Isabella

Η Isabella είναι νότες, μουσική. 
Είναι πάθος, προσμονή.
Είναι Έρωτας, απώλεια και τέλος εμμονή.


Η Isabella είναι ένα δευτερόλεπτο.
Η Isabella είναι ο Lcfr.

Isabella is my cape, to fly away.

-Lcfr.

Affliction

Blindead.
Affliction.
XXVII.
II.
MMIX.

'nuff said.



 -Lcfr.

Birdman

Όπως έχω γράψει και άλλες φορές, είμαι αρκετά δύσκολος στις ταινίες του σινεμά. 

Πρώτα από όλα, δεν μπορώ να κάτσω να δω μια ταινία που μπορεί να είναι πάνω από 2 ώρες. Χάνω το ενδιαφέρον μου, ειδικά εάν η ταινία αυτή είναι "χαλαρή" και δεν με πειράζει στο μυαλό με το περιεχόμενό της. Και όταν χάνω το ενδιαφέρον μου κατά την διάρκεια της, αρχίζω να σκέφτομαι διάφορα άλλα πράγματα και συνήθως μπαίνω σε ένα είδος αυτόματου πιλότου μέχρι το τέλος της.

Έχοντας αυτό σαν δεδομένο, πρέπει να τονίσω πως δεν τρέφω ιδιαίτερα θετικά αισθήματα απέναντι στον Αμερικάνικο κινηματογράφο. Ειδικά ταινίες του στυλ "Iron Man", "Spider-Man" και άλλα τέτοια, με βρίσκουν ενάντια, όχι μόνο επειδή οι περισσότεροι από αυτούς τους χαρακτήρες είναι βαρετοί αλλά μιας και το μόνο που προσφέρουν είναι μια μετριότητα στην ιστορία και πολλά πολλά εφέ για να εντυπωσιάζει τους υπνωτισμένους θεατές.

Και αυτό το γράφω εγώ, που διαβάζω ακόμα Αμερικάνικα Comics, τα οποία όμως δυστυχώς δεν θα βρουν ποτέ τον δρόμο τους προς τον κινηματογράφο. (ή ελάχιστα εξ' αυτών έκαναν την προσπάθειά τους, αλλά απέτυχαν)

Εχθές λοιπόν, είδα το Birdman. (IMDB: http://www.imdb.com/title/tt2562232/)

Michael Keaton κυρίες και κύριοι. Ο πραγματικός Batman και όχι σαν τα υπόλοιπα τσικό που τον παίξανε αμέσως μετά. Αυτός ο μέσης κατηγορίας ηθοποιός, επιστρέφει σε ταινία μετά από 6 χρόνια και όχι απλά παίζει, αλλά αποδίδει ακριβώς αυτό που πρέπει να αποδώσει στο πανί, δείχνοντας το μεσαίο του δάχτυλο στην κρεατομηχανή της αμερικάνικης βιομηχανίας ταινιών.

Ένα δράμα, που ακολουθεί την προσπάθεια επανάκαμψης ενός ξεχασμένου ηθοποιού, ο οποίος είχε μεσουρανήσει παίζοντας χρόνια πριν, σε ένα BlockBuster βασισμένο στον σούπερ ήρωα, ονόματι Birdman. Όπως μπορείτε να καταλάβετε, η επιλογή του Michael Keaton για τον ρόλο του κεντρικού ηθοποιού, δεν είναι καθόλου τυχαία.

Δεν θα αναφερθώ περισσότερο στην ταινία μιας και πρέπει να αποφύγω τους σκοπέλους των Spoilers, αλλά δεν έχω αρκετή φωνή στο να φωνάξω πως είναι Η ταινία που πρέπει να πάει να δει ο κάθε ένας.

Συναίσθημα, νοσταλγία και υποκριτικό ταλέντο σε 119 λεπτά.

119 λεπτά, που σίγουρα θα πάρουν την θέση τους ανάμεσα στις 5 αγαπημένες ταινίες.

