Joker

Το τελευταίο διάστημα υπάρχουν μέσα μου πολλές διεργασίες και σκέψεις για το εργασιακό μου μέλλον και μέσα από μια πρόσφατη κουβέντα, θυμήθηκα ένα περιστατικό που έγινε όσο ήμουν φαντάρος. 

Επειδή, πως να το κάνουμε είμαι λίγο ετοιμόλογος και το χιούμορ ας πούμε πως δεν μου λείπει, μια μέρα που περίμενα να χρεωθώ όπλο για να πάω στην σκοπιά, έλεγα μια ιστορία σε 2 φίλους φαντάρους. Τι να κάνω που είμαι λίγο χαρακτηριστικός, γραφικός και αρκετά πληθωρικός στις περιγραφές μου. Προς το τέλος λοιπόν της ιστορίας, συνειδητοποιώ πως γύρω μου είχαν μαζευτεί κοντά στα 20 άτομα, τα οποία με άκουγαν με προσοχή και ανυπομονούσαν να ακούσουν το φοβερό μου φινάλε.

Και έτσι και έγινε. Οι περισσότεροι από αυτούς γέλασαν στο φινάλε, σε σημείο να μας κάνει παρατήρηση ένας βαθμοφόρος εκεί. (συγκεκριμένα μας είπε πως το στρατόπεδο δεν είναι τσίρκο). Ξαφνικά το στρατόπεδο με έμαθε και από εκείνη την ημέρα έκανα "φίλους" από το πουθενά, μόνο και μόνο επειδή τους έκανα να γελάσουν εκείνο το βράδυ της σκοπιάς. 

Την στιγμή λοιπόν αυτοί οι 20 άνθρωποι κρεμόντουσαν από τα χείλη μου, η δύναμη που ένιωσα ήταν τρομακτικά ερεθιστική και ένιωθα ότι τους ελέγχω. Και πρέπει να παραδεχτώ πως αυτή η δύναμη με έκανε να νιώθω απίστευτα!

Why so... serious?

Yeah, δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα στα 33 (κοντά 34) χρόνια μου, έχω ακούσει την πρόταση:

"Εσύ πρέπει να γίνεις ηθοποιός και να βγεις στην τηλεόραση!"

Ναι. 

Εγώ, στην τηλεόραση. 

Καλύτερα Κομμουνιστής, και groupie του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

-Lcfr.

Classy Girls

"Classy girls, don't kiss in bars....
YOU FOOL!!"
(εάν αυτό το τραγούδι είχε βγει κάποια χρόνια νωρίτερα, θα με είχε γλυτώσει από πολλές, ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ, ντροπιαστικές κινήσεις)

Stay Classy girls.




Cheerio και καλή εβδομάδα.

-Lcfr

Dream My Dream

Συνήθως τα όνειρά μου, δεν μου προκαλούν κανένα συναίσθημα. Τις περισσότερες φορές, είναι η εντύπωση που μου μένει για τα παράδοξα πράγματα που εξωτερικεύει το υποσυνείδητό μου, τις ώρες που δεν έχω τρόπο να το ελέγξω. Εχθές όμως....

Είδα ένα όνειρο, που έλεγε πως ήμουν μόνιμος κάτοικος Λονδίνου. Ζούσα μια ήρεμη ζωή, χωρίς ιδιαίτερα σκαμπανεβάσματα και ταρατατζούμ. Είχα όμως φοβερή δουλειά.

Long time no see, friend.

Δούλευα λέει στο Forbidden Planet του Λονδίνου. Το οποίο για όσους δεν ξέρουν, είναι ένα μαγαζί που πουλάει κάθε λογής pop-culture προϊόντα. DVD ταινίες και σειρές, ρέπλικες και Action Figures ηρώων, ηλεκτρονικά παιχνίδια και φυσικά Comics. (σημείωση: Τα Comics, είναι το πάθος μου από 15χρονών)

Το μαγαζί ήταν 3όροφο και η δουλειά διαρκής. (Ιδιαίτερα τις Τετάρτες που τότε βγαίνουν τα Comics). Εγώ σαν απλός υπάλληλος, έτρεχα και δεν έφτανα κατά την διάρκεια του 8ώρου αλλά όταν γύριζα στο σπίτι μου, ένιωθα ευτυχισμένος που το χόμπι είχε γίνει η δουλειά μου.

