For Wounds To Come Part2

...και επειδή πριν 2 ημέρες αναφέρθηκα μέσα στο αποχαιρετιστήριο post μου προς τον Brett Anderson στο ότι μερικά πράγματα αφήνουν σημάδια πάνω σου, είπα να το συνεχίσω και να επεκταθώ λίγο ακόμα σήμερα Παρασκευή. (για να ξεκινήσει ευχάριστα το πσκ βρε κουτά!)

Κάθε ημέρα, κάθε επικοινωνία και γενικά κάθε αλληλεπίδραση που μπορεί να τύχει να έχεις με κάποιον άνθρωπο ή κατάσταση, κρύβει μελλοντικά σημάδια. Μικρά ή μεγάλα δεν παίζει ρόλο. Είναι δεδομένο ότι θα σου αφήσει, είτε το θέλεις είτε όχι.

Γιατί?

Γιατί αδερφέ μου, δυστυχώς δεν είναι στο χέρι σου. Όσο και να προσπαθήσεις να είσαι καλός και όπως πρέπει, θα σε αφήσει για λίγο λάσκα και εκεί που δεν το περιμένεις, θα σε δαγκώσει.

Το περίεργο δεν είναι ότι θα σε δαγκώσει. ΌΧΙ. Αυτό επαναλαμβάνω πρέπει να το θεωρείς δεδομένο. Εάν τυχαίνει να είσαι λίγο πάνω από τον μέσο όρο του καθημερινού κόσμου, ίσως έχεις και την ικανότητα να προβλέψεις και το πότε θα σε δαγκώσει.

Η μαλακία αδερφέ μου, είναι ότι δεν ξέρεις ΠΟΥ θα σε δαγκώσει και τελικά που θα σου αφήσει το σημάδι της. Εάν είσαι τυχερός, θα είναι κάπου που δεν θα μπορείς να το βλέπεις καθημερινά και ίσως το ξεχάσεις αρκετά γρήγορα. Εάν για παράδειγμα έχεις μια ουλή στην πλάτη, κάποια στιγμή θα την ξεχάσεις. Θα ξέρεις σίγουρα ότι είναι εκεί και κάποιες στιγμές ίσως την φέρνεις στο μυαλό σου, αλλά δεν θα την αντιμετωπίζεις σε καθημερινή βάση.

Εάν είσαι από τους ανθρώπους που η τύχη τους είναι μακρινή συγγενής, τότε αδερφέ μου σου έχω κακά μαντάτα. Το σημάδι που θα σου αφήσει, θα το κοιτάς κατάματα και καθημερινά. Ίσως και κάθε φορά που θα σηκώνεις τα μάτια σου να κοιτάξεις τον καθρέφτη.

Θα το φοράς αυτό το σημάδι για μια ζωή και θα είσαι υποχρεωμένος να ζήσεις με αυτό και να σου θυμίζει ότι έζησες, ότι έκανες και τι στραβοτιμονιά έγινε.

Όση πούδρα και make up και να βάλεις, θα είναι εκεί και θα το καλημερίζεις κάθε πρωί...

...μέχρι να σπάσουν όλοι οι καθρέφτες του κόσμου.

Τότε, ίσως και να απελευθερωθείς.

Ίσως.

-Lcfr.

Adieu Brett

Επειδή τα νέα κυκλοφορούν, έστω και καθυστερημένα, νιώθω υποχρεωμένος να ανεβάσω για τελευταία φορά το τραγούδι που με ακολουθούσε για 2 συναπτά έτη και μπορώ να παραδεχθώ πως ήταν ύμνος στα αυτιά μου. 

Όχι γιατί είναι τραγουδάρα και σπάνιας ποιότητας τραγούδι. Αλλά γιατί, όπως έχω ξαναγράψει άπειρες φορές, τέτοιου είδους τραγούδια, πάνε χεράκι-χεράκι με τα πράγματα που ζούσες όταν τα άκουγες στο repeat, μέχρι να τα βαρεθείς. 

Που, μεταξύ μας, ακόμα και τότε δεν σταματούσες, και συνέχιζες να ενοχλείς το μυαλό σου με το ίδιο τραγούδι, over and over and over again.

Μέχρι να στάξουν οι νότες από τα αυτιά σου. 

Επειδή όμως, όλα τα πράγματα είναι ένας πούστης κύκλος και οι κύκλοι όταν ξεκινούν να σχεδιάζονται, είναι καταδικασμένοι να συναντούν το σημείο από το οποίο ξεκίνησαν και να ολοκληρώνονται, ας ακούσουμε για τελευταία φορά, εδώ μαζί, το τραγούδι που έχει αφήσει πληγές πάνω στο δικό μου κορμί.

Άλλες κλειστές και άλλες ορθάνοιχτες σαν τα πόδια μιας ετοιμόγεννης.

Adieu Brett Anderson.
Το τραγούδι σου, δεν θα το ξανακούσω.


 

-Lcfr. 

Absence

....Or maybe
It was the other way around...

-Lcfr.

Greeeeeeeat

True story.

-Lcfr.

Sunday Music Post

Πάει καιρός από το τελευταίο Κυριακάτικο post, και εάν κάτσω να σκεφτώ, πρέπει να πηγαίνει και καιρός από το τελευταίο "κανονικό" post.

Δουλειές με φούντες δεν μου επιτρέπουν την τόσο συχνή ενασχόλησή μου με το blog. Παρόλα αυτά, στο κεφάλι μου το τελευταίο διάστημα υπάρχουν πολλά και διάφορα και είμαι σίγουρος πως δεν θα αργήσει η στιγμή που θα πάρω ξανά μπρος και θα τα ξερνάω ένα ένα, μέσα από αυτές τις γραμμές.

On topic.

Επειδή σήμερα ξύπνησα από τις 6:30 και έκανα δουλειές στο σπίτι σαν σωστός νοικοκύρης (?), σκάλισα λίγο την μουσική μου για να βρω κάτι που έχω καιρό να ακούσω. Και φυσικά έπεσα πάνω στον τελευταίο δίσκο των Anathema, που τραγουδάει για παλιές αγάπες, ξεχασμένα όνειρα και χαμένες ευκαιρίες.

Στο κλίμα λοιπόν των ημερών, ορίστε ένα ανάθεμα από τους Anathema για να έρθει και να σας ταρακουνήσει από τον ύπνο που κοιμάστε.

-Lcfr.

Obsession

Η εμμονή συνεχίζεται.


-Lcfr.