Dead Weight

Όπως όλοι μας, κάποια στιγμή και εγώ, έχω κρατήσει ανθρώπους στην ζωή μου, χωρίς λόγο. Χωρίς ουσία και κάποιον απώτερο σκοπό. Εν γνώση μου, είχα αυτό το βαρίδι στην πλάτη, το οποίο για χ-ψ λόγους το κουβαλούσα χωρίς διάθεση να το αποβάλλω.

Ίσως ήταν η ναρκωτική εξάρτηση (έχω γράψει παλαιότερα για αυτήν) που είχα για τα συγκεκριμένα άτομα. Ίσως ήταν η γλυκιά πίκρα που είχα στο μυαλό μου, όταν τα αποχωριζόμουν μέχρι την επόμενη φορά.
Ίσως να μην είχα την δύναμη να τα αποχωριστώ οριστικά και όσες φορές και να είχα πει την (κενή κατά τα άλλα) λέξη «τέλος», με κάποιον τρόπο έβρισκαν τον δρόμο τους πίσω στην ζωή μου. Για λίγο ακόμα, κάθε φορά.

Λίγο, αλλά ταυτόχρονα πάρα πολύ.

Όποιος και να ήταν ο λόγος, το μόνο σίγουρο ήταν πως το βάρος αυτό, το έχω ζήσει από την καλή και την ανάποδη. Και η ανάποδη είναι η καλύτερη.
Όταν αυτό το βάρος απουσιάζει από τους ώμους, μπορείς και σηκώνεις το ανάστημα σου στο σωστό ύψος. Και εάν το ύψος είναι αρκετό, βλέπεις τα πράγματα από ψηλά. Από εκεί που σου αξίζει. Και όχι από εκεί που σε κατεβάζουν...

Και από εκεί λοιπόν, κρίνεις ανάλογα και ξεσκαρτάρεις.

Εγώ προσωπικά, έχω αφήσει άτομα «βαρίδια» στην ζωή μου, άλλες φορές για έναν χρόνο, άλλες για λίγους μόνο μήνες.

Δεν με τιμά. Το ξέρω.
Πολύ φοβάμαι όμως πως θα το ξανακάνω. Και ξανά και ξανά και ξανά...

Όλο αυτό, παρακαλώ να προστεθεί στο κουτάκι με τα πολλά μειονεκτήματά μου.
Πολλά αλλά αγαπημένα μειονεκτήματα...

-Lcfr.