-Lcfr.

ΥΓ. Ακόμα και ο θανατηφόρα ανάλατος και αντιπαθητικός Zach Galifianakis, είναι αρκετά καλός.

Mansons' Anatomy

Κοίτα να δεις, πόσο γρήγορα έφτασε ακόμα μια Κυριακή. Πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος όταν περνάς καλά ε?

Yeah, right. 

Δεν μπορώ να σας κρύψω, πως το τελευταίο διάστημα καταβροχθίζω σχεδόν σε καθημερινή βάση, επεισόδια Grey's Anatomy, σαν άλλος ευαίσθητος ερωτευμένος έφηβος. Είχα να δω την εν λόγω σειρά από το 2009 εάν δεν κάνω λάθος και την είχα αφήσει στο season 3. Τώρα, μετά από τόσα χρόνια, είμαι στα μέσα της 7ης σεζόν και φυσικά, όπως κλασσικά κάνω, έχω επιλέξει τους καλύτερους χαρακτήρες μου και αυτούς που θα ήθελα να τους δω να καίγονται στο φούρνο. Spoiler Alert, η καλύτερή μου, είναι η Lexie Grey που, μεταξύ μας, θα την παντρευόμουν αύριο κι όλας και ο χειρότερός μου είναι ο Jackson, που εύχομαι να του πέσει βιτριόλι στην μούρη.

Κοίτα να δεις που οι γραμμές που γράφω σήμερα, φαντάζουν βγαλμένες από τον τηλεοδηγό ΤVZapping αλλά υπάρχει λόγος που αναφέρω την Lexie Grey, μιας και δένει φοβερά με την μουσική επιλογή της ημέρας. 

Ας περάσουμε στα δικά μας.

Πριν λίγο καιρό, ο Marilyn Manson έβγαλε καινούργιο δίσκο, που κατά την άποψή μου, είναι στο top4 αυτών που έχει βγάλει σε όλη του την μουσική καριέρα. Επειδή ακριβώς ένα ελληνικό review του με φούντωσε, (και φυσικά άφησα φλεγματικό σχόλιο από κάτω) είπα να τιμήσω την ημέρα και να την χαρίσω στον Mr. Manson, ο οποίος μου είχε δανείσει για αρκετά χρόνια το επίθετό του, να το χρησιμοποιώ σαν ψευδώνυμο. 

Επειδή είμαι φοβερός στο να συνδυάζω τα πράγματα που μου αρέσουν, ακολουθεί το Tainted Love του Marilyn Manson, στο οποίο, παίζει η Lexi Grey που προανέφερα και κάνει την συντηρητική κοπελίτσα στην αρχή με τα πατομπούκαλα, η οποία μεταφορτώνεται σε goth θεά στα χέρια του Manson μέσα στην πισίνα.

Δείτε το βίντεο που ακολουθεί και θα γουστάρετε.

Καλή εβδομάδα αδέρφια.

-Lcfr.

Jealousy Killed The Cat

Όπως αρκετοί από εσάς ξέρετε εδώ και 1,5 χρόνο έχω μια γάτα. Θηλυκού φύλου φυσικά, φρεσκο στειρωμένη λίγους μήνες πριν.

Η γάτα μου λοιπόν πέρα του ότι θέλει να τρώει συνέχεια, το βασικό της πρόβλημα είναι ότι από μικρή, είναι αρκετά φοβιτσιάρα και δεν την παλεύει με τις επισκέψεις στο σπίτι. Εάν δει άνθρωπο που δεν τον ξέρει, θα κρυφτεί και θα είναι στην πίεση μέχρι το "πεδίο" να είναι ελεύθερο.

