Joker

Το τελευταίο διάστημα υπάρχουν μέσα μου πολλές διεργασίες και σκέψεις για το εργασιακό μου μέλλον και μέσα από μια πρόσφατη κουβέντα, θυμήθηκα ένα περιστατικό που έγινε όσο ήμουν φαντάρος. 

Επειδή, πως να το κάνουμε είμαι λίγο ετοιμόλογος και το χιούμορ ας πούμε πως δεν μου λείπει, μια μέρα που περίμενα να χρεωθώ όπλο για να πάω στην σκοπιά, έλεγα μια ιστορία σε 2 φίλους φαντάρους. Τι να κάνω που είμαι λίγο χαρακτηριστικός, γραφικός και αρκετά πληθωρικός στις περιγραφές μου. Προς το τέλος λοιπόν της ιστορίας, συνειδητοποιώ πως γύρω μου είχαν μαζευτεί κοντά στα 20 άτομα, τα οποία με άκουγαν με προσοχή και ανυπομονούσαν να ακούσουν το φοβερό μου φινάλε.

Και έτσι και έγινε. Οι περισσότεροι από αυτούς γέλασαν στο φινάλε, σε σημείο να μας κάνει παρατήρηση ένας βαθμοφόρος εκεί. (συγκεκριμένα μας είπε πως το στρατόπεδο δεν είναι τσίρκο). Ξαφνικά το στρατόπεδο με έμαθε και από εκείνη την ημέρα έκανα "φίλους" από το πουθενά, μόνο και μόνο επειδή τους έκανα να γελάσουν εκείνο το βράδυ της σκοπιάς. 

Την στιγμή λοιπόν αυτοί οι 20 άνθρωποι κρεμόντουσαν από τα χείλη μου, η δύναμη που ένιωσα ήταν τρομακτικά ερεθιστική και ένιωθα ότι τους ελέγχω. Και πρέπει να παραδεχτώ πως αυτή η δύναμη με έκανε να νιώθω απίστευτα!

Why so... serious?

Yeah, δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα στα 33 (κοντά 34) χρόνια μου, έχω ακούσει την πρόταση:

"Εσύ πρέπει να γίνεις ηθοποιός και να βγεις στην τηλεόραση!"

Ναι. 

Εγώ, στην τηλεόραση. 

Καλύτερα Κομμουνιστής, και groupie του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

-Lcfr.