Fleshlight For iPad

Παρακαλώ για την προσοχή σας, στο βίντεο που ακολουθεί. Αφορά διαφήμιση για την προώθηση ενός νέου εξαρτήματος από την Fleshlight, για... ερμ.... μοναχικούς κατόχους iPad, με αδάμαστες ορμές.

Παρακαλώ ησυχία.

Ειλικρινά δεν έχω λόγια. Ούτε για το βίντεο και την ποιότητά του, αλλά ούτε για το προϊόν. 

Αναρωτιέμαι, ποιος θα αγόραζε κάτι τέτοιο και να το κουμπώσει στο iPad του?

Ποιος ο λόγος?

Τι αλλάζει από την κανονική έκδοση του Fleshlight?

Άπειρες οι ερωτήσεις και όπως πάντα, μηδενικές οι απαντήσεις....

(σαν το φινάλε του Lost ένα πράγμα)

Το Internet καθημερινά μπορεί να σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Όμως έχω την λύση και για αυτό. Βγάζεις Router από την πρίζα και "τραβάς μια γερή".... αποχή από το διαδίκτυο για μερικές ημέρες. 

Διάολε, δεν θα ξανακοιτάξω το iPad μου με τον ίδιο τρόπο...

:/

-Lcfr.

Ακούστε Έλληνες

Είναι γεγονός. Η Εθνική Ελλάδος πέρασε στην επόμενη φάση του Μουντιάλ και στις "υποτιθέμενα" 16 καλύτερες ομάδες ποδοσφαίρου παγκοσμίως. 

Όμως αμαρτωλοί συμπατριώτες μου, μήπως είναι υπερβολικό να πανηγυρίζουμε κατ' αυτόν τον τρόπο? 

Ας ξεκινήσω αυτό το άρθρο ξεκαθαρίζοντας κάτι. Ποτέ, ΠΟΤΕ δεν έχω πανηγυρίσει για νίκη της εθνικής ομάδας. Και είναι προφανές ότι δεν είμαι από αυτούς που βάφονται με τα γαλανόλευκα ή τα άλλα γραφικά που βλέπουμε στις τηλεοράσεις και να φωνάζω "σήκωσέ το το γαμημένο"  

(ή τιμημένο για τους καθωσπρέπει)

Δεν πανηγυρίζω λοιπόν γιατί το προϊόν που προσφέρει η ομάδα της χώρας μου, είναι πολύ κάτω του μετρίου και προσωπικά το απεχθάνομαι. Δεν θα μπω σε ποδοσφαιρικές λεπτομέρειες μιας και δεν αξίζει τον χρόνο σας. Έτσι ακριβώς συμπεριφέρομαι και με την ομάδα μου. Δεν πανηγυρίζω όταν όταν η ΑΕΚ νικάει αλλά το ποδόσφαιρο που προσφέρει είναι επιπέδου τοπικής ομάδας. Επίσης, δεν πανηγυρίζω για την Εθνική, γιατί μέσα στην ομάδα που φοράει τα γαλανόλευκα υπάρχουν μισητοί παίκτες, όπως για παράδειγμα το τσογλάνι ο Μανωλάς, που θα χαιρόμουν πολύ εάν του έσπαγε το πόδι στον χθεσινό αγώνα και του τελείωνε η καριέρα. 

Αλλά πάμε σε αυτό που με ενοχλεί περισσότερο. 

Η Εθνική ομάδα, (σε όλα τα αθλήματα) μεταλλάχθηκε σε μόδα. Ξεκίνησε εάν θυμάστε καλά, από το 2004 με το "πειρατικό". Και ξαφνικά έγινε μόδα για κατανάλωση των μέσων μαζικής ενημέρωσης και φυσικά εύκολο πάτημα για κάθε είδους celebrity, που εξαιτίας της πείνας που είχε, έτρεξε να αγοράσει μανιωδώς κάτι σε σημαία και να φωνάξει συνθήματα με ιδιαίτερο πάθος, μπροστά στις κάμερες. Φυσικά, εν έτη 2014, τις κάμερες τις έχει αντικαταστήσει το Twitter, το Instagram και φυσικά το Facebook, μιας και η κάνουλα χρημάτων στα κανάλια έχει πλέον στερέψει. 

