Adieu Brett

Επειδή τα νέα κυκλοφορούν, έστω και καθυστερημένα, νιώθω υποχρεωμένος να ανεβάσω για τελευταία φορά το τραγούδι που με ακολουθούσε για 2 συναπτά έτη και μπορώ να παραδεχθώ πως ήταν ύμνος στα αυτιά μου. 

Όχι γιατί είναι τραγουδάρα και σπάνιας ποιότητας τραγούδι. Αλλά γιατί, όπως έχω ξαναγράψει άπειρες φορές, τέτοιου είδους τραγούδια, πάνε χεράκι-χεράκι με τα πράγματα που ζούσες όταν τα άκουγες στο repeat, μέχρι να τα βαρεθείς. 

Που, μεταξύ μας, ακόμα και τότε δεν σταματούσες, και συνέχιζες να ενοχλείς το μυαλό σου με το ίδιο τραγούδι, over and over and over again.

Μέχρι να στάξουν οι νότες από τα αυτιά σου. 

Επειδή όμως, όλα τα πράγματα είναι ένας πούστης κύκλος και οι κύκλοι όταν ξεκινούν να σχεδιάζονται, είναι καταδικασμένοι να συναντούν το σημείο από το οποίο ξεκίνησαν και να ολοκληρώνονται, ας ακούσουμε για τελευταία φορά, εδώ μαζί, το τραγούδι που έχει αφήσει πληγές πάνω στο δικό μου κορμί.

Άλλες κλειστές και άλλες ορθάνοιχτες σαν τα πόδια μιας ετοιμόγεννης.

Adieu Brett Anderson.
Το τραγούδι σου, δεν θα το ξανακούσω.


 

-Lcfr.