Thursday, November 28, 2013

The Jessica Nigri Incident

Όπως οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζεται, αρκετές φορές στο παρελθόν έχω ανεβάσει φωτογραφίες από μια κοπελίτσα που γαργαλάει τα γούστα μου. Μέχρι που αυτό σταμάτησε να συμβαίνει.

Εχθές λοιπόν, η Jessica Nigri, αυτή η ξανθιά Αμερικάνα που φτιάχνει, φοράει και φωτογραφίζεται με στολές παρμένες από χαρακτήρες της Pop Culture (comics, video games, ταινίες, τηλεοπτικές σειρές κτλ) ανέβασε μια φωτογραφία που με έφερε στα όριά μου. Μάλλον με έσπρωξε πέρα από αυτά, μιας και είχα φτάσει στο παραπέντε εδώ και καιρό.

Για να έχετε ολοκληρωμένη εικόνα, σας επισυνάπτω την εν λόγω φωτογραφία και συνεχίζω.
(επί τη ευκαιρία, η συγκεκριμένη φωτογραφία έχει κοντά στα 50.000 Likes στο Facebook)
Κουίζ: Που εστιάζει κατευθείαν το ματάκι σας?
Φαντάζομαι πως η απάντηση όλων, είναι τα αριστερό φρύδι που είναι λίγο πιο στραβό από το δεξί...

Yeah.... Βλέποντας κάτι τέτοιες φωτογραφίες που κραυγάζουν απόγνωση και μια διαρκή αναζήτηση προσοχής (γνωστό και σαν attention whoring) δεν μπορώ να μην ξενερώνω και να μην χαλιέμαι σε σημείο αηδίας και λύπησης.

Επειδή το έψαξα το θέμα πριν ξεκινήσω να γράφω, διάβασα μερικές απόψεις για να έχω ολοκληρωμένη εικόνα. Υπάρχουν οι απόψεις που υποστηρίζουν πως δεν πρέπει να μας ενοχλεί που τα ρούχα "εκθέτουν" συγκεκριμένα σημεία του κορμιού τους, μιας και είναι ερασιτεχνικές δημιουργίες με προσωπικές πινελιές και πολύ φαντασία. Και πως, στο κάτω-κάτω, εάν είσαι πουριτανός ή σε ενοχλεί το θέαμα, μπορείς εύκολα να μην τις κοιτάζεις.
Όπως προανέφερα, οι Cosplayers, ενσαρκώνουν κάποιους φανταστικούς χαρακτήρες. Άλλοι φοράνε πολλά και άλλοι λίγα ρούχα. Εάν αποφασίσεις να υποδυθείς κάποιον που είναι προκλητικός, θεωρώ φυσιολογικό να αποκαλύψεις λίγο παραπάνω δέρμα στην προσπάθειά σου να τηρήσεις τον χαρακτήρα. Όταν όμως με κάθε ευκαιρία και όσο ανακριβές είναι το αποτέλεσμα, μας πασάρεις απλόχερα το ψεύτικο στήθος σου, μόνο και μόνο για να ερεθίσεις το κοινό, καταντάει ενοχλητικό. Μειωτικό μπορώ να πω.

Αντικειμενοποίηση της γυναίκας λοιπόν. Η προβολή δηλαδή της γυναίκας ως σεξουαλικό αντικείμενο.

Όταν το κάνει κάποιος άνδρας, είναι φαλλοκράτης, σεξιστής, εκμεταλλευτής και ανήθικος, σε έντονο φλερτ με τα νομικά μονοπάτια της κοινωνίας. Όταν το κάνει γυναίκα, τιτλοφορείται "Biatch", ζηλόφθονη και συνήθως ακολουθείται από το ρητό "όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια".