Βγαίνει λοιπόν το κάθε τσόκαρο που θέλει λίγη παραπάνω δημοσιότητα και πετάει μια μαλακία, δείχνοντας τάχα τον πατριωτισμό της και οι συμπατριώτες μας από κάτω, χτυπάνε παλαμάκια. Οκ, θα μου πείτε, ελεύθερος άνθρωπος είναι αυτός που το κάνει και ίσως να μου θυμίσετε πως έχουμε δημοκρατία (ή ένα μόρφωμα αυτής). 

Φυσικά. Ελεύθερος άνθρωπος είναι. Όπως ελεύθερος άνθρωπος είμαι και εγώ, για να πω ότι εκδηλώσεις τύπου "εάν προκριθεί η Εθνική στους 16 θα βγω με μαγιό" μου δείχνει πόσο χαμηλά έχει πέσει το επίπεδο στους περισσότερους τομείς μιας και γίνεται το δημοφιλέστερο θέμα στις ειδήσεις. Το παρήγορο είναι ότι σε άλλες χώρες τάζουν 24ωρους σεξομαραθωνίους και άλλα τέτοια φοβερά, για να καταναλώνει ο αυνάνας τηλεθεατής. Θα φτάσουμε και εκεί, αφού όμως πρώτα ανατριχιάζουμε με τους φοβερούς τίτλους των πρωτοσέλιδων, που γράφουν για την "ευλογημένη ομάδα" και για την μυστική καταγωγή του Θεού.

Αυτά θέλει ο λαός μας. Αυτά γουστάρει να βλέπει, να διαβάζει και να συζητάει στον καφέ του στο Κολωνάκι.

Δεν μου έκανε εντύπωση ότι εχθές μετά τον αγώνα, η πλατεία Ομονοίας και ο Λευκός Πύργος γέμισε από κόσμο. Δεν μου έκανε εντύπωση γιατί προφανώς ο λαός μας, ο πονεμένος αυτός λαός είναι για μέχρι εκεί. Άλλωστε μην ξεχνάτε πως τα πανηγύρια ανά την Ελλάδα, σφύζουν από κόσμο. 

Άντε και στους 8. 

-Lcfr.

Yοu Are Getting Old

Σήμερα έπεσε στην αντίληψή μου ένα site, που όχι μόνο σου δίνει μια γροθιά στο πρόσωπο (μεταφορικά μιλάω κουτοί αναγνώστες μιας και το internet δεν έχει φτάσει ακόμα στα επίπεδα αυτά) αλλά σε κάνει να κοιτάξεις τα πράγματα από μια διαφορετική σκοπιά. Έστω μέχρι να πατήσεις το "Χ" και να βγεις από την σελίδα και την αφήσεις στο History.

Λοιπόν, το site αυτό είναι το http://you.regettingold.com/ και όπως μπορείτε να καταλάβετε από το όνομά του, έχει να κάνει με την ηλικία του επισκέπτη. Βάζεις την ημερομηνία γέννησής σου και από εκεί και πέρα, το site αναλαμβάνει να σου αποδείξει με αριθμούς, γεγονότα και διάφορες άλλες πληροφορίες πως γέρασες. Και πως γερνάς όλο και περισσότερο χαζεύοντας στο Internet sites σαν το hephasto.blogspot.com και άλλα τέτοια. 

Τα στοιχεία που θα διαβάσετε είναι ενδιαφέροντα και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να πατήσετε στο πιο πάνω link και να μελετήσετε τα αποτελέσματά σας. 

Εγώ πάντως, μιλώντας ειλικρινά όταν διάβασα ότι είμαι 12.000 ημέρες ζωντανός, ταράχθηκα κομματάκι....

-Lcfr.

Return?

Είμαι αρκετή ώρα μπροστά στην οθόνη και έτοιμος να γράψω κάτι μακροσκελές για να καλύψω τις ημέρες απουσίας μου. Δυστυχώς (ή ευτυχώς για μερικούς από εσάς) το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το εξής:

"So when i scream for you, do not answer me. 

And when i beg you to hold me...

...just walk away"

-Lcfr.

Υ.Γ. Ο τίτλος του άρθρου είναι "Return". Μετά όμως από το κείμενο, μπορείτε να καταλάβετε πως θα έπρεπε να συμπλήρωνα και το "...not even close".