Δεν θυμάμαι τι ακριβώς έγινε στο ενδιάμεσο, αλλά προς το τέλος του ονείρου, κατέληξα να ανοίγω το δικό μου Comic Shop εκεί κοντά. 

Δηλαδή ζούσα το όνειρο....

...μέσα στο όνειρο. 

-Lcfr, the "Inceptioninst"

Walking Away

Μερικές φορές αδέρφια μου, η λύση σε πάσης φύσης προβλήματα, είναι μια και πολύ απλή. Περικλείεται σε μια μικρή και καθημερινή πράξη.


Walking away.



Η μαλακία πολλές φορές όμως κρύβεται εκεί που δεν το περιμένεις, στον εξής στίχο:

"And if i run away
I always end up here"


-Lcfr.

Dream My Dream

Πριν ημέρες είδα ένα όνειρο που αξίζει να το μοιραστώ γιατί προφανώς κάτι θέλει να μου "πει" απ'έξω-απ'έξω.

Ήμουν λέει καλοκαιρινές διακοπές σε κάποιο Ελληνικό νησί. Καθώς ήμουν έτοιμος να φύγω και να πάρω τον δρόμο του γυρισμού προς την πρωτεύουσα μιας και οι ημέρες αδείας τελείωναν, κοιτάζω από το μπαλκόνι του δωματίου μου και χάζεψα για αρκετή ώρα την θέα. Φυσικά δεν ήταν άλλη, από μια απίστευτα όμορφη και σχεδόν πράσινη θάλασσα. 

Παρατηρώντας την καλύτερα, είδα τον αδερφό μου και την κοπελιά του, να κάνουν μπάνιο. Σκέφτηκα αμέσως:

"Προλαβαίνω να πάω να κάνω και εγώ μια βουτιά? Κρίμα είναι να χάσω τέτοια θάλασσα"

Αποφάσισα λοιπόν αμέσως, έβαλα το μαγιό μου μπαμ-μπαμ και έτρεξα προς την παραλία. 

Όμως την καριόλα την τύχη μου μέσα, χάθηκα στα σοκάκια και κατέληξα σε μια περιοχή του νησιού που ήταν νύχτα, (πίσσα σκοτάδι) και ο καιρός χάλια. Μου έκανε φοβερή εντύπωση μιας και λίγα λεπτά νωρίτερα κοίταζα την φοβερή θάλασσα με έναν ήλιο από πάνω, ΝΑ! (με το συμπάθιο πάντα). Προφανώς από το απορημένο μου ύφος, μια γιαγιά που καθόταν πιο πέρα γύρω από μια φωτιά, με ρώτησε εάν θέλω βοήθεια. 

Όντως της είπα πως μάλλον έχω χαθεί και ρώτησα πως γίνεται στην μια πλευρά του νησιού να είναι μέρα και στην άλλη νύχτα. Μου είπε πως έτσι είναι αυτή η μεριά. Συγκεκριμένα την αποκάλεσε καταδικασμένη μεριά και πως προφανώς έχω χάσει τον δρόμο μου. Με συμβούλεψε να πάω πίσω όπως ακριβώς ήρθα και εάν ήθελα προσφέρθηκε να με βοηθήσει να βρω τον δρόμο μου.

Πριν απαντήσω και χωρίς να ξέρω καν ποια ήταν η επόμενη κίνησή μου, το ξυπνητήρι με επανέφερε στον πραγματικό κόσμο.

Εδώ, που τα νησιά δεν αλλάζουν καιρικά φαινόμενα στο πίτσι φιτίλι και οι πλευρές τους μοιράζονται ένα κοινό ρολόι. 

-Lcfr.

Really?

Λοιπόν λοιπόν.

Τις προάλλες, έπεσα πάνω σε μια κοπελία, από το παρελθόν μου. 

(χωρίς πολλές λεπτομέρειες παρακαλώ)

Χωρίς καμία πρόθεση να της "την πέσω" ή να κάνω την οποιαδήποτε ύποπτη κίνηση, κυριολεκτικά η πρώτη της κουβέντα (μεταξύ άλλων) με εντελώς αμυντικό ύφος και λίγο τρόμο στις λέξεις της, ήταν η εξής:

"ΕΧΩ ΣΧΕΣΗ!"

