Review Katatonia/Daylight Misery Live @ Athens

Κατάφερα λοιπόν, εχθές να πάω στην συναυλία που περίμενα από την αρχή του χρόνου. Άξιζε η αναμονή?

Keep reading...

Tο εισιτήριο που αγοράσαμε έξω από το «Gagarin 205» έγραφε: "ώρα έναρξης 18:30". Μετά από μία επεισοδιακή αναζήτηση του μαγαζιού (κοινώς χαθήκαμε με τον A.C. και φτάσαμε σε κάτι περιοχές που θύμιζαν far-FAR west) βρήκαμε το σωστό παρκάρισμα και μπήκαμε... (respect @ Mephistofelis, για τις ΣΩΣΤΕΣ (?) κατευθύνσεις δια τηλεφώνου)

Το Radar μου «έψαχνε» να εντοπίσει τον Βασίλη Μάζαρη ή τον Στάμο, από τους Daylight Misery για την απαραίτητη γνωριμία και ανταλλαγή φιλοφρονήσεων. (Εγώ για την μουσική τους και αυτοί για την ομορφιά μου!). Δεν άργησα να τους βρω, μιας και του έχω απολαύσει μέσα από video στο YouTube και φυσικά από τις MySpace σελίδες τους. Απλά λυτά και απέριττα, τα είπαμε, μου έταξαν μία μπλούζα (ΔΩΡΕΑΝ το τονίζω) και φυσικά είπα στον Στάμο τις ενστάσεις μου, για την σκηνική του παρουσία. Νομίζω ότι η κουβέντα αυτή, είχε αποτέλεσμα μιας και δεν με απογοήτευσε στο Live που ακολούθησε λίγο πιο μετά...

Πρώτοι ξεκίνησαν λοιπόν, οι Daylight Misery που βγήκαν στην σκηνή γύρω στις 19:00. Μπορείτε να φανταστείτε την ανατριχίλα που ένιωσα όταν άκουσα το Infinity ή το Endless Fairytale. Μπορείτε να φανταστείτε τις κραυγές που έβγαζα κατά την διάρκεια του μισαώρου που παρέμειναν στην σκηνή τα παιδιά, και φυσικά μπορείτε να φανταστείτε για ποιον λόγο σήμερα η φωνή μου είναι κλειστή... Λογικό επακόλουθο μιας και πλέον ό,τι τραγούδι έχω στην κατοχή μου από την μπάντα, το έχω αποστηθίσει με υπερηφάνεια.

ΚΡΙΤΙΚΗ:

Η απόδοση των DM, ήταν το λιγότερο ΑΡΙΣΤΗ. Ποιότητα ήχου, σκηνική παρουσία, φωνητικά, κιθάρες, τύμπανα, μπάσο, πλήκτρα, όλα σε πολύ υψηλό επίπεδο και με συγχωρείτε που δεν θα πω το κλασσικό «για τα Ελληνικά επίπεδα» μιας και το θεωρώ τουλάχιστον μεμψίμοιρο. Δεν μπορώ φυσικά να μην σταθώ στο ότι ο Κος Μάζαρης (φωνητικά) εμφανώς αδυνατισμένος (κρίνω από τις φωτογραφίες των προηγούμενων lives) έδωσε τον καλύτερό του εαυτό, με Highlight το χαμόγελό του, όταν φώναξα: «ΓΙΑ ΕΣΑΣ ΗΡΘΑΜΕ!!!» σαν κλασσικός groupie που είμαι.

Η μπάντα πέρα από τα τραγούδια του διαθέσιμου (πλέον) πρώτου τους δίσκου με όνομα «Depressive Icons» εκτέλεσε και το "My Girlfriends Girlfriend" των Type O Negative. Το ευχάριστο και φυσικά καλοδεχούμενο στοιχείο είναι ότι δεν προσπάθησαν να αντιγράψουν το αυθεντικό και κατάφεραν να του δώσουν μία άλλη προοπτική. Καλύτερη ή χειρότερη, το έκριναν οι παρευρισκόμενοι. Εμένα πάντως που άρεσε.

Το στενάχωρο της υπόθεσης είναι ότι το συγκρότημα μπαίνει σε ένα Hiatus για κάποιο καιρό όσων αφορά τα lives... Δυστυχώς δεν έχω τόσο μεγάλη επιρροή για να αποτρέψω κάτι τέτοιο, άρα θα πρέπει να κάνουμε υπομονή...