An Open Anathema

Η απουσία μου, αισθητή ή όχι είναι γεγονός. Κάτι που όμως δεν θα πει πως έχω σταματήσει να σκέφτομαι εάν θέλω να γράψω κάτι άλλο σε αυτόν τον ιστότοπο ή όχι. Τις περισσότερες φορές η απάντηση είναι όχι, και έτσι δεν.

Η απουσία αυτή θα συνεχιζόταν εάν δεν συνέβαινε κάτι. 

Και εξηγώ.

Πριν κάποιο καιρό έγραφα για ένα τραγούδι από τον καινούργιο δίσκο των Anathema. (περισσότερα σε αυτό εδώ το άρθρο: http://hephasto.blogspot.gr/2014/06/anathema.html). Έγραφα εκτενώς για το μέγεθος και την ποιότητα του τραγουδιού, τι συναισθήματα προκαλεί και πάνω από όλα, πόσο ταιριάζει σε μια συγκεκριμένη κατάσταση που ζω προσωπικά, εδώ και χρόνια.

Μέσα στις γραμμές του άρθρου γράφω επίσης, πως είμαι στεναχωρημένος που δεν μπορώ να μοιραστώ αυτό το τραγούδι μαζί σας μιας και δεν υπάρχει ακόμα στο Internet.

Ε, αυτό σήμερα άλλαξε.

Χωρίς ταρατατζούμ και τυμπανοκρουσίες, ακούστε το Anathema από τους Anathema, διαβάστε τι είχα γράψει στο άρθρο και ακολούθως μελετήστε τους στίχους του.

-El Ci, Ef, Ar.

Kiss

I'll kiss anyone, tonight.

-L.

Whats Up Doc

Δεν χωνεύω τους γιατρούς. 

Ναι-ναι το παραδέχομαι. Εγώ, μαζί με χιλιάδες ακόμα συνανθρώπους μας. 

Και δεν τους χωνεύω τόσο, που προτιμώ να πονάω παρά να επισκεφθώ κάποιον. Ξέρω ότι αυτό ίσως ακούγεται το πιο ανεύθυνο πράγμα που έχετε διαβάσει στο Internet αλλά είναι η αλήθεια. 

Όπως έχω ξανά αναφέρει στο παρελθόν, εδώ και κάποιους μήνες με πονάει το δεξί μου χέρι και ότι και να του κάνω δεν λέει να περάσει. Ίσως είναι τενοντίτιδα ίσως κάτι λιγότερο σοβαρό. Όμως το ξεροκέφαλό μου, πεισμώνει και απαιτεί το χέρι να φτιάξει από μόνο του:

"Βάλε κρέμες, βάλε γάζες, και ξεκούρασέ το" μου λέει καθημερινά και οι μήνες περνάνε με την κατάσταση αυτή να παραμένει ως έχει.

Ακολουθεί μικρή ιστορία, που ντροπιάζει όλους τους ρομπάτους κυρίους στα νοσοκομεία.

Το σκαρί μου, μια φορά τον χρόνο θα αρρωστήσει. Δεν το λέω εγώ. Το αποδεικνύει η ιστορία, που δείχνει πως μια φορά κάθε χρονιά, κρεβατώνομαι για κοντά 4-5 μέρες, με πυρετούς, μύξες και όλα τα φοβερά που συνοδεύουν την γρίπη. Πριν 2 χρόνια, για αυτήν την αρρώστια, επειδή κράτησε παραπάνω από 5 μέρες και ο πυρετός είχε πιάσει ταβάνι πήγα σε γιατρό. (δηλαδή με πήγαν με το ζόρι, για να είμαστε πιο ακριβείς) Η οποία μου είπε να πάρω αντιβίωση. Έτσι κι έκανα. Την αγόρασα κανονικά και μετά από 3 μέρες ήμουν περδίκι. Σαν καινούργιος που λένε, ίσως και καλύτερος.

Το μυστικό μου σε αυτήν την ιστορία?

Δεν πήρα ποτέ την αντιβίωση. Άφησα τον εαυτό μου για έστρωσε μόνος του.

Φακ γιου doctors. 

Το χέρι μου θα φτιάξει μόνο του μάδερ-φάκερς!

-Lcfr.

