Έχει περάσει καιρός από το τελευταίο όνειρο που με κάνει να γράψω για αυτό.
(μεταξύ μας και για να πω όλη την αλήθεια μου, είχα περάσει μια αρκετά μεγάλη περίοδος που δεν μου έβγαινε να γράψω και δεν το πίεσα. ΑΛΛΑ πλέον γράφω και είμαι καλά με αυτό)
Προχθές Κυριακή λοιπόν, είδα ένα όνειρο που μόνο όνειρο δεν το λες. Ούτε ΚΑΝ εφιάλτη. Ήταν ταινία τρόμου σε ένα μόνιμο repeat, με ένα σατανικό γέλιο στο background, να σε σατιρίζει και να απολαμβάνει το βασανιστήριό σου.
Ήμουν, λέει, θεατής μιας ζωντανής ερωτικής σκηνής. Πρώτο τραπέζι πίστα (που λένε) μπροστά σε ένα επιβλητικό κρεβάτι, με ένα ζευγάρι να του δίνει και να καταλαβαίνει χωρίς να το απασχολεί ιδιαίτερα ότι υπήρχε ένας θεατής.
Ήμουν τόσο κοντά στο ζευγάρι, που άκουγα τις ανάσες και τις "πρόστυχες" προτάσεις που έδιναν και έπαιρναν. Τόσο κοντά που ένιωθα. άβολα να το πω; Παράξενα να το πω; Όπως και να το πω ήταν κάτι που ήθελα να τελειώσει. Εάν γινόταν άμεσα.
Αλλά έλα που δεν τελείωνε...
Δεν μπορούσα να προσδιορίσω πρόσωπα, μιας και ήταν αρκετά σκοτεινά, ούτε να ξεχωρίσω τις φωνές. Σιγά-σιγά όμως τα φώτα έκαναν την εμφάνισή τους. Φυσικό επακόλουθο ήταν το μάτι μου να πάει στη ξανθιά γυναίκα που εάν κρίνω από τις φωνές της, το απολάμβανε στον υπερθετικό βαθμό.
Και μα την πουτάνα την τύχη μου, ποια ήταν;
Τι; Μην μου πείτε πως δεν καταλάβατε ότι ήταν η γυναίκα που εάν ήταν διαθέσιμη (a.k.a. όχι αρραβωνιασμένη/παντρεμένη) λογικά θα την έκανα «κυρία Lcfr»;
Δεν καταλάβατε ότι το μυαλό μου, μου προσέφερε απλόχερα μια ερωτική σκηνή της γυναίκας (που για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν αιτία να ξυπνάω της ημέρες μου) με τον πολυαγαπημένο της αρραβωνιαστικό?
Και όχι μόνο αυτό.
Οοοοοχι.
Άκουγα και με λεπτομερείς τι ήθελε (αυτή) να της κάνει (αυτός) χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι (εγώ)
(μεταξύ μας, ο τυπάκος ήταν χάλια αν και αυτό δεν με τιμά ιδιαίτερα)
Λένε πως τα όνειρα μπορεί να φαντάζουν πως διαρκούν ώρες, αλλά στη πραγματικότητα δεν κρατάνε τίποτα περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα.
Αδέρφια μου, προχθές το βράδυ έζησα τα χειρότερα δευτερόλεπτα της ζωής μου.
Κι ας κοιμόμουν.
-Lcfr.
ΥΓ. Τα ξαναλέμε αύριο. Είπαμε, ξεκίνησα και ξαναγράφω.
ΥΓ2. Εάν τα πράγματα πάνε καλά, αυτήν την εβδομάδα θα υπάρξει και Isabella.
(μεταξύ μας και για να πω όλη την αλήθεια μου, είχα περάσει μια αρκετά μεγάλη περίοδος που δεν μου έβγαινε να γράψω και δεν το πίεσα. ΑΛΛΑ πλέον γράφω και είμαι καλά με αυτό)
Προχθές Κυριακή λοιπόν, είδα ένα όνειρο που μόνο όνειρο δεν το λες. Ούτε ΚΑΝ εφιάλτη. Ήταν ταινία τρόμου σε ένα μόνιμο repeat, με ένα σατανικό γέλιο στο background, να σε σατιρίζει και να απολαμβάνει το βασανιστήριό σου.
Ήμουν, λέει, θεατής μιας ζωντανής ερωτικής σκηνής. Πρώτο τραπέζι πίστα (που λένε) μπροστά σε ένα επιβλητικό κρεβάτι, με ένα ζευγάρι να του δίνει και να καταλαβαίνει χωρίς να το απασχολεί ιδιαίτερα ότι υπήρχε ένας θεατής.
Ήμουν τόσο κοντά στο ζευγάρι, που άκουγα τις ανάσες και τις "πρόστυχες" προτάσεις που έδιναν και έπαιρναν. Τόσο κοντά που ένιωθα. άβολα να το πω; Παράξενα να το πω; Όπως και να το πω ήταν κάτι που ήθελα να τελειώσει. Εάν γινόταν άμεσα.
Αλλά έλα που δεν τελείωνε...
Δεν μπορούσα να προσδιορίσω πρόσωπα, μιας και ήταν αρκετά σκοτεινά, ούτε να ξεχωρίσω τις φωνές. Σιγά-σιγά όμως τα φώτα έκαναν την εμφάνισή τους. Φυσικό επακόλουθο ήταν το μάτι μου να πάει στη ξανθιά γυναίκα που εάν κρίνω από τις φωνές της, το απολάμβανε στον υπερθετικό βαθμό.
Και μα την πουτάνα την τύχη μου, ποια ήταν;
Τι; Μην μου πείτε πως δεν καταλάβατε ότι ήταν η γυναίκα που εάν ήταν διαθέσιμη (a.k.a. όχι αρραβωνιασμένη/παντρεμένη) λογικά θα την έκανα «κυρία Lcfr»;
Δεν καταλάβατε ότι το μυαλό μου, μου προσέφερε απλόχερα μια ερωτική σκηνή της γυναίκας (που για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν αιτία να ξυπνάω της ημέρες μου) με τον πολυαγαπημένο της αρραβωνιαστικό?
Και όχι μόνο αυτό.
Οοοοοχι.
Άκουγα και με λεπτομερείς τι ήθελε (αυτή) να της κάνει (αυτός) χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι (εγώ)
(μεταξύ μας, ο τυπάκος ήταν χάλια αν και αυτό δεν με τιμά ιδιαίτερα)
Λένε πως τα όνειρα μπορεί να φαντάζουν πως διαρκούν ώρες, αλλά στη πραγματικότητα δεν κρατάνε τίποτα περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα.
Αδέρφια μου, προχθές το βράδυ έζησα τα χειρότερα δευτερόλεπτα της ζωής μου.
Κι ας κοιμόμουν.
-Lcfr.
ΥΓ. Τα ξαναλέμε αύριο. Είπαμε, ξεκίνησα και ξαναγράφω.
ΥΓ2. Εάν τα πράγματα πάνε καλά, αυτήν την εβδομάδα θα υπάρξει και Isabella.
No comments:
Post a Comment