Στην συνέχεια βγήκαν στην σκηνή οι επίσης Έλληνες Sorrowful Angels που, θεωρώ με την ποιότητα ήχου και τα αρκετά λάθη, (που φυσικά, μπορεί να στηρίζονται στην κακή τύχη) μας έπεισαν ότι κάνουν ότι μπορούν για να εντυπωσιάσουν. Τα δεύτερα φωνητικά του «Διονύση» ήταν ικανοποιητικά σε σημείο να μου αρέσουν περισσότερο από τα πρώτα. Απλά να πω ότι σαν συγκρότημα,μου φάνηκαν λίγο too much. Σαν να προσπαθούν λίγο παραπάνω.

Συνεχίζουμε με τους εντυπωσιακούς Sirenia.
Ένα θα πω.
Την κοπελίτσα που τραγουδάει, ΟΛΟ το κοινό ήθελε σαν υπνωτισμένο να της κάνει παιδιά (εάν μπορείτε να καταλάβετε τι εννοώ). Εκθαμβωτικά όμορφη, με κρυστάλλινη φωνή και πολύ ωραία σκηνική παρουσία. Το υπόλοιπο συγκρότημα «ζούσε» τα 9-10 τραγούδια που είπαν, σαν να τα έλεγαν πρώτη φορά. Κάτι που το «έπιασε» το κοινό και διασκέδασε ανάλογα. Και πάλι ο ήχος δεν ήταν στο καλύτερό του σημείο και δεν μπορώ να καταλάβω τι έφταιγε. Οι ρυθμίσεις του συγκροτήματος, ή το Gagarin? Περίμενα άλλα επίπεδα στην ποιότητα... Την όποια βρήκα στους..

ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ.

Με μία μικρή καθυστέρηση τις τάξεως των 20-25 λεπτών, οι Σουηδοί βγήκαν στην σκηνή και έπεσαν ΒΟΥΡ στην κατάθλιψη. Με καταπληκτική απόδοση των τραγουδιών και την απόμακρη αλλά πληθωρική σκηνική παρουσία του Renkse, οι Katatonia κατάφεραν να με κερδίσουν. Αν και αυτό το στυλ μουσικής, (dark-melancholic) δεν είναι για όλες τις ώρες, ήρθε και έδεσε που λένε. Φυσικά δεύτερο τραγούδι στο Playlist, ήταν το "My Twin" που αν και με μερικές αλλαγές στην εκτέλεση, ήταν το Highlight της βραδιάς. Εντύπωση μου έκανε επίσης και το "Onwards to Battle", που το χαρακτηρίζει το επικό feeling.

"You used to be my twin..." κτλ κτλ

Η βραδιά λοιπόν, ήταν ανάποδη. Ξεκινάς με τους Daylight Misery και τα βαριά φωνητικά, συνεχίζεις με του Sorrowful Angels και το αλά Paradise Lost ύφος τους, ακολουθεί το γυναικείο metal και κλείνεις με την κατάθλιψη των Katatonia. Όπως είπε και ο Α.C. «το equalizer ξεκίνησε ψηλά, και κατέληξε στο χαμηλότερο επίπεδο...» Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με αυτό...

Highlights της βραδιάς:
-O "yours truly" Lcfr ξεκίνησε ρυθμικό παλαμάκι στο Infinity των Daylight Misery και το υπόλοιπο κοινό ακολούθησε με πάθος!
-"Infinity", "My girlfriends Girlfriend", "Meadows Of Desire" από τους Daylight Misery.
-Ο στίχος: "I'm Home, but I'm not alone" από τους Sorrowful Angels
-Το entrance των Sirenia (και όταν αναφέρομαι στους Sirenia, φυσικά εννοώ την τραγουδίστρια)
-"My Twin" και "Onwards To Battle" από τους Katatonia.
-Κοπέλα στο κοινό που έκατσε στο πάτωμα την ώρα που στην σκηνή ήταν οι Sorrowful Angels ΚΑΙ ΕΠΑΙΖΕ ΤΕΝΝΙΣ στο κινητό της. (βλέπε φωτογραφία πιο κάτω)
-Random Τυπάκος, να με ρωτάει ποιο τραγούδι ήταν αυτό που διασκεύασαν οι Daylight Misery. (μα καλά υπάρχουν ΑΚΟΜΑ ΤΕΤΟΙΟΙ? ΑΙΣΧΟΣ)

Ελπίζω στο επόμενο live στο Gagarin, να μην απογοητευτώ τόσο πολύ με την ποιότητα του ήχου...

Αυτά.

-L.
Ps. Όλες οι φωτογραφίες είναι από το φανταστικό κινητό του A.C. μιας και το iPhone δεν έχει φλας...