Παρατήρησα όμως πως μόνο με μια φίλη μου είναι πολύ άνετη και φιλική, σε σημείο να κάτσει στην αγκαλιά της με τις ώρες. Το συζήτησα λοιπόν πρόσφατα με αυτήν την φίλη μου, η οποία προσπαθώντας να δικαιολογήσει την συμπεριφορά της γάτας, μου άνοιξε τα μάτια με κάτι τρομερά πετυχημένο και προφανώς αληθές:

"Λογικό είναι να είναι σε εμένα έτσι η γάτα. Εγώ βλέπεις όταν έρχομαι σπίτι σου δεν σε μπαλαμουτιάζω, σαν όλες τις άλλες που μαζεύεις..."

Κυρίες κύριοι, η γάτα μου. 

Η (ζηλιάρα τελικά) Έλα.

 

-Lcfr.

Your Painkiller

Καλά τα λένε οι Three Days Grace στο Painkiller που ακολουθεί, αλλά κάποιος πρέπει να τους ενημερώσει επιτέλους πως πολλές φορές, τα παυσίπονα δεν λειτουργούν όσο και να τα παρακαλάς.

Σωστά μυαλουδάκι μου?

Σωστά.

-Lcfr.

This Is The Way It Ends

-Lcfr.

Ride Prt2

Όσο λοιπόν, η βόλτα μας στα βόρεια προάστια της Αθήνας συνεχιζόταν και οι κουβέντες για τα σημαντικότερα γεγονότα που μας συνέβησαν το 2014, δεν έλεγε να μου αφήσει το μυαλό ήσυχο μια ερώτηση. Μια ερώτηση που τελικά δεν την έκανα στον Mephisto αλλά προσπάθησα να την κάνω στον εαυτό μου και να δω εάν μπορώ να δώσω μιαν απάντηση.

Ζεις την ζωή που θέλεις; Οι 24 ώρες της ημέρας είναι αυτές που πραγματικά θέλεις, ή τυχαίνει απλά ζεις μια ζωή όπως στην υπαγορεύουν τα φύλλα που έτυχε να σου μοιραστούν?

Η απάντηση για τους περισσότερους ανθρώπους είναι απλή. Ίσως να πάρει και το χαρακτηρισμό δήθεν, ή wannabe φιλοσοφημένη αλλά δεν δίνουμε σημασία. Και μπορώ να πω, πως επειδή την έκανα αυτήν την ερώτηση σε 4 άτομα τις επόμενες ημέρες της πρωτοχρονιάς, μπορώ να πω πως επιβεβαιώθηκα και οι απαντήσεις ήταν όντως απλές γρήγορες και οι περισσότερες προβλεπόμενες. 

Όταν κάνω την ίδια ερώτηση στον εαυτό μου, συναντώ έναν τοίχο. Αλλά την βρίσκω την απάντηση εάν το σκεφτώ λίγο. Μονάχα λίγο. 

Η ζωή μου, είναι ακριβώς αυτή που μου αξίζει, Ακριβώς αυτή που έσπειρα και ακριβώς αυτή που πρέπει να ζω για κάποιο ακόμα διάστημα.

Και όχι δεν είναι ανάγκη να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου, για να καταλάβεις πως, όλα είναι μια ρόδα και γυρίζουν, κάποια στιγμή θα πρέπει να πληρώσεις για ότι έχεις κάνει, για όσους ανθρώπους έχει αδίκως πληγώσει ή αδικήσει.

Και ας μην γελιόμαστε, το ρητό το λέει καθαρά και δεν έχω κανένα λόγο να το διαψεύσω. (τουλάχιστον, όχι ακόμα)

Once a man-whore, always a man-whore. 

Σωστά? 

Σωστά. Και επειδή το γέρικο σκυλί, δύσκολα μαθαίνει καινούργια κόλπα, ας προβλέψουμε τι θα γίνει το 2015...

..και το 16 και το 17..

Άντε και στα δικά σας.

-Lcfr.

Ride

Καλή χρονιά, κτλ κτλ, ευτυχισμένο το νέο έτος και άλλες τόσες επαναλαμβανόμενες κουβέντες που ακούς αυτές τις ημέρες. 

