Δεν ξέρω πως, αλλά άντεξα το θέαμα και (αναγκαστικά) το άκουσμα, κοντά στα 10 ΟΛΟΚΛΗΡΑ λεπτά. Φυσικά κατά την διάρκεια αυτής μου της προσπάθειας, σκεφτόμουν πόσο κενή είναι η μουσική και το γενικότερο θέαμα αυτής της συναυλίας, και γενικότερα αυτής της μουσικής σκηνής. Κάτι σαν τα δικά μας "ΣΑΓΑΠΑΩ Μ'ΑΚΟΥΣ", αλά Μιχάλης Χατζηγιάννης, ακούσματα που το μόνο που έχουν είναι μελό στίχους και μουσική που προσβάλλει τον ακροατή με τον χειρότερο τρόπο. Όλα, ΦΥΣΙΚΑ, στον βωμό της κατανάλωσης αλκοόλ και γαρύφαλλου, από τους εκάστοτε φρεσκοχωρισμένους θαμώνες των μαγαζιών της παραλιακής και της Εθνικής Οδού.
Αλλά το ερέθισμά μου για να γράψω σήμερα ήταν ότι πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους, που υποστηρίζουν την ικανότητά τους, να "ξεχωρίζουν" τραγούδια (ή αλλιώς ΜΟΥΣΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ -λες και μιλάμε για μπακλαβά) από κάθε μουσικό είδος. Και όχι μόνο τα ακούν, αλλά τα υποστηρίζουν με δέος στο όνομα της μουσικής βιβλιοθήκης. Λες και η μουσική είναι η Λαϊκή της γειτονιάς σου να βγεις περατζάδα να επιλέξεις από τον πάγκο που θα σου γυαλίσει καλύτερα.
Δεν μπορείς αδερφέ, να ακούς Έλλη Κοκκίνου, το πρωί πηγαίνοντας στην δουλειά σου, και άλλα παρεμφερή ακούσματα και το βράδυ να φοράς τα μαύρα σου και να ακούς DOOM Metal.
Δεν γίνεται!
Εκτός και εάν είσαι ψυχολογικά διαταραγμένος και σου αρέσει την ώρα που κάνεις μπάνιο, να τραγουδάς "Μωρό μου Sorry, breathless thoughts of dying"
(Κάνω μία αναφορά στο Μωρό μου Sorry της εμετικής Ε.Κοκκίνου και στο Half Light των DoomVs.)
Πώς λέμε, ότι μπερδεύεις τα σώβρακα με τις γραβάτες? Κάπως έτσι είναι το αποτέλεσμα όταν υποστηρίζεις την επιλεκτική μουσική βιβλιοθήκη.
Είναι σαν να βλέπεις την Katie Perry να τραγουδάει τα σκουπιδοτράγουδά της... κρατώντας, χωρίς ίχνος ντροπής, μία κιθάρα...
Ορίστε και η απόδειξη της στιγμής που μόλις ανέφερα...
Πραγματικά ντρέπομαι για λογαριασμό όλων αυτών που ακούν τέτοιες μουσικές...
-L.
No comments:
Post a Comment