγκώνα. 

Disintegration λοιπόν αδέρφια. Μακράν ο καλύτερος δίσκος των The Cure, που περιέχει φυσικά και το ομώνυμο τραγούδι, το οποίο είναι το αγαπημένο μου. Άσχετα από την 8λεπτη διάρκειά του, μπορώ να το ακούω ξανά και ξανά, χωρίς σταματημό.

Δοκιμάστε το.

Δωρεάν είναι.
Τσίπιδες. 

-Lcfr,

Η παραλία και η θλιβερή σου ζωή (part 1)

Πέρασε ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού αναίμακτα. 

Δεν μπορώ να πω, ευχαριστήθηκα που τον Ιούνιο δεν βράσαμε στο ζουμί μας και πως αρκετά βράδια χρειάστηκε να ανοίξω την ντουλάπα μου να βγάλω ένα μικρό κουβερτάκι γιατί κρύωσε ο κώλος μου. 

Όμως αυτά φαντάζουν σαν τις "παλιές καλές ημέρες" που αναπολούν οι γέροντες στα καφενεία με νοσταλγία.

Ξεκινήσαμε το σούβλισμα και ο καιρός δείχνει τα δόντια του χωρίς το παραμικρό έλεος. 

Πριν αρχίσετε τα κλισέ: "πήγαινε για ένα μπάνιο στην θάλασσα για να δροσιστείς", και επειδή δεν θέλω να ντροπιάζεστε άνευ λόγου, να σας πω πως η παραλία και το μπάνιο στην θάλασσα είναι και αυτό ένα μαρτύριο. Ας ξεκινήσουμε και φέτος το πρώτο άρθρο της σειράς: 

"Η παραλία και η θλιβερή σου ζωή" (part 1)

Έχεις ετοιμαστεί από το χάραμα για να πας παραλία. Μόνος ή με παρέα δεν παίζει ρόλο. Η ζωή σου είναι το ίδιο θλιβερή. Ξεκινάς νωρίς-νωρίς "για να προλάβεις καλή θέση" λες και πηγαίνεις στο σινεμά χωρίς εισιτήριο. Το πρώτο μπάνιο το κάνεις στο αμάξι καθ' οδόν. Εάν δεν έχεις κλιματιστικό, στάζεις σαν χαλασμένος νεροχύτης και η μόνη σου λύση είναι να βγάζεις που και που το χέρι έξω από το παράθυρο, με το ρίσκο να ακουμπήσεις την λαμαρίνα με το περίσσιο λίπος του μπράτσου σου και να ζεματιστείς. Φυσικά, το ανοιχτό παράθυρο δεν κάνει δουλειά και το μόνο που κάνει είναι να σου σηκώνει το μαλλί από την μια πλευρά και να είσαι σαν ναμηνπώ. 

Φτάνεις στην παραλία αλλά συνειδητοποιείς πως το πάρκινγκ έχει ξεκινήσει 300 μέτρα τώρα. Σκέφτεσαι "Θα βρω θεση, είμαι και γαμώ τα παιδιά". Βγάζεις γυαλί, χαμηλώνεις την μουσική στο κασετόφωνο και συγκεντρώνεσαι να βρεις θέση να παρκάρεις. Λες και όλα αυτά παίζουν κανέναν ρόλο. Άδικα ψάχνεις, απογοητεύεσαι, κάνεις αναστροφή και το βάζεις τελικά 400 μέτρα μακριά. Φορτώνεσαι τα πράγματα και ξεκινάς το περπάτημα, το οποίο σίγουρα δεν βοηθάνε οι καλοκαιρινές λαστιχένιες παντόφλες που είχες πάρει πριν 4 χρόνια και έχουν πάνω την σημαία της Βραζιλίας. Βρίσκεις με τα βίας ένα σημείο και απλώνεις την πραμάτεια σου. 