Αναρωτιέμαι λοιπόν για το πώς λέγεται η γυναίκα που αντικειμενοποιεί τον εαυτό της, για μερικές χιλιάδες "Likes" στο Facebook, για bookings εμφανίσεων σε διάσημες Pop Culture εκθέσεις και για κάποια χιλιάδες δολάρια τον μήνα. Λέγεται Πόρνη, -με την ευρεία έννοια του επιθέτου μιας και δεν ξέρουμε εάν ψωνίζεται- ή μήπως λέγεται πανέξυπνη επιχειρηματίας που παίζει με το μυαλό των ερεθισμένων "φίλων" της και εκμεταλλεύεται με επιτυχία το σαλάκι που στάζει, όταν την αντικρίζουν στην οθόνη?



Σας μιλώ ειλικρινά, πως δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα. Το φέρνω από εδώ, το σκέφτομαι από εκεί αλλά καταλήγω στο ίδιο σημείο. Το μυαλό μου επιμένει να μου λέει πως η Jessica Nigri που μας πασάρει το ψεύτικο στήθος της στο όνομα του Cosplay, δεν διαφέρει σε τίποτα από την Candice Swanepoel που μας πασάρει τα οπίσθιά της, στο όνομα της μόδας.

Κάνω λάθος, ή απλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω την διαφορά, που, βαθειά μέσα μου ξέρω πως υπάρχει?

Φακ Ιτ.

Κανονικά θα έπρεπε να απολαμβάνω το θέαμα σαν καθαρόαιμο αρσενικό και να μην με απασχολούν αυτά τα πράγματα. Σωστά;

Λάθος.

-Lcfr.

Saturday, November 16, 2013

Good Deed

Ξεχνάω ώρες-ώρες πως καθημερινά, έχω να κάνω με ανθρώπους που συμπεριφέρονται και ακολουθούν έναν τρόπο ζωής που διαφέρει παρασάγγας από τον δικό μου. 

Ξεχνάω επίσης, πως σε καμία περίπτωση δεν είμαι υποχρεωμένος να δέχομαι/ανέχομαι καταστάσεις που απέχουν χιλιόμετρα από αυτά που με πρεσβεύουν. Εφαρμόζοντας λοιπόν, τις κλασσικές και δοκιμασμένες πράξεις εξαφάνισης, επιλέγω, ξεσκαρτάρω και συνεχίζω την ζωή μου χωρίς δεύτερες σκέψεις και πισωγυρίσματα.

Φυσικά, δεν ξεχνώ στο τέλος της ημέρας, να επαναλαμβάνω το εξής σοφό:


Μόλις με πάρει ο ύπνος, τα πάντα γαληνεύουν.

Καλό Σάββατο αδέρφια μου.
Μην κάνετε κάτι που δεν θα έκανα ποτέ εγώ.

-Lcfr.

Sunday, November 10, 2013

Burning Bridges

Στους ρυθμούς που μας χτυπάει η Κυριακή, θα προσπαθήσω να συνδυάσω αρκετό νόημα με καλή μουσική. 

Μια προχθεσινή μου κουβέντα μου υπενθύμισε κάτι που είχα ξεχάσει. Το παρελθόν μου λοιπόν, αποδεικνύει πως "καίω" πολύ γρήγορα τις γέφυρες επικοινωνίες με ανθρώπους, είτε δεν θέλω, ή δεν πρέπει να συνεχίσω την επικοινωνία/σχέση μαζί τους. Αρκετές από αυτές τις αποφάσεις μου, μπορεί να είναι βεβιασμένες και ίσως λίγο άδικες για τον αποδέκτη, αλλά η προϊστορία δείχνει πως είναι απίθανο να ξαναγυρίζω σε μια σελίδα που ο ίδιος έχω κάψει στο παρελθόν.

Εάν με ρωτήσετε δεν θεωρώ πως αυτή η "τακτική" είναι λάθος. Σε διαγράφω κύριε και προχωράω την ζωή μου δίχως εσένα χωρίς κανέναν δρόμο επιστροφής. Έτσι αποφάσισα και έτσι θα κάνω. Το κάνω επειδή το επιλέγω. Σου εύχομαι να τα καταφέρεις και εσύ. 

