Lost In Translation

Εχθές, για μια ακόμα φορά, κατέληξα να απολαμβάνω την επικών διαστάσεων ταινία της κυρίας Σοφία Κόπολα, Lost In Translation. Δεν είναι τυχαία μια από τις καλύτερές μου ταινίες. (μαζί με το Eternal Sunshine of a Spotless Mind) Οι λόγοι αρκετοί και πιστεύω ξεκάθαροι.

(minor spoilers ahead)

Διαδραματίζεται στο Τόκιο που τόσο πολύ αγαπώ και θα ήθελα μια μέρα να το επισκεφθώ χωρίς ημερομηνία επιστροφής. Από αυτό και μόνο, με έχει κερδίσει. (και όχι ρηχοί μου αναγνώστες, οι Γιαπωνέζες δεν είναι ο μόνος λόγος που με ελκύει η Ιαπωνία, αν και για να πω την αλήθεια, είναι ψηλά στην λίστα). Ο Bill Murray παίζει διαστημικά για μια ακόμα φορά και φυσικά η ύπαρξη της Scarlett δένει το γλυκό. Χρειάζεται να αναφέρω κάτι παραπάνω?

Χρειάζεται ναι. Δεν είμαι τόσο επιφανειακός όσο νομίζετε.

Επιδερμικά η ταινία περιγράφει τις δυσκολίες επικοινωνίας με τους Ιάπωνες, λόγω της διαφορετικής γλώσσας, των τρόπων και της εν γένει κουλτούρας της Άπω Ανατολής. Ουσιαστικά όμως, προσπαθεί κάτω από το χαλί, να περάσει στο θεατή την δυσκολία επικοινωνίας όλων των ανθρώπων κι ας έχουν όλα τα κοινά μεταξύ τους. 

Και εξηγώ..

Ο μεν Bob Harris (Bill Murray) ώριμος και επιτυχημένος ηθοποιός, έχει χάσει την επικοινωνία με την επί 25 χρόνια γυναίκα του, με τρανό παράδειγμα τα δυο ανούσια τηλεφωνήματα που κάνουν όσο αυτός βρίσκεται στο Τόκιο. Η δε Charlotte (Scarlett Johansson) νεαρή απόφοιτος φιλοσοφικής, εκπέμπει σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος με τον άντρα της, που τον γνωρίζει 2-3 χρόνια. Ο κοινός παρανομαστής της έλλειψης επικοινωνίας με τις σχέσεις τους, φέρνει κοντά τους πρωταγωνιστές με αναπάντεχο μέλλον.

Πέρα από την προαναφερθείσα επικοινωνία, προσωπικά πιστεύω πως η σεναριογράφος/σκηνοθέτης στοχεύει και αναδεικνύει την μοναξιά που βιώνουν οι άνθρωποι κι ας είναι περικυκλωμένοι από χιλιάδες κόσμου. Οικείους ή όχι, εντός ή εκτός γνώριμων συνόρων. Σίγουρα υπάρχουν τα διάσπαρτα διαλείμματα, αλλά η μοναξιά είναι εκεί. Ειδικά όταν δεν επικοινωνείς πραγματικά και ουσιαστικά. (κουμπώνει πάλι το θέμα της επικοινωνίας που λέγαμε πριν)

Η δυνατότερη στιγμή της ταινίας, (πέρα φυσικά από το μυστηριώδες τέλος της) είναι αυτή:

Η σκηνή έξω από το karaoke booth, που οι όψεις και τα πρόσωπα των δύο ηθοποιών, εκτελούν χιλιάδες σειρές σιωπηρού σεναρίου.

Δεν ξέρω γιατί έχω δεθεί τόσο πολύ με το Lost In Translation. Ίσως να συναντώ πολλά στοιχεία της που τα παρατηρώ στον εαυτό μου. Εάν δεν την έχετε δει, την προτείνω ανεπιφύλακτα. Είναι διαθέσιμη εδώ και καμία εβδομάδα στο Netflix και στα γνωστά sites για κατέβασμα.

-Lcfr.

PS. To τραγούδι "Just Like Honey" των The Jesus And Mary Chain, κυριαρχεί στο soundtrack της ταινίας. Το βίντεο που ακολουθεί έχει σκηνές με λίγα spoilers. Εάν έχετε σκοπό να την δείτε, απλά ακούστε το τραγούδι χωρίς να δείτε το βίντεο.

Γκέ-γκε ή να βάλω τις φωνές και έχουμε άλλα, παρασκευιάτικο?