Δηλαδή κοπελιά, έχω να σου μιλήσω τόσα χρόνια, ίσως να έχεις πάρει χαμπάρι ότι έχω υπάρξει αρπακτικό στο παρελθόν, αλλά οκ. Μην είσαι τόσο μεγάλη ντίβα και θεωρείς πως όποιος σου μιλάει, θέλει σώνει και καλά να σε ρίξει στο κρεβάτι και να ανακαλύψει τι κρύβεις στην ζώνη παρθενίας σου. Δεν είσαι δα και η Kate Upton. Χαλάρωσε λίγο και χαμήλωσε τον αμανέ. Η μετριοφροσύνη, σίγουρα είναι χάρισμα το οποίο δεν περιμένω να συναντήσω στην Ελληνίδα του 2015, αλλά όπως έχει πει και κάποιος σημαντικός μάλλον τυπάκος της ιστορίας, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Βέβαια αυτή η συμπεριφορά μην γελιέστε, δεν με εκπλήσσει στο παραμικρό. Αδαής έχω υπάρξει τις μονοψήφιες σε αριθμό ηλικίες μου. Αλλά αποδεικνύει εμπράκτως την πείνα των γυναικών από την μια, να δείξουν την σχέση με τον όποιο κακομοίρη τους έκατσε, αλλά και την άθλια κατάσταση των αντρών.

Ναι αδέρφια μου...

Οι άνδρες φταίνε (ίσως και περισσότερο) για αυτήν την κατάσταση. Η πείνα που τους διακατέχει και την πέφτουν ανεξέλεγκτα χωρίς καμία διάκριση, έχουν δώσει παραπάνω θάρρος και δικαιώματα στις γυναίκες για να περπατάνε λες και ο κόσμος τους ανήκει. Εάν αγαπητοί φίλοι μου, δεν γλύφατε τις σόλες των γυναικών εκεί έξω, μπας και πηδήξετε για 3-4 λεπτά, με στόχο να φουσκώσει ο εγωισμός σας και να το παίξετε μάγκες στους φλώρους φίλους σας, δεν θα είχαμε αυτά τα φαινόμενα. Και σίγουρα δεν θα το έπαιζαν όλες ντίβες λες και επειδή τα γεννητικά τους όργανα δεν κρέμονται, είναι αυτές και μετά το μαύρο χάος. 

Μυαλό δεν περιμένω να βάλουν ούτε οι ταλαίπωροι άνδρες (που πλέον οι περισσότεροι είναι ανδρείκελα χωρίς παντελόνια) αλλά ούτε οι καημένες οι γυναίκες. Το θετικό στην υπόθεση είναι πως καλώς ή κακώς, κυκλοφορούν και μερικοί Άνδρες εκεί έξω που τις βάζουν στην θέση τους, χωρίς καν να ξεκουμπώσουν το παντελόνι τους. 

-Lcfr.

Ε5

Είναι σπάνιο το φαινόμενο μια μπάντα που πραγματικά μου αρέσει, κάθε φορά που την ακούω να εκτελεί ζωντανά τραγούδια της, να μου εκτοξεύει το ενδιαφέρον μου στο υπερδιπλάσιο.

Αυτό είναι ένα φαινόμενο που το ζω καθημερινά με τους Blindead.

Οι άνθρωποι είναι από άλλο μουσικό επίπεδο και η μουσική τους είναι ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή, στον κόσμο των αισθήσεων. Εκεί που τον ήχο τον βλέπεις με τα μάτια σου.

Επειδή λοιπόν εχθές δεν πρόλαβα να κάνω το καθιερωμένο το Κυριακάτικο μουσικό Post, σήμερα προσπαθώ να καλύψω αυτό το κενό αυτό με το E5 των Blindead σε ζωντανή εκτέλεση.

(και όχι!. Δεν πρόλαβα επειδή έβλεπα το ΑΝ του Παπακαλιάτη στην τηλεόραση!)

(Σημείωση: Η μουσική στο συγκεκριμένο βίντεο ξεκινάει στο 1:06)

Κάντε αυτό το δώρο στα αυτιά σας και ακούστε το.
Καλή εβδομάδα αδέρφια μου.

-Lcfr.
Για πάντα.

The One You Are Looking For Is Not Here

-Lcfr.