Altruism

Πριν ξεκινήσω να ξεκαθαρίσω κάτι. 

Δεν συμπαθώ πολλούς ανθρώπους. Οι άνθρωποι που ανέχομαι στην ζωή μου είναι λίγοι και γενικότερα διακατέχομαι από ένα συναίσθημα αντιπάθειας προς το είδος μας. Θεωρώ πως έχουμε κάνει και εξακολουθούμε να κάνουμε απίστευτα κακά στον πλανήτη και για να γενικεύσω, είμαστε ο καρκίνος της Γης που κάποια στιγμή θα τον καταστρέψουμε οριστικά. Έτσι, επειδή μπορούμε. 

Παρόλα αυτά, όταν έρχομαι σε επαφή με κόσμο, ειδικά άγνωστο σε εμένα, προσπαθώ να είμαι ευγενικός και να βοηθάω αυτούς που χρειάζονται βοήθεια. 

Καλά μην με φανταστείτε για την Μητέρα Τερέζα της Αθήνας. Προς θεού. Απλά όταν μπορώ βοηθάω. Είτε είναι με την βαλίτσα της κυρίας που δυσκολεύετε να ανεβεί τις σκάλες του μετρό, είτε να βοηθάω στο ATM την γιαγιά που προσπαθεί να αλλάξει το pin της. Είμαι της άποψης πως όταν μπορείς, πρέπει να βοηθάς και ας μην είναι "βολικό" για εσένα. 

Να εξυπηρετείς για λίγα λεπτά έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε ανάγκη. 

Πάμε τώρα στο χθεσινό περιστατικό μου στον Σκλαβενίτη. Ήμουν στην ουρά του ταμείου και μπροστά μου ήταν ένας κύριος 65-70 χρονών, ο οποίος είχε προφανέστατα πρόβλημα στο αριστερό του χέρι και δεν μπορούσε να ακουμπήσει τα προϊόντα στο ταμείο με ευκολία. Προσφέρθηκα ευγενικά λοιπόν και του είπα να πάει στην άλλη άκρη του ταμείου για τις σακούλες και πως θα του αδειάζω εγώ τα πράγματα. Ο άνθρωπος είχε πάρει σχεδόν ένα καρότσι πράγματα και ήταν κρίμα να τον βλέπεις να ταλαιπωρείται τσάμπα και βερεσέ.

Με ευχαρίστησε και πήγε στην άλλη άκρη για να βάζει τα προϊόντα στις σακούλες. Ο ταμίας όμως ήταν ιδιαίτερα γρήγορος και έτσι ο κύριος πάλι καθυστερούσε στις σακούλες. Λογικό έτσι? Απόλυτα. 

Λογικό όμως δεν το βρήκε ο ταμίας. Ο οποίος αφού του είχε περάσει όλα τα πράγματα, απαιτούσε να τον πληρώσει και γρήγορα κι όλας, την ώρα που εκείνος αγκομαχούσε να βάλει έναν σκασμό πράγματα σε σακούλες. Επενέβη τότε η αφεντιά μου και ευγενικά, είπα στον ταμία να βοηθήσει λίγο την κατάσταση βάζοντας κανένα πράμα σε σακούλα, έτσι ώστε να βρει τον χρόνο ο ηλικιωμένος κύριος να πληρώσει. (Μπορεί να ακούγομαι λίγο κόπανος, που παρότρυνα έναν υπάλληλο να κάνει κάτι που δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει, αλλά θέλω να είστε σίγουροι πως θα το έκανα εγώ με την μια, εάν δεν ήταν δύσκολη η κατάσταση εκείνη την στιγμή. Να περάσω μπροστά από 2 ανθρώπους, να αφήσω τα πράγματά μου στην ουρά και να εξυπηρετήσω)

Ο ταμίας δεν μου απάντησε εκείνη την στιγμή και φυσικά δεν σήκωσε το χεράκι του. Οπότε πέρασα και έβαλα τα πράγματα του κυρίου στις σακούλες και ακολούθως στο καρότσι του. Αφού πλήρωσε, με ευχαρίστησε θερμά και έφυγε.

Τότε μου πετάει ο ταμίας το εξής εξαιρετικό: "Μην βοηθάς τους ανθρώπους φίλε μου. Σε κακό θα σου βγει".

Ειλικρινά δεν ήξερα πως να αντιδράσω σε αυτό και δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που το ακούω από άνθρωπο πίσω από ταμείο. Αδαής όμως δεν είμαι. Προφανώς δεν περιμένω να βρω αλτρουισμό στα ταμεία του Σκλαβενίτη αλλά ήμαρτον. Καταλαβαίνω πως εργάζεσαι εκείνη την στιγμή και μπορεί να έχεις θέματα στο μυαλό σου, ή ακόμα και να σε πονάει όλο το κορμί σου από την εργασία αυτή. Είμαι ακόμα έτοιμος να δικαιολογήσω την απογοήτευσή σου απέναντι στο ανθρώπινο είδος. Συμμερίζομαι απόλυτα το συναίσθημα αυτό, εάν στηρίζεται εκεί η στάση σου, αλλά αδερφέ...

Άντε γαμήσου που δεν θα βοηθήσεις έναν άνθρωπο που προφανώς έχει ανάγκη. Και επιπλέον άντε γαμήσου που θα μου την πεις με ειρωνικό ύφος επειδή προσφέρθηκα. 

Φυσικά όλο αυτό κατέληξε σε έναν έντονο διάλογο ο οποίος δεν έχει σημασία στο παρόν άρθρο. Αυτό που έχει σημασία είναι εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, να βοηθάς τον δίπλα σου, σε κάθε ευκαιρία. 

Ο αλτρουισμός, άνθρωποι, δεν είναι χάρισμα.

-Lcfr.