Anathema

Σήμερα είμαι στεναχωρημένος. 

Πριν βιαστείτε να χαρείτε με την δυστυχία μου, θα σας προλάβω και θα σας πω ότι είμαι στεναχωρημένος για αρκετά πράγματα. Πράγματα που μου τα έδειξε ένα τραγούδι. 

Ναι ένα τραγούδι. Όσο γραφικό και εάν ακούγεται έτσι λειτουργώ εδώ και πολλά χρόνια (από τότε που έμαθα τους Katatonia για να πω την αλήθεια μου). Ένα τραγούδι λοιπόν που μου προκαλεί τέτοιου μεγέθους συναισθήματα... 

Όπως και να έχει εξηγώ. 

Για αρχή είμαι στεναχωρημένος που το τραγούδι αυτό δεν μπορώ να το μοιραστώ μαζί σας, μιας και ο καινούργιος δίσκος των Anathema βγήκε μόλις εχθές και δεν υπάρχει τίποτα στο internet. Ακόμα. Για να πω την αλήθεια μου, ο δίσκος δεν με τρέλανε στο σύνολό του, όμως υπάρχει αυτό το τραγούδι, θεέ μου αυτό το τραγούδι...

Ο τίτλος του είναι "Anathema" (περίεργο ε?) και τα λόγια του εκφράζουν ακριβώς μια κατάσταση που ζούσα, ζω και θα ζω με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Είναι εξαιρετικά σπάνιο να ακούω τα λόγια ενός τραγουδιού, που έγραψε ένας άγνωστος Άγγλος και να με κάνει να νιώθω λες και τα έγραψε στην προσπάθειά του να μεταφέρει την κατάστασή μου, μέσα στο τραγούδι του. Από την μια είναι φοβερό συναίσθημα, από την άλλη είναι στενάχωρο μιας και χάνει την μοναδικότητά του. Τελικά ό,τι περνάς, το περνάνε και άλλοι άνθρωποι, ίσως με διαφορετική ένταση και συχνότητα. 

Επίσης, είμαι στεναχωρημένος για τις αλήθειες που λέει, τις οποίες τις ήξερα, τις βίωνα και ίσως μερικές από αυτές να τις βιώνω ακόμα και σήμερα. Προφανώς δεν ήθελα να τις παραδεχτώ, είτε από υπερβολική ξεροκεφαλιά, είτε από εμμονή σε άλλα μικρότερης σημασίας πράγματα. 

Σήμερα είμαι στεναχωρημένος που αυτό το τραγούδι μου έδωσε το μεγαλύτερο χαστούκι του 2014, ενώ θα έπρεπε να το είχα "φάει" εδώ και χρόνια. Και ίσως να μην έπρεπε να περιοριστεί σε μόνο ένα. 

Ναι. Σήμερα είμαι στεναχωρημένος. 

Anathema από τους Anathema, παρμένο από τον καινούργιο τους δίσκο με τίτλο "Distant Satellites".

-Lcfr.

Nope.

Sorry αλλά δεν την παλεύω για μουσική σήμερα.

Τα λέμε από εβδομάδα.

Καλό μήνα.

-L.

Biatch

Δεν είναι για να βγαίνεις τελικά...

Έχω ένα κεφάλι καζάνι και αρκετά πράγματα από το χθεσινό βράδυ, όσο και να προσπαθώ, φαντάζουν θολά και δυσδιάκριτα. Για να πω την αλήθεια, φτάνω σε σημείο να μην είμαι σίγουρος εάν πραγματικά έγιναν ή είναι κομμάτι της φαντασίας μου.

Εάν μπορούσα, θα έπιανα εχθές τον εαυτό μου από τον γιακά και θα του έλεγε:

"Αφού δεν το αντέχεις ρε κουλέ -Σημείωση: Κουλός, γιατί ο πόνος στο δεξί μου χέρι δεν λέει να περάσει-, τι το πίνεις?"

Δεν ξέρω εάν είμαι σε κατάσταση για μουσικό post, μιας και το μόνο πράγμα που μου επιτρέπει ο πονοκέφαλος να ακούω, είναι το κενό.

Κάντε λίγο ησυχία παρακαλώ και ίσως το απόγευμα να ανεβάσω μουσικούλα. 

Hangover is a biatch. 

-L.