Στο ψητό όμως.

Δεν ξέρω εάν το έχω αναφέρει ξανά, αυτό που έχω σκοπό να σας περιγράψω σήμερα αλλά what the hell. I'm going for it και σε όποιον δεν αρέσει, μπορεί να διαβάσει gossip.gr ή τις αστρολογικές του προβλέψεις από την Λίτσα Πατέρα.

Τα τελευταία χρόνια, παραμονή πρωτοχρονιάς και λίγες ώρες πριν μπει το νέο έτος, πηγαίνω με τον Mephisto μια συγκεκριμένη βόλτα, για πολύ συγκεκριμένους λόγους. (Για όσους δεν ξέρουν, ο Mephisto, είναι ο εγκάρδιος πολυετής φίλος μου, που με αντιγράφει το τελευταίο διάστημα και αφήνει μούσι. Σημειωτέων είναι ο ίδιος ο οποίος με έσπρωξε διακριτικά προς το ξύρισμα του δικού μου, με προφανείς λόγους). 

Η βόλτα λοιπόν είναι στα βόρεια προάστια. Πηγαίνουμε με το αμάξι του στις ΠΟΛΥ ακριβές περιοχές όπως το Παλαιό Ψυχικό, το Κεφαλάρι, η Κηφισιά, η Εκάλη κτλ. Χαζεύουμε τα "φτωχικά" σπίτια που υπάρχουν εκεί και κάνουμε έναν απολογισμό του έτους που μας αφήνει σε λίγες ώρα.

Δεν ξέρω ακριβώς τον λόγο, αλλά μου αρέσει να κοιτάζω αυτά τα σπίτια. Δεν με τρελαίνουν οι τεράστιες επαύλεις που όλα τους τα χαρακτηριστικά να είναι στον υπερθετικό βαθμό. Όμως πολλά από τα σπίτια που μπορείς να δεις, σου βγάζουν μια ζεστασιά που καλώς ή κακώς, σου την παρέχουν τα πολλά λεφτά. (ειδικά όταν και αυτά υπάρχουν στον υπερθετικό βαθμό). Είναι γεγονός, πως όταν κάνουμε αυτήν την ετήσια βόλτα, ο στόχος μου είναι να κοιτάζω ΚΑΙ μέσα στα σπίτια αυτά για να δω την διακόσμηση και ότι άλλο μπορώ να αλιεύσω μέσα σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα. Μπορεί να ακούγεται κάπως παράξενο ίσως και λίγο ανατριχιαστικό αυτό μου το κουσούρι, αλλά έτσι είμαι.  Και όχι, δεν είμαι ματάκιας ή κάποιας άλλης μορφής ηδονοβλεψίας, άρρωστοι αναγνώστες!

Φέτος όμως τα πράγματα είχαν αλλάξει. Οι φράχτες είχαν σηκωθεί τόσο ψηλά, σε σημείο να μην μπορείς καν να δεις όλο το σπίτι. Πόσο μάλλον να ρίξεις και μια γρήγορη ματιά στο σαλόνι ή στο καθιστικό του. Η οικονομική κρίση μπορεί να μην έχει γονατίσει τους ιδιοκτήτες, αλλά σίγουρα τους έχει φοβίσει και παίρνουν ασφαλιστικά μέτρα από επίδοξους κλέφτες. 

Και το καταλαβαίνω αυτό.

Νιώθω όμως πως η φετινή αυτή βόλτα και ολόκληρο το έτος που μας άφησε εδώ και 2 ημέρες, έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους.

Τα "σπίτια" ήταν εκεί. 

Οι "φοβεροί εσωτερικοί χώροι" ήταν εκεί.

Αλλά δεν ήταν προσβάσιμοι. 

Δεν ήταν προσβάσιμοι ούτε καν για μια γρήγορη ματιά. 

Συνεχίζεται...

-Lcfr.