Υπεροπτικό ύφος δεν λέω. Όμως είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου που δεν θα το αποβάλλω, γιατί πλέον με προστατεύει από αδιέξοδα και ψυχοφθόρες διαδικασίες.

Άλλωστε τι είναι ο άνθρωπος χωρίς ψεγάδια και ατέλειες? 
Βαρετός και μόνο.

Το Wait Outside, των Katatonia που ακολουθεί για τα καλοσχηματισμένα αυτάκια σας, ξεκινάει με τον εξής στίχο:

"I burn the bridges behind me, cant tell you the truth, so i lie"

...και νομίζω πως δένει με την σημερινή Κυριακή και αυτά που έγραψα λίγο πιο πάνω.

Enjoy.



Καλή Κυριακή αδέρφια μου.

-Lcfr.
ΥΓ. Το άρθρο αυτό, το έχω στείλει στα περιοδικά ποικίλης ύλης "TV Zapping" ΚΑΙ "Τηλεθεατής", ελπίζοντας σε δημοσίευση σε κάποιο επόμενο τεύχος. Προσευχηθείτε μαζί μου για το καλύτερο. Η υπέρτατη αναγνώριση πλησιάζει... 

Friday, November 8, 2013

9 Ways To Kill A Feeling

Μιας και είναι Παρασκευή και ξεκινάει το χαλαρό τέλος της εβδομάδας, είπα να σας γράψω τους 9 μοναδικούς τρόπους για να "σκοτώσεις" ένα συναίσθημά σου. 

Πάμε λοιπόν από την αρχή:

  • Φαγητό (Σοκολάτες με επικάλυψη σοκολάτας και τριμμένη σοκολάτα για γαρνιτούρα. Συνιστάτε ρόφημα σοκολάτας σαν sider του πιάτου)
  • Ναρκωτικά (Εάν γίνεται όχι ενδοφλέβια. Δεν λέει να μπλέξουμε σε εξαρτήσεις)
  • Αλκοόλ (πάνω από 2 μπύρες).
  • Συνδυασμός αμάξι και χαντάκι. (προτείνω την παραλιακή, μιας και δεν έχει και πολλά φώτα)
  • Λοβοτομή (ένα απλό "τσάκ" στο κεφάλι, από ειδικό. Όχι κανέναν κομπογιαννίτη και τρέχουμε)
  • Ένα χτύπημα με ρόπαλο του Baseball στο κεφάλι,από κάποιον κοντινό άνθρωπο. ε τέτοιες περιπτώσεις, καλό είναι να αποφεύγετε τους συγγενείς)
  • Μιλιούνια ώρες μπροστά στην τηλεόραση. (Για γρηγορότερα αποτελέσματα, προτείνω το StarChannel και ειδικότερα εκπομπές με τον ταλαντούχο Φώτη Σεργουλόπουλο)
  • Εύρεση εντονότερου και φρέσκου συναισθήματος.

Η επιλογή, όπως πάντα άλλωστε, είναι δική σας. 

Και επειδή ξέρω πολύ καλά, πως θα ξεσαλώσετε το Σαββατοκύριακο, εύχομαι όσοι από εσάς προσπαθήσετε να ξεπεράσετε κάτι, να ακολουθήσετε κάποια από τις προτάσεις μου και στο τέλος να το καταφέρετε.

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς,
Δικός σας.

-Lcfr.
ΥΓ. Όσοι από εσάς καταλάβατε πως δεν έγραψα τον 9ο τρόπο, θα πρέπει να με συγχωρέσετε, αλλά θα τον κρατήσω προσωπικό, μιας και είναι ο αποτελεσματικότερος και δεν γίνεται να σας τα λέω όλα, έτσι απλά.... 

Monday, November 4, 2013

Hidden Track

Είμαι σίγουρος πως στο παρελθόν έχω γράψει για αυτό το τραγούδι.