Έχεις ιδρώσει σαν πόρνη μέσα σε εκκλησία, αλλά προσπαθείς να κρατήσεις ύφος. Ποτέ δεν ξέρεις τι γκομενάκι μπορεί να ψαρέψεις σήμερα. (Spoiler Alert: δεν θα ψαρέψεις τίποτα) Κάθεσαι στον ήλιο και αρχίζει η μάχη. Ψάχνεις βαθιά μέσα σου να βρεις το κουράγιο να βγάλεις την μπλούζα σου και να αποκαλύψεις αυτό που ήταν ωραίο σώμα 10 χρόνια πριν. Περνάει ένα μισάωρο και κάνεις το μπράφ. Το ασπρουλιάρικο σώμα σου γκαβώνει τους γύρω παραθεριστές αλλά δεν σε ενδιαφέρει. "Αυτός είμαι και σε όποιον αρέσω!" σκέφτεσαι. (Spoiler Alert: Μόνο στην μάνα σου αρέσεις, μερικές μέρες την εβδομάδα) Αρχίζεις λοιπόν να βάζεις αντηλιακό. Το θέαμα είναι αποκρουστικό, αλήθεια σου λέω. Το αγύμναστο και ζελεδιασμένο σου δέρμα χορεύει παράλληλα με τις κινήσεις των χεριών σου όσο απλώνεις την κρέμα. Η σκηνή είναι βγαλμένη από κακογυρισμένο θρίλερ, που μόνο το κανάλι "Ε" δείχνει στις 4 το ξημέρωμα. Καταλαβαίνεις πως δεν κερδίζεις πόντους από αυτό που κάνεις και σταματάς, δίνοντας εσωτερικό όρκο πως θα γραφτείς γυμναστήριο για να σφίξεις. (Spoiler Alert: Δεν θα γραφτείς) 

Βράζεις κυριολεκτικά στο ζουμί σου και λες: "πω-πω λιώνω, ας μπω στην θάλασσα να δροσιστώ". Πριν μπεις όμως, βάζεις το πορτοφόλι και ότι άλλο πολύτιμο έχεις, μέσα σε καμία παντόφλα, κάτω από την τσάντα όπου βρεις. Λες και ο κλέφτης δεν θα δει πως υπάρχει ένα τεράστιο εξόγκωμα κάτω από την πετσέτα σου. Μπαίνεις στην θάλασσα με τα κλασσικά θηλυπρεπή βηματάκια και για κάποιον περίεργο λόγο τα νερά είναι ζεστά. Πανικοβάλλεσαι. Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις 2-3 σκατόπαιδα να παίζουν λίγο πιο πέρα. Σκέφτεσαι: "Έτσι και έχουν κατουρήσει εδώ και κολλήσω τίποτα θα τα σφάξω με σκουριασμένο μπαλτά". Κάνεις ένα μάγκικο μακροβούτι να απομακρυνθείς από την "μολυσμένη" περιοχή και αφού βγάλεις το κεφάλι σου από το νερό, κοιτάς δήθεν αδιάφορα προς την παραλία, μπας και είδε κανένα κοριτσάκι την μυθική σου βουτιά. Καταλαβαίνεις πως ούτε τα παιδάκια που κατουράνε διαρκώς τα νερά δεν έχουν ενδιαφερθεί και στεναχωριέσαι λίγο αλλά δεν το δείχνεις. Ανακουφίζεσαι από την ζέστη αλλά θα ήθελες η θάλασσα να μην είχε τόσα φύκια. Αρχίζεις και τα ξεκολλάς από πάνω σου, σαν τα αυτοκόλλητα που κόλλαγες στο σχολείο με το σάλιο. Ξεχνιέσαι για λίγο, κάνεις μερικές βουτιές ακόμα, παθαίνεις μια μικρή κράμπα γιατί είσαι αγύμναστο γουρούνι και αποφασίζεις να βγεις, μην πνιγείς κι όλας και γίνεις ρεζίλι. 

Όσο περπατάς προς τα έξω, καταλαβαίνεις πως η βερμούδα έχει γίνει ένα με το δέρμα σου και τα "καλούδια" που κρέμονται ανάμεσα στα πόδια σου, είναι πλέον σε κοινή θέα. Ντρέπεσαι γιατί δεν είναι τόσο "προικισμένα" όσο θα ήθελες και νευρικά πιάνεις το μαγιό και το ξεκολλάς από πάνω σου και καλά να το στεγνώσεις. Ξαπλώνεις στην πετσέτα γρήγορα-γρήγορα, φοράς τα γυαλιά σου και κοιτάς ψευτοανέμελος τους γύρω, ελπίζοντας να μην δεις κάποιον ή κάποια να γελάει με το θέαμα που μόλις πρόσφερες και μάλιστα δωρεάν. 

Έχεις ξανά μπει για τα καλά στον φούρνο που λέγεται παραλία. Προσπαθείς όμως να σκέφτεσαι θετικά και λες "Διασκεδάζω!". (Spoiler Alert: Δεν πείθεις κανέναν)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ 

(Το Part 2 το έχω σχεδόν τελειώσει)

-Lcfr.