Ίσως να μην έκατσα ποτέ να γράψω για την έκταση που έχει πάρει μέσα μου, στα τόσα χρόνια που έχουν περάσει από την πρώτη φορά που το άκουσα. Και προφανώς η ώρα ήρθε να το κάνω.

Σας μιλάω ειλικρινά, κάθε φορά που το ακούω τυχαία ή κατ' επιλογήν, το συναίσθημα που μου προκαλεί έχει την μοναδική ικανότητα να είναι αυτούσιο και στο ίδιο μέγεθος με την πρώτη φορά. 

Έχω ακούσει κατά καιρούς, πως ένα τραγούδι που σου αρέσει πάρα πολύ, δεν πρέπει να το ακούς συχνά, για να μην το "κάψεις" και το βαρεθείς. Επίσης, αρκετές φορές έχω ακούσει ανθρώπους να με "κατηγορούν" πως κάθε εβδομάδα έχω και από ένα αγαπημένο τραγούδι, που παθιάζομαι για αυτό για λίγες μόνο μέρες και μετά το ξεχνάω.
Και τα δύο αυτά points κρύβουν μια μικρή δόση αλήθειας. Ίσως αυτό να αποδεικνύει τον διακαή μου πόθο, για την ανακάλυψη νέας μουσικής με κάθε ευκαιρία.

Όμως το τραγούδι στο οποίο αναφέρομαι, έχει αντισταθεί στις ενοχλητικές για τους άλλους επαναλήψεις και φυσικά στον χρόνο.

Δεν μπορώ δε, να μην αναφερθώ σε εκείνη την ημέρα του 2011, που το άκουσα για πρώτη φορά ζωντανά από το συγκρότημα που ήρθε από την χώρα του IKEA στην Αθήνα. Για να πω την αλήθεια, στην συναυλία είχα πάει χωρίς να ξέρω εάν είχαν σκοπό να το τραγουδήσουν, αλλά η ελπίδα υπήρχε έντονη μέσα μου. Αποδείχθηκε πως το τραγούδι αυτό έχει μια μόνιμη θέση στο playlist της μπάντας και αρκετά νωρίς στο live, με διέλυσαν ψυχή και σώμα, για 3 λεπτά και 41 δευτερόλεπτα.

Όσο και να το σκεφτώ ή να το αναλύσω, θεωρώ πως δεν έχει κανένα ψεγάδι. Από την αρχή μέχρι και το τέλος του είναι μια αριστουργηματική ωδή χωρίς κανέναν ανταγωνισμό.

Μπορεί να ακούγομαι υπερβολικός, αλλά δεν σας κρύβω πως πάνω σε αυτό το τραγούδι, είχα επενδύσει για πολλά χρόνια, χιλιάδες συναισθήματα και μοναδικές στιγμές.
Άλλες καλές και άλλες κακές.
Όπως και να ήταν όμως αυτές οι στιγμές, δεν παύουν να έχουν "δίδυμη" αξία στην καρδιά μου.

Katatonia λοιπόν και "My Twin".


Και όχι. Τέτοια τραγούδια δεν τα βρίσκεις στις Κυριακάτικες εφημερίδες, ούτε στους πάγκους των περιπτέρων από όπου ο μέσος Έλληνας ψωνίζει την δωρεάν μουσική του...

-Lcfr.

Saturday, November 2, 2013

Sunday Music Post (early)

Μιας και η αυριανή Κυριακή δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα με βρει, ανεβάζω σήμερα το τραγούδι της επιλογής μου.

Έχω πει χιλιάδες φορές (μαζί με αρκετούς άλλους που χρησιμοποιούν τις κλισέ ατάκες για να βγάζουν νόημα), πως τα πάντα σε αυτήν την πουτάνα την ζωή, είναι κύκλος και γυρίζει στην αρχική του θέση. Όσες σβούρες και να φέρει γύρω από τον άξονά της, θα επιστρέψει από εκεί που άρχισε.

Με σημαία μου αυτό, θα ανεβάσω για ακόμα μια φορά το γνωστό μου ύμνο με τίτλο "Back to You" από τον αγαπημένο Brett Anderson.

Όσες, ΟΣΕΣ φορές το ακούσει κανείς, θα ανακαλύπτει και θα επιβεβαιώνει τα γραφόμενά μου, με γεγονότα της ζωής του.

Κάθε φορά.

Καλό Σάββατο αδέρφια μου.



-Lcfr

Friday, November 1, 2013

Isabella

Μιας και είναι Παρασκευή, ας κλείσουμε την εβδομάδα με κάτι που είναι αρκετά dear σε εμένα, παρμένο από το Isabella και γράφτηκε Παρασκευή.
Enjoy.

....fade in...

Παρασκευή είναι... τ' ακούς;

Παρασκευή βράδυ και εγώ είμαι για ακόμα μια φορά μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου και σου γράφω. Σου γράφω γιατί όσο και να θέλω, δεν μπορώ να σου μιλήσω. Και σου γράφω κάτι που δεν ξέρω καν εάν έχω το κουράγιο να σου στείλω...

Με ενοχλεί λοιπόν...
Με ενοχλεί περισσότερο από όσο περίμενα.

Με ενοχλεί η απόσταση που πλέον μας χωρίζει. Με ενοχλεί και θυμώνω με τον εαυτό μου, που με ενοχλεί τόσο πολύ...

Γιατί να είσαι εκεί;

Γιατί η πορεία της ζωής σου, έτσι ξαφνικά και απότομα να σε οδηγήσει τόσο μακριά; Γιατί η ίδια μου η πατρίδα να μην με βοηθάει να μπορώ να σε κοιτάζω στα μάτια όποτε θέλω; Γιατί να μην μπορώ να σε αγγίξω και η μόνη πλέον επαφή μαζί σου, να είναι μέσα από τα αναθεματισμένα πλήκτρα του υπολογιστή;

Ξέρω... πολλά "γιατί" μαζεμένα, αλλά αυτά έχω τώρα.
Αυτά έχω!!

...

Άραγε, αυτά τα "γιατί" υπάρχουν μέσα σου; Αναρωτιέμαι... Άραγε βλέπεις τα πράγματα από την ίδια γωνία που τα βλέπω εγώ, ή συνεχίζεις την ζωή σου βάζοντας τον χρόνο, την απόσταση και τον θλιβερό χειμώνα που ξεκινάει, να μας σβήσει σαν μια ιστορία που σιγά-σιγά μεταμορφώνεται σε ανάμνηση, χωρίς να το θέλει;

Προσπαθώ, ειλικρινά προσπαθώ να ζήσω με την απόσταση σαν το μόνο δεδομένο που πλέον υπάρχει αυτήν την στιγμή, αλλά μου είναι τόσο δύσκολο...

Ίσως να είναι τα θέλω μου που δεν με αφήνουν να αποδεχτώ τα πράγματα όπως πραγματικά είναι. Να θεωρήσω δηλαδή την κατάσταση μη αναστρέψιμη και να ξημερώνω τις ημέρες μου, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου, που αλίμονο μην και τους πειράξεις την ρουτίνα τους και απειλήσεις το βόλεμά τους. Οι περισσότεροι από αυτούς, φοβούνται να διεκδικήσουν κάτι παραπάνω. Εγώ δυστυχώς, δεν είμαι έτσι.

Παρόλα αυτά προσπαθώ. Αλλά η ανάσα μου φωνάζει το οικείο όνομά σου.

Και δεν θέλω να το ξεχάσω ούτε για ένα λεπτό...

Πες μου...
Η απόσταση που μας χωρίζει είναι μόνο χιλιομετρική;

Μακάρι να με καταλαβαίνεις...
Αλήθεια... με καταλαβαίνεις;

Παρασκευή είναι... τ' ακούς;

...fade out...

-Lcfr.